- 03 jan 2018, 17:11
#68148
Laat ik mij allereerst even voorstellen, mijn naam is Rens en ik ben 26, heb een goede baan, een mooi huis en een leuke vriendin. Voordat mijn paniekaanvallen/stoornis begonnen, was mijn leven één groot feest. Ik studeerde nog, had aan vrouwelijke aandacht nooit tekort, ging veel op stap en had een groot sociaal netwerk. Ik dacht (dom en arrogant dat ik was) dat mensen met paniek/angst alleen maar zwakke/domme mensen waren (heb van deze gedachtes erg veel spijt en ben erachter gekomen dat je iemand pas kan begrijpen als je iets soortgelijks meemaakt).
Mijn zorgeloze leven eindigde ineens, lees hieronder hoe:
[Het verhaal is niet compleet en er missen stukken]
Het begon in 2014 ergens eind april, ik werd midden in de nacht opgeschrikt door een heel erg raar gevoel tijdens mijn slaap. Het leek alsof mijn hele lichaam samentrok en ik dacht dat ik een hartaanval kreeg of iets in die richting. Het rare is dus dat ik bijna zeker weet dat ik dit gedroomd heb en dat het niet “echt” was. De volgende dag had ik de hele dag hartkloppingen en ik had het idee dat mijn hart er elk moment mee kon stoppen. Ik had zoiets nog nooit eerder gehad, nuchter als ik was dacht ik dat het wel over zou gaan en dat ging het ook na een paar dagen. De volgende week ging op vakantie, op die vakantie kreeg ik tijdens het inslapen telkens het gevoel dat mijn hart ermee zou stoppen en zat ik rechtop, erg angstig en geschokt in bed. Ik heb me die hele week echt belabberd gevoeld en dacht dat het wel over zou gaan als ik weer thuis zou zijn.
Toen ik eenmaal thuis was ging ik een dag later s’avonds wat drinken met een vriend, toen ervaarde ik mijn eerste (wat ik toen niet realiseerde) paniekaanval. We zaten wat te drinken en opeens werd ik trillerig (alsof je gewoon te weinig hebt gegeten dacht ik), dus ik bestelde een zak patat maar daarna ging het nog steeds niet weg. Ik heb toen gezegd dat ik me niet lekker voelde en we zijn naar huis gegaan. Ik merkte ook dat ik slecht uit m’n woorden kwam en dacht daardoor dat ik weer iets ergs had en belde de huisartsenpost, die stelden mij gerust dat ik niks lichamelijks had op dat moment.
Ik ben vervolgens de week erop naar de huisarts geweest maar die wist er geen raad mee, bloed laten prikken (was niks raars te zien), bloeddruk was ook in orde, het enige dat hij nog kon zeggen was dat ik misschien oververmoeid was. Heb vervolgens een paar weken vrij genomen om eens lekker rustig aan te doen maar de klachten ging niet weg.
Ik heb in de afgelopen jaren een aantal angsten ontwikkeld waar ik ook nog dagelijks last van heb (heb vaak dat ik niet uit m’n woorden kom, alsof m’n mond verdoofd is, heeft volgens mij te maken met slechte ademhaling) en ik heb op de meeste rare tijdstippen dat ik me ineens helemaal niet goed voel en het liefst wil liggen, oordoppen in wil doen en met rust gelaten wil worden (ben ook erg gevoelig voor licht en geluid sinds dit hele gedoe). Ik ben er inmiddels vrij zeker van dat angst/paniekaanvallen zijn. Ik maak mezelf altijd wijs dat als er echt wat ergs was dat ik nu wel dood was geweest.
Echter mijn hele leven wordt hierdoor bepaald, ik vermijd regelmatig feestjes en dergelijke omdat ik geen zin heb in angst/paniek als ik niet thuis ben (dat klinkt als straatvrees) maar op straat heb ik er nauwelijks last van. Ik denk vaak aan de tijd dat ik nog compleet zorgeloos overal naartoe ging zonder dat ik nadacht of ik me dan wel goed zou voelen.
Wat versterkt mijn angst/paniek/hoe je het ook noemt:
- Alcohol (meestal pas de dag erna)
- Caffeïne (kan ik echt heel slecht op gaan)
- Slecht slapen (één nacht slecht slapen en de volgende dag voel ik me gelijk erg slecht)
De klachten die ik het meest heb:
- Onrustig en naar gevoel op de borst
- Hartkloppingen
- Duizelig/licht in je hoofd
- Hyperventilatie
- Vaak slechte spraak (ik focus me daar echt heel erg op, waardoor het erger wordt), heb het wel eens aan mijn vriendin gevraagd en die zegt dat ze daar helemaal niks van merkt…
- Als ik ergens heen ga ben ik van te voren gespannen of ik me daar wel goed ga voelen, soms komt dat gevoel ook uit en soms weer niet.
- Slapen, heb soms bij het inslapen hartkloppingen en naar gevoel rond m’n borst, kan ook bijvoorbeeld op zaterdag heerlijk uitslapen en op zondag om 7 uur s’ochtends wakker worden en niet meer in slaap komen.
-Depressieve gedachten, niet zozeer dat ik niet meer wil leven maar meer dat ik een somber toekomstbeeld heb omdat ik bang ben dat ik hier nooit meer vanaf kom.
Er zijn ook dagen dat ik nergens last van heb, als dit voorkomt vraag ik me altijd zo erg af waardoor ik me nou juist deze dag wel goed voel en andere dagen niet. Heb geprobeerd patronen te vinden qua activiteit en voeding maar daar zie ik geen triggers. Er zijn nog talloze angstige situaties geweest maar dan wordt dit wel een erg lang verhaal.
