- 03 jul 2018, 09:56
#68235
Hallo,
Heb mij net even voorgesteld in het voorstel-forum en dacht dat het misschien beter was om hier even mijn verhaal neer te schrijven.
Ik ben 30 jaar en sukkel met paniekaanvallen. Ik heb hier al lange tijd last van (nu ik er allemaal eens de tijd voor heb genomen om er over na te denken en het niet te negeren) maar na een zware episode in mei/juni, waarbij ik een week thuis heb gezeten, moest ik vaststellen dat ik het niet langer kon blijven negeren.
Ik heb enorm veel last van doemdenken. Dat kan gaan om iets medisch (hypochondrie), maar even goed om angst om te crashen (met vliegtuig/auto) tot op het punt dat ik er mij bij neerleg. (Jammer dat ik dat concert ga missen, want dan ben ik dood door de vliegtuigcrash). Deze zijn zo frequent dat deze niet echt meer gepaard gaan met paniek. Dan heb je ook de scenarios waarbij alles serieus misgaat (Ik ga mijn job verliezen, mijn relatie gaat naar de knoppen, ik ga in de gevangenis eindigen).
Ik ben naar de huisarts gegaan maar die schreef m.i. wel heel snel antidepressiva voor. Heb ook twee sessies met een psychologe achter de rug. Soms heb ik het gevoel dat ik de paniek onder controle heb, zelfs al duikt het doemdenken op, maar op andere momenten zou ik gewoon liefst onder een deken kruipen, zelfs bij dertig graden. Ik voel me ook heel erg schuldig ten opzichte van de mensen in mijn omgeving.
Het zou aangenaam zijn moest ik ervaringen kunnen delen met mensen die hier ook mee worstelen, en hopelijk wat tips en troost.
Heb mij net even voorgesteld in het voorstel-forum en dacht dat het misschien beter was om hier even mijn verhaal neer te schrijven.
Ik ben 30 jaar en sukkel met paniekaanvallen. Ik heb hier al lange tijd last van (nu ik er allemaal eens de tijd voor heb genomen om er over na te denken en het niet te negeren) maar na een zware episode in mei/juni, waarbij ik een week thuis heb gezeten, moest ik vaststellen dat ik het niet langer kon blijven negeren.
Ik heb enorm veel last van doemdenken. Dat kan gaan om iets medisch (hypochondrie), maar even goed om angst om te crashen (met vliegtuig/auto) tot op het punt dat ik er mij bij neerleg. (Jammer dat ik dat concert ga missen, want dan ben ik dood door de vliegtuigcrash). Deze zijn zo frequent dat deze niet echt meer gepaard gaan met paniek. Dan heb je ook de scenarios waarbij alles serieus misgaat (Ik ga mijn job verliezen, mijn relatie gaat naar de knoppen, ik ga in de gevangenis eindigen).
Ik ben naar de huisarts gegaan maar die schreef m.i. wel heel snel antidepressiva voor. Heb ook twee sessies met een psychologe achter de rug. Soms heb ik het gevoel dat ik de paniek onder controle heb, zelfs al duikt het doemdenken op, maar op andere momenten zou ik gewoon liefst onder een deken kruipen, zelfs bij dertig graden. Ik voel me ook heel erg schuldig ten opzichte van de mensen in mijn omgeving.
Het zou aangenaam zijn moest ik ervaringen kunnen delen met mensen die hier ook mee worstelen, en hopelijk wat tips en troost.