- 07 nov 2008, 14:56
#10057
Hoi,
Ik ben dus Frank, de partner van Marretje.
Via Mar dus hier terecht gekomen.
Hier terecht gekomen omdat ik graag alles wil weten over paniekaanvallen.
Zelf heb ik er geen last van, maar Mar dus wel..........................en hoe.
Na 26 jaar Mar weer tegenkomen en laten we zeggen, weer begonnen waar we destijds geeindigd zijn.
Mar heeft me duidelijk verteld wat ze heeft.
Had er eerlijk gezegd nog nooit van gehoord.
Ze heeft me diverse links gegeven op het internet.
na het één en ander gelezen te hebben tot de conclusie gekomen dat je beter op 6 plaatsen gelijk je been kan breken, daar ben je ongeveer met een half jaar vanaf..............
Na het lezen denk je dus te weten wat het is.
Tot de eerste aanval real live meegemaakt wordt.
Je weet niet wat je moet doen, eerlijk niet.
Je moet het voor je zien als Mar die de aanval probeert weg te krijgen en Frank hulpeloos toekijkend.
Dat is niks dus, daarna uitgebreid gepraat over wat ik kan doen en hoe ik haar kan helpen.
Conclusie, in de buurt blijven, je mond dichthouden ( vooral dus niet zeggen "het gaat wel weer voorbij", en daarna haar opvangen.
Mar was onder therapie hiervoor bij een bepaalde instantie.
Langzaam aan kwamen we tot de conclusie dat het geen zoden aan de dijk zette en wegegooid geld was.
Verder gaan zoeken en uitendelijk bij een hypnotherapeut terechtgekomen.
Dat zou het helemaal zijn !
Maar toch maar niet te snel hoop hebben leek ons zo.
Maar nu ze een tijdje bezig is hiermee zie ik, als man langs de lijn, langzaam maar zeer zeker verandering.............
Hoe ik dat zie ?
Klein, maar voor haar een heel groot voorbeeld.
Mar was al zo'n elf jaar al niet op vakantie geweest.
Afgleopen voojaar langzaam het idee geopperd om een weekje op een camping te gaan staan.
Aangezien ik al een caravan had was het verblijf geen probleem.
Afgesproken dat we niet te ver zouden gaan en duidelijk gesteld, naar huis is naar huis.
Afijn, doorgezet en naar de camping gegaan.
Ze zag als een berg tegen de eerste nacht op, en ze kreeg, helaas, gelijk.
Daar was weer een aanval.
Maar ze heeft doorgezet en ze heeft zeven dagen lang nergens last meer van gehad.
Nou ja bijna dan, een beetje gespannen gevoel dan, maar dat is niet erg.
We hebben het geweldig naar ons zin gehad, en ik, die verre vakantie's gewend was, ik een kerel van 42, schoot vol bij het zien van hoe Mar genoot en bovendien de kinderen, die hadden het helemaal geweldig naar hun zin.
Ook vol schieten als de jonste zegt; "Frank, ik ben nog nooit, elf jaar is hij, nog nooit met mamma op vakantie geweest, dit is wel zo mooi"!
Missie geslaagd dus !!
Dit rook naar meer.
Plannen gesmeed voor de grote vakantie, wel twee weken van huis..................
Onze plannen werden bruut doorkuist door het overlijden van Mar haar vader.
We hebben vijf verschrikkelijke weken beleefd.......
Maar Mar was diegen die het allemaal klaarde !
Ondanks alles.
Ze deed het, en, dat heeft ze zelf bijna niet in de gaten gehad, zonder PA's.
Ik heb er diepe bewondering voor.
Na het gebeuren toch de vakantie maar doorgezet.
Thuis komen de muren ook op je af, toch?
Dus hoppa, caravan erachter, drie kinderen op de achterbank, twee honden achterin in de auto, en daar gingen we weer.
Dus binnen drie maanden twee keer op vakantie............................
Hoezo geen verbetering ?
Inmiddels gaat ons leventje ze gangetje weer, met alle ups en downs welke in ieders leven voorkomt.
De laatste tijd ging het weer wat minder, onder andere door een vervelende situatie op haar werk.
Vreet weer aan haar en heeft ook weer gevolgen voor de PA's.
Weer zo goed en zo kwaad als het ging haar opgevangen.
Veel gepraat.
Mar had eens in de twee weken therapie.
Ik was een voorstander van elke week, gezien het feit dat ik duidelijk vooruitgang zag.
Kost wel een paar centen, maar dat maakt mij niet uit
Let wel, hiermee wil ik niet zeggen dat je door veel te therapiën, wat dus veel geld kost, de PA weg kan krijgen.
De therapeut rijkt haar gereedschappen aan, welke ze kan gebruiken om het tot een minumum te beperken.
