Forum

Personen met paniekaanvallen hebben hier de mogelijkheid ervaringen met elkaar uit te wisselen.

Moderators: Leon, Leap

#68797
Hoi,

Zijn er hier nog mensen actief??
Ik ervaar dit probleem momenteel ook en herken me in zoveel verhalen.

Ik ben begonnen met antidepressiva, dit nam ik al 6 jaar maar omdat het zo goed ging ben ik gestopt, dit was geen goede keuze waardoor ik nu weer ben begonnen. Echter sinds de start/opbouw heb ik opeens enorme dwanggedachtes zoals jullie ook beschrijven, kan iemand mij misschien helpen? Ik weet dat angst ook verergerd wordt als je weer begint met AD. Maar ik zou heel graag even wat positieve verhalen willen horen, zodat ik weet dat ik me niet voor altijd zo ga voelen :(
Door relax42
#68800
Hallo Anoniem,

Probeer zoveel mogelijk te ontspannen. Je gedachten af te leiden. Vaak leg je voor jezelf de lat (te) hoog en daardoor ontstaan spanningklachten en ook die dwang-gedachten. Je zit dan in je mind. Door je zoveel mogelijk af te leiden en leuke, grappige dingen (hoe klein ook) op te zoeken, helpt dat. Zoek humor op en geniet van éénvoudige dingen. Na verloop van tijd, geeft je dat meer rust en worden (vaak) de klachten ook minder. Er is dus hoop :wink:
#68807
Hoi relax42,

Wat ontzettend fijn dat je nog hebt gereageerd. Inmiddels weer een paar dagen verder en heb ook betere momenten gehad. Vandaag helaas weer een wat mindere dag, weer veel checken en bezig met gedachtes; vind ik hem echt nog wel leuk? Knap? Wil ik nog wel met hem oud worden ? Waarna ik alweer in paniek raak van deze gedachte omdat ik dat echt wil.

We zijn momenteel naar een nieuwe auto aan het kijken en ik raak dan soms in paniek, maar straks vind ik hem niet meer leuk? Waarbij ik m’n gedachten al weer tegen spreek en weet dat ik gewoon oud met hem wil worden. Misschien moet ik leren om gedachten gewoon gedachten te laten zijn, zoals hierboven al werd besproken.

Heel erg vermoeiend. Heb met de start van de medicatie zo’n enorme paniek gehad hierover en ben echt weken ziek geweest, sinds 1 week wordt dat pas beter, denk dat ik dat ook allemaal nog even moet verwerken.

Ik hoop dat ik gauw weer gelukkig kan zijn en volop kan genieten van mijn relatie.
#68860
Oke wauw, ik heb net een ontzettend verhaal zitten typen… en toen moest ik me opeens opnieuw aanmelden en was alles weg :( ik probeer het gewoon nog een keer!

Geen idee of iemand dit nog leest, want het topic is al wat ouder, maar ik vond dit forum vandaag pas en herkende me (eindelijk!) in jullie verhalen.

Ik zal mijn verhaal in het kort (spoiler: het wordt geen kort verhaal ;-)) neer proberen te zetten:

