Forum

Hier kunnen familie en vrienden van personen met paniekaanvallen hun verhaal en ervaringen uitwisselen.

Moderators: Leon, Leap

Door LG
#36765
Mijn partner heeft last van agorafobie. Ze werkt er serieus hard aan tegenwoordig om dit aan te pakken. Haar leven is een hel. Ze is geen schim meer van het meisje dat ik ooit heb ontmoet.

Het is niet zo dat ze vóór de relatie geen last had van angstaanvallen. Ze kon daar wel mee omgaan. Ik zeg bewust niet dat ze er beter mee kon omgaan, want ik denk dat de wijze waarop ze dat deed een doodlopende weg was. We moeten immers als we ouder worden steeds meer op eigen benen staan, en dat is –in mijn beleving- moeilijker voor mensen met agorafobie. De veilige omgeving verdwijnt, en de fobie komt steeds meer op de voorgrond.

Onze relatie is steeds minder interessant. Dat heeft niets met houden van te maken. Ik houd enorm veel van haar. Er lijkt alleen geen toekomst. We zitten vast. Vast in huis.

Ik wil er graag op uit. Naar vrienden. Dingen ontdekken. Reizen maken. Voor mijn partner is dit natuurlijk enorm moeilijk. Dit is immers allemaal onzekerheid. Er is geen nooduitgang. Er is geen veilige plek.

Natuurlijk zet dit de relatie onder spanning. We staan stil in het leven en stilstand is achteruitgang. Ze is bezig dit te overwinnen, en waarom zou dat niet lukken?

Maar er is ook een keerzijde hieraan. Want waarom zou het wel lukken? De onzekerheid van de partner. Wie weet gaan we ongeremd door het leven en reizen we de wereld af. Wie weet gaan we straks na een etentje bij vrienden nog even de stad in. Wie weet gaan al dat soort mooie dingen lukken. Wie weet dat?

De onzekerheid die de partner heeft wordt niet besproken. Er zijn boeken en therapieën die de iemand met een fobie helpen en er is zelfs informatie voor partners om te helpen bij de angststoornis. Maar wie helpt de partner?

Relaties met mensen met angststoornissen lopen vaak op de klippen. Bewijsvoering lijkt me niet nodig voor mensen die deelnemen aan dit forum. Een zonde voor de echte liefde.

Ik zou willen vragen aan diegene met agorafobie of diegenen die agorafobie hebben overwonnen zich in te willen zetten voor de partner van. De partner heeft het niet slechter dan degene met angststoornis, maar heeft ook een leven dat stukgemaakt is. Beide personen zijn niet benijdenswaardig voor anderen, hoogstens onderling. En onderlinge benijdenswaardiging is de doodsteek voor de liefde.
Door Peet
#36770
Hallo LG,

Wat ontzettend dapper dat je dit stuk hebt geschreven. Ik snap heel goed dat het voor partners heel moeilijk is. Dat zie ik hier thuis natuurlijk ook wel.

Nu klinkt het heel hard maar blijf vooral niet thuis zitten. Mijn man heeft ook zijn eigen dingen die hij gewoon doet. Zou niet best zijn als hij door mijn agorafobie ook thuis moet zitten. Als je partner het niet kan, doe het dan zelf wel!! Het is natuurlijk niet goed om alles alleen te doen maar voorkom dat jij ook altijd thuis zit. Ik vind het ook wel eens jammer dat mijn man dingen doet die ik voorheen ook deed maar het is even niet anders. Als ik kan en durf dan ga ik en lukt het niet, dan niet. Til er niet te zwaar aan. Je vriendin doet haar best om " beter" te worden. Dat komt wel weer,

Doe eens iets leuks samen in huis. Massage, gourmetten, filmpje of weet ik wat. Hou het leuk. In huis kan je ook uit eten gaan bijvoorbeeld. SUcces man. En bedankt voor je bijdrage. Ook erg goed voor ons om eens te horen hoe een partner erover denkt. iks mis mee!!