Inmiddels is de frequentie dus opgevoerd naar elke week.
Moet zeggen, ze komt er opgewekt vandaan en heel positief. ( ze is net terug en heb haar direct weer even gebeld )
Het erge van alles is, buiten dat zij het heeft, dat je als partner zo machteloos staat.
Je zou haast zeggen geef mij het een tijdje, maar we weten allemaal dat dat niet gaat.
Wat ik zie is dat je als partner er altijd voor hem/haar moet zijn, 24 uur per dag.
Het is al dikwijls voorgekomen dat ze me midden in de nacht heeft wakker gemaakt omdat ze een PA had.
Nu heb ik een drukke baan, we hebben een eigen bedrijf, dus heb me slaap hard nodig.
Alleen gaat het er dan niet om dat IK me slaap hard nodig heb, maar dat ZIJ in paniek is.
ZIJ heeft op dat tijdstip mij nodig.
Dus moe of niet moe doet er op dat ogenblik niet toe !
Ze heeft het ook wel eens nagelaten om me wakker te maken, omdat ik dan een lange en zware dag achter de rug had.
Ik werd daar dus boos om.
"Flik me dat nooit meer" heb ik geantwoord.
Stel je voor, zij helemaal in paniek en ik heerlijk in dromenland.....kan toch niet?
Het valt af en toe niet mee, maar dat komt alleen maar doordat je zo machteloos bent.
Heb er ook al een paar keer flink veel verdriet van gehad.....................
Verdriet omdat je haar zo ziet lijden.
Maar doorsnee genomen slaan we ons er goed doorheen, zij vooral !
We denken dat ze er niet helemaal meer vanaf komt, maar we zijn het wel met elkaar eens dat het stukken beter kan. ( en dus na al gaat).
Tegen iedere partner kan ik zeggen, steun ze waar je kan, help ze waar je kan, maar laat ze vooral niet allleen zwemmen.
Een goede relatie moet hier bestand tegen kunnen zijn.
Gelukkig is dat in ons geval meer dan waar.
En deze is speciaal voor Mar.
Mar ik hoop niet dat je het me kwalijk neemt dat ik hier het één en ander neer heb gezet over jouw/ons leven.
Ik zal er altijd zijn om je te helpen, te steunen op wat voor manier dan ook !
Je/we komt/komen er wel !
HVJVM
Groeten Frank XXX
Ik ben dus Frank, de partner van Marretje.
Via Mar dus hier terecht gekomen.
Hier terecht gekomen omdat ik graag alles wil weten over paniekaanvallen.
Zelf heb ik er geen last van, maar Mar dus wel..........................en hoe.
Na 26 jaar Mar weer tegenkomen en laten we zeggen, weer begonnen waar we destijds geeindigd zijn.
Mar heeft me duidelijk verteld wat ze heeft.
Had er eerlijk gezegd nog nooit van gehoord.
Ze heeft me diverse links gegeven op het internet.
na het één en ander gelezen te hebben tot de conclusie gekomen dat je beter op 6 plaatsen gelijk je been kan breken, daar ben je ongeveer met een half jaar vanaf..............
Na het lezen denk je dus te weten wat het is.
Tot de eerste aanval real live meegemaakt wordt.
Je weet niet wat je moet doen, eerlijk niet.
Je moet het voor je zien als Mar die de aanval probeert weg te krijgen en Frank hulpeloos toekijkend.
Dat is niks dus, daarna uitgebreid gepraat over wat ik kan doen en hoe ik haar kan helpen.
Conclusie, in de buurt blijven, je mond dichthouden ( vooral dus niet zeggen "het gaat wel weer voorbij", en daarna haar opvangen.
Mar was onder therapie hiervoor bij een bepaalde instantie.
Langzaam aan kwamen we tot de conclusie dat het geen zoden aan de dijk zette en wegegooid geld was.
Verder gaan zoeken en uitendelijk bij een hypnotherapeut terechtgekomen.
Dat zou het helemaal zijn !
Maar toch maar niet te snel hoop hebben leek ons zo.
Maar nu ze een tijdje bezig is hiermee zie ik, als man langs de lijn, langzaam maar zeer zeker verandering.............
Hoe ik dat zie ?
Klein, maar voor haar een heel groot voorbeeld.
Mar was al zo'n elf jaar al niet op vakantie geweest.
Afgleopen voojaar langzaam het idee geopperd om een weekje op een camping te gaan staan.
Aangezien ik al een caravan had was het verblijf geen probleem.
Afgesproken dat we niet te ver zouden gaan en duidelijk gesteld, naar huis is naar huis.
Afijn, doorgezet en naar de camping gegaan.
