Forum

Hier kunnen familie en vrienden van personen met paniekaanvallen hun verhaal en ervaringen uitwisselen.

Moderators: Leon, Leap

Door FrankM
#10057
Hoi,

Ik ben dus Frank, de partner van Marretje.
Via Mar dus hier terecht gekomen.
Hier terecht gekomen omdat ik graag alles wil weten over paniekaanvallen.
Zelf heb ik er geen last van, maar Mar dus wel..........................en hoe.
Na 26 jaar Mar weer tegenkomen en laten we zeggen, weer begonnen waar we destijds geeindigd zijn.
Mar heeft me duidelijk verteld wat ze heeft.
Had er eerlijk gezegd nog nooit van gehoord.
Ze heeft me diverse links gegeven op het internet.
na het één en ander gelezen te hebben tot de conclusie gekomen dat je beter op 6 plaatsen gelijk je been kan breken, daar ben je ongeveer met een half jaar vanaf..............
Na het lezen denk je dus te weten wat het is.
Tot de eerste aanval real live meegemaakt wordt.
Je weet niet wat je moet doen, eerlijk niet.
Je moet het voor je zien als Mar die de aanval probeert weg te krijgen en Frank hulpeloos toekijkend.
Dat is niks dus, daarna uitgebreid gepraat over wat ik kan doen en hoe ik haar kan helpen.
Conclusie, in de buurt blijven, je mond dichthouden ( vooral dus niet zeggen "het gaat wel weer voorbij", en daarna haar opvangen.
Mar was onder therapie hiervoor bij een bepaalde instantie.
Langzaam aan kwamen we tot de conclusie dat het geen zoden aan de dijk zette en wegegooid geld was.
Verder gaan zoeken en uitendelijk bij een hypnotherapeut terechtgekomen.
Dat zou het helemaal zijn !
Maar toch maar niet te snel hoop hebben leek ons zo.
Maar nu ze een tijdje bezig is hiermee zie ik, als man langs de lijn, langzaam maar zeer zeker verandering.............
Hoe ik dat zie ?

Klein, maar voor haar een heel groot voorbeeld.
Mar was al zo'n elf jaar al niet op vakantie geweest.
Afgleopen voojaar langzaam het idee geopperd om een weekje op een camping te gaan staan.
Aangezien ik al een caravan had was het verblijf geen probleem.
Afgesproken dat we niet te ver zouden gaan en duidelijk gesteld, naar huis is naar huis.
Afijn, doorgezet en naar de camping gegaan.
Ze zag als een berg tegen de eerste nacht op, en ze kreeg, helaas, gelijk.
Daar was weer een aanval.
Maar ze heeft doorgezet en ze heeft zeven dagen lang nergens last meer van gehad.
Nou ja bijna dan, een beetje gespannen gevoel dan, maar dat is niet erg.
We hebben het geweldig naar ons zin gehad, en ik, die verre vakantie's gewend was, ik een kerel van 42, schoot vol bij het zien van hoe Mar genoot en bovendien de kinderen, die hadden het helemaal geweldig naar hun zin.
Ook vol schieten als de jonste zegt; "Frank, ik ben nog nooit, elf jaar is hij, nog nooit met mamma op vakantie geweest, dit is wel zo mooi"!
Missie geslaagd dus !!
Dit rook naar meer.
Plannen gesmeed voor de grote vakantie, wel twee weken van huis..................
Onze plannen werden bruut doorkuist door het overlijden van Mar haar vader.
We hebben vijf verschrikkelijke weken beleefd.......
Maar Mar was diegen die het allemaal klaarde !
Ondanks alles.
Ze deed het, en, dat heeft ze zelf bijna niet in de gaten gehad, zonder PA's.
Ik heb er diepe bewondering voor.
Na het gebeuren toch de vakantie maar doorgezet.
Thuis komen de muren ook op je af, toch?
Dus hoppa, caravan erachter, drie kinderen op de achterbank, twee honden achterin in de auto, en daar gingen we weer.
Dus binnen drie maanden twee keer op vakantie............................
Hoezo geen verbetering ?

