Forum

Hier kunnen familie en vrienden van personen met paniekaanvallen hun verhaal en ervaringen uitwisselen.

Moderators: Leon, Leap

#40028
na 7 jaar leven met iemand met een angstoornis, weet ik niet hoelang ik dit nog vol hou! Alles draait om hem, maar ik ben er ook nog?en onze twee kindjes! ik weet dat hij hier ook niet voor gekozen heeft, maar ik kan hier van weglopen, daar maakt hij zich zorgen om en terecht!wanneer ga je weg?vroeg hij me laatst, mijn antwoord : wanneer kom jij terug?" Ik hou van m, maar steeds vaker denk ik wie is toch de man die hier op de bank zit? ga eens weg! Ik wil de man terug waar ik verliefd op werd! Hij is in die 8 jaar een jaar terug geweest, daarna is ie weer weg gegaan! nu eindelijk na 6 jaar cognietieve gedragstherapie en een zootje medicijnen, overgestapt naar andere huisarts en wat hoor je daar er zijn andere mogelijkheden en dat vertellen ze je nu!!! 2 dagen intensieve therapie, daar is ie nu mee begonnen en ik merk vooruitgang, maar ben bang, want elke stap vooruit, betekende altijd 2 stappen terug! Ik ben mijn hoop kwijt, denk niet meer misschien volgend jaar, gaat toch nooit over! alles alleen moeten doen, dan kan ik beter alleen zijn, scheelt een hoop frustaties! maar kan niet weg gaan,want ik hou nog steeds van m. maar raak steeds meer geirriteerd en hoop dat als het straks beter met m gaat, dat het voor onze liefde niet te laat is! Hoe kan ik dit terug vinden? iemand die dit herkent?
Door Peet
#40049
Hallo Karin,

Ik lees je verhaal met tranen in de ogen. Dit is denk ik iets waar veel paniekers ook bang voor zijn. Ik iig wel. Het lijkt me idd niet fijn om met een panieker te leven. Dat kan ik me heel goed voorstellen. Er is niemand die jou hier advies in kan geven lijkt mij. Maar.... geef ook niet te snel op. Hij doet ontzettend zijn best lijkt mij. En die dagen therapie geven wel aan dat ie heel graag anders wil zijn. Beide kanten hebben het moeilijk maar als jullie dit samen kunnen overwinnen dan kan je alles aan@@

Veel wijsheid toegewenst. En moedig dat je dit geschreven hebt

Petra
Door patries 1971
#40051
hallo Karin,

Ook ik zit met tranen in mijn ogen je verhaal te lezen. Hoevaak ik in het verleden niet tegen mijn man heb gezegd dat hij beter weg kon gaan omdat dit geen leven was voor hem. Die keren zijn niet te tellen. Maar gelukkig is hij altijd gebleven, want zijn woorden waren: dat maak ik zelf uit, ik hou van je en heb er vertrouwen in dat het goed komt, en nu het stukken beter met me gaat en ik weer kan genieten van de dingen, maakt het me nog sterker door te weten dat zelfs de ergste storm onze liefde overwint!

Ik hoop dat je de kracht vind om een team te vormen samen met je man en er dan keihard voor blijven vechten. Het valt echt niet mee hoor dat snap ik heel goed!!