Ik hoor je denken.. waarom ga je niet naar een psycholoog?? Inderdaad, dat wordt mijn volgende stap, dit verhaal wilde ik gewoon van me afschrijven.
Mijn zorgeloze leven eindigde ineens, lees hieronder hoe:
[Het verhaal is niet compleet en er missen stukken]
Het begon in 2014 ergens eind april, ik werd midden in de nacht opgeschrikt door een heel erg raar gevoel tijdens mijn slaap. Het leek alsof mijn hele lichaam samentrok en ik dacht dat ik een hartaanval kreeg of iets in die richting. Het rare is dus dat ik bijna zeker weet dat ik dit gedroomd heb en dat het niet “echt” was. De volgende dag had ik de hele dag hartkloppingen en ik had het idee dat mijn hart er elk moment mee kon stoppen. Ik had zoiets nog nooit eerder gehad, nuchter als ik was dacht ik dat het wel over zou gaan en dat ging het ook na een paar dagen. De volgende week ging op vakantie, op die vakantie kreeg ik tijdens het inslapen telkens het gevoel dat mijn hart ermee zou stoppen en zat ik rechtop, erg angstig en geschokt in bed. Ik heb me die hele week echt belabberd gevoeld en dacht dat het wel over zou gaan als ik weer thuis zou zijn.
Toen ik eenmaal thuis was ging ik een dag later s’avonds wat drinken met een vriend, toen ervaarde ik mijn eerste (wat ik toen niet realiseerde) paniekaanval. We zaten wat te drinken en opeens werd ik trillerig (alsof je gewoon te weinig hebt gegeten dacht ik), dus ik bestelde een zak patat maar daarna ging het nog steeds niet weg. Ik heb toen gezegd dat ik me niet lekker voelde en we zijn naar huis gegaan. Ik merkte ook dat ik slecht uit m’n woorden kwam en dacht daardoor dat ik weer iets ergs had en belde de huisartsenpost, die stelden mij gerust dat ik niks lichamelijks had op dat moment.
Ik ben vervolgens de week erop naar de huisarts geweest maar die wist er geen raad mee, bloed laten prikken (was niks raars te zien), bloeddruk was ook in orde, het enige dat hij nog kon zeggen was dat ik misschien oververmoeid was. Heb vervolgens een paar weken vrij genomen om eens lekker rustig aan te doen maar de klachten ging niet weg.
Ik heb in de afgelopen jaren een aantal angsten ontwikkeld waar ik ook nog dagelijks last van heb (heb vaak dat ik niet uit m’n woorden kom, alsof m’n mond verdoofd is, heeft volgens mij te maken met slechte ademhaling) en ik heb op de meeste rare tijdstippen dat ik me ineens helemaal niet goed voel en het liefst wil liggen, oordoppen in wil doen en met rust gelaten wil worden (ben ook erg gevoelig voor licht en geluid sinds dit hele gedoe). Ik ben er inmiddels vrij zeker van dat angst/paniekaanvallen zijn. Ik maak mezelf altijd wijs dat als er echt wat ergs was dat ik nu wel dood was geweest.
Echter mijn hele leven wordt hierdoor bepaald, ik vermijd regelmatig feestjes en dergelijke omdat ik geen zin heb in angst/paniek als ik niet thuis ben (dat klinkt als straatvrees) maar op straat heb ik er nauwelijks last van. Ik denk vaak aan de tijd dat ik nog compleet zorgeloos overal naartoe ging zonder dat ik nadacht of ik me dan wel goed zou voelen.
Wat versterkt mijn angst/paniek/hoe je het ook noemt:
- Alcohol (meestal pas de dag erna)
- Caffeïne (kan ik echt heel slecht op gaan)
- Slecht slapen (één nacht slecht slapen en de volgende dag voel ik me gelijk erg slecht)
De klachten die ik het meest heb:
- Onrustig en naar gevoel op de borst
- Hartkloppingen
- Duizelig/licht in je hoofd
- Hyperventilatie
- Vaak slechte spraak (ik focus me daar echt heel erg op, waardoor het erger wordt), heb het wel eens aan mijn vriendin gevraagd en die zegt dat ze daar helemaal niks van merkt…
- Als ik ergens heen ga ben ik van te voren gespannen of ik me daar wel goed ga voelen, soms komt dat gevoel ook uit en soms weer niet.
- Slapen, heb soms bij het inslapen hartkloppingen en naar gevoel rond m’n borst, kan ook bijvoorbeeld op zaterdag heerlijk uitslapen en op zondag om 7 uur s’ochtends wakker worden en niet meer in slaap komen.
-Depressieve gedachten, niet zozeer dat ik niet meer wil leven maar meer dat ik een somber toekomstbeeld heb omdat ik bang ben dat ik hier nooit meer vanaf kom.
Er zijn ook dagen dat ik nergens last van heb, als dit voorkomt vraag ik me altijd zo erg af waardoor ik me nou juist deze dag wel goed voel en andere dagen niet. Heb geprobeerd patronen te vinden qua activiteit en voeding maar daar zie ik geen triggers. Er zijn nog talloze angstige situaties geweest maar dan wordt dit wel een erg lang verhaal.
Ik hoor je denken.. waarom ga je niet naar een psycholoog?? Inderdaad, dat wordt mijn volgende stap, dit verhaal wilde ik gewoon van me afschrijven.