Ik ben zelf een 35 jarige vrouw (meid… dat klinkt minder oud ;-)) en heb sinds ruim 2 jaar een relatie met mijn vriendin. Hiervoor heb ik een relatie van 8,5 jaar gehad waarbij ik ‘mijn eigen ik’ compleet kwijt ben geraakt. Oa doordat ik een echte pleaser ben en mezelf daardoor vaak wegcijfer, zolang de ander maar gelukkig is. Combineer die eigenschap met een hele dominante partner en je snapt het plaatje misschien :) Vanaf het moment dat ik deze relatie verbrak, ben ik ‘mijn eigen ik’ langzaam weer terug aan het vinden. Ik verval daarbij helaas nog weleens in het oude pleaser-gedrag, maar het grote verschil is dat ik mij hier nu van bewust ben en dat was ik voorheen niet. Ik dwing mezelf nu om me af en toe eens op de eerste plek te zetten en dingen te doen waar ik heel blij van word en heel veel energie van krijg. Dat vind ik nog steeds wel moeilijk, omdat dat in mijn vorige relatie bijna altijd onacceptabel was.
Mijn huidige vriendin is juist het tegenovergestelde. Zij is ontzettend zelfstandig (dit moet niet verward worden met ‘egoïstisch’, want dat is ze absoluut niet) en beschikt over een (in mijn ogen) gezonde dosis zelfliefde als het hier om gaat. Ruzies om verschillende interesses of hobby’s, of tijd voor mezelf of met vriendinnen, hebben wij dan ook niet. We doen dingen samen, maar claimen ook voldoende tijd om dingen zonder elkaar te doen. Zij doet veel met vriendinnen, daar krijgt ze energie van en ik vind het soms heerlijk om echt even helemaal alleen te zijn. Bijzonder eigenlijk, want zij is de introverte van ons twee en ik ben (naar de buitenwereld in sociale situaties) extravert. Maar dat betekend wel dat ik na ‘sociale situaties’ even tijd nodig heb voor mezelf om weer op te laden. Zij is zelfstandiger dan dat ik ben, ik ben van nature wat meer ‘aanhankelijk’ (ik weet niet of dat het juiste woord is). Zij doet dingen graag rustig aan en ik ben impulsie, maar daar vinden we samen een middenweg in. We accepteren dat we allebei anders zijn en leren juist ook weer van elkaar (zij neemt bv wat sneller beslissingen en ik denk wat langer na voor ik een beslissing neem). In mijn ogen hebben we dus ook een gezonde en gelijkwaardige relatie, die gebaseerd is op het feit dat we bij elkaar zijn omdat we dat willen en niet omdat we niet zonder elkaar kunnen leven. Ik zie mezelf ook echt oud worden met haar. En toch betrap ik mezelf er op dat ik enorm veel pieker en bepaalde angsten heb als het gaat over onze relatie. Ik denk dat mijn ‘twijfels’ (als je ze zo kunt noemen) vooral voortkomen uit een stukje (verknipte) zelfbescherming. Ik dacht dat ik mogelijk last heb van verlatingsangst, maar dat is het volgens mij toch niet helemaal. Een jaar of 6 geleden kreeg ik namelijk een zogenaamde acute stressstoornis, na heftige incidenten op het werk. Ook speelde het overlijden van mijn moeder (een jaar of 4 daarvoor, toen ik 23 was) mee omdat ik dat niet goed verwerkt had. Hierdoor kreeg ik dus klachten die heel erg lijken op PTSS (maar dan de ‘acute’ vorm) en werd ik enorm angstig, veel heftige nachtmerries of juist hele periodes dat ik nauwelijks kon slapen, onwijs geprikkeld, etc. Zo ben ik bv echt een hondenmens, maar was ik opeens ontzettend bang voor honden. Ik bevroor helemaal en raakte dan volledig in paniek als een (vriendelijke maar onbekende) hond op me af kwam lopen. Geen idee waar die angst dan ineens vandaan kwam maar goed ;-) Ik heb daardoor verschillende sessies bij een psycholoog gehad met EMDR. Werkte erg goed overigens. Maar ik merk wel dat ik sindsdien niet meer ben zoals ik ‘vroeger’ altijd was. Onbezorgd, redelijk zelfverzekerd en redelijk angstvrij. Een piekeraar ben ik altijd wel een beetje geweest maar het neemt wel dwangmatige vormen aan hoor. In veel situaties, waarbij ik in enorme doemscenario’s kan denken zonder dat daar eigenlijk een logische aanleiding voor is. Die scenario’s komen ook nooit uit, want het komt altijd gewoon goed. Achteraf denk ik dan ook echt van: jezus joh, heb ik dáár nou zo’n buikpijn en zoveel slapeloze nachten van gehad? Doe eens ff lekker normaal.
Ik ben hier al actief mee bezig, ik lees veel en probeer de gedachten te accepteren, zonder ze te veroordelen (en daarbij mijzelf dus af te wijzen) en ze eigenlijk objectief te bekijken. Zo van: “ah, daar is weer zo’n gedachte… ik héb deze gedachte, maar ik bén de gedachte niet”. Het werkt vaak al wel hoor, geeft meteen wat rust en het rottige gevoel kan dan eigenlijk weer vanzelf oplossen, zonder dat ik ‘m weg druk of negeer. De gedachte ‘is’ er dan gewoon eventjes en daar ben ik me dan bewust van. Ook probeer ik zelf de verantwoordelijkheid te pakken voor mijn gevoelens en gedachten en deze verantwoordelijkheid niet bij mijn partner neer te leggen (het zijn immers MIJN gedachten, die niet eens waarheid zijn).
Maar toch merk ik dat ik er soms nog heel veel moeite mee heb. De gedachten en het gepieker blijven dan maar komen.

