- 04 jan 2016, 09:23
#67411
In de eerste plaats iedereen nog de beste wensen voor 2016! dat het een gezond, rustig en een jaartje met vele (positieve-) veranderingen en acceptaties mogen worden!
Ik ben benieuwd naar jullie meningen over het volgende:
Stel: je zit redelijk compleet in een paniekaanval, maar je wilt toch van A naar B (nee, niet van "A naar Ziekenhuis" of dergelijke, maar gewoon B.). In hoeverre acht je jezelf dan nog in staat om verantwoord auto te rijden?
Ikzelf moest 's avonds van het verre zuiden naar het noorden en dit betekende een rit van 1,5 uur. De hele dag al last van gespannenheid en tegen de tijd dat ik de auto in stapte ging mijn hartslag wat de lucht in en de palpitaties -"hartoverslag"- deden mee op de muziek. Gelukkig was het toen nog een relatief rustig nummer van Kate Perry.
Enfin, ik draaide de snelweg op en toen begon de ellende pas echt. Kate Perry maakte kennelijk plaats voor de nieuwste plaat van Tiesto en paniek sloeg compleet toe.
Van de 120km heb ik bij iedere afslag met een bordje "ziekenhuis" de afweging gemaakt om af te slaan. Van iedere kilometer heb ik elke meter vluchtstrook bewust meegemaakt.
Tuurlijk, wist dat het paniek was (geeft te kennen als je zeer onrustig begint te worden als je een bord met 'file' ziet, en rustiger bent als er geen file is...) en nee, ik heb geen enkele afslag genomen, maar in hoeverre het echt verantwoord was om te rijden?!
Achteraf kreeg ik wel te horen dat ik 'lekker door reed'...geen wonder, 120 km/h werd 130 en 130 was gaspedaal indrukken totdat je het asfalt voelde, zeg maar.
Na een uur kwam eindelijk het besef dat als die overslagen écht zo gevaarlijk waren, dat ik het echt geen uur had volgehouden. Toen werd alles pas weer rustig.
Voor mijn gevoel was het redelijk onverantwoord. Ik wist wat ik deed, maar 80% van mijn hersencellen waren bezig met vluchten, 10% met autorijden en de overige 10% was druk aan het inpraten op de andere 80%.
Waarom ik nieuwsgierig ben naar jullie ervaringen: Ik vertelde het bovenstaande aan de "geestelijke geleerden" en deze waren 'blij' dat ik die aanval had gehad en vonden *niet* dat ik een risico had genomen door te gaan rijden tijdens een heftige aanval. Er was wetenschappelijk bewezen dat dit geheel geen kwaad kon en dat iemand in paniek dezelfde rij-capaciteiten heeft als iemand zonder paniek.
Mja, ik kon/kan mij hier persoonlijk moeilijk in vinden want een persoon ik paniek regeert nou eenmaal anders. Ikzelf ben bijvoorbeeld (bijna-) in staat om mijn voorganger naar een andere baan te duwen en maak een verkeerde manoeuvre en...diegene is "van mij". (zelfkennis! .
Daarna sprak ik een geneeskundig geleerde en legde hetzelfde voor. Deze had een iets genuanceerdere mening. Die was gewoon blij dat die mij niet tegen was gekomen die dag, en adviseerde toch érg sterk om mijn eigen gevoel te volgen, in plaats die van de 'geestelijk geleerde'.
Wat doen jullie... tóch rijden, of een alternatief zoeken?
Ik zet er een poll bij, maar voel je vrij om een reactie te geven, natuurlijk!
Ik ben benieuwd naar jullie meningen over het volgende:
Stel: je zit redelijk compleet in een paniekaanval, maar je wilt toch van A naar B (nee, niet van "A naar Ziekenhuis" of dergelijke, maar gewoon B.). In hoeverre acht je jezelf dan nog in staat om verantwoord auto te rijden?
Ikzelf moest 's avonds van het verre zuiden naar het noorden en dit betekende een rit van 1,5 uur. De hele dag al last van gespannenheid en tegen de tijd dat ik de auto in stapte ging mijn hartslag wat de lucht in en de palpitaties -"hartoverslag"- deden mee op de muziek. Gelukkig was het toen nog een relatief rustig nummer van Kate Perry.
Enfin, ik draaide de snelweg op en toen begon de ellende pas echt. Kate Perry maakte kennelijk plaats voor de nieuwste plaat van Tiesto en paniek sloeg compleet toe.
Van de 120km heb ik bij iedere afslag met een bordje "ziekenhuis" de afweging gemaakt om af te slaan. Van iedere kilometer heb ik elke meter vluchtstrook bewust meegemaakt.
Tuurlijk, wist dat het paniek was (geeft te kennen als je zeer onrustig begint te worden als je een bord met 'file' ziet, en rustiger bent als er geen file is...) en nee, ik heb geen enkele afslag genomen, maar in hoeverre het echt verantwoord was om te rijden?!
Achteraf kreeg ik wel te horen dat ik 'lekker door reed'...geen wonder, 120 km/h werd 130 en 130 was gaspedaal indrukken totdat je het asfalt voelde, zeg maar.
Na een uur kwam eindelijk het besef dat als die overslagen écht zo gevaarlijk waren, dat ik het echt geen uur had volgehouden. Toen werd alles pas weer rustig.
Voor mijn gevoel was het redelijk onverantwoord. Ik wist wat ik deed, maar 80% van mijn hersencellen waren bezig met vluchten, 10% met autorijden en de overige 10% was druk aan het inpraten op de andere 80%.
Waarom ik nieuwsgierig ben naar jullie ervaringen: Ik vertelde het bovenstaande aan de "geestelijke geleerden" en deze waren 'blij' dat ik die aanval had gehad en vonden *niet* dat ik een risico had genomen door te gaan rijden tijdens een heftige aanval. Er was wetenschappelijk bewezen dat dit geheel geen kwaad kon en dat iemand in paniek dezelfde rij-capaciteiten heeft als iemand zonder paniek.
Mja, ik kon/kan mij hier persoonlijk moeilijk in vinden want een persoon ik paniek regeert nou eenmaal anders. Ikzelf ben bijvoorbeeld (bijna-) in staat om mijn voorganger naar een andere baan te duwen en maak een verkeerde manoeuvre en...diegene is "van mij". (zelfkennis! .
Daarna sprak ik een geneeskundig geleerde en legde hetzelfde voor. Deze had een iets genuanceerdere mening. Die was gewoon blij dat die mij niet tegen was gekomen die dag, en adviseerde toch érg sterk om mijn eigen gevoel te volgen, in plaats die van de 'geestelijk geleerde'.
Wat doen jullie... tóch rijden, of een alternatief zoeken?
Ik zet er een poll bij, maar voel je vrij om een reactie te geven, natuurlijk!