- 03 feb 2008, 15:32
#7904
Ik ben vroeger veel gepest en op mijn vijftiende kreeg ik mijn eerste paniekaanval. Helaas heb ik de pech gehad een paar minder goede artsen te treffen. Ik moest me niet zo druk maken over het leven en dat was dat. Dit was zowel de constatering van de huisarts, de psycholoog in het ziekenhuis en de psychiater aldaar.
Ik had veel symptomen. Aanvallen met hyperventilatie en een vervelende vorm van derealisatie. Toch zette ik door, ik wilde leven. Ik haalde mijn HAVO diploma ondanks dat ik maar de helft van de tijd op school was. Ik sliep veel en had allerlei "trucs" tegen de symptomen (mijn zonnebril en walkman waren mijn vrienden en als ik geen walkman had stopte ik mijn vinger in mijn oor !?). Ik heb best aardige tijden gehad maar na het behalen van mijn diploma was ik totaal op terwijl ik eigenlijk verder had willen studeren. Tot op de dag van vandaag achtervolgd het feit me dat ik dat niet heb gedaan want ik mis de kwalificaties voor de baan die ik graag zou willen hebben (leve de open universiteit, studeer nu Rechten)
Na 6 jaar doorploeteren heb ik aangedrongen op HULP. Ik heb de huisarts min of meer gedwongen om me door te verwijzen. Ik kwam bij een instelling terecht waar ik in dagbehandeling kwam (ik was toen 21). Daar werd de diagnose panielstoornis gesteld en eindelijk had het een naam!! Ik kreeg Zoloft (100 mg onderhoudsdosis) en ben een jaar in therapie geweest. De Zoloft (kan voor iemand anders een ander middel zijn) sloeg al na enkele weken aan. Ik kon na dat jaar terug naar de maatschappij. Ik had goede en minder goede perioden maar kon normaal functioneren ondanks mijn paniekstoornis.
En toen (na 10 jaar) wilde ik afbouwen. Ik had het idee dat de Zoloft mijn gevoel wat afvlakte en ik wilde dat niet meer. De huisarts had nog zijn bedenkingen maar ik heb doorgezet. In het half jaar dat ik medicijnvrij was heb ik mezelf helemaal overspannen gemaakt en nu ben ik sinds drie weken weer aan het opbouwen (van 50 naar 100 mg Zoloft) met alle bijwerkingen van dien en de overspannenheid erbij Op dit moment is het dus allemaal niet zo leuk.
Achteraf gezien was het afbouwen geen slecht idee maar had ik een onderhoudsdosis van 50 mg moeten aanhouden. Ik had toen al minder last van afvlakking van het gevoel.
Ik weet nu dat het feit dat ik wat meer moe was en misschien wat minder scherpe kanten had aan mijn gevoel een gevolg was van mijn paniekstoornis. Iets waar ik mee zal moeten (en kan) leven. Er zijn zoveel mensen die een beperking hebben.
Wat ik wil aangeven is dat ik het prachtig vind als iemand dit kan overwinnen zonder medicijnen maar dat ik dat "stofje" blijkbaar gewoon nodig heb. Daarnaast kan ik wat minder druk hebben maar ook dat went. Ik heb hier veel van geleerd en ben een rijker mens geworden.
Mijn advies is dat je het best met een homeopatisch middel kunt proberen. Therapie (cognitieve) is een aanrader maar als dat niet helpt dan kan een medicijn dit misschien wel.
Als iemand vragen heeft, ik heb er al heel lang last van, ik denk graag mee.
Ik had veel symptomen. Aanvallen met hyperventilatie en een vervelende vorm van derealisatie. Toch zette ik door, ik wilde leven. Ik haalde mijn HAVO diploma ondanks dat ik maar de helft van de tijd op school was. Ik sliep veel en had allerlei "trucs" tegen de symptomen (mijn zonnebril en walkman waren mijn vrienden en als ik geen walkman had stopte ik mijn vinger in mijn oor !?). Ik heb best aardige tijden gehad maar na het behalen van mijn diploma was ik totaal op terwijl ik eigenlijk verder had willen studeren. Tot op de dag van vandaag achtervolgd het feit me dat ik dat niet heb gedaan want ik mis de kwalificaties voor de baan die ik graag zou willen hebben (leve de open universiteit, studeer nu Rechten)
Na 6 jaar doorploeteren heb ik aangedrongen op HULP. Ik heb de huisarts min of meer gedwongen om me door te verwijzen. Ik kwam bij een instelling terecht waar ik in dagbehandeling kwam (ik was toen 21). Daar werd de diagnose panielstoornis gesteld en eindelijk had het een naam!! Ik kreeg Zoloft (100 mg onderhoudsdosis) en ben een jaar in therapie geweest. De Zoloft (kan voor iemand anders een ander middel zijn) sloeg al na enkele weken aan. Ik kon na dat jaar terug naar de maatschappij. Ik had goede en minder goede perioden maar kon normaal functioneren ondanks mijn paniekstoornis.
En toen (na 10 jaar) wilde ik afbouwen. Ik had het idee dat de Zoloft mijn gevoel wat afvlakte en ik wilde dat niet meer. De huisarts had nog zijn bedenkingen maar ik heb doorgezet. In het half jaar dat ik medicijnvrij was heb ik mezelf helemaal overspannen gemaakt en nu ben ik sinds drie weken weer aan het opbouwen (van 50 naar 100 mg Zoloft) met alle bijwerkingen van dien en de overspannenheid erbij Op dit moment is het dus allemaal niet zo leuk.
Achteraf gezien was het afbouwen geen slecht idee maar had ik een onderhoudsdosis van 50 mg moeten aanhouden. Ik had toen al minder last van afvlakking van het gevoel.
Ik weet nu dat het feit dat ik wat meer moe was en misschien wat minder scherpe kanten had aan mijn gevoel een gevolg was van mijn paniekstoornis. Iets waar ik mee zal moeten (en kan) leven. Er zijn zoveel mensen die een beperking hebben.
Wat ik wil aangeven is dat ik het prachtig vind als iemand dit kan overwinnen zonder medicijnen maar dat ik dat "stofje" blijkbaar gewoon nodig heb. Daarnaast kan ik wat minder druk hebben maar ook dat went. Ik heb hier veel van geleerd en ben een rijker mens geworden.
Mijn advies is dat je het best met een homeopatisch middel kunt proberen. Therapie (cognitieve) is een aanrader maar als dat niet helpt dan kan een medicijn dit misschien wel.
Als iemand vragen heeft, ik heb er al heel lang last van, ik denk graag mee.
Denk niet dat je je in de weg vergist hebt als je niet zo ver gekomen bent.