gr Petra
Gebruikersavatar
Door P. Aniek
#36783
:roll:
Laatst gewijzigd door P. Aniek op 21 jun 2012, 21:51, 1 keer totaal gewijzigd.
Door tania 67
#36790
hallo
ik heb agorafobie overwonnen en ja mijn partner zal het ook wel niet altijd even makkelijk mee gehad hebben
jij moet je sociale leven wel onderhouden en niet steeds thuisblijven voor je partner,deed mijn man ook niet
toen was ik er erg kwaad om ,ik dacht dat hij mij op deze momenten in de steek liet
nu ben ik er hem dankbaar voor want zo leerde ik beetje bij beetje weer op eigen benen te staan
als je alles opofferd voor iemand die agrofobie heeft is dat niet goed,zo leren ze nooit zelfstandig te zijn
en jij krijgt dan stress en frustratie die je dan ongewild uitwerkt op je partner en zo krijgt zij dan schuldgevoelens en dat is zeker niet goed voor haar
geloof mij ik heb het zelf meegemaakt haar leven is een hel momenteel,en dat het voor de partner ook niet makkelijk is weet ik maar al te goed
maar het komt terug goed,je zegt zelf dat ze er hard voor werkt het is nu eenmaal een harde tijd nu voor haar en voor jou
partners worden vaak vergeten maar begrijpen ons ook niet helemaal,want wat is er nu raar om buiten te lopen?
veel heel veel op dat moment maar je moet het soms zelf meemaken om te weten wat het is
ik kan heel goed begrijpen wat zij meemaakt nu,maar steun haar zoveel mogelijk maar doe je eigen sociale verplichtingen nog je hebt tenslotte ook nog een leven van jezelf
er is een toekomst voor jullie alleen is die nu even stop gezet en zal ook jij geduld moeten hebben en zo lopen sommige relaties dood ,de ene partner kan het geduld er niet voor opbrengen
het gaat haar lukken met veel tijd en geduld die van beide kanten moet komen
zij is nu belangrijk zij heeft tenslotte de agorafobie wat niet wegneemt dat jij het met de situatie ook moeilijk kan hebben
haar leven is momenteel meer stukgemaakt dan het jouwe en ze is waarschijnlijk heel onzeker nu
jij ziet er vanaf dat is normaal maar zij is tenslotte de persoon met de agorafobie en dat is een hel
steun haar maar je moet wel je eigen leven nog leiden en met de tijd kunnen jullie dit nare hoofdstuk in jullie leven afsluiten
Door anoniempje28
#36798
Toevallig heb ik vanavond ook een bericht voor partners op het forum gezet. Mijn hele leven draait nu om mijn partner en niemand die me kan helpen.
Heb flinke ruzie de laatste tijd. Ook om het feit dat ik de enigste ben die voor mijn partner klaar staat. Mijn partner heeft geen contact meer met niemand. Ben mijn baan kwijt door deze omstandigheden en mijn sociale leven heb ik nu al niet meer alleen telefonische. Alle verwijten die je krijgt dat je ook nog een eigen leven hebt en dat je eigenlijk heel graag wilt helpen. Het lijkt op gevangen zitten alleen dan is er niks met jou aan de hand.
Niemand die kunt helpen en je staat er alleen voor.
Ja praten, maar na een tijd ben je dat ook kwijt, doordat jezelf altijd in je achterhoofd blijft houden hoe het met je geliefde gaat en je motivatie ook langzaam wegkruipt.
Was er maar iets dat veranderde en dat het wegging.
Door tania 67
#36807
dat jullie nog een eigen leven hebben dat is toch geen verwijt,het is gewoon zo
jullie moeten ook nog aan jezelf denken anders ga je er onderdoor
en de gehele tijd met de partner thuis blijven zitten is ook niet goed,zo kunnen ze nooit op hin eigen benen staan
je moet soms hard zijn voor je partner en niet steeds zijn / haar zin doen
ik eiste op een bepaalt moment ook teveel van mijn partner hij moest constant bij mij blijven,was bang alleen
tot de huisdokter hem aanraade om af en toe eens iets voor zichzelf te doen
op dat moment was ik kwaad nu ben ik er dankbaar voor want zo heb ik stukje per stukje mijn leven terug opgebouwt
denk ook eens aan jezelf want anders wordt je zo gefrustreert dat je dat uitwerkt op je partner en die zit daar momenteel heus niet op te wachten
Door muppie
#36808
Ik heb verder geen ervaring met agorafobie, maar zorg er wel voor dat jij wel je eigen dingen blijft doen, want anders kom je in zo'n isolement. Mijn vader is mantelzorger en bij de vereniging voor mantelzorgers kwam naar voren dat de mensen die zorg verlenen vaak vergeten dat ze ook een eigen leven hebben. Mijn vader is aan geraden om zeker 1 keer per week er zelf op uit te gaan en die dingen te doen die hij graag doet. Dat doet mijn vader dan ook geregeld en dat is goed voor iedereen. Zijn vrouw heeft het er wel eens moeilijk mee dat ie dan een dag op pad is, maar ze gunt het hem wel. Het is wel goed te horen dat je partner hard aan het werk is om er iets aan te doen. Helaas heeft dat tijd nodig.
Als je eens een avond naar vrienden wil gaan doe dat dan ook gewoon.
Tijdens mijn eerste angstperiode wilde ik het liefste dat mijn toen nog vriendje bij mij bleef. Als ie op zijn werk zat belde ik om de meest onzinnige dingen op. Mijn vent werd er echt gek van. Ik ben toen gestopt met bellen uiteindelijk, maar dat was erg moeilijk. Ik ben wel erg blij dat mijn vent ook met goede regelmaat op de rem trapte om aan te geven dat ik gedrag vertoonde die echt niet door de beugel kon. Ik was namelijk gewoon onredelijk. Helaas heeft het even nodig gehad voor ik het door had en mijn kwartje viel.

Hou vol en er komt echt wel weer een moment dat jullie dingen samen kunnen doen. Voor nu zal je dit alleen moeten gaan doen.

Groetjes
Door Peet
#36809
Tania heeft groot gelijk. Je kan wel bij je partner blijven zitten en het handje vast houden maar zij of hij moet zelf leren de angsten te overwinnen. Op zichzelf leren vertrouwend. Dat is heel moeilijk en lastig maar zorg er voor dat jullie niet allebeide slecht in je velletje komen te zitten. Dat jij leuke dingen doet en geniet van het leven kan frustrerend zijn maar ook een stimulans om door te zetten en ook weer een sociaal leven op te bouwen. Weet je... Er is maar 1 persoon waar jij het allerbeste voor moet zorgen en dat ben jezelf!! Klinkt heel raar maar als je niet goed voor jezelf zorgt, kan je ook niet voor een ander zorgen. Wordt en weest gelukkig, dat straal je dan ook uit naar een ander. Ik vind het heel goed dat partners hier hun hart luchten. Kunnen wij panikers nog veel van leren!! Ga er vooral mee door!!

groetjes Petra
Paniekaanvallen en CBD Olie