Zo dus ook in mijn relatie. Ik merk echt dat mijn brein dan vervelende trucjes met me uithaalt. We hebben een roerige tijd achter de rug het afgelopen jaar. Allemaal dingen die buiten onze relatie staan, maar wel degelijk impact op je relatie kunnen hebben. Hierbij gaf ze aan dat ze merkte gestresst te zijn, niet lekker in haar vel te zitten en ook wat minder energie had voor ‘ons’ door de aaneengesloten ellende die we voorgeschoteld kregen. Allemaal heel logisch en begrijpelijk en als ik heel eerlijk ben geldt dat voor mij ook. Soms ben je gewoon te druk met ‘overleven’ (dat klinkt heel dramatisch, maar je leeft dan even van probleem naar probleem, waarbij je allebei fulltime werkt en alle ballen omhoog moet houden). Maar het lastige is dus dat ik, door mijn ontzettende gepieker en ‘overthinking’, haar woorden heel zwaar oppak. Feitelijk zegt ze niet meer dan dat ze het even zwaar heeft en niet altijd even veel oog heeft gehad voor ‘ons’. Daarbij gaf ze ook meteen aan dat dit niets met ‘ons’ te maken had, maar met alle gebeurtenissen van het afgelopen jaar en dat al haar energie daar nu even heen gaat. Maar mijn brein maakt er het volgende van: ze twijfelt aan onze relatie, ze is niet meer gelukkig met ‘ons’, ze wil er een punt achter zetten, etc.
En ik heb er zoveel moeite mee om die gedachten los te laten, terwijl ik wéét dat het mijn gedachten zijn en niet ‘de waarheid’. Ik heb dit overigens ook uitgesproken naar haar en ze heeft er begrip voor (voor zover je dat echt kunt als je het zelf zo niet voelt). Maar het meest vervelende vind ik nog dat die gedachten maar in mijn hoofd rond blijven spoken, ookal zegt ze me dat ze van me houdt en echt niet van plan is de relatie te verbreken. Het wordt dan in mijn hoofd zo erg dat ik ongeveer al op Funda ga zitten kijken voor een plek voor mezelf, voor het geval dat ze van gedachten veranderd. Ik merk ook dat ik alle scenario’s van A tot Z in mijn hoofd uitgewerkt wil hebben. Ik móet een oplossing hebben bedacht, dan pas kan ik het loslaten. Klinkt toch wel dwangmatig;-) Ik merk dan dat ík ineens degene ben die gaat twijfelen aan de relatie, terwijl ik daarvoor geen enkele twijfel had. Zo van: in het geval dat ze besluit weg te gaan, ga ik maar alvast al haar ‘negatieve’ eigenschappen voor mezelf op een rijtje zetten en onzinnige redenen bedenken waarom we toch niet zo goed bij elkaar passen. De eigenschappen en verschillen tussen ons waar ik juist op gevallen ben, ga ik nu ineens wegzetten als “zie je wel, we zijn gewoon te verschillend”. Terwijl ik dit helemaal niet wil! Het is namelijk nu ook helemaal niet van toepassing dus waarom maak ik me daar dan zo druk om? Het lijkt dus wel alsof de dwangmatige gedachten bij mij pas op komen op het moment dat ik me ‘onveilig’ voel of zo.
Ik heb al gekeken om opnieuw een afspraak te maken met een psycholoog, gewoon om eens te kijken of ik wat tips kan krijgen hoe ik om kan gaan met deze gedachten. Het probleem is helaas dat ik geëmigreerd ben (mijn vriendin is niet Nederlands, en samen hebben we besloten een woning te zoeken in haar land omdat dat het meest praktisch was qua werk voor ons beiden). Geëmigreerd klinkt heel heftig, maar feitelijk woon ik nu maar 2 uurtjes van mijn oude woonplaats in NL vandaan :) Het probleem is echter wel dat ik de taal nog niet goed genoeg beheers om mijn gevoelens écht goed te kunnen uiten bij een psycholoog. Mijn vriendin en ik spreken voornamelijk Engels totdat ik de taal goed genoeg beheers om helemaal over te kunnen schakelen. Dat gaat eigenlijk altijd wel goed hoor, omdat we beseffen dat sommige dingen niet altijd perfect uit te leggen zijn in een taal die niet je moedertaal is. Een psycholoog in mijn huidige woonland is dus niet echt handig denk ik. Ik vind het in het Nederlands vaak al lastig om mijn gevoelens echt goed onder woorden te brengen, laat staan in een vreemde taal ;-) Als ik een psycholoog in NL bezoek betekend dat helaas dat mijn verzekering dat niet vergoedt. Ik weet het, het is een investering in mezelf, maar €95 per sessie vind ik toch best pittig. Vooral omdat ik één sessie per week dan wel graag zou willen. En wie weet hoeveel sessies er uiteindelijk nodig zijn…

