- 28 nov 2010, 12:05
#36765
Mijn partner heeft last van agorafobie. Ze werkt er serieus hard aan tegenwoordig om dit aan te pakken. Haar leven is een hel. Ze is geen schim meer van het meisje dat ik ooit heb ontmoet.
Het is niet zo dat ze vóór de relatie geen last had van angstaanvallen. Ze kon daar wel mee omgaan. Ik zeg bewust niet dat ze er beter mee kon omgaan, want ik denk dat de wijze waarop ze dat deed een doodlopende weg was. We moeten immers als we ouder worden steeds meer op eigen benen staan, en dat is –in mijn beleving- moeilijker voor mensen met agorafobie. De veilige omgeving verdwijnt, en de fobie komt steeds meer op de voorgrond.
Onze relatie is steeds minder interessant. Dat heeft niets met houden van te maken. Ik houd enorm veel van haar. Er lijkt alleen geen toekomst. We zitten vast. Vast in huis.
Ik wil er graag op uit. Naar vrienden. Dingen ontdekken. Reizen maken. Voor mijn partner is dit natuurlijk enorm moeilijk. Dit is immers allemaal onzekerheid. Er is geen nooduitgang. Er is geen veilige plek.
Natuurlijk zet dit de relatie onder spanning. We staan stil in het leven en stilstand is achteruitgang. Ze is bezig dit te overwinnen, en waarom zou dat niet lukken?
Maar er is ook een keerzijde hieraan. Want waarom zou het wel lukken? De onzekerheid van de partner. Wie weet gaan we ongeremd door het leven en reizen we de wereld af. Wie weet gaan we straks na een etentje bij vrienden nog even de stad in. Wie weet gaan al dat soort mooie dingen lukken. Wie weet dat?
De onzekerheid die de partner heeft wordt niet besproken. Er zijn boeken en therapieën die de iemand met een fobie helpen en er is zelfs informatie voor partners om te helpen bij de angststoornis. Maar wie helpt de partner?
Relaties met mensen met angststoornissen lopen vaak op de klippen. Bewijsvoering lijkt me niet nodig voor mensen die deelnemen aan dit forum. Een zonde voor de echte liefde.
Ik zou willen vragen aan diegene met agorafobie of diegenen die agorafobie hebben overwonnen zich in te willen zetten voor de partner van. De partner heeft het niet slechter dan degene met angststoornis, maar heeft ook een leven dat stukgemaakt is. Beide personen zijn niet benijdenswaardig voor anderen, hoogstens onderling. En onderlinge benijdenswaardiging is de doodsteek voor de liefde.
Het is niet zo dat ze vóór de relatie geen last had van angstaanvallen. Ze kon daar wel mee omgaan. Ik zeg bewust niet dat ze er beter mee kon omgaan, want ik denk dat de wijze waarop ze dat deed een doodlopende weg was. We moeten immers als we ouder worden steeds meer op eigen benen staan, en dat is –in mijn beleving- moeilijker voor mensen met agorafobie. De veilige omgeving verdwijnt, en de fobie komt steeds meer op de voorgrond.
Onze relatie is steeds minder interessant. Dat heeft niets met houden van te maken. Ik houd enorm veel van haar. Er lijkt alleen geen toekomst. We zitten vast. Vast in huis.
Ik wil er graag op uit. Naar vrienden. Dingen ontdekken. Reizen maken. Voor mijn partner is dit natuurlijk enorm moeilijk. Dit is immers allemaal onzekerheid. Er is geen nooduitgang. Er is geen veilige plek.
Natuurlijk zet dit de relatie onder spanning. We staan stil in het leven en stilstand is achteruitgang. Ze is bezig dit te overwinnen, en waarom zou dat niet lukken?
Maar er is ook een keerzijde hieraan. Want waarom zou het wel lukken? De onzekerheid van de partner. Wie weet gaan we ongeremd door het leven en reizen we de wereld af. Wie weet gaan we straks na een etentje bij vrienden nog even de stad in. Wie weet gaan al dat soort mooie dingen lukken. Wie weet dat?
De onzekerheid die de partner heeft wordt niet besproken. Er zijn boeken en therapieën die de iemand met een fobie helpen en er is zelfs informatie voor partners om te helpen bij de angststoornis. Maar wie helpt de partner?
Relaties met mensen met angststoornissen lopen vaak op de klippen. Bewijsvoering lijkt me niet nodig voor mensen die deelnemen aan dit forum. Een zonde voor de echte liefde.
Ik zou willen vragen aan diegene met agorafobie of diegenen die agorafobie hebben overwonnen zich in te willen zetten voor de partner van. De partner heeft het niet slechter dan degene met angststoornis, maar heeft ook een leven dat stukgemaakt is. Beide personen zijn niet benijdenswaardig voor anderen, hoogstens onderling. En onderlinge benijdenswaardiging is de doodsteek voor de liefde.