Forum

Hier kunnen familie en vrienden van personen met paniekaanvallen hun verhaal en ervaringen uitwisselen.

Moderators: Leon, Leap

Gebruikersavatar
Door Eva78
#18254
Zoals jullie wellicht gelezen hebben, ben ik alleenstaande moeder en heb dus grotendeels zelf de zorg over mijn zoon. Ik zou het fijn vinden om met andere PA'ers ervaringen uit te wisselen over hoe we met onze kinderen omgaan wat onze paniekaanvallen betreft. Misschien kunnen we wat van elkaar opsteken of gewoon eens je hart luchten of er samen over lachen want soms kan ik ontzettend lachen met mijn zoon terwijl ik een paniekaanval heb! Ook die momenten horen er bij, het is niet alleen maar vervelend!
Gebruikersavatar
Door Eva78
#18255
Ik trap dus graag af met een grappige ervaring! Ik heb vandaag echt flink gelachen met een uitspraak van mijn zoon!

Ik heb ervoor gekozen om hem in kindertaal gewoon te vertellen van mijn paniekaanvallen. Ik heb ze namelijk ook met hem erbij en het is aan mij te merken als ik er eentje heb. Dan heb ik liever dat hij weet wat er met me aan de hand is (en vooral dat hij zich geen zorgen erover maakt) dan dat hij zich afvraagt waarom mama ineens 'zo' doet. Ik moet zeggen dat hij er heel relaxed en nuchter mee omgaat. Daar zouden wij PA'ers nog veel van kunnen leren ;)

Vandaag was het weer eens zo ver. We liepen naar de winkel en ik voelde een aanval opkomen. Ik zei dus tegen hem dat mama's hoofd een beetje vol zat en we rustig boodschappen gingen doen en ik vroeg om in de winkel een beetje rustig te blijven en niet te rennen en springen etc ;)

'Oh, da's goed hoor mama, want anders word je duizelig heh en dan ga je straks alles dubbel kopen!!!!' (duizelig zijn is dubbel zien in zijn kinderogen)

Hierna barstten we in lachen uit en hebben we heel gezellig boodschappen gedaan. En wel zonder paniekaanval!
Door patries 1971
#18332
hahaha Eva wat een leuk verhaal....Wat goed dat je ervoor gekozen heb om het tegen je zoon te zeggen, ik kies er juist voor om het niet te doen...haha wat zit iedereen toch weer anders in elkaar he....
Door Bert
#18333
Wij hebben er ook voor gekozen om het onze oudste zoon (9 jaar) te vertellen.
Als ik thuis een aanval heb ga ik nl. altijd naar boven. Voor hem is het dan duidelijk dat ik een aanval heb en de gezinssituatie houden we dan rustig beneden.
Hij weet dat zijn vader aanvallen kan krijgen, wel hebben we hem aangegeven dat het niet erg is dat ik dat heb, maar dat het alleen maar lastig is.
Onze dochtertje van twee heeft het nog niet in de gaten, dus we laten het bij haar maar gewoon zo gaan.
Door jermen
#18344
Hoi Eva

Wat knap dat je het je zoontje verteld hebt en wat leuk hoe hij er op reageert.
Vaak als je open en eerlijk bent kunnen ze er goed mee omgaan.
Ik heb het (achteraf helaas) nooit verteld toen mijn kinderen jonger waren eigenlijk pas vorig jaar toen ik echt besloot om er iets aan te gaan doen en mijn medicatie af te bouwen maar dat heeft mij toch wel heel veel gekost om ze daar niets van te laten merken.
Nou hoef je een kind niet alles te vertellen maar de manier waarop jij het vertelt hebt vind ik echt goed.

groetjes jermen
Door Bert
#19218
Zit met een vraag aan jullie:
We worden door het consultatiebureau gewezen op een praatgroep voor kinderen tussen de 8 en 12 jaar, die een ouder hebben met psychische klachten.
We hebben een zoon van 9 en een dochter van 3. Onze zoon is op school een rustige leerling, thuis is hij opstandig.
Hebben jullie hier ervaring mee?
Door jermen
#19230
Ha bert

Nee geen ervaring mee, wij hebben het onze kinderen pas sinds een jaar geleden verteld die zijn nu 14 en 18 jaar. Achteraf denk ik wel eens we hadden het eerder moeten vertellen maar ja waar doe je goed aan. Ik denk dat jullie je eigen gevoel moeten volgen hierin wat voor jullie het beste voelt.
groetjes jermen
Door Bert
#19233
Onze zoon weet niets anders dan dat zijn vader "iets' heeft. Hij weet dat het paniekaanvallen zijn.

Hoop dat er ouders zijn, die hier op willen reageren.
Door jermen
#19359
hoi bert,

weet hij ook wat paniekaanvallen inhouden? Dat het bijv. iets is wat jij hebt en dat je er mee moet leren handelen maar dat er verder niets gebeurt etc etc.
Bij mijn jongste kwam er nu uit dat hij wel gezien had dat ik 's-morgens een pil in nam en ik bleek gezegd te hebben dat zijn vitaminen.
Verder moet ik zeggen dat mjin kids verbaasd waren waar ik last van had vanavond tijdens het gesprek, in de herfstvakantie was ik continue in paniek maar ze zeiden beiden dat ze nog nooit hadden meegemaakt dat ik een pa had gehad????
Toneelspelen kunnen wij dus goed en ze hebben mij al heel wat jaren meegemaakt met pa.
Het enige wat ze wel hadden meegekregen was dat ik wel eens erg chagerijnig was dat was dan omdat ik eromheen op dat moment niet kon hebben.
Denken jullie zelf dat hij veel last ondervind van jou pa? dan zou het misschien wat voor hem zjin maar ik heb zelf altijd gemerkt dat mijn man op zulk soort momenten het stokje overnam als hij er was dan natuurlijk en dat ze er dus achteraf weinig van mee hebben gekregen (gelukkig)

jermen
Paniekaanvallen en CBD Olie