Forum

Hier kunnen familie en vrienden van personen met paniekaanvallen hun verhaal en ervaringen uitwisselen.

Moderators: Leon, Leap

Door melocoton
#26594
Ik heb deze week eindelijk aan mijn huisgenote verteld dat ik last heb van angst en paniek. We zouden samen uitgaan, en vlak voor we gingen vertrekken kwam het ineens op, en erger dan het de afgelopen maanden was geweest. Toen heb ik het haar maar verteld, en ze reageerde echt heel goed; ze leek het heel normaal te vinden en zei dat ze perfect kon begrijpen hoe het zover kon komen.

We zijn dan toch nog uitgegaan, en eerst ging het echt niet goed; de aanval was zo erg dat ik dacht dat ik weer helemaal terug bij af zou zijn, dat het net zo erg als vorig jaar zou worden, dat ik er dagen en weken in vast zou zitten. Maar nee, ik heb mijn best gedaan en al mijn cognitieve trucjes toegepast en een paar uur later was ik al aan het dansen en karaoke zingen :oops: . En de volgende dag heb ik er nog amper aan gedacht! Blijkbaar heb ik dan toch veel geleerd in een jaar tijd.

Wilde dit gewoon even delen omdat ik zo blij was dat ze zo goed reageerde. Een hele tijd geleden had ik het aan een andere vriendin verteld, zij studeert voor psychologe, en ze reageerde echt zo slecht dat ik het aan niemand meer durfde vertellen. Denk dat ik er nu opener over ga zijn.

Hoe zit dat bij jullie? Vertellen jullie het aan al je vrienden, of enkel familie, of helemaal niemand?

Groetjes
Door tania 67
#26601
hallo
ikvertel het aan goede vrienden en sommige familieleden weten het maar niet allemaal,ik heb ondervonden in mijn geval dan dat goede vrienden soms beter reageren of familie
ik ben ook altijd op mijn hoede als ik het vertel en kijk naar hun gezichten hoe ze het opnemen en ook ik heb mij al in mensen vergist waarvan ik dacht die zullen het wel begrijpen wat achteraf niet zo bleek te zijn,omgekeerd ook
maar het leert mij wel iets over mijn echte vrienden en mijn zogezegde vrienden,want als je het een ECHTE vriend verteld dan steunt hij /zij je in deze moeilijke tijd ,de anderen zijn het niet meer waard om mijn vriend te zijn
hard he,maar het is de waarheid,ze hoeven het soms niet volledig te begrijpen maar hun steun is al meer dan genoeg
maar neem de gok en vertel het aan je vrienden het is een opluchting voor jou en ook voor hen want vaak hebben ze al gemerkt dat er iets mis is maar ze weten niet juist wat,en een ECHTE vriend reageert positief en zal je steunen
veel succes
groetjes tania
Door Maayke
#26604
Enkele van mijn familie weten het, een goede vriendin, en 2 collega's. Inderdaad de reacties houden me tegen. Ook weet bijna niemand dat ik AD neem, omdat er vaak zo negatief tegenaan gekeken wordt.

Liefs Maayke
Door jermen
#26626
Hoi

Ik ben vorig jaar begonnen met het te vertellen, tot dan toe wist alleen mijn man ervan en ik moet zeggen het was een opluchting om het te vertellen je loopt niet meer alleen met je probleem en het is minder erg als je eens afhaakt of juist wel gaat en je niet zo lekker voelt dan is er altijd iemand om je heen die weet waardooor het komt. Ik vertel het wel op mijn tijd of als ik voel dat het prettig is als iemand het weet.
Goed dat je toch gewoon uitgegaan bent want vaak maken wij ons van te voren druk maar is het op zo'n avond wel gezellig, laat je er niet onder krijgen door de paniek!

groetjes jermen
Door Maayke
#26646
Ja klopt Jermen, mijn nichtje was jarig afgelopen week en vanmiddag verjaardag. Wij wonen zo'n 100 km weg van mijn familie. Twee weken geleden stond ineens mijn zus hier voor de deur. Ik schrok ervan, want ik had hun niet verteld dat ik me niet goed voelde maar was intussen ook al een hele tijd niet meer geweest. Toen kon ik eigenlijk niet anders dan zeggen dat het niet zo goed ging. Zus is anti AD, dus heb haar niet gezegd dat ik weer AD neem maar wel dat het niet goed ging. Vandaag dus verjaardag en vanmorgen ging de telefoon. Mijn zus! Of ik wel kwam, omdat ze weet dat ik niet zo goed in mijn vel zit belde ze. En dat is toch goed geweest, want anders was ik waarschijnlijk niet gegaan. Maar omdat ze het weet, me steunt (ze belt heel vaak nu) ben ik toch in de auto gestapt. Wel doodmoe nu thuis, behoorlijke druk in mijn hoofd en oorsuizen, maar ik heb het toch gedaan.

