Oke wauw, ik heb net een ontzettend verhaal zitten typen… en toen moest ik me opeens opnieuw aanmelden en was alles weg
ik probeer het gewoon nog een keer!
Geen idee of iemand dit nog leest, want het topic is al wat ouder, maar ik vond dit forum vandaag pas en herkende me (eindelijk!) in jullie verhalen.
Ik zal mijn verhaal in het kort (spoiler: het wordt geen kort verhaal
) neer proberen te zetten:
Ik ben zelf een 35 jarige vrouw (meid… dat klinkt minder oud
) en heb sinds ruim 2 jaar een relatie met mijn vriendin. Hiervoor heb ik een relatie van 8,5 jaar gehad waarbij ik ‘mijn eigen ik’ compleet kwijt ben geraakt. Oa doordat ik een echte pleaser ben en mezelf daardoor vaak wegcijfer, zolang de ander maar gelukkig is. Combineer die eigenschap met een hele dominante partner en je snapt het plaatje misschien
Vanaf het moment dat ik deze relatie verbrak, ben ik ‘mijn eigen ik’ langzaam weer terug aan het vinden. Ik verval daarbij helaas nog weleens in het oude pleaser-gedrag, maar het grote verschil is dat ik mij hier nu van bewust ben en dat was ik voorheen niet. Ik dwing mezelf nu om me af en toe eens op de eerste plek te zetten en dingen te doen waar ik heel blij van word en heel veel energie van krijg. Dat vind ik nog steeds wel moeilijk, omdat dat in mijn vorige relatie bijna altijd onacceptabel was.
Mijn huidige vriendin is juist het tegenovergestelde. Zij is ontzettend zelfstandig (dit moet niet verward worden met ‘egoïstisch’, want dat is ze absoluut niet) en beschikt over een (in mijn ogen) gezonde dosis zelfliefde als het hier om gaat. Ruzies om verschillende interesses of hobby’s, of tijd voor mezelf of met vriendinnen, hebben wij dan ook niet. We doen dingen samen, maar claimen ook voldoende tijd om dingen zonder elkaar te doen. Zij doet veel met vriendinnen, daar krijgt ze energie van en ik vind het soms heerlijk om echt even helemaal alleen te zijn. Bijzonder eigenlijk, want zij is de introverte van ons twee en ik ben (naar de buitenwereld in sociale situaties) extravert. Maar dat betekend wel dat ik na ‘sociale situaties’ even tijd nodig heb voor mezelf om weer op te laden. Zij is zelfstandiger dan dat ik ben, ik ben van nature wat meer ‘aanhankelijk’ (ik weet niet of dat het juiste woord is). Zij doet dingen graag rustig aan en ik ben impulsie, maar daar vinden we samen een middenweg in. We accepteren dat we allebei anders zijn en leren juist ook weer van elkaar (zij neemt bv wat sneller beslissingen en ik denk wat langer na voor ik een beslissing neem). In mijn ogen hebben we dus ook een gezonde en gelijkwaardige relatie, die gebaseerd is op het feit dat we bij elkaar zijn
omdat we dat willen en niet
omdat we niet zonder elkaar kunnen leven. Ik zie mezelf ook echt oud worden met haar. En toch betrap ik mezelf er op dat ik enorm veel pieker en bepaalde angsten heb als het gaat over onze relatie. Ik denk dat mijn ‘twijfels’ (als je ze zo kunt noemen) vooral voortkomen uit een stukje (verknipte) zelfbescherming. Ik dacht dat ik mogelijk last heb van verlatingsangst, maar dat is het volgens mij toch niet helemaal. Een jaar of 6 geleden kreeg ik namelijk een zogenaamde acute stressstoornis, na heftige incidenten op het werk. Ook speelde het overlijden van mijn moeder (een jaar of 4 daarvoor, toen ik 23 was) mee omdat ik dat niet goed verwerkt had. Hierdoor kreeg ik dus klachten die heel erg lijken op PTSS (maar dan de ‘acute’ vorm) en werd ik enorm angstig, veel heftige nachtmerries of juist hele periodes dat ik nauwelijks kon slapen, onwijs geprikkeld, etc. Zo ben ik bv echt een hondenmens, maar was ik opeens ontzettend bang voor honden. Ik bevroor helemaal en raakte dan volledig in paniek als een (vriendelijke maar onbekende) hond op me af kwam lopen. Geen idee waar die angst dan ineens vandaan kwam maar goed
Ik heb daardoor verschillende sessies bij een psycholoog gehad met EMDR. Werkte erg goed overigens. Maar ik merk wel dat ik sindsdien niet meer ben zoals ik ‘vroeger’ altijd was. Onbezorgd, redelijk zelfverzekerd en redelijk angstvrij. Een piekeraar ben ik altijd wel een beetje geweest maar het neemt wel dwangmatige vormen aan hoor. In veel situaties, waarbij ik in enorme doemscenario’s kan denken zonder dat daar eigenlijk een logische aanleiding voor is. Die scenario’s komen ook nooit uit, want het komt altijd gewoon goed. Achteraf denk ik dan ook echt van: jezus joh, heb ik dáár nou zo’n buikpijn en zoveel slapeloze nachten van gehad? Doe eens ff lekker normaal.
Ik ben hier al actief mee bezig, ik lees veel en probeer de gedachten te accepteren, zonder ze te veroordelen (en daarbij mijzelf dus af te wijzen) en ze eigenlijk objectief te bekijken. Zo van: “ah, daar is weer zo’n gedachte… ik héb deze gedachte, maar ik bén de gedachte niet”. Het werkt vaak al wel hoor, geeft meteen wat rust en het rottige gevoel kan dan eigenlijk weer vanzelf oplossen, zonder dat ik ‘m weg druk of negeer. De gedachte ‘is’ er dan gewoon eventjes en daar ben ik me dan bewust van. Ook probeer ik zelf de verantwoordelijkheid te pakken voor mijn gevoelens en gedachten en deze verantwoordelijkheid niet bij mijn partner neer te leggen (het zijn immers MIJN gedachten, die niet eens waarheid zijn).
