- 18 jul 2011, 19:04
#43341
Hallo, ik ben nieuw hier, en heb mij aangemeld op dit forum, aangezien mijn vriendin ( 4,5 jaar samen) straatvrees heeft, en ik echt alles wat in mijn mogelijkheden ligt, heb geprobeerd om haar te helpen, en maar geen stap verder kom.
Ik ben echt ten einde raad, ze gaat bijna nooit zelfstandig naar buiten, met mij of anderen alleen wanneer ze zin heeft, en leeft dus bijna constant tussen vier muren, waardoor ze contact met tijd verliest, s'nachts leeft, bijna uitsluitend pac man speelt op de computer ( echt tot veertien uur per dag).
Het is echt niet normaal, kan er af en toe gewoon niet meer tegen, probeer zelf een normaal leven te hebben, heb een baan, en wil graag terug naar school/ studie/ opleiding.
Geregeld wil ik alleen verder, om tenminste zelf een normaal leven te hebben, omdat ik het niet meer vol houd.
Aangezien ik wel degelijk ontzettend veel van haar houd, is dat geen prettig gevoel.
Heb ook 'normale' vriendinnen gehad, weet dus dat het toch echt ook heel anders kan.
Aangezien ik bij haar geen enkele motivatie kan ontdekken om zelf verantwoording te nemen, eerder de neiging om zich zo hulpeloos mogelijk op te stellen of tegen te werken, zodat alles wat ze moeilijk vindt ( en dat is voor een persoon die bang is voor de buitenwereld eigenlijk bijna alles!)voor haar geregeld wordt, voel ik me echt hopeloos en alleen in de strijd me dit persoonlijkheidsverslindende monster, deze ziekte, die zij heeft.
Wat overblijft is een afgevlakte persoonlijkheid, die alle verantwoordelijkheid voor zichzelf afwijst en ontkent, omdat ze weet dat ik het dan regel, waardoor zij steeds verder afglijdt in deze toestand.
Ik weet dat ik dat zelf doe, en het meganisme dus zelf creeer, maar toen ik haar ontmoette, was ze er zo slecht aan toe, dat ze echt 'gered' moest worden van uitzichtloze toestanden, die haar alleen maar verder van huis brachten.
Daarmee is een mechanisme ontstaan waarin ik me steeds meer in moet spannen om haar zaken te regelen, en zij zich steeds ongeintereseerder en zelfs contra opstelt, omdat het dan voor elkaar komt.
Graag zou ik dit doorbreken, zonder dat haar persoonlijke situatie weer in elkaar stort
Ze heeft geen familie hier, en is allergisch voor de hulpverlening waar ik haar de afgelopen jaren natuurlijk naartoe gesleept heb.
Ze heeft extreem traumatiserende ervaringen achter de rug ( opsluiting, dwang, en erger ), ik heb dus goeie redenen om haar niet te laten vallen, maar ik ben hier niet tegen opgewassen.
Ik houdt ontzettend veel van haar, maar zie dat ze haar leven aanpast aan haar probleem, steeds meer vergroeid met haar straatvrees, in plaats van te zoeken naar een oplossing zoals bijvoorbeeld therapie.
Van haar familie, en de vrienden van vroeger, voor haar traumatiserende ervaringen, weet ik dat haar eigen verhaal dat ze vroeger helemaal niet zo, maar juist vrolijk, actief en ondernemend was, correct is.
Graag hoor ik via vrienden/ familie/ ervaringsdeskundigen wat zij ervaren/ meemaken bij mensen die wel zover zijn dat ze al kunnen werken aan een oplossing ipv aanpassen!
met vriendelijke groet,
Chimry
Ik ben echt ten einde raad, ze gaat bijna nooit zelfstandig naar buiten, met mij of anderen alleen wanneer ze zin heeft, en leeft dus bijna constant tussen vier muren, waardoor ze contact met tijd verliest, s'nachts leeft, bijna uitsluitend pac man speelt op de computer ( echt tot veertien uur per dag).
Het is echt niet normaal, kan er af en toe gewoon niet meer tegen, probeer zelf een normaal leven te hebben, heb een baan, en wil graag terug naar school/ studie/ opleiding.
Geregeld wil ik alleen verder, om tenminste zelf een normaal leven te hebben, omdat ik het niet meer vol houd.
Aangezien ik wel degelijk ontzettend veel van haar houd, is dat geen prettig gevoel.
Heb ook 'normale' vriendinnen gehad, weet dus dat het toch echt ook heel anders kan.
Aangezien ik bij haar geen enkele motivatie kan ontdekken om zelf verantwoording te nemen, eerder de neiging om zich zo hulpeloos mogelijk op te stellen of tegen te werken, zodat alles wat ze moeilijk vindt ( en dat is voor een persoon die bang is voor de buitenwereld eigenlijk bijna alles!)voor haar geregeld wordt, voel ik me echt hopeloos en alleen in de strijd me dit persoonlijkheidsverslindende monster, deze ziekte, die zij heeft.
Wat overblijft is een afgevlakte persoonlijkheid, die alle verantwoordelijkheid voor zichzelf afwijst en ontkent, omdat ze weet dat ik het dan regel, waardoor zij steeds verder afglijdt in deze toestand.
Ik weet dat ik dat zelf doe, en het meganisme dus zelf creeer, maar toen ik haar ontmoette, was ze er zo slecht aan toe, dat ze echt 'gered' moest worden van uitzichtloze toestanden, die haar alleen maar verder van huis brachten.
Daarmee is een mechanisme ontstaan waarin ik me steeds meer in moet spannen om haar zaken te regelen, en zij zich steeds ongeintereseerder en zelfs contra opstelt, omdat het dan voor elkaar komt.
Graag zou ik dit doorbreken, zonder dat haar persoonlijke situatie weer in elkaar stort
Ze heeft geen familie hier, en is allergisch voor de hulpverlening waar ik haar de afgelopen jaren natuurlijk naartoe gesleept heb.
Ze heeft extreem traumatiserende ervaringen achter de rug ( opsluiting, dwang, en erger ), ik heb dus goeie redenen om haar niet te laten vallen, maar ik ben hier niet tegen opgewassen.
Ik houdt ontzettend veel van haar, maar zie dat ze haar leven aanpast aan haar probleem, steeds meer vergroeid met haar straatvrees, in plaats van te zoeken naar een oplossing zoals bijvoorbeeld therapie.
Van haar familie, en de vrienden van vroeger, voor haar traumatiserende ervaringen, weet ik dat haar eigen verhaal dat ze vroeger helemaal niet zo, maar juist vrolijk, actief en ondernemend was, correct is.
Graag hoor ik via vrienden/ familie/ ervaringsdeskundigen wat zij ervaren/ meemaken bij mensen die wel zover zijn dat ze al kunnen werken aan een oplossing ipv aanpassen!
met vriendelijke groet,
Chimry