Forum

Personen met paniekaanvallen hebben hier de mogelijkheid ervaringen met elkaar uit te wisselen.

Moderators: Leon, Leap

Door gekkegerrit
#41661
Ok dames en heren. Sinds vandaag gaat het plots ineens erg goed met me. De dissociatie lijkt zelfs weg te sijpelen. Ik weet niet hoe ik het geflikt heb, maar vermoed dat het kan liggen aan het plots stoppen met roken EN de vitamine c bruistabletten die ik sinds gister pak ( 1000 mg) . Dus wat deed ik om eens ff te checken ( mss heel dom maar goed ;p)

Ik ging eens even mijn angsten voeden om te kijken hoe ik ze onder controle heb.
Zo ging ik even een schizofrenie test doen. "Normaal" gesproken ging mijn haar al overeind staan bij het zien van het woord "schizofrenie", daarom vermeed ik dit woord en alles wat er mee te maken had ook als de pest.

Nu ik die test deed kwamen allemaal enge vragen langs als, Hoor je stemmen die andere niet horen, Hoor je boodschappen via de tv, Heb je het gevoel dat je achtervolgd word of heb je het idee dat een familie lid is vervangen door een dubbelganger. Nog al extreme symptomen dacht ik zo. En ik heb bij geen enkele JA kunnen antwoorden.

Niet dat die test een betrouwbare diagnose stelt. Maar het was voor mij een test om te zien of het angst opriep.

Nu moet ik zeggen dat het dat toch nog wel deed. Maar niet zo als het dat voorheen zou hebben gedaan. Ik ben er van OVERTUIGD dat ik een angst/paniekstoornis heb nu. Anders dan voorheen. Dus het is tijd verspilling om me nu zorgen te gaan maken over dat ik mss wel een psychose heb. MAAR toch heb ik angst voor de ziekte schizofrenie.

Toch ben ik bang die ziekte ooit te krijgen. Mss omdat ik mijn kansen hoger inschat? Ik heb immers nu ook al een psychische aandoening. Ben ik mss vatbaarder hiervoor?

psychologe stelde me gerust door te zeggen dat ALS ik schizofrenie zou ontwikkelen, en er vatbaar voor zou zijn. Dan zou het nu wel al gebeurd zijn na zo een heftige periode van stress. Al een jaar lang. Maar heb het idee dat ze me inderdaad gewoon gerust wil stellen.

Ik ben gewoon bang de controle te verliezen. Ik heb nu mee gemaakt wat het is om depersonalisatie te hebben. Vandaag is de eerste dag dat ik weer even heb kunnen proeven van hoe het was dit niet te hebben. Te vroeg juichen ga ik echter niet doen. Want ik zal heus nog wel een keer of tig terug vallen voor ik weer de oude ben,

Maar herkennen mensen die angsten? En hoe ga je er mee om? Het standaard antwoord is. JA maar je hoeft niet bang te zijn dat je schizofrenie hebt, het is een angststoornis, gewoon dit en dat en zus en zo doen.

Prima. Maar wat nou als de angst geen paniek meer veroorzaakt. Maar het is gewoon een realistische angst. Hoezo is niet iedereen bang hiervoor?
Door tania 67
#41667
hallo
eerst en vooral heel knap van je dat je bent gestopt met roken
en heel knap van je dat je hebt aanvaard dat het alleen maar een angststoornis is die je hebt,die aanvaarding is zo belangrijk
dat je bang bent om iets te krijgen kan ik begrijpen maar denk daar maar niet teveel over na,de toekomst dat weet niemand
ik denk niet dat je daar vatbaarder voor bent omdat je nu al een angststoornis hebt
zoals gezegt de toekomst kan niemand voorspellen je kan kanker krijgen een hartstilstand ,een hersenbloeding enz
allemaal levensbedreigende ziektes en daar kan niemand je antwoord op geven of je dat ooit zult krijgen
dus leef nu en ga je geen zorgen maken over de toekomst,dat zijn onrealistisch angsten,niemand weet of je er ooit mee te maken krijgt
je kan 100 jaar worden en vredig in je bedje sterven en dan waren alle zorgen voor niets
langs de andere kant mensen die wel dergelijk schizofrenie ,kanker of iets anders hebben ja die zijn bang,want ze weten niet wat hen nu te wachten staat,dat is een realistisch angst,want bij die mensen is het al vastgesteld
bij jou niet je bent er gewoon bang voor dus een onrealistisch angst
leef nu en geniet en denk niet zoveel na aan wat er eventueel zou kunnen gebeuren in de toekomst
een realistisch angst is als het wel dergelijk is vastgesteld en dat is bij jou niet het geval
groetjes tania
Door chicken
#41682
Hoi GG,