Maar toch merk ik dat ik er soms nog heel veel moeite mee heb. De gedachten en het gepieker blijven dan maar komen.
Zo dus ook in mijn relatie. Ik merk echt dat mijn brein dan vervelende trucjes met me uithaalt. We hebben een roerige tijd achter de rug het afgelopen jaar. Allemaal dingen die buiten onze relatie staan, maar wel degelijk impact op je relatie kunnen hebben. Hierbij gaf ze aan dat ze merkte gestresst te zijn, niet lekker in haar vel te zitten en ook wat minder energie had voor ‘ons’ door de aaneengesloten ellende die we voorgeschoteld kregen. Allemaal heel logisch en begrijpelijk en als ik heel eerlijk ben geldt dat voor mij ook. Soms ben je gewoon te druk met ‘overleven’ (dat klinkt heel dramatisch, maar je leeft dan even van probleem naar probleem, waarbij je allebei fulltime werkt en alle ballen omhoog moet houden). Maar het lastige is dus dat ik, door mijn ontzettende gepieker en ‘overthinking’, haar woorden heel zwaar oppak. Feitelijk zegt ze niet meer dan dat ze het even zwaar heeft en niet altijd even veel oog heeft gehad voor ‘ons’. Daarbij gaf ze ook meteen aan dat dit niets met ‘ons’ te maken had, maar met alle gebeurtenissen van het afgelopen jaar en dat al haar energie daar nu even heen gaat. Maar mijn brein maakt er het volgende van: ze twijfelt aan onze relatie, ze is niet meer gelukkig met ‘ons’, ze wil er een punt achter zetten, etc.
En ik heb er zoveel moeite mee om die gedachten los te laten, terwijl ik wéét dat het mijn gedachten zijn en niet ‘de waarheid’. Ik heb dit overigens ook uitgesproken naar haar en ze heeft er begrip voor (voor zover je dat echt kunt als je het zelf zo niet voelt). Maar het meest vervelende vind ik nog dat die gedachten maar in mijn hoofd rond blijven spoken, ookal zegt ze me dat ze van me houdt en echt niet van plan is de relatie te verbreken. Het wordt dan in mijn hoofd zo erg dat ik ongeveer al op Funda ga zitten kijken voor een plek voor mezelf, voor het geval dat ze van gedachten veranderd. Ik merk ook dat ik alle scenario’s van A tot Z in mijn hoofd uitgewerkt wil hebben. Ik móet een oplossing hebben bedacht, dan pas kan ik het loslaten. Klinkt toch wel dwangmatig;-) Ik merk dan dat ík ineens degene ben die gaat twijfelen aan de relatie, terwijl ik daarvoor geen enkele twijfel had. Zo van: in het geval dat ze besluit weg te gaan, ga ik maar alvast al haar ‘negatieve’ eigenschappen voor mezelf op een rijtje zetten en onzinnige redenen bedenken waarom we toch niet zo goed bij elkaar passen. De eigenschappen en verschillen tussen ons waar ik juist op gevallen ben, ga ik nu ineens wegzetten als “zie je wel, we zijn gewoon te verschillend”. Terwijl ik dit helemaal niet wil! Het is namelijk nu ook helemaal niet van toepassing dus waarom maak ik me daar dan zo druk om? Het lijkt dus wel alsof de dwangmatige gedachten bij mij pas op komen op het moment dat ik me ‘onveilig’ voel of zo.
Ik heb al gekeken om opnieuw een afspraak te maken met een psycholoog, gewoon om eens te kijken of ik wat tips kan krijgen hoe ik om kan gaan met deze gedachten. Het probleem is helaas dat ik geëmigreerd ben (mijn vriendin is niet Nederlands, en samen hebben we besloten een woning te zoeken in haar land omdat dat het meest praktisch was qua werk voor ons beiden). Geëmigreerd klinkt heel heftig, maar feitelijk woon ik nu maar 2 uurtjes van mijn oude woonplaats in NL vandaan
Het probleem is echter wel dat ik de taal nog niet goed genoeg beheers om mijn gevoelens écht goed te kunnen uiten bij een psycholoog. Mijn vriendin en ik spreken voornamelijk Engels totdat ik de taal goed genoeg beheers om helemaal over te kunnen schakelen. Dat gaat eigenlijk altijd wel goed hoor, omdat we beseffen dat sommige dingen niet altijd perfect uit te leggen zijn in een taal die niet je moedertaal is. Een psycholoog in mijn huidige woonland is dus niet echt handig denk ik. Ik vind het in het Nederlands vaak al lastig om mijn gevoelens echt goed onder woorden te brengen, laat staan in een vreemde taal
Als ik een psycholoog in NL bezoek betekend dat helaas dat mijn verzekering dat niet vergoedt. Ik weet het, het is een investering in mezelf, maar €95 per sessie vind ik toch best pittig. Vooral omdat ik één sessie per week dan wel graag zou willen. En wie weet hoeveel sessies er uiteindelijk nodig zijn…
Misschien heeft een van jullie (de lieve geduldige lezer van mijn zeer uitgebreide verhaal!) andere tips voor me. Een goed boek, een fijne podcast, of iets anders, dat me alvast kan helpen? Of klinkt dit überhaupt herkenbaar voor iemand?
