Forum

Personen met paniekaanvallen hebben hier de mogelijkheid ervaringen met elkaar uit te wisselen.

Moderators: Leon, Leap

Door Yolindra
#68242
Hoi,
Sinds kort heb ik terug fel last van angsten en paniekaanvallen. Mijn grootste angst is om gek te worden en dingen te zien die er niet zijn.. ik denk constant dat ik een psychose ga krijgen waardoor de angst weer door mijn lichaam giert en ik een paniekaanval krijg.. ik ben 7 weken geleden bevallen dus is echt vervelend want wil genieten van mijn kleintje en deze angsten zijn zo vermoeiend.. kan iemand mij geruststellen? Krijg ik echt een psychose of zit dit tussen mijn oren.. ben een sterke vrouw, groot sociaal netwerk goede job en weet dat het mijn gedachten zijn maar dit is zo zwaar en vermoeiend wil er van bevrijd zijn..

Bedankt voor de tips.

Grtjs yolindra
Gebruikersavatar
Door DoMiNiQuE
#68252
Hoi Yolindra

Allereerst van harte gefeliciteerd met je nieuwe wolkje!

Dit klinkt aardig herkenbaar, niet zozeer voor mijzelf maar van mijn vriendin. Zij is iets meer dan 6 maanden geleden bevallen. Zij had hiervoor al last van paniekaanvallen.

We wisten voor de bevalling al dat zoiets ingrijpends ook het risico van paniek met zich mee neemt. Het is uiteraard een heftige gebeurtenis en daar houd het niet op. De eerste maanden erna zijn (kan ik nu uit eigen ervaring zeggen) zwaar, wel fijn en mooi maar wel zwaar.

Of dat kan leiden tot een psychose kan ik je niet vertellen. Wat ik echter wel weet is dat dit zeker van tijdelijke aard is. Probeer dat te beseffen. Wanneer je weet dat het ook weer verdwijnt kan dat al een hele hoop rust geven.

Probeer het andersom te zien, ik plaats van de angst voor een psychose, probeer je aandacht te richten op dat er vanalles gebeurd op opzich normaal is. Je hormoonhuishouding en lichaam moeten weer stabiel worden. Dat gaat eenmaal niet van de een op andere dag. Vandaar dat ze altijd zeggen “een zwangerschap is 9 maanden op en 9 maanden af”

Daarmee wil ik je niet bang maken dat dit zeker 9 maanden gaat duren hoor, maar meer dat we daaruit kunnen halen dat en tijd nodig heeft.

Dit voelt natuurlijk anders voor mensen die al met paniek zaten/kampten. Dat is simpelweg een echter lading die je tijdelijk met je meedraagt.

Wat voor ons (wij hebben beiden een geschiedenis zij met paniekaanvallen en ik een paniekstoornis) goed werkt is. Probeer de dingen te accepteren die er nu zijn. Je kunt je ertegen verzetten maar dat zal niet werken. Misschien een rare vergelijking maar het is als het aan de riem trekken van een hond. Hoe harder je trekt hoe harder de hond trekt. Accepteren dat je die gevoelens nu hebt is denk ik je eerste stap. Daarnaast weet ik niet of je hierover goed kunt praten met je partner? Dat is ook een hele goede, uit het. Hou het niet voor jezelf maar spreek het uit.

Als je het lastig vind zoek dan een vertrouwenspersoon waarbij je dat wel kan. Al zou een beetje een begripvolle partner het beste werken, het beïnvloed beiden natuurlijk en je kunt er samen sterker door worden en groeien.

Iets wat je ook kan doen (wat me sowieso een goede zet lijkt) is neem contact op als dat nog kan met je verloskundige. Bij ons konden we normaal tot 6 weken na de bevalling terecht maar ze zei als je vragen of zorgen hebt kun je altijd aankloppen. Ik weet niet joe dat bij die van jou zit. Maar ze kan in iedergeval helpen je in een goede richting te sturen.

Heb vertrouwen in jezelf en in je lichaam, klinkt lekker cheesy maar het werkt wel. Hoe moeilijk ook. Net als bij een bevalling zelf. Je lichaam weet wat het moet doen, ook al zou je er met je gedachten totaal niet op 1 lijn mee zitten.

Probeer te richten op zoveel mogelijk positiviteit. Er zijn sowieso al erg veel stress factoren de eerste tijd. Je moet het echt hebben van de kleine dingetjes (die overigens uiteindelijk het grootst en belangrijkst blijken)

Zie het als een periode waar je “gewoon” doorheen moet zien te komen, daarna word het vanzelf beter. Dus kun je beter zoveel mogelijk energie steken in de fijnere dingen. Zoals uiteraard de kleine!

We hebben zelf een enorm zware bevalling gehad die uiteindelijk een vele male grotere impact op ons allebei apart had dat waar we op voorbereid waren.
Daarin waren we de eerste tijd allebei flink aam het panieken op onze eigen manier.

Alleen maar om na enige tijd tot de realisatie te komen dat het allemaal beter word. Je groeit er in mee. Nu doen we allebei dingen waarvan we een paar maanden geleden letterlijk het angstzweet op de rug hadden staan en hartkloppingen waar je u tegen zegt.

We zeggen nu nog vaak tegen elkaar dat we het jammer vinden dat we zoveel tijd em energie kwijt zijn geweest aan die stomme zorgen en paniek, in plaats van wat meer te genieten en de dingen te nemen zoals ze komen.
Dat is het enige wat ik je mee kan geven. Ik hoop dat je er iets aan hebt.

Belangrijkste is altijd, goed voor jezelf zorgen en voor de kleine, de rest van de wereld die kan even wat!
Dit is even jullie tijd!

Heel veel succes en sterkte en bovendien veel genot van je nieuwe aanwinst!

Groetjes D~
Door DaisyvanDaalen
#68267
Hoi daar,

Psychose krijg je niet zomaar. Het kan wel zo zijn, maar maar zoals ik het nu hoor, denk jij jezelf in een psychose. Zo heb ik echt een keer een psychosche gekregen, door te denken dat ik die zou krijgen.

Ik ben toen naar een hele kundige coach geweest, die mij vertelde door zo vaak die gedachtens, angsten en beelden te creeeren, ik mijn onderbewuste programeerde om een psychosche te krijgen. Zo bezorgde ik mezelf dus een psychose.

tips: Ga wandelen in de natuur. Dan kom je weer langzaam terug op aarde. Niet genieten van je kindje mag. Een kind krijgen en ook nog eens angstklachten erbij kan een enorme zware opgave zijn. Als je dat gevoel toestaat, dan kan het gevoel van genieten van je kindje ook weer meer tevoor schijn komen. Wees mild en lief voor jezelf en probeer nieuwe gedachtens te bevestigen voor jezelf ipv ik krijg een psychose. Beter is: Ik ben mentaal gezond.

Succes en liefs,

Daisy
Paniekaanvallen en CBD Olie