Heel herkenbaar, ik heb dezelfde angst als jij. Ook het 'testen' en internetdokteren is mij bekend.
Ik heb nu weer even een dipje, maar eigenlijk gaat het over het algemeen al een lange tijd goed met mij.

Door spanningen (o.a. relatie) is het nu even weer sluimerend aanwezig. Ook ik loop nu bij een psycholoog en bij mij is er een Gegeneraliseerde Angststoornis vastgesteld.
Mijn psych verzekerde mij ervan dat ik echt normaal ben en dat er zeker iets te doen is aan die angststoornis...binnenkort krijg ik cognitieve gedragstherapie. Gelukkig is er een klik en neem ik het zowaar half/half aan van hem dat ik normaal ben 8)

Maar toch.... ik kan het ergens maar niet geloven. En wat Tania ook zegt; ergens is het ook normaal dat je er even bij stilstaat als mens. Maar wij piekeren en malen er maar over door.
De vraag 'wat nou als..?' is ronduit killing. Maar eigenlijk is er tegelijkertijd ook heel goed te begrijpen waarom we ons er mee bezig houden...
We weten namelijk nooit zeker of zoiets gebeuren kan. En al dat ge-annalyseer, gerationaliseer en getest is simpelweg met alle macht controle houden over...
....over wat eigenlijk? Over iets dat helemaal niet aan de orde is. ...zo zonde van de tijd he? Grr ik weet het :?

Ik merk nu, dat ik door de jaren heen vooral last had van die angst, wanneer er iets in mijn leven niet helemaal lekker liep. Iets waar ik mij een beetje verloren bij voelde. Waar ik dus geen (voor mijn gevoel dan) controle over had. Misschien dat daar ook bij jou de oorzaak ligt?

Als je het gevoel hebt dat het leven een loopje met jou neemt ipv andersom..
..bouw dan je zelfvertrouwen op (o.a. door bijv. hardlopen) en neem de touwtjes weer in handen!

Succes, je kan het 8)
Door gekkegerrit
#41683
Bedankt voor de reacties. Ik herken het idd chicken.
Wat de angst steeds voor mij "bevestigd" is dat ik me niet mezelf voel. Of di nu depersonalisatie is of Lichte dissociatie boeit me niks. ( ik weet niet of jij daar ook last van hebt chicken. zo niet wees maar blij!) Maar ik krijg er echt ontiegelijk de sch**t van! Dat is wat me steeds breekt. Ik wil me erbij neerleggen. OK ik heb een ansgstoornis prima. OK laat ik verder gaan met het leven. Maar steeds als ik "mezelf" opmerk.. voel ik me gelijk niet meer mezelf. Alsof de dissociatie dan inkickt.. En hier lijk ik helemaal geen controle over te hebben.