Inmiddels gaat ons leventje ze gangetje weer, met alle ups en downs welke in ieders leven voorkomt.
De laatste tijd ging het weer wat minder, onder andere door een vervelende situatie op haar werk.
Vreet weer aan haar en heeft ook weer gevolgen voor de PA's.
Weer zo goed en zo kwaad als het ging haar opgevangen.
Veel gepraat.
Mar had eens in de twee weken therapie.
Ik was een voorstander van elke week, gezien het feit dat ik duidelijk vooruitgang zag.
Kost wel een paar centen, maar dat maakt mij niet uit
Let wel, hiermee wil ik niet zeggen dat je door veel te therapiën, wat dus veel geld kost, de PA weg kan krijgen.
De therapeut rijkt haar gereedschappen aan, welke ze kan gebruiken om het tot een minumum te beperken.
Inmiddels is de frequentie dus opgevoerd naar elke week.
Moet zeggen, ze komt er opgewekt vandaan en heel positief. ( ze is net terug en heb haar direct weer even gebeld :wink: )

Het erge van alles is, buiten dat zij het heeft, dat je als partner zo machteloos staat.
Je zou haast zeggen geef mij het een tijdje, maar we weten allemaal dat dat niet gaat.
Wat ik zie is dat je als partner er altijd voor hem/haar moet zijn, 24 uur per dag.
Het is al dikwijls voorgekomen dat ze me midden in de nacht heeft wakker gemaakt omdat ze een PA had.
Nu heb ik een drukke baan, we hebben een eigen bedrijf, dus heb me slaap hard nodig.
Alleen gaat het er dan niet om dat IK me slaap hard nodig heb, maar dat ZIJ in paniek is.
ZIJ heeft op dat tijdstip mij nodig.
Dus moe of niet moe doet er op dat ogenblik niet toe !
Ze heeft het ook wel eens nagelaten om me wakker te maken, omdat ik dan een lange en zware dag achter de rug had.
Ik werd daar dus boos om.
"Flik me dat nooit meer" heb ik geantwoord.
Stel je voor, zij helemaal in paniek en ik heerlijk in dromenland.....kan toch niet?

Het valt af en toe niet mee, maar dat komt alleen maar doordat je zo machteloos bent.
Heb er ook al een paar keer flink veel verdriet van gehad..................... :cry:
Verdriet omdat je haar zo ziet lijden.
Maar doorsnee genomen slaan we ons er goed doorheen, zij vooral !
We denken dat ze er niet helemaal meer vanaf komt, maar we zijn het wel met elkaar eens dat het stukken beter kan. ( en dus na al gaat).


Tegen iedere partner kan ik zeggen, steun ze waar je kan, help ze waar je kan, maar laat ze vooral niet allleen zwemmen.
Een goede relatie moet hier bestand tegen kunnen zijn.
Gelukkig is dat in ons geval meer dan waar.

En deze is speciaal voor Mar.

Mar ik hoop niet dat je het me kwalijk neemt dat ik hier het één en ander neer heb gezet over jouw/ons leven.
Ik zal er altijd zijn om je te helpen, te steunen op wat voor manier dan ook !
Je/we komt/komen er wel !

HVJVM :wink:

Groeten Frank XXX
Door Leon
#10058
Hoi Frank,

Ik kreeg gewoon kippenvel bij het lezen van dit verhaal. Kon elke partner van een panieker maar zo behulpzaam zijn. Geweldig om te lezen. Het is ook heel moeilijk om paniek te begrijpen en je komt er pas achter wat het is als je het zelf hebt ervaren. En dat heb je niet maar je ondersteunt haar op de juiste manier.

Conclusie, in de buurt blijven, je mond dichthouden ( vooral dus niet zeggen "het gaat wel weer voorbij", en daarna haar opvangen.

Klopt helemaal. Bij totale paniek zoveel mogelijk uit laten 'razen'. Elke 'verkeerde' opmerking zoals "het gaat wel weer voorbij", ontstaat er een soort woede in de panieker die het alleen maar weer aan jakkert.


Klein, maar voor haar een heel groot voorbeeld.
Mar was al zo'n elf jaar al niet op vakantie geweest.
Afgleopen voojaar langzaam het idee geopperd om een weekje op een camping te gaan staan.


Heel goed voorbeeld van blijf aub niet thuis omdat je paniek hebt. Ik heb dit nu al jaren meegemaakt dat paniekers enorm twijfelen of ze wel of niet op vakantie moeten gaan. Ik geef altijd het advies dat ze altijd moeten gaan. Ik denk dat 90 % van de paniekers die toch gaan meestal weinig paniek ervaren omdat ze vaak ontspannender zijn en veel om handen hebben. Dus altijd gaan. Ik ben ook met mijn paniek 3 maal in Amerika geweest voor totaal 12 weken en slechts een heel klein gevalletje van paniek gehad. dus niet noemenswaardig.