Misschien heeft een van jullie (de lieve geduldige lezer van mijn zeer uitgebreide verhaal!) andere tips voor me. Een goed boek, een fijne podcast, of iets anders, dat me alvast kan helpen? Of klinkt dit überhaupt herkenbaar voor iemand?
Door relax42
#68861
Hoi PaperGiraffe :D

Ik heb je verhaal gelezen. Zo raar zijn je gedachten niet. Jij denkt dat ze raar zijn, omdat je ze zelf voelt. De lijn van het verhaal is volgens mij, dat je veel controle wilt zien te krijgen over dingen/situaties. Dat levert stress op. Je leeft dan minder in het hier en nu. Je bent al aan het denken in de toekomst, terwijl je daardoor niet geniet van hoe je relatie nu is. Probeer wat meer van jezelf te houden en jezelf te accepteren met al je goede en minder goede eigenschappen. Dat geeft al wat meer rust. Als je met name 'sturend' bezig bent (lees controle wilt houden), zul je meer te maken krijgen met spanningen en krijg je ook dergelijke gedachten. Misschien kun je wat ontspanningsoefeningen doen op het moment, dat je merkt dat je rare gedachten krijgt. Je moet dat om zien te buigen en alles wat los zien te laten. Is niet makkelijk, maar ergens zit daar volgens mij de crux. Hoop dat je er wat aan hebt. Het opschrijven van je verhaal heeft je vast ook al iets geholpen en is toch ook goed dan!
#68862
Hallo Relax,

Allereerst heel erg bedankt voor het lezen van mijn hele (lange!) verhaal. Wat fijn! En ik vind je reactie ook heel erg fijn om te lezen. Je slaat de spijker volgens mij op z’n kop. Ik merk ook dat ik te weinig in het hier en nu leef, terwijl dat juist belangrijk is :) uiteraard de toekomst niet uit het oog verliezen, maar vooral genieten van alles dat het leven nu brengt.
Bedankt ook voor je tips! Ik ben ook recentelijk gestart met mediteren, dat helpt al wel al vergt het nog wel de nodige oefening ;-)

Anyway, ik wilde je even bedanken voor de fijne reactie, ik durfde nooit iets op andere forums te posten omdat ik merk dat daar snel geoordeeld wordt. Het is daarom ook zo fijn om een forum als deze gevonden te hebben!
#68870
Hoi Allemaal,

Ik zit nu een paar dagen helemaal in paniek. Ik worstel sinds 12 jaar na 1 heftige paniekaanval elke dag met angst. Ook heb ik veel last van dwanggedachten.

