Forum

Personen met paniekaanvallen hebben hier de mogelijkheid ervaringen met elkaar uit te wisselen.

Moderators: Leon, Leap

Door Rens26
#68148
Laat ik mij allereerst even voorstellen, mijn naam is Rens en ik ben 26, heb een goede baan, een mooi huis en een leuke vriendin. Voordat mijn paniekaanvallen/stoornis begonnen, was mijn leven één groot feest. Ik studeerde nog, had aan vrouwelijke aandacht nooit tekort, ging veel op stap en had een groot sociaal netwerk. Ik dacht (dom en arrogant dat ik was) dat mensen met paniek/angst alleen maar zwakke/domme mensen waren (heb van deze gedachtes erg veel spijt en ben erachter gekomen dat je iemand pas kan begrijpen als je iets soortgelijks meemaakt).

Mijn zorgeloze leven eindigde ineens, lees hieronder hoe:

[Het verhaal is niet compleet en er missen stukken]

Het begon in 2014 ergens eind april, ik werd midden in de nacht opgeschrikt door een heel erg raar gevoel tijdens mijn slaap. Het leek alsof mijn hele lichaam samentrok en ik dacht dat ik een hartaanval kreeg of iets in die richting. Het rare is dus dat ik bijna zeker weet dat ik dit gedroomd heb en dat het niet “echt” was. De volgende dag had ik de hele dag hartkloppingen en ik had het idee dat mijn hart er elk moment mee kon stoppen. Ik had zoiets nog nooit eerder gehad, nuchter als ik was dacht ik dat het wel over zou gaan en dat ging het ook na een paar dagen. De volgende week ging op vakantie, op die vakantie kreeg ik tijdens het inslapen telkens het gevoel dat mijn hart ermee zou stoppen en zat ik rechtop, erg angstig en geschokt in bed. Ik heb me die hele week echt belabberd gevoeld en dacht dat het wel over zou gaan als ik weer thuis zou zijn.

Toen ik eenmaal thuis was ging ik een dag later s’avonds wat drinken met een vriend, toen ervaarde ik mijn eerste (wat ik toen niet realiseerde) paniekaanval. We zaten wat te drinken en opeens werd ik trillerig (alsof je gewoon te weinig hebt gegeten dacht ik), dus ik bestelde een zak patat maar daarna ging het nog steeds niet weg. Ik heb toen gezegd dat ik me niet lekker voelde en we zijn naar huis gegaan. Ik merkte ook dat ik slecht uit m’n woorden kwam en dacht daardoor dat ik weer iets ergs had en belde de huisartsenpost, die stelden mij gerust dat ik niks lichamelijks had op dat moment.

Ik ben vervolgens de week erop naar de huisarts geweest maar die wist er geen raad mee, bloed laten prikken (was niks raars te zien), bloeddruk was ook in orde, het enige dat hij nog kon zeggen was dat ik misschien oververmoeid was. Heb vervolgens een paar weken vrij genomen om eens lekker rustig aan te doen maar de klachten ging niet weg.

Ik heb in de afgelopen jaren een aantal angsten ontwikkeld waar ik ook nog dagelijks last van heb (heb vaak dat ik niet uit m’n woorden kom, alsof m’n mond verdoofd is, heeft volgens mij te maken met slechte ademhaling) en ik heb op de meeste rare tijdstippen dat ik me ineens helemaal niet goed voel en het liefst wil liggen, oordoppen in wil doen en met rust gelaten wil worden (ben ook erg gevoelig voor licht en geluid sinds dit hele gedoe). Ik ben er inmiddels vrij zeker van dat angst/paniekaanvallen zijn. Ik maak mezelf altijd wijs dat als er echt wat ergs was dat ik nu wel dood was geweest.

Echter mijn hele leven wordt hierdoor bepaald, ik vermijd regelmatig feestjes en dergelijke omdat ik geen zin heb in angst/paniek als ik niet thuis ben (dat klinkt als straatvrees) maar op straat heb ik er nauwelijks last van. Ik denk vaak aan de tijd dat ik nog compleet zorgeloos overal naartoe ging zonder dat ik nadacht of ik me dan wel goed zou voelen.

Wat versterkt mijn angst/paniek/hoe je het ook noemt:
- Alcohol (meestal pas de dag erna)
- Caffeïne (kan ik echt heel slecht op gaan)
- Slecht slapen (één nacht slecht slapen en de volgende dag voel ik me gelijk erg slecht)

De klachten die ik het meest heb:
- Onrustig en naar gevoel op de borst
- Hartkloppingen
- Duizelig/licht in je hoofd
- Hyperventilatie
- Vaak slechte spraak (ik focus me daar echt heel erg op, waardoor het erger wordt), heb het wel eens aan mijn vriendin gevraagd en die zegt dat ze daar helemaal niks van merkt…
- Als ik ergens heen ga ben ik van te voren gespannen of ik me daar wel goed ga voelen, soms komt dat gevoel ook uit en soms weer niet.
- Slapen, heb soms bij het inslapen hartkloppingen en naar gevoel rond m’n borst, kan ook bijvoorbeeld op zaterdag heerlijk uitslapen en op zondag om 7 uur s’ochtends wakker worden en niet meer in slaap komen.
-Depressieve gedachten, niet zozeer dat ik niet meer wil leven maar meer dat ik een somber toekomstbeeld heb omdat ik bang ben dat ik hier nooit meer vanaf kom.