Onze plannen werden bruut doorkuist door het overlijden van Mar haar vader.
We hebben vijf verschrikkelijke weken beleefd.......
Maar Mar was diegen die het allemaal klaarde !


En zo sterk kunnen dus paniekers ook weer zijn maar komt ook door zo'n situatie dat je veel om handen hebt en zodra het dus voorbij is je een enorme terugval krijgt. Ik heb dit ook zelf ervaren met het overlijden van mijn eigen vader. Vaak zie je dat ook met vakanties. Op de vakanties gaat het goed maar zodra ze weer thuis dan vervallen ze weer in het zelfde cirkeltje en begint het malen en piekeren weer.

We denken dat ze er niet helemaal meer vanaf komt, maar we zijn het wel met elkaar eens dat het stukken beter kan. ( en dus na al gaat).


Nou je kan er degelijk wel vanaf komen.Ik heb er 25 jaar mee rond gehuppeld maar ik ben er toch maar mooi vanaf dus het kan degelijk wel. Blijf daar positief in.

Petje af, Frank met deze ondersteuning. Ik kan je dan nog 1 advies geven. Ik persoonlijk denk dat sporten ( eigen ervaring ook) kan bijdrage aan verbetering van de paniek. Het geef weer zelf vertrouwen in je lichaam en uiteraard gooed voor de conditie zodat je na trap op bent gelopen al buiten adem bent en in de paniek schiet. En als je haar daar bij kan helpen zou het geweldig zijn

succes

Leon
Gebruikersavatar
Door diaantje
#10061
Jeetje, ik heb je verhaal met een brok in me keel en een traan in mijn ogen zitten lezen! Echt waar!!
Ik vind het zo goed, dat deze stoornis nu ook vanuit de partner word belicht!! Echt top van je!
En hoe je mar Steunt...en er voor der bent, ondanks dat het voor jou echt niet makkelijk is.....echt petje af voor je!! :D
Je mag trots zijn op Mar......maar bovenal.....ook heel heel trots op jezelf!! :D
Respect voor jou!!!!
Door FrankM
#10068
Het is ook niet echt makkelijk, maar het s nu eenmaal zo.
Ik ga niet zeggen dat het ons leven beheerst, het drukt wel een stempel erop.
Maar we gaan de dingen niet uit de weg en houden nog zat leuke dingen over om te doen, zeker weten.
Langzaam aan gaan we vooruit.
Ik zeg het altijd als "we zijn weer drie stappen vooruit"
Om vervolgens te zeggen na een aanval "en nu zijn we maar weer één stap achteruit, dus we hebben er twee gewonnen.
Merk wel dat een heleboel mensen niet weten wat het is of uberhaupt weten dat het bestaat.
Als ik dan vertel wat het is en wat er gebeurd zie je de mensen toch wel begrip tonen.
Heb eigenlijk nog nooit een negatieve reactie gehoord.

Tsja en dat ik Mar steun en er voor haar ben.................niet meer dan normaal hoor in een goede relatie.
Zit zelf ook wel eens in een dippie en dan is Mar er weer om mij eruit te trekken, zo werkt dat nu eenmaal....gelukkig.
Ben wel eens benieuwd hoe andere partners er mee om gaan.


Groeten Frank
Gebruikersavatar
Door diaantje
#10086
Mijn partner is niet zo best in typen, dus doe ik het eventjes.
Mijn partner had in t begin best wel moeite om een manier te vinden om er mee om te gaan. Door mee te gaan naar mijn gesprekken bij het riagg heeft hij het 1 en ander geleerd....en kan hij mij goed opvangen zonder dat het allemaal ook nog eens ten koste gaat van zichzelf.
Want dat vergeet een partner van een panieker denk ik weleens....om er niet teveel mee in te gaan....maar er ook nog voor zichzelf te zijn , in plaats van alleen maar voor de panieker te zorgen.
Echt ik neem voor elke partner van een panieker mijn petje af als ze t volhouden, want het is niet niks!
Door FrankM
#10094
Ik denk niet dat je in geval van een aanval bij de partner enige keus hebt...............
Je moet wel er zijn voor diegene, op dat ogenblik ben je, waarschijnlijk, de enigste vertrouwde die er bij is.
En aan mezelf denken op dat ogenblik is er niet bij, ik zal wel moeten.
Misschien vind je me een rare kwibus daarin, maar op het ogenblik van een aanval ( niet alleen dan hoor :wink: ) is Mar het belangrijkste wat er is voor me.
Je kan en mag, vind ik althans, op dat ogenblik niet aan jezelf denken.
Zij heeft het, zij weet zich dan geen raad, en jij bent diegene die nuchter moet blijven.