Liefs Maayke
Door jermen
#26650
Hoi Maayke
Zo zie je maar he dat het echt kan helpen je door de ergste paniek heen te helpen.
Nog een vraagje maar ik begrijp je wel hoor maar jij mag toch je eigen mening hebben over ad? je zus heeft een andere mening. Maar wat ik begrijp is dat je zo wie zo nu niet de confrontatie daarover wil aangaan.

groetjes jermen
Door Maayke
#26653
Hoi Jermen, 4 jaar geleden was ik ook op van de angst, kon gewoon niet meer slapen, zitten, liggen, alleen in mijn hoofd zitten. Ik ben toen op advies van mijn huisarts met paroxetine begonnen. Mijn zus kent ook paniek maar op haar heeft het minder vat als op mij. Haar backup is ook veel groter, haar man vangt veel op en daar kan ze zich goed uiten en praten. Mijn man is techneut, wiskundig/natuurkundig heel goed onderlegd, maar gevoelsmatig mist ie nog wel een schakel hier en daar. Als het goed gaat, gaat het toch goed. Dus erover praten of je gevoel kwijt kunnen, dat kan wel, maar dat kan ik dan net zo goed die grote kastanjeboom hier in de straat doen. Die geeft net zoveel reactie. Bij mijn zus is dat allemaal toch wat anders. Haar man neemt dingen over, luistert, geeft feedback. Dus zij vindt AD niet nodig, want als je op tijd je rust neemt etc. En misschien zijn mijn PA's ook heftiger, kan zij zich dat niet voorstellen. Neemt niet weg dat zij op haar manier een enorme steun is. Ik moet al 3 maanden naar de gyn (voor tussentijdse bloedingen) voor een hysterectonogwat van mijn baarmoeder, maar ik heb al 3 x afgezegd. Ik durf gewoon niet. Op 3 juni gaat zij met me mee, want mijn man is te druk met werk om mee te gaan. Maar ik ben er eigenlijk wel heel bang voor. :(

Liefs Maayke
Door jermen
#26654
Hoi Maayke
Ik vroeg het me alleen af, ik heb ook mensen die helemaal anti ad zijn in mijn omgeving maar ik vind dat iedereen in zijn waarde gelaten moet worden en dus ook mogen aangeven als je ad gebruikt, want het is niet omdat het zwak is het is net als jij omschrijft bij iedereen verschillend. Zo heb ik ook een man waar ik alles bij kwijt kan maar het helpt niet de paniek weg te nemen het is wel fijn dat er begrip is. Maar ik voor mijn gevoel heb zoiets van als je leven eigenlijk geen leven meer is maar overleven wat is er dan zo erg aan zo'n tabletje maar ja die discussie zal altijd blijven denk ik.
Wel fijn dat je zus je zo steunt!

Groetjes jermen
Door Maayke
#26656
Ja tuurlijk mag je je dat afvragen Jermen. Ik vind het fijn om erover te praten. Maar de discussie hierover aangaan, voor of tegen, dat kan ik pas als ik weer sterker sta. Voor mij is het duidelijk, ik heb paroxetine nodig. Angst loopt als een rode draad door mijn leven vanaf mijn 13e jaar. Ik heb er altijd tegen gevochten, met echt goede periodes maar oh ook zulke waardeloze tijden, zonder medicatie tot 4 jaar geleden. Toen was het op en kon ik niet meer. Was 24 uur per dag wakker, ja echt wakker. Werd er helemaal gek van, woog nog 48 kilo. Als ik me echt sterker/beter voel, ja dan kan ik de discussie aan, en ik heb me echt voorgenomen dat te doen. Voor iedereen die AD neemt, om een leven te hebben.