Ze zag als een berg tegen de eerste nacht op, en ze kreeg, helaas, gelijk.
Daar was weer een aanval.
Maar ze heeft doorgezet en ze heeft zeven dagen lang nergens last meer van gehad.
Nou ja bijna dan, een beetje gespannen gevoel dan, maar dat is niet erg.
We hebben het geweldig naar ons zin gehad, en ik, die verre vakantie's gewend was, ik een kerel van 42, schoot vol bij het zien van hoe Mar genoot en bovendien de kinderen, die hadden het helemaal geweldig naar hun zin.
Ook vol schieten als de jonste zegt; "Frank, ik ben nog nooit, elf jaar is hij, nog nooit met mamma op vakantie geweest, dit is wel zo mooi"!
Missie geslaagd dus !!
Dit rook naar meer.
Plannen gesmeed voor de grote vakantie, wel twee weken van huis..................
Onze plannen werden bruut doorkuist door het overlijden van Mar haar vader.
We hebben vijf verschrikkelijke weken beleefd.......
Maar Mar was diegen die het allemaal klaarde !
Ondanks alles.
Ze deed het, en, dat heeft ze zelf bijna niet in de gaten gehad, zonder PA's.
Ik heb er diepe bewondering voor.
Na het gebeuren toch de vakantie maar doorgezet.
Thuis komen de muren ook op je af, toch?
Dus hoppa, caravan erachter, drie kinderen op de achterbank, twee honden achterin in de auto, en daar gingen we weer.
Dus binnen drie maanden twee keer op vakantie............................
Hoezo geen verbetering ?
Inmiddels gaat ons leventje ze gangetje weer, met alle ups en downs welke in ieders leven voorkomt.
De laatste tijd ging het weer wat minder, onder andere door een vervelende situatie op haar werk.
Vreet weer aan haar en heeft ook weer gevolgen voor de PA's.
Weer zo goed en zo kwaad als het ging haar opgevangen.
Veel gepraat.
Mar had eens in de twee weken therapie.
Ik was een voorstander van elke week, gezien het feit dat ik duidelijk vooruitgang zag.
Kost wel een paar centen, maar dat maakt mij niet uit
Let wel, hiermee wil ik niet zeggen dat je door veel te therapiën, wat dus veel geld kost, de PA weg kan krijgen.
De therapeut rijkt haar gereedschappen aan, welke ze kan gebruiken om het tot een minumum te beperken.
Inmiddels is de frequentie dus opgevoerd naar elke week.
Moet zeggen, ze komt er opgewekt vandaan en heel positief. ( ze is net terug en heb haar direct weer even gebeld )
Het erge van alles is, buiten dat zij het heeft, dat je als partner zo machteloos staat.
Je zou haast zeggen geef mij het een tijdje, maar we weten allemaal dat dat niet gaat.
Wat ik zie is dat je als partner er altijd voor hem/haar moet zijn, 24 uur per dag.
Het is al dikwijls voorgekomen dat ze me midden in de nacht heeft wakker gemaakt omdat ze een PA had.
Nu heb ik een drukke baan, we hebben een eigen bedrijf, dus heb me slaap hard nodig.
Alleen gaat het er dan niet om dat IK me slaap hard nodig heb, maar dat ZIJ in paniek is.
ZIJ heeft op dat tijdstip mij nodig.
Dus moe of niet moe doet er op dat ogenblik niet toe !
Ze heeft het ook wel eens nagelaten om me wakker te maken, omdat ik dan een lange en zware dag achter de rug had.
Ik werd daar dus boos om.
"Flik me dat nooit meer" heb ik geantwoord.
Stel je voor, zij helemaal in paniek en ik heerlijk in dromenland.....kan toch niet?
Het valt af en toe niet mee, maar dat komt alleen maar doordat je zo machteloos bent.
Heb er ook al een paar keer flink veel verdriet van gehad.....................
Verdriet omdat je haar zo ziet lijden.
Maar doorsnee genomen slaan we ons er goed doorheen, zij vooral !
We denken dat ze er niet helemaal meer vanaf komt, maar we zijn het wel met elkaar eens dat het stukken beter kan. ( en dus na al gaat).
Tegen iedere partner kan ik zeggen, steun ze waar je kan, help ze waar je kan, maar laat ze vooral niet allleen zwemmen.
Een goede relatie moet hier bestand tegen kunnen zijn.
Gelukkig is dat in ons geval meer dan waar.
En deze is speciaal voor Mar.
Mar ik hoop niet dat je het me kwalijk neemt dat ik hier het één en ander neer heb gezet over jouw/ons leven.
Ik zal er altijd zijn om je te helpen, te steunen op wat voor manier dan ook !
Je/we komt/komen er wel !
HVJVM
Groeten Frank XXX