veel sterkte

gr Patries
Door Leon
#40072
Oh, Karin. Ik snap je helemaal, hoor. Maar je zou eens een paniekaanval moeten ervaren. ik gun je het niet maar het is iets verschrikkelijks om mee te maken. Het gevoel is zo verschrikkelijk. Maar dat zal je ook allemaal wel begrijpen want je zal je man ook wel doodsangsten zien uitstaan. Karin, ik heb 25 jaar paniek gehad en had destijds besloten om bewust geen relatie aan te gaan omdat ik dus de ander niet wilde belasten met mijn probleem. Ik ben er wel goed en sterker uitgekomen maar heb die tijd altijd zonder liefde moeten doen. En die liefde maar ook begrip hebben wij juist nu zo hard nodig. Want we zijn juist ook al zo onzeker over onszelf.
Is het niet een idee om iets met relatie therapie te doen?Mjin vrouw heeft ADHD en ik ben controlfreak, kwam zonder werk te zitten wat voor mij onverteerbaa ris. Zonder dat we problemen hadden zijn wij uit voorzorg naar een relatietherapeut gegaan.We vonden het achteraf geweldig dat we het gedaan hebben.
Maar iIk doe maar een gooi, hoor. Jij zit op dit moment niet goed in je vel en misschien daardoor onstaan er weer inzichten die jouw weer op het goede pad zetten. je zit nu in een negatieve spiraal en daar moet je weer uit. Je houdt gelukkig nog wel van je man. Maar doe wat, Karin.
Door xxxkarinxxx
#40074
bedankt voor jullie reacties! geef het niet te snel op waren de woorden die me gelijk opvielen! ben al bijna 8 jaar verder, dus snel opgeven is er zeker niet bij, want dan was ik allang weg geweest! inderdaad heb zelf nog nooit ervaren hoe het is, dat maakt het ook zo moeilijk denk ik! Niemand begrijpt deze stoornis, mijn partner zelf ook niet en jullie waarschijnlijk ook niet! Ben altijd positief geweest, maar er is een moment gekomen dat dit even niet meer lukt!Het grootste probleem bij ons, is dat mijn familie ver weg woont (anderhalf uur rijden)de laatste keer dat mijn partner mee is geweest is nu bijna 4 jaar geleden! Dit zorgt voor een hoop problemen thuis, vooral rond de december maand, want ja dan moet ik beslissingen nemen, die ik niet meer wil! ik wil niet kiezen tussen bij mijn familie zijn of bij hem! Ze kunnen ook bij ons komen, maar dat is voor mij niet voldoende, daar is ook mijn thuis!Alleen naar begravenissen toe, juist dan heb je je partner nodig! We stonden ook op een camping, met mijn familie, nu gaan we niet meer op vakantie! Ja ik met de kinderen een week, maar echt genieten, voor mij, is dat niet! Die nieuwe therapie komt wel op het goeie moment, want heeft weer een klein beetje hoop gegeven en hoop dat we de goede kant weer op gaan en hij heel misschien deze zomer wel mee kan!!!
Door xxxkarinxxx
#40075
oh nog even een stukje over de realatiethearapie!We kunnen samen wel goed praten, maar heb er zeker wel over nagedacht, maar sinds deze therapie is begonnen is hij nog meer opstandig en snel geirriteerd, gaat overal tegen in, dus veel zin heeft dat nu niet!Hij weet het op het moment zo te verwoorden. dat ik aan mezelf ga twijfelen, dus dat geeft wel aan doe zwaar het voor mij is, sterke Karin, die alles kan hebben en overal een weerwoord voor heeft is even verdwenen! Hij is nu bezig zichzelf terug te vinden en ik geloof dat ik dit voor nu maar moet accepteren al kost dat mij enorm veel energie! Ik hoop alleen dat ik mezelf hierdoor niet kwijt raak, door weer te moeten wachten tot hij zover is!
Door tania 67
#40079
hallo karin
ik kan begrijpen dat het moeilijk is om met iemand samen te leven die een paniekstoornis heeft
je eigen leven staat stil op dat moment
voor degene die met paniek omgaat als voor de partner is het een hel
het is voor iemand die nog nooit een paniekaanval heeft ondervonden onmogelijk te weten wat het met je kan doen lichamelijk en geestelijk
het is een hel en we proberen zo goed en kwaad mogelijk ons leven dan weer op te nemen
en voor de partner betekend dit geduld,veel geduld hebben
maar aan dat geduld komt soms ook eens een einde,en dat hou jij al 8 jaar vol echt waar respect velen zouden al weg zijn
aan jou om uit te maken of je verder geduld wilt uitoefenen en je eigen leven stopzetten of een andere beslissing te nemen
en ik kan echt waar begrijpen ook al hou je veel van hem dat het soms allemaal te veel is
ik kan mij in zijn plaats ook voorstellen ben zelf een panieker
hij probeert het wel maar soms is het niet zo makkelijk ,voor dat te begrijpen moet je het zelf ervaren(niet dat ik het je toewens hoor) en dat maakt het inderdaad zo moeilijk
ik kan begrijpen dat ook jij soms steun nodig hebt iederren heeft dat soms nodig en die krijg je niet
gevolg frustraties die je soms uitwerkt op je partner misschien en dat helpt niet
want dan krijg zowel jij of hij een schuldgevoel
mijn partner heeft ook veel geduld gehad met mij in de tijd,maar het duurde maar 1 jaar dat ik zo diep zat,maar ik ben er hem enorm dankbaar voor
ik begrijp hem en ik kan jou begrijpen en het is inderdaad een dillema
en hoop hoop is zo belangrijk,dus ik hoop voor jullie dat zijn nieuwe therapie aanslaat en dat jullie nadien van een gezamelijke toekomst kunnen genieten
groetjes tania
Door xxxkarinxxx
#40117
bedankt voor je reactie tania! ben blij voor je dat je er maar een jaar echt last van hebt gehad! Al was dat voor jou een heel zwaar jaar! Voor een partner zeker nog mee om te gaan, dat was het de eerste keer voor mij ook! na 1 1/2 jaar was het bij mijn partner weg, maar helaas na een jaar weer terug gekomen ook toen was het voor mij weer wachten op betere tijden en door de ervaring wist ik dat het weer weg kon gaan, maar helaas sinds dien niet meer weg gegaan, soms een tijdje beter, maar al snel terug bij af! De momenten dat het beter gaat, krijg je weer hoop en ga je er weer in geloven, maar die stappen terug komen zo hard aan! Ik denk dat als het slecht gaat, dit voor de partner wel beter is om mee om te gaan,na zo'n lange periode bedoel ik dan, klinkt misschien raar, maar je weet dan wel waar je aan toe bent en je wordt niet steeds opnieuw teleurgesteld!
Hoe ben jij hier door heen gekomen? wat voor therapie en medicijnen heb jij gehad?
Door tania 67
#40119
hallo karin
ik had paniekaanvallen en straatvrees
ik ging op een bepaalt moment nergens naartoe was bang op straat dus voor een partner ook niet zo makkelijk
in 1986 heb ik er voor het eerst mee te maken gekregen ,was toen 18 en ik verkeerde toen al met mijn huidige man,dus hij heeft het elke keer meegemaakt
in 1986 was het vlug over,ik nam vlug mijn leven terug op zonder therapie of medicijnen
in 1997 was het terugen toen kreeg ik er straatvrees ook nog eens bij
toen heb ik diep gezeten bijna een jaar
ik heb dan therapie gevolgd waar ze mij het stappenplan lieten doen elke dag iets verder gaan(in mijn geval op straat) al is het maar 1 meter verder,het is dan toch een kleine stap
verder moest ik mijn levenswijze veranderen ik kon/kan moeilijk neen zeggen,loop mezelf soms voorbij om andere te plezieren,denk in de laaste plaats aan mezelf(daarom was het schuldgevoel zo groot bij mij aangezien ik niets durfde had ik het gevoel iedereen in de steek te laten) en ik ben een controlefreak(daarom dat ik het er zo moeilijk mee had ik had geen controle over mijn eigen lichaam) en wil alles te perfect doen
dat moest veranderen en verder ben ik medicijnen beginnen slikken paroxetine 20 mg per dag
dit was voor mij mijn redding want de therapie en mijn levenswijze veranderen hielpen wel bij mij maar niet voldoende
mijn ad sloeg praktisch direct aan en ik kon door het leven weer gaan zonder angst
tot 2009 toen besloot ik te stoppen met mijn ad had het niet meer nodig dacht ik
ik begon langzaam af te bouwen was 6 maanden goed zonder ad tot ik in dec 2009 herviel
ik ben toen weer met ad begonnen,heb het stappenplan weer opgenomen(straatvrees)
en langzaam na een maand of 5 was ik er weer zonder angst
deze keer was mijn opbouwperiode van ad wel een hel en heb mij dan ook dikwijls beklaagd dat ik gestopt was ik was zo goed
ik ben er wel elke keer tegenaan gegaan want het is te verslaan maar je moet de angst durven uitdagen en er zeker niet aan toegeven
ik kan begrijpen dat het soms voor mijn partner ook geen pretje was en dan was mijn langste periode maar 1 jaar
ik kan begrijpen in jou geval dat als het beter gaat met je partner en hij hervalt dat dit hard aankomt,je had weer hoop
en als het slecht gaat is het inderdaad beter om mee om te gaan je weet waar je mee te maken hebt
maar hoop is erg belangrijk al kan ik begrijpen dat je na zo een lange periode het soms even niet ziet zitten,en dan spreken ze van geduld ja dat moet ook maar dat is wel heel veel geduld
daarom heb ik ook zo een respect voor jou vele zouden al weg zijn geweest
en ook al ben ik een ex panieker en geen partner van.....
ik kan jou begrijpen echt waar
ik hoop echt dat jullie hier beiden uitkomen en een gezamelijke toekomst hebben
groetjes tania
Door arnold
#41339
mijn vrouw zit in hetzelfde schuitje als jou karin jouw verhaal is exact mijn verhaal
mijn vrouw vind het erg moeilijk en hoor haar nu af en toe huilen