Nu is daar relatie ocd bijgekomen en word ik wakker met rotgedachten en gevoel en ga ik er mee naar bed. Ik heb het gevoel het niet meer uit te houden. Soms lijkt mijn leven mij te zwaar maar ik heb 2 kinderen waarvoor ik moet leven.

Mijn verhaal in het kort. Toen ik mijn man leerde kennen waren wij 18 en 19. We waren verliefd en raakte snel zwanger. De verliefde gevoelens gingen snel voorbij maar maakte plaats voor houden van en samen een team zijn voor ons opgroeiende gezin! Ik was zo gelukkig! Een stabiel gezin, mijn man die hard werkte om ons te onderhouden, ik die voor ons kind en mijn man zorgde. De gelukkigste tijd in mijn leven. Veel oog voor mijn man had ik op een gegeven moment ook niet meer omdat ik me alleen richtte op onze zoon. Ik voelde eigenlijk geen passie meer, ik was niet meer verliefd maar alleen houden van, als beste vriend, samen een team voor ons gezin. Ik voelde me veilig. Mijn man was heel streng voor de kinderen en erg dominant naar mij toe. Dat deed het naar elkaar groeien niet goed.

Nu zijn we verder gegaan met ons leven als gezin, huis gekocht, mijn man heeft een carrière opgebouwd, ik ben gaan werken. Fijn en erg stabiel.

Vorig jaar zijn we gaan trouwen en toen begon ik te denken, misschien ben ik niet eerlijk en houd ik hem voor de gek. De gedachte heb ik van me afgeslagen en zijn we gewoon verder gegaan met ons stabiele, fijne gezin.

Omdat ik al 11 jaar met een grote angststoornis liep ben ik vorig jaar begonnen met schematherapie en een paar lessen yoga. Met spiritualiteit was ik al lang bezig om zo grip te krijgen op mijn angst en dwang en depressie. Daar leerde ze me over de straffende ouder en de veeleisende ouder. De stemmen (gedachten) die je steeds omlaag halen, die ergens in je leven tegen je zijn gezegd of zo zijn geïnterpreteerd. Omdat mijn vaak chagrijnig was en als iets niet ging zoals hij wilde zo boos kon worden dacht ik dat hij die stemmen veroorzaakte. Bij yoga leerde ik wat resoneert bij mij en wat niet. Wat geeft je een goed gevoel en wat niet. Ik voelde geen lichamelijke passie meer naar mijn man. Als hij mij wilde kussen dacht ik, Ik wil dat niet. Toen mijn oudste zoon vertelde dat hij altijd op eieren liep thuis (Mijn man was heel streng maar wel met goede intentie) was dat voor mij de druppel.

Ik ben halsoverkop weggegaan met mijn jongste zoon. (Mijn oudste zoon wilde bij zijn vader blijven, hoe bizar ik dat ook vond).

Ik ben 8 weken weggeweest en in die 8 weken tijd miste ik mijn gezin, en mijn beste vriend, mijn man. Zelfs zo erg dat ik op een gegeven moment zijn hand over mijn arm voelde gaan. Mijn vriendinnen zeiden dat dat gewoon gewenning was en dat dat wel weer over zou gaan. Maar alle redenen waarom ik weg was gegaan die waren ineens niet meer belangrijk. Ik wilde mijn beste vriend terug, mijn gezin en mijn leven.

