Forum

Personen met paniekaanvallen hebben hier de mogelijkheid ervaringen met elkaar uit te wisselen.

Moderators: Leon, Leap

#69065
Beste allemaal,

dit is heel lang geleden dat ik op het forum was, geen idee waarom niet meer, waarschijnlijk ging het wat beter of ik accepteerde enigszins de paniek en angst naast m'n gewone leven.
echter, nu ik echt ouder word (37) en ik een vast huis heb sinds een half jaar (na 15 jaar antikraak etc) merk ik dat ik wat van me moet afschrijven.

ik heb eigenlijk sinds heel lange tijd (sinds 14e) last van paniek, en angsten. Vooral agorafobie.
heb een tijdje op 100 mg fevarin gezeten (fluvoxamine) en daarna in de loop der jaren afgebouwd wat niet lukte maar ben uiteindelijk bij 50mg gebleven. dit slik ik nu al járen. ergens voel ik niet echt verschil, sterker nog, soms denk ik weleens dat het minder medicijnen-leven zorgt dat ik beter leer om te gaan met mijn angsten en ook om mijn gedrag aan te passen, opzich gaat dit best oke, ik werk 4 dagen in de week en ben sociaal actief. Alsnog wil het niet zeggen dat ik geen last van angsten heb. Meermaals kik ik naar de grote open lucht en bedenk ik me weer hoe klein ik ben in de nietige wereld, als het te erg aanwezig is kan ik hier nog weleens flink door uit het veld gejaagd worden. (boosheid, verdriet, teleurstelling en vooral wanhoop en strijd)

ik ben sinds kort weer gaan starten met CGT, en gesprekken met een psychiater. beiden zeggen eigenlijk dat ik ver onder de maat zit wat betreft mijn medicatie. dat het zo naar 150-200 kan. ik word daar enorm zenuwachtig van omdat ik weet hoe zwaar opbouwen kan zijn...

EN.... dat wil ik ook niet forever slikken...dus zal er uiteindelijk weer afgebouwd moeten worden.

Soms denk ik weleens... waarom kan ik mezelf niet accepteren dat ik dit heb, waarom moeten er weer pillen in. de laatste tijd leer ik juist coulanter met mezelf om te gaan, dat als het moeilijk is alleen in mijn eigen kleine huisje dat ik dan gewoon even naar mn ouders 'mag' , dat dat niet erg is ( mijn mantra was altijd 'ik moet het alleen kunnen')

of houd ik mezelf voor de gek, en ontneem ik mezelf erg veel?
( heb al ruim 2 jaar niet meer trein-gereisd, ga niet echt op vakantie oid en ja...vind autorijden spannend -doe het wel- en natuurlijk had ik liever relaxter gezeten in mijn huis )

maar de achtergrond is ook, dat een haal jaar terug mijn ouders allebei erg ziek waren (zeer veel stress) , mijn lieve kat doodging, stormschade, én ben verhuisd. daarnaast is 2,5 jaar geleden mijn liefde overleden...en daardoor nog veel meer woonstress...enzovoorts enzovoorts......

ik ben gewoon zo bang dat ik mijn gevoelsleven kwijt raak als ik zo ver ga ophogen (max fevarin is 300)

en hoe gaan jullie om met alleen wonen?
ervaren jullie soms ook die angst van alleen zijn? en ... hoe ga je ermee om?

dank alvast voor het lezen !
#69206
Ik hoop dat het inmiddels wat beter met je gaat.
Heb zelf ook last van angsten momenteel en vind het ook niet fijn alleen thuis te zijn, heel vervelend maar ik denk op die momenten: ik ben veilig, er kan niks gebeuren. Dat geeft mij enige rust.

Ben benieuwd of je die medicijn verhoging nog hebt gedaan en hoe dat is gegaan?
Ik zit zelf ook te twijfelen, maar ik wil het ook het liefst zelf oplossen, met hulp van therapie en EMDR.
Paniekaanvallen en CBD Olie