Forum

Personen met paniekaanvallen hebben hier de mogelijkheid ervaringen met elkaar uit te wisselen.

Moderators: Leon, Leap

Door Thelma
#68227
Goedemorgen,

Zie dat de berichten al een aantal jaren oud zijn maar ben op deze site gekomen en dit is precies waar ik last van heb! En nu ik ga terug denken vallen er allemaal kwartjes. Ik heb altijd wel obsessief iets in mijn hoofd zitten wat me beheerst. En nu ik een vaste relatie heb is het dat. Ik wil soms stiekem mn spullen pakken en verdwijnen omdat het zo verleidelijk voelt om toe te geven aan de gedachtes soms. Maar ik doe het niet omdat ik zoveel van mijn vriend hou. Het is zo irritant. Ik wil gewoon van elkaar kunnen genieten zonder dat stemmetje. Zijn er nog mensen actief hier die het herkennen?
#68228
Thelma,

Ik heb er sinds enkele weken ook last van en ben er enorm van geschrokken. Vooral de reactie van Tikop op pagina 1 omschrijft vrijwel exact mijn situatie.
Ik heb vooral twijfel of dit nou echte gedachten zijn of niet. Ik krijg het niet uit mijn hoofd en heb grote moeite om afleiding te vinden, aangezien veel dingen me momenteel niet interesseren.
Hopelijk kan ik bij een psycholoog wat bereiken, maar door de wachtlijst, ben ik pas over enkele weken aan de beurt, terwijl ik de laatste weken iedere dag last heb van deze irreële gedachten.

Net als jij hoop dat er nog wat van de andere gebruikers uit dit draadje actief zijn....en uiteraard vooral de mensen die hier vanaf zijn gekomen en willen delen hoe je dat doet!
#68288
Wow hoezo herkenbaar. Ik ben zelfs al twee keer bij mijn partner weg gegaan maar we bleven contact houden. Ik kon snachts niet slapen als hij bij me was en kreeg het dan opeens zo benauwd en naar. Ik dacht elke x het zit gewoon niet goed. Dus beëindigde ik de relatie. Nu na veel praten toch besloten nog een keer te proberen. En ja hoor het is nu erger dan ooit. Ik wil hem niet kwijtraken maar verteld mijn lijf me nu dat ik niet bij hem moet zijn of juist andersom. Ik zou toch blij moeten zijn maar ik kan alleen maar huilen en dan zet ik het even van me af maar dan ineens, paniek zweten, hartkloppingen, benauwd misselijk zelfs. Dat berichtjes sturen dat ik iets wou zeggen maar het dan toch niet deed omdat ik twijfelde of ik het wel meende. Als ik met hem praat is het goed maar daarna is het gelijk weer mis. Wat als het het gewoon niet is, wat als het er niet meer is, ik wil hem niet weer pijn doen door weg te gaan maar ik kan toch ook niet blijven zo. Maar dan komt de angst om hem niet meer in mijn leven te hebben. Moet ik wel bij vermelden dat ik al door zware tijd ga buiten relatie om maar dan zou ik toch juist blij moeten zijn dat hij er voor me wil zijn, volgende angstgedachte wat als dat het is, dat ik me eenzaam en verdrietig voel iets vertrouwd zoek, dat is toch oneerlijk dan. Ik weet het gewoon niet meer.
#68294
Beste Anoniem01,

Heel vervelend om te horen dat ook jij van dit probleem last hebt. Ik hoop dat je, net als ik, je toch iets beter voelt door te lezen dat je niet de enige bent (?). Ik heb er helaas ook nog steeds last van...alhoewel het de laatste tijd aanzienlijk beter gaat. Maar het is niet weg en het steekt dan ook nog steeds af en toe de kop op.
In mijn geval lijkt het toch te maken te hebben met vermoeidheid en irritatie over mijn eigen burnout en bijbehorende gebrek aan energie. Voel ik me goed en ben ik niet moe, dan lijkt alles als vanouds en kan ik die gedachten spinsels over mn relatie redelijk naast me neerleggen. Ben ik moe.....dan irriteer ik me dat ik nog steeds niet de oude ben....en ga ik me ook irriteren aan aan mijn partner.....daar voel ik me dan schuldig over en dan ga ik twijfelen over mn relatie en gaat het relatie-twijfel bandje weer spelen! Helaas heb ik op die momenten ook (nog?) niet het vertrouwen dat het weer weggaat en dat ik waarschijnlijk gewoon moe ben.....met andere woorden....ik geloof op die momenten dat het niet goed zit.....en er wel iets met mn relatie mis moet zijn.

