- 01 jan 2018, 23:41
#68146
Hallo allemaal,
Mijn naam is Heidi en ben 5 jaar geleden lid geworden nadat ik dagelijks last had van paniekaanvallen. En heb die periode ontzettend veel steun gehad aan deze site.
Vorig jaar ook weer toen ik een kleine terugval had en de behoefte had met lotgenoten te praten.
En vanavond voelde ik deze behoefte weer. Gewoon mijn verhaal kwijt kunnen aan mensen die me wellicht snappen.
De feestdagen waren sinds jaren weer eens leuk en gezellig! Klinkt niet als een logisch begin van een verhaal van iemand die haar ei kwijt wil dat ze een terugval heeft En toch heeft het hier alles mee te maken. Het was te leuk alles liep te goed en was te gezellig.... ik zit dus te wachten op het moment dat alles weer in duigen valt. De angst dat t alleen maar weer minder gaat worden bezorgd me nu de paniek, de spanning, de stress. Bang dat een vriendschap toch in een dipje komt, angst dat mijn werk ineens te zwaar word of zelfs mijn baan verdwijnt, bang om me te geven in een nieuwe relatie en de angst dat wat we nu hebben door mij om zeep geholpen wordt door dit doemdenken. Alles komt onder een vergrootglas, analyseer en relativeer me suf, en ik word er knettergek van!
Ondanks dat ik hier en op papier geen moeite heb me kwetsbaar op te stellen is dat in levende lijve het tegenover gestelde. Ik moet sterk zijn, ik moet zelfverzekerd zijn, ik moet alles aankunnen!
2 voorbeelden:
Twee dagen geleden een klein auto ongelukje gehad, ik reeds tegen iemand aan omdat ik sneller optrok bij het stoplicht dan hij. (Geen slachtoffers alleen wat blikschade) Het enige wat ik dan de hele dag nog denk is: wat ben jij ontzettend dom/stom/lomp. Verstandelijk kan ik beredeneren dat het niet handig is maar niet het einde van de wereld en het een keer kan gebeuren. Maar ik voel me werelds grootse loser.
Ik analyseer de reactie en handelen van mijn vriend tot ik mezelf gek maak. Als hij dit doet bedoeld hij vast dat en waarom zegt ie dit en niet dat. En geen idee hoe ik dit nu moet stoppen! Ja praten met hem maar dan ben ik dus bang dat ik hem de stuipen op t lijf jaag met mijn doemdenken en kruisverhoor en dat is wel het laatste wat ik wil.
Pffff zo, het van me af typen lucht al een beetje op.
Bedankt voor het lezen
Groetjes Heidi
Mijn naam is Heidi en ben 5 jaar geleden lid geworden nadat ik dagelijks last had van paniekaanvallen. En heb die periode ontzettend veel steun gehad aan deze site.
Vorig jaar ook weer toen ik een kleine terugval had en de behoefte had met lotgenoten te praten.
En vanavond voelde ik deze behoefte weer. Gewoon mijn verhaal kwijt kunnen aan mensen die me wellicht snappen.
De feestdagen waren sinds jaren weer eens leuk en gezellig! Klinkt niet als een logisch begin van een verhaal van iemand die haar ei kwijt wil dat ze een terugval heeft En toch heeft het hier alles mee te maken. Het was te leuk alles liep te goed en was te gezellig.... ik zit dus te wachten op het moment dat alles weer in duigen valt. De angst dat t alleen maar weer minder gaat worden bezorgd me nu de paniek, de spanning, de stress. Bang dat een vriendschap toch in een dipje komt, angst dat mijn werk ineens te zwaar word of zelfs mijn baan verdwijnt, bang om me te geven in een nieuwe relatie en de angst dat wat we nu hebben door mij om zeep geholpen wordt door dit doemdenken. Alles komt onder een vergrootglas, analyseer en relativeer me suf, en ik word er knettergek van!
Ondanks dat ik hier en op papier geen moeite heb me kwetsbaar op te stellen is dat in levende lijve het tegenover gestelde. Ik moet sterk zijn, ik moet zelfverzekerd zijn, ik moet alles aankunnen!
2 voorbeelden:
Twee dagen geleden een klein auto ongelukje gehad, ik reeds tegen iemand aan omdat ik sneller optrok bij het stoplicht dan hij. (Geen slachtoffers alleen wat blikschade) Het enige wat ik dan de hele dag nog denk is: wat ben jij ontzettend dom/stom/lomp. Verstandelijk kan ik beredeneren dat het niet handig is maar niet het einde van de wereld en het een keer kan gebeuren. Maar ik voel me werelds grootse loser.
Ik analyseer de reactie en handelen van mijn vriend tot ik mezelf gek maak. Als hij dit doet bedoeld hij vast dat en waarom zegt ie dit en niet dat. En geen idee hoe ik dit nu moet stoppen! Ja praten met hem maar dan ben ik dus bang dat ik hem de stuipen op t lijf jaag met mijn doemdenken en kruisverhoor en dat is wel het laatste wat ik wil.
Pffff zo, het van me af typen lucht al een beetje op.
Bedankt voor het lezen
Groetjes Heidi