- 16 mei 2011, 20:53
#41661
Ok dames en heren. Sinds vandaag gaat het plots ineens erg goed met me. De dissociatie lijkt zelfs weg te sijpelen. Ik weet niet hoe ik het geflikt heb, maar vermoed dat het kan liggen aan het plots stoppen met roken EN de vitamine c bruistabletten die ik sinds gister pak ( 1000 mg) . Dus wat deed ik om eens ff te checken ( mss heel dom maar goed ;p)
Ik ging eens even mijn angsten voeden om te kijken hoe ik ze onder controle heb.
Zo ging ik even een schizofrenie test doen. "Normaal" gesproken ging mijn haar al overeind staan bij het zien van het woord "schizofrenie", daarom vermeed ik dit woord en alles wat er mee te maken had ook als de pest.
Nu ik die test deed kwamen allemaal enge vragen langs als, Hoor je stemmen die andere niet horen, Hoor je boodschappen via de tv, Heb je het gevoel dat je achtervolgd word of heb je het idee dat een familie lid is vervangen door een dubbelganger. Nog al extreme symptomen dacht ik zo. En ik heb bij geen enkele JA kunnen antwoorden.
Niet dat die test een betrouwbare diagnose stelt. Maar het was voor mij een test om te zien of het angst opriep.
Nu moet ik zeggen dat het dat toch nog wel deed. Maar niet zo als het dat voorheen zou hebben gedaan. Ik ben er van OVERTUIGD dat ik een angst/paniekstoornis heb nu. Anders dan voorheen. Dus het is tijd verspilling om me nu zorgen te gaan maken over dat ik mss wel een psychose heb. MAAR toch heb ik angst voor de ziekte schizofrenie.
Toch ben ik bang die ziekte ooit te krijgen. Mss omdat ik mijn kansen hoger inschat? Ik heb immers nu ook al een psychische aandoening. Ben ik mss vatbaarder hiervoor?
psychologe stelde me gerust door te zeggen dat ALS ik schizofrenie zou ontwikkelen, en er vatbaar voor zou zijn. Dan zou het nu wel al gebeurd zijn na zo een heftige periode van stress. Al een jaar lang. Maar heb het idee dat ze me inderdaad gewoon gerust wil stellen.
Ik ben gewoon bang de controle te verliezen. Ik heb nu mee gemaakt wat het is om depersonalisatie te hebben. Vandaag is de eerste dag dat ik weer even heb kunnen proeven van hoe het was dit niet te hebben. Te vroeg juichen ga ik echter niet doen. Want ik zal heus nog wel een keer of tig terug vallen voor ik weer de oude ben,
Maar herkennen mensen die angsten? En hoe ga je er mee om? Het standaard antwoord is. JA maar je hoeft niet bang te zijn dat je schizofrenie hebt, het is een angststoornis, gewoon dit en dat en zus en zo doen.
Prima. Maar wat nou als de angst geen paniek meer veroorzaakt. Maar het is gewoon een realistische angst. Hoezo is niet iedereen bang hiervoor?
Ik ging eens even mijn angsten voeden om te kijken hoe ik ze onder controle heb.
Zo ging ik even een schizofrenie test doen. "Normaal" gesproken ging mijn haar al overeind staan bij het zien van het woord "schizofrenie", daarom vermeed ik dit woord en alles wat er mee te maken had ook als de pest.
Nu ik die test deed kwamen allemaal enge vragen langs als, Hoor je stemmen die andere niet horen, Hoor je boodschappen via de tv, Heb je het gevoel dat je achtervolgd word of heb je het idee dat een familie lid is vervangen door een dubbelganger. Nog al extreme symptomen dacht ik zo. En ik heb bij geen enkele JA kunnen antwoorden.
Niet dat die test een betrouwbare diagnose stelt. Maar het was voor mij een test om te zien of het angst opriep.
Nu moet ik zeggen dat het dat toch nog wel deed. Maar niet zo als het dat voorheen zou hebben gedaan. Ik ben er van OVERTUIGD dat ik een angst/paniekstoornis heb nu. Anders dan voorheen. Dus het is tijd verspilling om me nu zorgen te gaan maken over dat ik mss wel een psychose heb. MAAR toch heb ik angst voor de ziekte schizofrenie.
Toch ben ik bang die ziekte ooit te krijgen. Mss omdat ik mijn kansen hoger inschat? Ik heb immers nu ook al een psychische aandoening. Ben ik mss vatbaarder hiervoor?
psychologe stelde me gerust door te zeggen dat ALS ik schizofrenie zou ontwikkelen, en er vatbaar voor zou zijn. Dan zou het nu wel al gebeurd zijn na zo een heftige periode van stress. Al een jaar lang. Maar heb het idee dat ze me inderdaad gewoon gerust wil stellen.
Ik ben gewoon bang de controle te verliezen. Ik heb nu mee gemaakt wat het is om depersonalisatie te hebben. Vandaag is de eerste dag dat ik weer even heb kunnen proeven van hoe het was dit niet te hebben. Te vroeg juichen ga ik echter niet doen. Want ik zal heus nog wel een keer of tig terug vallen voor ik weer de oude ben,
Maar herkennen mensen die angsten? En hoe ga je er mee om? Het standaard antwoord is. JA maar je hoeft niet bang te zijn dat je schizofrenie hebt, het is een angststoornis, gewoon dit en dat en zus en zo doen.
Prima. Maar wat nou als de angst geen paniek meer veroorzaakt. Maar het is gewoon een realistische angst. Hoezo is niet iedereen bang hiervoor?