Qua angst in het algemeen. Ik heb groepstherapie gehad in de vorm van exposure.....en daar heb ik veel baat bij gehad. Niet dat je dan helemaal angst-vrij bent, maar ik durf wel weer meer dan ervoor en dat geeft vertrouwen. Misschien voor jou ook een optie
#68295
Hoi,

Ik zie dat er nog niet zo lang geleden nog gereageerd is op dit forum..

Zo'n 6 jaar geleden begonnen bij mij de angstklachten... omdat je je er zo naar van voelt ben ik ook gaan zoeken naar een oorzaak... de gedachte; ben ik nog wel gelukkig met mn vriend, hou ik nog van hem, schoten door mijn hoofd en omdat ik hier zo van schrok kon ik het niet meer loslaten.. Ik ben toen medicatie gaan nemen en liep bij een psycholoog.. Ik ben hier helemaal vanaf gekomen totdat ik na mijn bevalling van ons kindje niet lekker in mijn vel zat.. nu kan ik het ook weer moeilijk loslaten. Mijn angstklachten waren er al voordat ik deze gedachtes kreeg dus ergens weet ik ook dat het onzin is en ik gewoon weer een oorzaak ben gaan zoeken maar wat een k*t gedachtes zijn het toch... Ik denk heel vaak... Ik zou zo graag me ergens anders druk over willen maken maar niet dit!

Hebben jullie ook dat je je in de ochtend gespannen en onrustig voelt en omdat je je zo voelt .. daarna die gedachtes weer komen en de klachten alleen maar erger worden.. kan er ook echt misselijk van worden.. en ben dan niet mezelf..

Hoop dat er nog mensen hier mee lezen :D
Door kim1991
#68296
Hoi iedereen,
Ik ben hier een paar jaar niet geweest omdat het best goed ging. Nu ondertussen 12 jaar een relatie met de liefste ter wereld, net een huis gekocht en toen begon de ellende in mn hoofd. Dwang gedachten: ik hou niet meer van hem. Raakte er weer volledig in verzeild. Nu 6 weken aan de alprazolam en vandaag weer een slechte dag. Om gek van te worden. Mn vriend weet dat ik dit heb dus dat scheelt. Uiteindelijk een huilbui omdat ik van hem hou en hem niet kwijt wil. Sjongejonge en die alprazolam maakt me helemaal leeg waardoor ik nu ook super gevoelloos ben en dan is het steeds van: zie je wel je voelt niks. Ik haat het ik wil zo graag genieten van ons samen en ons huis maar mn energie is op.

Ik weet precies wat ik moet doen ik heb therapie gehad 6 jaar terug. Ik pas het toe en het gaat echt beter maar als ik zo’n bui heb als nu...pff..wil gewoon beter worden, vrijdag weer naar de huisarts bespreken wat te doen. Ik zit zelfs te denken aan antidepressiva terwijl ik echt tegen medicatie ben. De vorige keer heb ik het ook zonder AD gedaan. Echt over is het nooit gegaan maar kon wel weer genieten van de dingen in het leven en van mn vriend. Steeds als er een stressvolle periode is in mn leven dan komen deze dwanggedachten, de angst en de paniek (nu weinig paniek door alprazolam). Ik word er moe van. Sorry voor mn geklaag maar moest het even van me afschrijven.
#68297
Hoi Kim,

Ik zag dat je ook weer gereageerd had. Fijn dat wij samen er over kunnen kletsen...

Ik weet hoe vervelend het is... hoe vaak ik ook wel niet probeer een andere rot gedachte in mn hoofd te halen, maar niet dit! Maar niks is zo belangrijk als dat ik gewoon weer wil genieten van mn partner.

Bij mij begon eerst de paniek een aantal weken na de bevalling van mijn zoontje.. Ik herkende dit nare gevoel gelijk! Bah! Ik schrok ervan want wat ik nog heel goed wist van toen is dat ik me nooit meer zo wilde voelen.. en dat gebeurde dus wel! In het begin had ik vooral veel angstige gedachten richting mijn zoontje (dacht echt dat ik een postnatale depressie had) maar na een poosje schoten de gedachtes over mijn relatie weer door mijn hoofd! Vreselijk vind ik het want ik wil zo graag genieten van ons gezinnetje! Het gaat wel alweer een stuk beter dan een aantal weken geleden. Ik ben toch weer gestart met ad, want toen ben ik er ook dmv ad en therapie bovenop gekomen. Ik slik deze nu ruim 2 weken.. de ochtenden zijn vaak nog zwaar.. heb jij ook vaak dat je denkt; zijn het wel dwanggedachten? Is het niet echt zo dat het niet meer goed zit in mijn relatie.. ?
Ik weet niet of je al bekend bent met r-ocd..? Ik ben me hier wat meer in gaan verdiepen en het is zo herkenbaar!