Sinds ik terug ben word ik zo overspoeld door paniek. En zeggen mijn gedachten dat ik niet eerlijk ben omdat ik alleen ben teruggegaan uit verlatingsangst. En mijn 12 jaar aan angst, dwang en depressie te wijten is omdat ik niet eerlijk ben omdat ik mijn waarheid niet volg.(Ik ben zo lang bezig geweest met spiritualiteit, dat dat voor mij waarheid is geworden). Als ik een liedje hoor op de radio of tv kijk en mensen samen zie, is alles wat ik kan denken, zie je, zo hoort liefde te zijn en jij voelt dat niet, je bent niet eerlijk en daarom voel je zoveel angst en depressie.

Terwijl ik eigenlijk bij mijn man wil blijven maar die gedachten zijn zo sterk! Mijn passie zit hem om samen boodschappen doen, samen film kijken, samen werken aan de toekomst. Ik houd van hem, hij is mijn beste vriend, mijn veilige haven.



Alleen mijn angst zegt, je bent niet eerlijk, je moet andere passie voelen, zoals verliefdheid (Terwijl we al 18 jaar samen zijn). Je houdt niet op de goede manier van hem en je weet al zo lang dat het zo is. Je houdt jezelf, hem en andere voor de gek. Dit zorgt bij mij de hele dag voor paniekaanvallen, het is moeilijk om nog normaal te leven.

Ik wil gewoon bij hem zijn zonder die rotgedachten!

Ik ben zo bang, help!!
Laatst gewijzigd door Zonnetjee op 27 sep 2021, 18:26, 2 keer totaal gewijzigd.
#68871
Ik heb op een of andere manier steeds de bevestiging nodig dat ik ook gewoon bij hem mag blijven als ik niet constant spetterende vonken van passie voel.

Dat ik andere dingen samen ook fijn mag vinden. En dat die vriendschap de basis is voor een goede relatie.

Het vervelende is dat ik mijn angst en depressie, het ongelukkige gevoel wijt aan het niet eerlijk zijn. Dat ik niet mezelf ben en daarom al 12 jaar last heb van angststoornis.

Voor deze relatie, toen ik 17 jaar oud was, had ik een passioneel relatie van aantrekken en afstoten die helemaal niet gezond was. (En ik was toen jong)

Ik heb het idee dat ik dat nu ook moet voelen, Terwijl een volwassen relatie ook gebaseerd kan zijn op veiligheid en vertrouwen en dat is wat ik nu heb.

Maar omdat ik die spetterde passie, met veel emoties, (aantrekken en afstoten, ik was puber, )die ik toen had en nu niet heb, ben ik daar opeens zo naar aan het verlangen dat ik denk, dat zou mij gelukkig maken! Die gedachte probeer ik zo te onderdrukken dat het constant naar boven komt, en ik weer obessief die gedachte moet ontkrachten. Dat is zo vermoeiend en zwaar.
Terwijl het enige wat ik wil is eigenlijk de veilige relatie die ik heb. Maar de overtuiging dat ik niet eerlijk ben en de onderdrukking van het bovenstaande maken mij totaal gek!

Ik wil niets anders dan gewoon genieten van mijn gezin!
Door Bibi8
#68891
Wow wat herkenbaar. Ik heb dit al sinds 22 jaar denk ik en nu pas vallen er puzzelstukjes op z’n plaats. Ben mijn vader verloren op mijn 18e, had toen al verkering met mijn jeugdliefde. Daarna is de r-ocd begonnen. Ook uit elkaar geweest maar dat wilde ik helemaal niet. Ingestort na het krijgen van kids en naar de psycholoog. Zij schreef me ad voor tegen de angst en paniek, dat werkte heel goed. Maar de twijfels over de relatie kwamen terug. Dat beangstigde me zo! Nu ik dit weet en lees geeft me dat al rust. Het bestaat! Ik ben niet gek! Slikt iemand van jullie ook medicatie? En welke? Groet, bibi.
Door witten
#68974
Hoi

Ikzelf heb ook veel last van dergelijke gedachten en ga inmiddels al 3 jaar naar een psycholoog (analytische psychologie). Heel intensief, waarbij je veel over jezelf te weten komt. Ik wil wel meteen zeggen, ik raad het zeker niet aan als je snel oplossingen wilt hebben. Ik raad het wel aan als je veel over jezelf te weten wilt komen.