Er zijn ook dagen dat ik nergens last van heb, als dit voorkomt vraag ik me altijd zo erg af waardoor ik me nou juist deze dag wel goed voel en andere dagen niet. Heb geprobeerd patronen te vinden qua activiteit en voeding maar daar zie ik geen triggers. Er zijn nog talloze angstige situaties geweest maar dan wordt dit wel een erg lang verhaal.

Ik hoor je denken.. waarom ga je niet naar een psycholoog?? Inderdaad, dat wordt mijn volgende stap, dit verhaal wilde ik gewoon van me afschrijven.
Door Angsthaas
#68149
Hee Rens,

Angsthaas hier; ook nieuw op het forum. Ik begrijp je echt volledig. Ik ben zelf 23 studeer aan de universiteit, psychologie ook nog (pff alsof dat het makkelijker maakt; NOT) en ik ben... een angsthaas zoals mijn naam mij al omschrijft.
Ik heb sinds dit jaar... wilde ik schrijven, maar sinds vorig jaar Juni 2017 last van paniekaanvallen nadat ik voor het eerst een aanval heb gehad op mijn eerste vliegreis naar Tokyo. Ik dacht dat ik gek werd de eerste paar dagen, en daar zit je dan, in Tokyo met niemand die je kent en niemand die je taal spreekt. Geweldig. Als ik er nu over nadenk had ik beter gewoon meteen een vlucht terug kunnen boeken maar ik ben gebleven en heb er eigenlijk nog best een leuke tijd aan over gehouden. Hoewel als ik er nu aan terug denk ik angstig word. Dat was zo'n erg moment... toen ik terug kwam en ik er niet eens met een blij gezicht met iemand over kon praten... omdat ik bang was weer dat gevoel te herleven...

Ik heb net zoals iedereen een verhaal maar ik wilde vooral op die van jou reageren omdat ik ook soms INEENS een aanval krijg, mij onrustig voel en vervolgens geen hap door m'n keel krijg (waardoor ik kilo's ben afgevallen en ik ben al niet de zwaarste) en vervolgens dan weer even in de put zit. (toevallig, of eigenlijk niet zo toevallig; nu zo'n moment). En dan denk ik... komt het goed? Ooit? Ga ik hier voor eeuwig last van hebben? Draag ik dit voor eeuwig bij me? Dan ga ik op zoek naar berichten die die gedachten ontkrachten; niet iedereen blijft er voor eeuwig mee zitten en ook IK heb perioden gehad dat het eigenlijk heel erg goed ging. Dat ik het voor mijn gevoel onder controle had maar nu, vandaag, of eigenlijk vannacht is er weer zo'n moment dat ik het voor mijn gevoel bijna niet meer aan kan. Hoeveel kan ik nog hebben voordat ik breek? Is er een moment dat ik ga breken? Moet ik er meer over praten met mijn familie, die overigens het goed begrijpen en het beste met me voor hebben? Ik wil geen nutteloos kastplantje worden wat voor de rest van mn leven thuis op de bank zit te vechten tegen een angst die potverdomme tussen mijn oren zit. Waarom ben ik niet de baas over mijn eigen hoofd? Waarom gebeurd mij dit? Waar heb ik dit aan verdiend!? Waarom ben ik ooit naar Japan gegaan.. Wat gaat er nu gebeuren? Blijf ik hier voor eeuwig in zitten? Een klein stemmetje in mij zegt nee, een stem die ik zo graag wil vastpakken maar die soms gewoon tussen mijn vingers door glipt en mij achterlaat in het donker. Het mooiste is, de afgelopen dagen heb ik in mijzelf een vreugde sprongetje gemaakt omdat ik er in geslaagd was om al zo'n maand of twee geen aanval te hebben. EN nu... nu is die er weer. Kaboem. 'Hallo daar ben ik weer, klaar om je vast te pinnen aan de muur met handen en voeten'

Sorry, ik merk dat ik langzaam meer mijn eigen hart aan het luchten ben dan te reageren op jouw bericht. In die zin heb je mij eigenlijk nu al een beetje geholpen met je bericht. Ik denk dat dat te weinig word beseft op deze site. Jammer dat het zo stil is hier, want sommige berichten, de berichten waar ik naar op zoek ben, die ik graag wil leven die ontbreken soms gewoon. Een hand op je schouder; een warme omhelzing; de woorden: 'Je komt hier uit, het komt goed.'