Ik hoop dat je het fijn vind om er over te praten samen!

Groetjesss
Door Anouk11
#68302
Lieve medepaniekers,

Het klinkt gek, maar wat is het een opluchting voor me om jullie verhalen te lezen. Nadat ik al meerdere malen op dit forum was beland (tijdens mijn dwanggedachten aan het googlen geslagen) heb ik ook maar besloten me aan te sluiten. Wie weet is mijn verhaal weer herkenbaar voor een ander en het lucht mij ook op om erover te schrijven.
Ik ben 25 en kamp sinds mijn 18e met paniekaanvallen. Het begon in treinen en drukke plekken met veel mensen en ging gepaard met episodes van somberheid en verwarring. Angstig ben ik eigenlijk altijd geweest: als kind kon ik 's nachts wakker liggen van de gekste dingen. Ik krijg bepaalde ideeën niet meer uit mijn hoofd, bepaalde uitspraken gonzen eeuwig door mijn hoofd, bepaalde beelden komen niet van mijn netvlies.
Vorige zomer brak ik een - naar mijn inmiddels ontnuchterde mening - vrij ongezonde relatie af. De jongen in kwestie leek nooit zoveel van mij te houden als ik van hem. Gek genoeg functioneerde ik best goed onder deze constructie: mijn paniek was minder. Ik had het gevoel dat ik altijd een doel had om voor te werken. De relatie lag volledig in mijn handen omdat het altijd van mijn kant kwam. Ik piekerde wel, maar altijd over of ik wel goed genoeg was. Ik had namelijk het idee dat het zo'n godswonder was dat een jongen als hij met mij wilde zijn, dat ik in mijn handen mocht knijpen. Over mijn gevoel panikeren deed ik dus niet. Daar was de roze wolk sterk genoeg voor. Tot dat overging en ik besefte dat hij best onaardig tegen me was en niet goed bij mij paste. We hadden niks gemeen.
Een tijd later ontmoette ik een jongen die ik al vaag kende via via. We konden het gelijk goed vinden en werden al snel goede vrienden. We verbaasden ons vaak over de diepe klik die we hadden. Ondertussen liep ik voor mijzelf tegen de zoveelste periodes van angstige en depressieve gevoelens aan. Al gauw werd het meer dan vriendschap tussen mij en de jongen, maar hij wilde geen relatie, dacht hij. Ook ik vond dat ik niet verliefd was. Toch begon onze situatie daar steeds meer op te lijken. Toen ik hem daarop attendeerde, wees hij me af. Ik was gebroken, ik huilde ontzettend veel en was verbaasd hoeveel zeer het me deed. Ik besefte me dat ik toch echt sterke gevoelens voor hem had. Na een maand kwam hij terug: hij verklaarde hoe hij in paniek was geraakt van zijn gevoelens en besefte toen hij zonder me was dat het hem raakte juist omdat er zoveel tussen ons speelt. Ik concludeerde hetzelfde. We begonnen serieus te daten, rustig aan samen iets opbouwen. Alles wat we nu samen delen voelt ontzettend goed. We kunnen lachen, over alles praten, samen stil zijn, we vinden elkaar mega aantrekkelijk en staan altijd voor elkaar klaar. Ik durf met zekerheid te zeggen dat hij een veel betere jongen voor mij is dan mijn vorige vriend. We staan meer op gelijke voet en steunen elkaar. Het komt niet van 1 kant zoals in mijn vorige relatie(s). Maar hier komt het: steeds wanneer ik mij paniekerig of somber voel, link ik dat nu gelijk aan mijn gevoelens voor hem. Ik ga mezelf dwangmatig lopen "checken" op "verliefde signalen" en twijfel aan mijn gevoelens voor hem als ik in paniek ben en hij dat niet bij me weg kan nemen. Ik weet rationeel wel dat het onzin is, maar het gevoel van paniek is zo sterk en het versterkt zichzelf. En wanneer ik zo in paniek ben, kan ik mijn gevoelens voor hem ook niet meer goed waarnemen, waardoor het zich lijkt te bevestigen dat ik inderdaad "niet genoeg voor hem voel". Mijn vriend is gelukkig mega begripvol met me, ook omdat hij zelf niet onbekend is met paniekgevoelens. Tot nu toe hebben we elkaar perfect aangevuld wat dat betreft: we snappen heel goed hoe die paniek je kan misleiden. Maar het maakt me eindeloos gefrustreerd en somber. Het slaat soms om van de één op de andere dag. Het ene moment voelt alles perfect en het andere moment heb ik een slechte dag en direct slaat de twijfel toe en projecteer ik dat direct op ons. Ik heb geen idee waarom ik mezelf dit aan doe. Ik wil zo graag gelukkig met hem zijn. Ik heb letterlijk geen enkele reden waarom ik niet met hem zou willen zijn behalve mijn eigen gepieker. Ik hoop dat het- net als bij een aantal mensen hier op het forum - gaat verminderen met de tijd en met een stukje acceptatie. Ik overweeg wel om voor de paniekaanvallen zelf medicatie te gaan slikken. Als er iemand nog tips heeft, hoor ik het graag!
PS: Sorry voor het lange verhaal, ik ben niet zo goed in kort van stof zijn.
Door Sammie
#68392
Hoi allemaal,