Het begon bij mij bij het verbreken van mijn vorige relatie (16 jaar lang). We waren beste vrienden, maar leefden als broer en zus bij elkaar. Nu, ik ga daar niet verder over uitwijden. Het feit is, ik heb nu een nieuwe relatie (2 jaar ondertussen), waarbij ik af en toe door een heftige relatie OCD ga. Ook ik begin dan te twijfelen over alles, over haar uiterlijk, over haar manier van doen over het feit, passen wij wel bij elkaar, ben ik niet beter af met iemand anders, mijn 'droomvrouw' (lees... in mijn gedachten). Maar door het nu al enkele keren te ondervinden en door het feit dat ik al zo lang naar een psycholoog ga, begin ik wel het een en ander te begrijpen.

Ik krijg de paniekperiodes na een gestresseerde periode op het werk, in het dagelijks leven (we hebben 3 kindjes, nieuw samengesteld gezin en twee honden), en nu met corona, tja, ik denk dat ik jullie niet moet uitleggen welk effect dit op iemand kan hebben.

Belangrijk om te weten!! Weet dat het over gaat, weet dat het allemaal bullshit is wat er in je hoofd op dat moment afspeelt. Je hoofd zegt je dat je op zoek moet gaan naar het IDEAAL, maar dat bestaat niet, streven naar het ideaal is gedoemd om te mislukken! Ookal verbreek je de relatie en kom je iemand nieuws tegen, ook dan zal je deze periodes terugkrijgen.

Tips dat je kan doen, schrijf het even op papier, relativeer je gedachten, zeg tegen jezelf het klopt niet wat ik nu denk, en vooral en belangrijk, verbreek je patroon, ga naar buiten, alleen of met z'n twee, en doe iets wat je leuk vindt, ga gaan wandelen, ga gaan lopen, doe iets fysieks, ookal heb je op dat moment ECHT geen zin, het zal helpen! En als je terug begint te denken, dit klopt niet, dan denk je er direct bij, m'n hoofd is me iets aan het wijsmaken (je dwanggedachten dus).

Ik hoop dat ik jullie hiermee toch een inzicht heb kunnen geven. Weet gewoon, het komt goed!! Alles komt goed!
Door Mxxx
#69287
Hoi mede lotgenoten.
Goh, wat een gespreksonderwerp zeg. Ik zie dat jullie over de jaren heen dingen hebben gepost etc. De laatste keer is alweer twee jaar geleden. Dus hoop dat jullie dit nog kunnen lezen. Ik kan me namelijk 100% vinden in jullie verhalen. Zeker in dat van anoniem01. Daar die ik gewoon echt een volledige gelijkenis. This super vervelend. Ik denk dat ik nu al een jaar of 11 met ups en downs (ook langere tijd weggeweest) hier last van heb. Ook al exposure therapie gehad en ga vanaf april hier ook weer mee starten maar dan een intensievere therapievorm. This verschrikkelijk.. De gedachten voelen ook gewoon zoooo ontzettend echt en dat frustreert ENORM.... Zijn er nog mensen actief op het forum? zo ja ik zou graag met jullie een gesprekje erover willen voeren.. xxx :lol:
#69288
Hoi allemaal,

Sinds gisteren weet ik van het bestaan van dit forum af en ik vind het fijn om te lezen over andermans ervaringen met deze dwanggedachten. Ik ben zelf een 18-jarige vrouw en heb op dit moment iets langer dan een halfjaar een relatie met mijn vriendin van 21. Ik ben echt ontzettend dankbaar met de kwaliteit van onze relatie inhoudelijk, maar mijn dwanggedachtes over onze relatie zitten me flink in de weg. Op dit moment zit ik ook in een depressie, waardoor ik samen met deze gedachtes, nog maar moeilijk bij mijn gevoel kan komen. Dit is helaas weer een makkelijke ingang voor mijn r-ocd (zoals het online wordt beschreven). Uit ervaring wordt het erger bij menstruatieklachten (pms/pmdd) en bij extreme vermoeidheid.