En ja.. het ergste is als je gaat terug denken aan hoe het wás. Dat probeer ik altijd te vermijden omdat het me verdrietig en angstig maakt. Misschien zal het nooit meer zo zijn als dat het was. En misschien was dat de bedoeling. Misschien was het de bedoeling dat ik een nieuw pad zou inslaan, is dit het teken van mijn lichaam en geest dat ik stappen terug moet doen. Dat het ergens niet helemaal goed gaat met mij en dat ik toe ben aan een nieuwe route van mijn leven.

Ik houd de moed er in, dan heb ik maanden geleden ook gedaan en dat heeft me in een korte tijd al veel gebracht. Ik weet zeker dat het goed komt. Ik weet zeker dat het NOOIT helemaal over gaat. Maar ik weet ook zeker dat er een moment komt dat mijn angst en ik samen door een deur kunnen.
Door anoniempjee
#68152
Dag Rens, Dag Angsthaas,

Mijn verhaal is zeer gelijkaardig aan dat van jullie! Ik heb hier zelf enkele maanden geleden een topic over geschreven genaamd 'Mijn weg tot een paniekvrij leven'. Bij mij is de paniek ook begonnen tijdens mijn studiejaren.

Rens ik denk inderdaad dat je last hebt van paniekaanvallen en agorafobie. De factoren die jij aanhaalt kloppen inderdaad. Alcohol, roken, caffeine, etc. het verhoogt de angst!
Angsthaas ik zou de paniek/angst niet teruglinken aan Tokyo. Was het toen niet uitgebroken, dan zou het wel een andere keer zijn uitgebroken.

Ik dacht ook dat het nooit nog zou goed komen, dat ik nooit nog een normaal leven zou kunnen leiden. Maar ik heb goed nieuws voor jullie! Je kan wel degelijk volledig paniekvrij worden. Zal dat van vandaag op morgen gebeuren? Nee, helemaal niet! Het is een proces dat doorzetting vraagt en waarbij je elke dag kleine stappen moet zetten.

Een tip die ik alvast kan meegeven: beloon jezelf als je een nieuwe stap zet, als je een bepaalde situatie overwint. Wees trots op jezelf, en probeer negatieve gedachten te vermijden.

Als jullie nood hebben aan een gesprek mogen jullie mij altijd een privéberichtje sturen! Hopelijk hebben jullie er iets aan gehad!
Door VAI27
#68192
Hallo,

Ik herken mij voor 99% in jullie verhalen. Ik ben 27, heb ook een goede baan, koophuis, ben inmiddels verloofd en heb eigenlijk een prima leventje.

Echter is de paniek ongeveer anderhalf jaar geleden ook bij mij binnengekomen. En er gaat bijna geen dag voorbij dat ik er niet aan denk of er aan wordt herinnerd.

Het is echt zwaar klote en ook ik denk met weemoed terug aan die 'zorgeloze' tijd vroeger. Wat lach ik mezelf af en toe uit, dat ik me toen bijvoorbeeld zorgen maakte over een puist op mijn gezicht, of hoe een meisje over me zou denken. In vergelijking met wat ik nu mee maak staat dat echt tot niks.

Inmiddels kan ik er al wat beter mee omgaan en heeft het bezoeken van een psycholoog mij echt wel geholpen. Ik heb ook het hele medische traject doorlopen, ze konden, zoals bij zovelen hier, niets vinden. Mijn angst zit hem vooral rondom mijn hartkloppingen, vandaar.

Ik kan hier wel alle vervelende dingen gaan opnoemen in detail, maar daar heb ik en jullie niet zo veel aan. Denk vooral eraan dat je hier niet alleen in staat, zoveel mensen hebben er last van. Laatst nog een collega van me, zaten we samen te lunchen, bleek hij precies hetzelfde mee te maken.

Praat erover met je directe omgeving, schaam je niet, verberg het niet. Laat je medisch testen, wanneer je hier behoefte aan hebt(zoals ik zelf) en ga het gesprek aan met een psycholoog.

Je kan er echt een stuk beter uitkomen, een jaar geleden durfde ik mijn eigen huis niet eens meer uit, en vorige maand ben ik alweer op wintersport vakantie gegaan (niet geheel vlekkeloos gegaan, maar ben toch gegaan en heb het over het algemeen prima naar mijn zin gehad).

De moeilijke momenten blijven af en toe terugkomen, maar ga het gevecht met je irrationele gedachten aan, geef niet op. Pak je rust ook wel waar je het nodig hebt.

Zo ik heb geprobeerd hoopvol af te sluiten. :)

Het allerbeste,

VAI27
Paniekaanvallen en CBD Olie