Ik ben ook eens eerder op dit forum geweest, jaren geleden. Ik herken al jullie klachten en gedachten. Ik ben inmiddels al 11 jaar samen met mijn man en vorig jaar zijn we getrouwd. Best day ever! Ik hou vreselijk veel van hem, weet zeker dat ik met hem oud wil worden en dat we een hele goede relatie hebben samen. Maar ook ik heb last van deze nare dwanggedachtes. Ik heb periodes dat ik weinig last heb van de dwanggedachtes en periodes waarin ik door omstandigheden er meer last van heb en ze moeilijker kan relativeren. Ik heb er in de afgelopen jaren veel over geleerd en dat wou ik graag met jullie delen. Misschien heeft iemand er wat aan. Weet dat al die narigheid in ons hoofd slechts gedachtes zijn en geen waarheden. We willen deze gedachtes namelijk niet hebben en in mijn geval sluiten ze niet aan bij hoe ik me werkelijk voel. Ik heb geleerd dat dwanggedachtes zich focussen op datgene wat je het aller belangrijkste vindt en op wat je het ergste zou vinden. In mijn geval is dat mijn man kwijtraken. En als ik zo jullie verhalen lees is dat bij jullie net zo! Het zegt dus juist het tegenovergestelde dan wat we denken. Het betekent dus stiekem hoe graag we bij onze partners willen zijn. Anders zouden we ook niet zo heftig op deze gedachtes reageren. Het feit dat het een dwanggedachte is betekent helaas dat ze niet zo maar weggaan. Maar dat ze er zijn zegt niks, niks over je relatie, over wie je bent als persoon en over wat je voelt voor je partner (behalve dan die positieve bevestiging zoals hierboven). Zodra je de gedachtes er kan laten zijn zonder er met angst op te reageren en ze te zien voor wat ze werkelijk zijn: slechts gekkigheid, zwakken ze af en heeft het een stuk minder effect op je. Hoe meer je je er tegen verzet hoe erger ze terug komen en hoe meet je angst level stijgt. En hoe meer je angst level stijgt hoe meer nare gedachtes je krijgt totdat je er helemaal in verstrikt raakt. Ik heb inmiddels geleerd dat er zoiets is als relatie ocd (zag het hier ook al even voorbij komen) en dat is inderdaad mega herkenbaar. Het is kennelijk veel voorkomend genoeg dat het een naam heeft gekregen. Dat vind ik dan ergens ook wel geruststellend.