Overigens ben ik blij dat ik snel doorhad dat dit niet met de relatie te maken heeft, maar met iets dat in mij zit. Dat maakt het overigens niet makkelijk voor mijn vriendin natuurlijk en het doet mij andersom pijn dat ik deze gedachtes heb en moeilijk onder controle krijg. Vaak weet ik geestelijk wel hoeveel ik van haar houd (door het goede stemmetje), maar wordt mijn gevoel als het ware verdoofd door alle negatieve gedachtes.

Het zou een reactie kunnen zijn op een oude vrienschap die ik had waarin ik erg gehecht ben geraakt door mijn eerdere depressie en ook gevoelens had. Ik heb bijna een jaar lang liefde gegeven aan iemand die dat niet op die manier teruggaf. Sterker nog, de manier waarop ermee is omgegaan, heeft veel schade bij mij aangericht. Ik was 16 en 17 op dat moment (nog niet super lang geleden dus).

Het moment dat ik ging daten met mijn vriendin, was ik iets langer dan een jaar van mijn depressie af. Vier maanden later begon ik me echter somber te voelen (opvallend is wel dat hier de winter begon) en heb toen meteen aan de bel getrokken, waardoor ik nu in maart hulp krijg, want sinds afgelopen november is het helaas erger geworden. Ik sta er gelukkig wel in met het feit dat ik het wil oplossen en daar mijn best in zal doen. Mijn vriendin staat aan mijn zij en ik voel haar steun. Ze begrijpt me goed door haar eerdere depressies en hoopt vooral voor mijzelf dat ik hier opnieuw uitkom.

Mijn vriendin en ik hebben allebei een vorm van autisme (zij heeft daarbij ook adhd). Hierdoor begrijpen we elkaar goed en de kenmerken die wij hebben, botsen niet of nauwelijks, maar sluiten juist goed aan. Vanaf het moment dat ik met haar sprak, voelde ik een klik en ze is daarbij ook echt volledig mijn type. Ik voel me ontzettend comfortabel bij haar, kan echt alles met haar bespreken en ik zie met haar een toekomst voor me. Toch ondanks dit alles blijven er constante twijfels door mijn hoofd gaan. Het kan zover gaan dat ik haar wil wegduwen (waar ik me overigens niet aan probeer over te geven) of dat mijn hoofd zegt dat ik het uit moet maken (want ze verdient iemand die wel alles volledig kan geven en overgeven). Mijn vriendin geeft zelf aan dat ze een relatie wil met mij en onvoorwaardelijk van me houdt, ook als het me soms niet lukt om bij mijn gevoel te komen door de onderdrukkende gedachtes. Dit geeft mij steun in het proces om er iets aan te doen.

Ik blijf het overigens nog lastig vinden dat ik hier al zo vroeg in de relatie mee te maken kreeg. Het begon zelfs al een beetje na de tweede date (nog geen relatie), omdat ik haar zo leuk vond, dat ik bang was dat ik straks niet daadwerkelijk verliefd zou worden. Dat is wel gebeurd overigens, maar wel met onderdukking van mijn dwanggedachtes, waardoor ik het anders heb ervaren dan voorheen. Nu was het een halfjaar terug wel minder erg dan nu. Dus ik hoop dat ik technieken kan aanleren voor mezelf waardoor het minder wordt.

Dit was mijn verhaal en ik hoop dat iemand of meerderen zich hierin kunnen vinden of iets aan hebben :)

-Duifje18
Laatst omhoog gehaald door Duifje18 op 30 apr 2023, 22:48.
Paniekaanvallen en CBD Olie