Liefs Maayke
Door tania 67
#26660
hallo maayke
je hebt gelijk hoor als je sterker in je schoenen staat kan je een discussie over ad beter aan,in mijn opbouwperiode had ik ook de moed en de kracht niet om daar over te beginnen dus ik zei ook niet dat ik paroxetine slikte
nu wel nu kom ik op voor mijn ad het geeft tenslotte mijn leven teruggegeven,ik respecteer ieder zijn mening maar als ze nu ad s volledig de grond inboren ben ik de eerste om in discussie te gaan
bedoel je dat je naar de gyn moet voor een hysterectomie (verwijdering) dat is bij mij 2 jaar geleden gebeurd ook ik had tussentijdse bloedingen en na een echo bleek dat ik vleesbomen had dus is mijn baarmoeder op 6 maart 08 verwijdert,ik was er hartstikke bang voor,maar achteraf is het de beste beslissing ooit geweest want op het einde was ik zelfs constant aan het bloeden en zo kon het ook niet verder
ik ben wel vaginaal geopereerd en dan duurt de herstelperiode ook iets minder (zo een 6 weken)
maar als je ooit behoefte hebt om er over te praten kom dan eens op de chat we zullen dan wel een uur afspreken
wil je dit niet ook goed hoor sommige mensen hebben die behoefte niet maar ik wou het maar eens voorstellen ,maar ik weet wat voor stress het soms meebrengt ,stress die nadien niet eens nodig was maar ja als je ervoor staat denk je er anders over
groetjes tania
Door marosh
#28146
Mijn familie weet het ook, maar merk soms toch wel dat ze denken als ik wat raar reageert ergers op dat ze dan zeggen, ja zeg , daar moet je je nu eens overheen zetten hoor, er gebeurt niks.
Door Leon
#28154
Het is juist beter om het wel te vertellen zodat je niets geheim hoeft te houden maar ook vooral je je juist grot moet houden als je je weer eens wat minder voelt.
Hou er inderdaad rekening dat sommige mensen hier niet goed op reageren maar dat komt dan ook omdat ZIJ niet weten wat paniekaanvallen zijn en met je doet. En in sommige gevallen is dat best ook wel moeilijk te begrijpen. Mocht die persoon het niet snappen moet je voor de rest niets meer tegen die persoon vertellen en doe je je verhaal tegen die personen die je wel begrijpen

maar vertel het wel tegen je naaste en verberg het aub niet. Het scheelt zoveel in je eigen verwerking. Ik heb het zo goed als voor 25 jaar verborgen gehouden. Alleen mijn moeder wist er van ( en die zal het mijn vader ook wel verteld hebben) Ik was heel erg gesloten in alles . Gelukkig is nu dat allemaal het tegenovergestelde.
Door Peet
#28236
hallo allemaal,

Ik ben er best wel open over. Iedereen in mijn omgeving weet het zo langzamerhand wel. In het begin schaamde ik me er heel erg voor maar als je er eerlijk over bent, kan het veel begrip opleveren. Natuurlijk niet bij iedereen maar daar zit ik niet (meer) mee. Ik ben nu eenmaal geprogrammeerd met angst en paniek. Ik kan er ook niks aan doen. Heb er alles voor over om het te stoppen maar het duurt lang. Snap heel goed dat sommigen er niet over praten of het aan iemand vertellen maar je bent wie je bent en niemand van ons heeft hier om gevraagd!! En allemaal willen we het graag kwijt. Wel weet ik wie ik wat vertel. Ga niet bij iedereen in details treden want dat hoeft ook weer niet. Sterkte allemaal...
Door Jolanda1984
#28245
Hey Melocoton,

Ik denk dat dat ook 1 van de belangrijkste dingen is die iedereen zou moeten doen. Je verhaal delen met vrienden en familie. het kan je zoveel rust bieden als iemand er vanaf weet. of ze het nu begrijpen of niet, ze weten het en je hoeft het dan ook niet meer te onderdrukken wanneer de paniek opkomt. Ik ben groot voorstander van praten en delen met anderen. Ook heb ik hierdoor ontdekt hoe ontzettend veel mensen er last hebben van angsten.of het nu voor een spin is of voor de dood of voor de paniek zelf. Uiteindelijk leven we allemaal met angsten en is de een er gevoeliger voor dan de ander. Het is belangrijk dat we onszelf niet als "vreemd, gek of abnormaal" gaan zien, we zijn net zo normaal als anderen alleen met een extra gevoelige snaar.

groeten Jolanda
Door trashydiva
#33187
M'n vriend en m'n familie weten het, mijn schoonfamilie ook en mn beste vriend en mn baas.
Verder vertel ik het normaal niet, tenzij ik ergens een aanval krijg (bv. een keer op school, toen heb ik he tmaar even uitgelegd)

M'n ouders begrijpen het, want zij hebben het zelf ook gehad. M'n vriend helaas niet, die snapt er niks van :S Soms wel jammer.
Paniekaanvallen en CBD Olie