- 31 okt 2013, 10:04
#59670
Hoi allemaal,
Ik volg al een tijdje het forum hier mee en ik herken me wel in een aantal dingen die ik hier terugvond.
Ik zie mijn man ongelooflijk graag, kan niet zonder hem, wil hem steeds knuffelen en kussen en bij hem zijn, dus naar mijn mening zit het nog wel helemaal goed tussen ons. Ook als we op stap zijn, wil ik dat iedereen ziet dat wij bij elkaar horen.
Toch kan ik eindeloos beginnen nadenken en tobben over het feit dat ik hem toch nog wel graag zie? Ja natuurlijk zeg ik dan, maar vanaf dat ik iets hoor/lees/zie over scheiden en relaties die eindigen, kan ik enorm beginnen panikeren en weer alles gaan vergelijken.
Dit is al zo bezig sinds februari, toen had ik het heel erg, ging alles controleren en nagaan (hou ik nog van hem, waarom hou ik van hem, wat als...), maar ik kwam telkens wel tot het besef dat het helemaal in orde is. Toch kreeg ik enorme huilbuien, panikeerde ik helemaal en nam ik ook medicatie.
Die neem ik nu niet meer en het gaat al stukken beter maar in m'n achterhoofd sluipen deze gedachten nog wel rond.
Als ik bij hem ben, is dit niet het geval, maar vanaf dat ik alleen ben, sluipt het weer binnen.
Hoe kan ik die dwanggedachten helemaal stoppen zodat ik niet meer hoef te piekeren? Hebben jullie hier enige hulp en tips voor mij?
Ik zou graag terug onbezorgd door het leven kunnen gaan en volop genieten van ons prille huwelijksgeluk en onze pas aangekochte bouwgrond!
Ik ben overigens ook wel heel gelukkig dat ik getrouwd ben met deze man, hij was altijd diegene die ik als man en als toekomstige vader van onze kinderen zag, dus eigenlijk staat er ons niets meer in de weg, buiten die gedachten dan die me zo op een dwaalspoor kunnen zetten.
Alvast bedankt!
Ik volg al een tijdje het forum hier mee en ik herken me wel in een aantal dingen die ik hier terugvond.
Ik zie mijn man ongelooflijk graag, kan niet zonder hem, wil hem steeds knuffelen en kussen en bij hem zijn, dus naar mijn mening zit het nog wel helemaal goed tussen ons. Ook als we op stap zijn, wil ik dat iedereen ziet dat wij bij elkaar horen.
Toch kan ik eindeloos beginnen nadenken en tobben over het feit dat ik hem toch nog wel graag zie? Ja natuurlijk zeg ik dan, maar vanaf dat ik iets hoor/lees/zie over scheiden en relaties die eindigen, kan ik enorm beginnen panikeren en weer alles gaan vergelijken.
Dit is al zo bezig sinds februari, toen had ik het heel erg, ging alles controleren en nagaan (hou ik nog van hem, waarom hou ik van hem, wat als...), maar ik kwam telkens wel tot het besef dat het helemaal in orde is. Toch kreeg ik enorme huilbuien, panikeerde ik helemaal en nam ik ook medicatie.
Die neem ik nu niet meer en het gaat al stukken beter maar in m'n achterhoofd sluipen deze gedachten nog wel rond.
Als ik bij hem ben, is dit niet het geval, maar vanaf dat ik alleen ben, sluipt het weer binnen.
Hoe kan ik die dwanggedachten helemaal stoppen zodat ik niet meer hoef te piekeren? Hebben jullie hier enige hulp en tips voor mij?
Ik zou graag terug onbezorgd door het leven kunnen gaan en volop genieten van ons prille huwelijksgeluk en onze pas aangekochte bouwgrond!
Ik ben overigens ook wel heel gelukkig dat ik getrouwd ben met deze man, hij was altijd diegene die ik als man en als toekomstige vader van onze kinderen zag, dus eigenlijk staat er ons niets meer in de weg, buiten die gedachten dan die me zo op een dwaalspoor kunnen zetten.
Alvast bedankt!