hoop van je te horen

groetjes van arnold
Door zwergje
#43342
Hallo Karin

Je vroeg of iemand jouw gevoel, dat de aandoening van je partner ten koste gaat van jouw liefde, herkent.
Mijn antwoord is ja.
Mijn partner, met straatvrees, heb ik bij aanvang gezegd, dat, wanneer zij geen oplossing zou proberen te zoeken voor haar probleem, dat ten koste zou gaan van onze liefde.
Toch doet zij dat niet, en het verbaast mij eerlijk gezegd, dat onze liefde nog steeds overleefd heeft (4,5 jaar nu).
Als je echt om iemand geeft, lijkt het wel of je niet eens los KUNT laten.
Het is zwaar, maar als ik eerlijk ben, weet ik dat ik daarvoor kies: zij heeft dit niet om mij te pesten, ze is er eerlijk over geweest, en heeft mij niet beloofd dat het anders zou zijn of worden als het is.
Ik weet hoe zwaar het kan zijn voor een partner.
Het helpt mij te beseffen dat zij niet anders kan, en dat het feit dat ik dat wel kan, haar bof is.
Ook ik wordt vaak moedeloos.
Daaruit komt dan weer die frustratie voort, waardoor ik weiger om op te geven, en nieuwe paden insla om haar toch beter te laten functioneren.
Geloof in jezelf, je kunt het, je bent zijn geluk nu.
De juiste weg wordt slechts stap voor stap duidelijk, of die keuzes nu jezelf of jullie beiden betreffen.
Dus als het allemaal teveel wordt, blijf bij jezelf, en wees trots op jezelf dat jij dit kunt, je hebt misschien niet eens door hoeveel je voor hem betekent op deze manier!
Ikzelf vergeet daardoor vaak te zien hoeveel zij van mij houdt, terwijl dat juist de motivatie geeft om het allemaal te doen.

Chimry :P
Paniekaanvallen en CBD Olie