Ik lig iig niet meer snachts wakker van de angst. Heb geen paniek aanvallen meer gehad. Dus ik merk wel verbeteringen. Maar ik vraag me af of ik wel goed opweg ben.. De dissociatie lijkt niet weg te gaan. iemand hier ervaring mee? Je niet jezelf voelen...
En wanneer gaat dat eindelijk weg dat akelige gevoel.
Door tania 67
#41685
hallo
heel juist controle daar draait het in ons geval meestal op uit
wij willen over alles controle ,wij zijn echte controlefreaks
als er iets misgaat en we verliezen de controle schieten we in de stress
helaas kan je over veel dingen controle proberen te houden over ons eigen lichaam gaat dit soms niet en daar hebben we het dan weer heel moeilijk mee
en juist omdat we zo een controlefreaks zijn slaat de paniek bij ons toe
ik heb geleerd daar wat afstand van te nemen,je kan niet alles controleren en zeker jezelf niet
ja ik sta ook wel eens stil bij wat als maar veel minder of vroeger ,het is toch een overbodige vraag volgens mij
want wat als dat weet niemand,niemand kan je er antwoord op geven en niemand kan het onder controle houden
als wij over iets te lang nadenken beginnen we te piekeren met alle gevolgen vandien
hallo gerrit
als je geen paniekaanvallen meer hebt dan ben je op goede weg die dissociatie zal wel volgen maar geduld (ook iets wat we soms te weinig hebben)
wanneer dat juist weg zal gaan weet ik niet maar je bent in ieder geval op goede weg
groetjes tania
Door chicken
#41800
Hoi GG,

Ja ik ken het ook... Bij mij was het vaak derealisatie, ik ken wel depersonalisatie....maar dat heb ik niet zo vaak gehad. Als ik bijvoorbeeld voor de spiegel mijn tanden stond te poetsen dan wist ik wel dat ik dat was maar.... ergens in mijn brein legde ik er geen link mee.
Derealisatie kan ik daarentegen meer over vertellen...

Ik weet nu dat het vooral te maken heeft met verkeerd ademhalen en zuurstoftekorten..
Verder leek het soms alsof het een soort beschermingsmechanisme was..
Ik kreeg er namelijk vooral last van wanneer ik erg in paniek was. De derealistatie zorgde voor een soort enorme filter, alsof alles heel ver van je af komt te staan, zover dat het haast onherkenbaar is. Het feit dat het bij mij verdween als sneeuw voor de zon wanneer de paniek weg was, bevestigde dat deels.

Ook moet je niet vergeten dat je juist door de paniek erg 'in' je hoofd zit. Je bent dag in dag uit bezig met de paniek controleren, analyseren en verder ben je dan zo zelfbewust. Elke gedachte/gevoel en/of emotie wordt onderschept. Logischerwijze ben je dan zo ontzettend bezig met je geest/brein waardoor er ook amper ruimte voor je fysieke zijn (depersonalisatie) of je omgeving (derealisatie)is.

Bij het overlijden van een dierbare of een boeiend boek/film hebben mensen dit ook wel eens. Zoiets van 'goh, wat raar de hele wereld draait gewoon door terwijl....'.. Snap je?

Eigenlijk wil ik je met dit enorme bericht :shock: :wink:...vooral zeggen dat het een symptoom is van de PA. En dat je er echt NIET gek van wordt.
Probeer het los te laten en als je er last van hebt dan laat het er gewoon zijn...Probeer wat afleiding te zoeken en zoek iets wat juist contact maakt. Dus sporten zingen etc.

En probeer echt te kijken naar wat eventueel de oorzaak is van je PA..
Hoe sta je in je leven? Ben je een controlefreak? Houd je een beetje van jezelf?etc..
Want ook de PA is, hoewel een fysieke zwakte, een symptoom of beter gezegd een signaal van jezelf dat je dingen anders moet gaan doen...

Succes!
Gebruikersavatar
Door Yogini
#41803
Hoi Gerrit,

je hebt intussen al behoorlijk wat antwoorden gehad, maar ik wil nog effe zeggen dat ik 't ook herken. Doet altijd deugd he. :lol:

Ik begrijp héééééél goed dat je er zo langzamerhand méér dan genoeg van hebt. Het is ook zo'n onbeschrijfelijk rotgevoel. Dit klinkt misschien allemaal wat dramatisch, maar voor mij zijn DP en DR toch wel de lastigste gevoelens die ik ooit gehad heb. Er is echter wel hoop: ik heb al een paar periodes in m'n leven gehad dat ik er last van had, en ik ben er elke keer weer van af geraakt ook. Ook ditmaal ben ik op de goede weg. 'k Zou niet zeggen dat ik er al klaar mee ben, maar het verschil met eerst is toch wel opmerkelijk.