Ik zou wel eens willen weten hoe andere partners hier mee omgaan.

Groeten Frank
Door milkshaku
#11548
Ik zit net een maand in een relatie met jongen die ook last heeft van heftige paniek aanvallen. Ik had een aantal keren meegemaakt dat wij tijdens het telefoneren hij een paniek aanval kreeg. Ik hoorde hem kortademig worden, onverstaanbare woorden zeggen, pijnlijke kreten etc. Ik voel me echt machteloos om hem zo pijn te zien lijden. Ik kan ook niet 1,2,3 bij hem zijn, omdat hij zo ver weg woont. Die gevoel van machteloos zijn ken ik al te goed :(
Vorige week had ik het voor het eerst in het echt meegemaakt. Hij kreeg ineens een aanval midden in de nacht. Toen ik hem in het echt zag kon ik pas inbeelden hoeveel pijn hij had. Hij kreeg bijna geen adem meer waardoor je alleen maar een hoog piep geluid hoorde, ledematen lagen in een rare positie, trilde helemaal, pijn in zijn hart. Ik wist niet wat ik moest doen! Ik probeerde hem te kalmeren, maar het had weinig nut. Hij vroeg me om op zijn borstkas te slaan, omdat het bij hem de pijn zal verminderen dus ik deed het.. Maar ik was ook bang dat ik te hard sloeg weer. Ik voelde me echt machteloos omdat ik hem alleen maar toekeek.
Ik weet wat de oorzaken zijn van zijn paniek aanvallen, had hem ook geadviseerd om naar de dokter te gaan weer, maar hij wilt niet, hij had ooit in het verleden medicatie gehad maar het hielp weinig en hij heeft een heftige angst voor ziekenhuizen. Hij vertelde me ooit dat hij zijn broertje en zijn vrienden zag dood gaan bij een ongeluk en dat hij daardoor ook erg bang is voor ziekenhuizen. Ik was een keer met hem meegegaan voor iets anders en ik zag hem zenuwachtig worden en hyperventileren. Ik weet echt niet meer wat ik kan doen!

groetjes,


Lena
Door FrankM
#11550
Hoi Lena,

Ik kan me voorstellen wat je voelt.
Enigste wat je kan doen is bij hem blijven, dat is gewoon een heel grote steun voor hem, al zal je daar zelf niet veel van merken.
Op het moment van de aanval is hij vooral met zichzelf bezig, logisch, maar hij heeft dondersgoed in de gaten dat jij er bent, en dat is heel belangrijk.
Dat is wat ik doe als Mar een paniekaanval heeft.
Gebeurd het 's nachts, moet ze me altijd wakker maken, verplicht.
Ik slaap ook niet eerder dan dat het voorbij is..................
Dus rustig blijven en steun blijven geven..............................
Sterkte ermee !!

Groeten
Door AutumnLeaves
#12225
Het is inderdaad super dat je zo'n steun kunt zijn en het probeert te begrijpen! Dat is vast al een hele opluchting voor haar. Ik heb ook mensen om me heen die gewoon zeggen, 'kom op, er is niks aan de hand, stel je niet aan', maar werkelijk, je kunt weinig verdragen op zo'n momenten.

Het lijkt me als partner ook heel lastig om mee om te gaan. Je bent zo machteloos.
Gebruikersavatar
Door manuella
#14973
vind het kinap dit te lezen,
ik herken eigenlijk mijn man in frank!

mijn ventje is er ook altijd voor me,
uiteindelijk had hij het al lang kunnen aftrappen hij is jong en schoon ventje dus had al lang een ander kunnen hebben,
maar dat doe hij dus niet :)
Vind het ook knap van hem dat hij bij me blijft en ondertussen getrouwd is met me,

Ik ga hem ook is vragen zijn verhaal hier neer te pennen,
als hij dat zit zitten


gtj
Paniekaanvallen en CBD Olie