Maar het blijft ontzettend lastig, hard werken en zwoegen om niet in de gedachtes mee te gaan. En gewoon heel rot om dit te hebben. Ik heb nu, ondanks alles wat ik weet en geleerd heb, door omstandigheden ook weer meer moeite om de gedachtes te relativeren en wordt weer door de nare gedachtes geplaagd waardoor ik af en toe weer angstig ben. Maar ik weet hoe het zit en dat ook deze periode weer overwaait. Toch Het is het heel fijn om te weten dat hier mensen zijn die hetzelfde meemaken.
#68406
Hoi Sammie,

Wat een fijne reactie van jou om te lezen! Ik heb er ook zo nu en dan nog last van... wel kan ik het ook beter 'accepteren' nu.. het sneller loslaten en de gedachtes niet serieus te nemen... tuurlijk bekruipt (want zo naar voelt het) mij de angst ook nog regelmatig ... maar ik kan er wel beter mee omgaan. Het kan allemaal geen toeval zijn dat wij dit allemaal op dezelfde manier doormaken en het allemaal zo goed herkennen! Voor mij fijn om te weten waardoor ik voor mezelf beter kan bevestigen dat het onzin is en het niet serieus moet nemen! :wink:

Ook denk ik idd dat wij allemaal last hebben van r-ocd :?

Vind het vooral fijn om er met anderen die dit snappen erover te praten!

Groetjessss
#68417
Ik herken mij zo in jullie verhalen, :) het is erg vervelend en naar ik sta er mee op en ga er mee naar bed al gaat het na 8te altijd wel wat beter met mij en zakt het wat... Ik herken dus alles in jullie verhalen...en ben uit dwang al de hele avond aan het zoeken naar bevestiging...nu dood moe en te moe om mijn hele verhaal te vertellen... Ik vroeg mij alleen af want dat geeft mij weer veel zorgen en onrust als ik mij rot voel bij mijn vriend terwijl ik super van hem hou kan ik mij ook enorm irriteren aan zijn stem geluid of hoe hij doet en even later gaat dat weer weg? Erg wanhopig word ik er van :( maar tegelijkertijd houd ik zo van hem en voelt het zo warm en veilig bij hem...op mijn werk ga ik ook altijd extra piekeren en mOet ik hem zien om te voelden dat het niet echt is wat ik denk:( ben er dood moe van...lieve groetjes Chris ben zo blij als iemand mij meer kan vertellen en miss herkenning?
Laatst gewijzigd door Sterretje123 op 11 sep 2019, 21:25, 2 keer totaal gewijzigd.
#68438
Het is inderdaad een hele zware gedachte, het lijkt allemaal heel echt.
Maar als je verschillende verhalen op dwang.eu leest dan lees je ook dat het er allemaal bijhoort welke gedachte je ook hebt.
Op dat moment als je erin zit voel je je zo rot, je leeft helemaal in je hoofd en gaat alles maar dan ook alles checken, en juist doordat je dat doet gaat je lichaam en geest averechts werken, en dan denk je helemaal ojee al mijn gedachtes zijn waarheid.
Er is hier een mooi boek over: het duiveltje van de geest.
Ik heb al vanaf mijn 13e last van dwanggedachtes, ik heb ze op alle gebieden al gehad, en toch nog steeds maken ze mij van slag.
In 2013 kreeg ik deze over mijn relatie en met mate komt deze terug en nog een paar andere.
Ik sla zo door in mijn gedachtes blijf er maar over denken, vreselijk.
Van de buitenkant lijk ik
Alles zo goed voor elkaar te hebben maar niks is minder waar, ik ben snel angstig, pieker teveel, mijn gedachtes slaan door, ben snel moe door dit alles.
Maar je leert er ook wel mee omgaan hoor, de angst, laat hem maar over je heen komen en denk maar daar gaan we weer hoe moeilijk ook, want als je je vriend/man echt niet meer leuk zou vinden en niet meer van hem zou houden, ga je toch gewoon weg? Ik ken niemand die daar dan bang van word.
Wij worden juist bang van onze vreemde gedachtes omdat we zo niet willen zijn, het niet willen.
#68786
Ik heb hier ook heel erg last van. Zo erg zelfs dat ik constant gespannen ben en nergens meer echt van kan genieten.
Ook terwijl ik deze berichten lees herken ik veel maar niet alles. Ik blijf daarom bang dat ik alleen maar wil dat dit het is omdat ik het dan niet uit hoef te maken. Ik blijf bang dat ik gwn niet wil accepteren dat mn gevoelens voor hem over zijn gegaan.
Ik ben namelijk wel heel erg verliefd op hem geweest en we hebben het super leuk gehad samen 1.5 jaar lang maar nu ben ik opeens gaan twijfelen en is het helemaal in m'n hoofd gaan zitten. Hoe kan het nou dat ik het opeens niet meer voel en hoe kom ik erachter of het dwanggedachten zijn of dat het echt is?
Paniekaanvallen en CBD Olie