Je zegt dat je er weer last van hebt elke keer je jezelf opmerkt. Dat heb ik ook nog wel es, en volgens mij is dat voor een stukje omdat het een gewoonte is geworden om te "freaken" als we onszelf opmerken ofzo. Mja, klinkt raar, maar ik krijg 't effe niet beter uitgelegd.

Je hebt wel gelijk: je hebt daar geen controle over. Dus... heeft 't ook geen zin er toch controle over te proberen krijgen.

Ik kan je niet zeggen wanneer dat akelige gevoel weg zal gaan, maar het heeft zoals hier al vaker gezegd is tijd nodig. Veel tijd in sommige gevallen. Zoals Chicken ook al zegt zitten we sowieso veel in ons hoofd (dat is een gewoonte geworden, dus het hoeft niet te betekenen dat je ook paniek hebt) en dan komen DP en DR al gauw om de hoek loeren.

Volgens mij is het inderdaad ook een teken dat je bepaalde dingen anders moet gaan doen. Maar ga daar nu niet te diep over nadenken! Probeer in eerste instantie gewoon te accepteren dat de DP en DR nog bij je zijn, hoewel je dat (uiteraard!) liever niet hebt. Bij mij zijn DP en DR niet als sneeuw voor de zon verdwenen en ondervind ik er sporadisch nog steeds behoorlijk wat hinder van, maar ik merk wel dat dat voornamelijk komt door:
- teveel in m'n hoofd te zitten
- perfect te willen zijn, handelen,...
- een facade op te proberen zetten
- te moe te zijn (vooral mentaal, door het teveel denken)
- niet altijd volledig accepteren
-...

Kop op, het komt wel goed. Sterkte!
Door gekkegerrit
#41835
Bedankt voor je reactie :) ik heb er veel aan.

ik moet zeggen dat het inderdaad steeds ietsje beter met me gaat. Ik ben bij lange na niet meer zo bang/depri als eerst. De angstroes lijkt langzamerhand heeeeeel langzaam weg te ebben. Samen met de DP gevoelens. Het probleem is dat ik te snel wil. Steeds als ik het opmerk gefrustreerd raken dat het gevoel er nog steeds is.

Maar zodra ik accepteer dat het er is. En me er dus niet meteen druk over ga maken. Merk ik dat dit een positieve invloed heeft op den duur. Ik merk dat hoe langer ik er mee rondloop ( en accepteer) Er weer ruimte in mijn hoofd vrij komt voor andere dingen. Dagelijkse dingen.

Zo hoop ik dat op een gegeven moment de alledaagse dingen de angst gedachten en de dwanggedachten gaan overschaduwen. langzaam.
Maar nogmaals hierbij is acceptatie belangrijk. Steeds jezelf terug trekken, het dal in, is wat er gebeurd als je niet accepteert dat er nu even iets mis is..

Zo krijg je stukje bij beetje weer je eigen oude realiteit terug.

Wat ik nu erg merk is dat ik minder goed uit mijn woorden kom dan eerst. Alsof ik minder snel en gevat/creatief kan reageren dan ik normaal deed. Waarschijnlijk omdat mijn mind constant op volle touren, en op verschillende fronten bezig is. Maar goed..mss dat iemand dit herkent?

Wat ik nu nog overhoud is ernstige spanningshoofdpijn en een druk op de oren. Qua lichamelijke klachten. Heel erg vervelend. maar nog steeds niets vergeleken met DP en DR natuurlijk. Alhoewel ik toch echt nu begin te merken dat dit weg aan het gaan is. Mss dat Ginkgo Biloba ook mee geholpen heeft aan dit resultaat. Aangezien ik dit nu ook al een weekje aan het slikken ben. Een aanrader!
Door Kelly__
#41937
gekkegerrit schreef:Ok dames en heren. Sinds vandaag gaat het plots ineens erg goed met me. De dissociatie lijkt zelfs weg te sijpelen. Ik weet niet hoe ik het geflikt heb, maar vermoed dat het kan liggen aan het plots stoppen met roken EN de vitamine c bruistabletten die ik sinds gister pak ( 1000 mg) . Dus wat deed ik om eens ff te checken ( mss heel dom maar goed ;p)

Ik ging eens even mijn angsten voeden om te kijken hoe ik ze onder controle heb.
Zo ging ik even een schizofrenie test doen. "Normaal" gesproken ging mijn haar al overeind staan bij het zien van het woord "schizofrenie", daarom vermeed ik dit woord en alles wat er mee te maken had ook als de pest.

Nu ik die test deed kwamen allemaal enge vragen langs als, Hoor je stemmen die andere niet horen, Hoor je boodschappen via de tv, Heb je het gevoel dat je achtervolgd word of heb je het idee dat een familie lid is vervangen door een dubbelganger. Nog al extreme symptomen dacht ik zo. En ik heb bij geen enkele JA kunnen antwoorden.

Niet dat die test een betrouwbare diagnose stelt. Maar het was voor mij een test om te zien of het angst opriep.

Nu moet ik zeggen dat het dat toch nog wel deed. Maar niet zo als het dat voorheen zou hebben gedaan. Ik ben er van OVERTUIGD dat ik een angst/paniekstoornis heb nu. Anders dan voorheen. Dus het is tijd verspilling om me nu zorgen te gaan maken over dat ik mss wel een psychose heb. MAAR toch heb ik angst voor de ziekte schizofrenie.

Toch ben ik bang die ziekte ooit te krijgen. Mss omdat ik mijn kansen hoger inschat? Ik heb immers nu ook al een psychische aandoening. Ben ik mss vatbaarder hiervoor?

psychologe stelde me gerust door te zeggen dat ALS ik schizofrenie zou ontwikkelen, en er vatbaar voor zou zijn. Dan zou het nu wel al gebeurd zijn na zo een heftige periode van stress. Al een jaar lang. Maar heb het idee dat ze me inderdaad gewoon gerust wil stellen.

Ik ben gewoon bang de controle te verliezen. Ik heb nu mee gemaakt wat het is om depersonalisatie te hebben. Vandaag is de eerste dag dat ik weer even heb kunnen proeven van hoe het was dit niet te hebben. Te vroeg juichen ga ik echter niet doen. Want ik zal heus nog wel een keer of tig terug vallen voor ik weer de oude ben,

Maar herkennen mensen die angsten? En hoe ga je er mee om? Het standaard antwoord is. JA maar je hoeft niet bang te zijn dat je schizofrenie hebt, het is een angststoornis, gewoon dit en dat en zus en zo doen.

Prima. Maar wat nou als de angst geen paniek meer veroorzaakt. Maar het is gewoon een realistische angst. Hoezo is niet iedereen bang hiervoor?



I'm shocked. Really.. Ik dacht dat ik een bericht van mijzelf aan het lezen was.. :o Jij maakt perfect hetzelfde mee als ik, jeejtje dit is eng , net hetzelfde gehad met die test!
liefs
#69271
Hallo allemaal heb alle reacties gelezen en ik kan ook zeggen dat ik sinds een paar weken precies deze angst nu ook heb. Ik heb zelf ook een gegeneraliseerde angststoornis en merk zelf dat ik bijna alle ziektes afloop.. heel vermoeiend. Ik weet zelf nog niet hoe ik er mee moet omgaan en of andere mensen dit überhaupt wel hadden, maar dit stelt me wel meer gerust want ik ben dus niet gek. Ik heb zelf ook DP en DR heel erg sinds kort ook, ik haat het gevoel omdat ik niet van momenten kan genieten omdat ik ze een soortvan vergeet daardoor. Ik heb mijn eerste intake gesprek gehad en heb overmorgen het 2 eigenlijk 1e echte gesprek. Als ik meer tips of dingen weet zal ik zeker mensen blijven proberen gerust te stellen en te helpen. Ik heb mijn angststoornis namelijk al sinds ik 3/4 ben, ben nu 19 en kies er nu eindelijk voor om het aan te pakken. Succes allemaal :)
Paniekaanvallen en CBD Olie