Forum

Hier kunnen familie en vrienden van personen met paniekaanvallen hun verhaal en ervaringen uitwisselen.

Moderators: Leon, Leap

Door Leon
#10
Ik heb het in al die jaren niemand verteld Waarom? Ik schaamde mij denk ik. Enige die er wel wat vanaf wist was mijn moeder. Die snapte er echter ook niet veel van eigenlijk( nu wel want zij heeft nu zelfs wel eens last van paniekaanvallen). Achteraf wel enorme spijt dat ik hetaan niemand durfde te vertellen maar kan het nu niet meer terug draaien. Nu weten mijn familie en vrienden het wel dat ik 25 jaar lang geleden hebt onder PA. kreeg wel vaak te horen dat ze het raar vonden waarom ik het al die tijd verzweeg voor ze.


Probeer het wel te vertellen, neem iemand in vertrouwen. Ze snappen het soms wel niet maar het is een drempell waar je over heen moet. je krijgt daardoor weer iets meer zelf vertrouwen. gelukkig is in deze tijd wel internet om alles te weten te komen over paniek. maar goed het is ook niet allesmakend want door te veel te lezen haal je soms weer alles in je koppie
Door Eefje83
#8332
Bij mij weet ook niemand van mijn situatie af. Ja de eerste paar keer dat ik een (naar mijn idee) paniekaanval had. Toen heb ik het mijn ouders verteld. De eerste 5x waren ze bezorgd en behulpzaam (aan de tel). Daarna begon het een beetje verwijtend te klinken zo van 'als je nu niet stevig in je schoenen gaat staan kom je er nooit meer vanaf, geef jezelf een schop onder je kont en doe normaal'

Daarna niet meer aan iemand verteld. En ik denk ook niet dat ik dat zal doen, door de reactie van mijn ouders..
Door tjinta
#8337
Hallo, Eefje
Wat je verteld is heel herkenbaar dat heb ik ook hoor familie en vrienden snappen er niks van zeggen doe gewoon en ga lekker overal heen er is niks aan de hand als je binnen blijft wordt het erger (dat snap ik ook wel) maar ik vind het erg moeilijk om iemand het zo te vertellen dat ze het snappen,ze snappen het pas als er nog iemand in hun buurt het verteld dat ie het heeft dan gaan ze pas nadenken,maar eerder snappen ze het niet.ik zou ook niet weten hoe je zoiets zou moeten aanpakken zodat ze het snappen en je helpen want dat zou beter gr suc
Door Eefje83
#8338
Hoi, zelfs mijn vrienden weten van niets.. de paniek die ik voel speelt (bijna) altijd op als ik alleen ben en heb geen last dat ik niet naar buiten durf gelukkig... De paar keer dat ik met vrienden was deed ik alsof ik ineens me belabberd voelde, griepje en dat ik naar huis moest.. Omdat ik altijd zeer stressbestendig was vermoedt ook niemand wat.. lastig vind ik het, aangezien mijn studie er onder gaat lijden en ik het dus echt maar weer eens moet aankaarten bij mijn ouders..
Door Jim
#8344
Bij mij weten mijn directe familie en vrienden wel hoe het zit. Op het werk durf ik het niet te vertellen. Ik ben simpelweg bang dat ik door mijn paniekstoornis verkeerd wordt beoordeeld. Als je niet weet wat het is gaan mensen er toch makkelijk vanuit dat iemand erg weinig kan hebben en niet stressbestendig is.

Als ik om me heen kijk in de therapie groep waar ik elke week zit zijn de meeste juist echte doorzetters. Ik ben bang dat ze dat op mijn werk niet zo zouden zien. Ik heb liever dat mijn baas me ziet als een sterke doorzetter, zeker omdat ik geen vast contract heb.

Maar op het moment dat je in een heftige aanval zit is het wel erg geruststellend om mensen om je heen te hebben die begrijpen dat je een PA hebt. Ze zullen in de meeste gevallen niet weten wat je precies doormaakt maar het is toch fijn.

Er is dus voor allebei wat te zeggen naar mijn idee.
Door Arwen
#8347
Ik heb mijn omgeving (vrienden, familie, collega's) ingelicht over mijn paniekaanvallen en de reacties waren verbazingwekkend.
Terwijl ik het gevoel had dat ik volledig gestoord en gestresst door het leven liep, had mijn omgeving niet eens echt in de gaten dat er iets aan me 'mankeerde'. Het luchtte ontzettend op om het te vertellen en het begrip dat ik kreeg, gaf veel ruimte.

Ik heb het gewoon verteld alsof het de normaalste zaak van de wereld was: Sommige mensen hebben migraine, andere mensen hebben paniek. Volgens mij is dat een van de redenen dat er goed op gereageerd werd en mensen zich ook niet belemmerd voelden om vragen aan me te stellen.... Niet iedereen begrijpt het... Logisch ook... Ik begrijp het zelf ook niet helemaal. Volgens mij werkt het echt zo dat wanneer je er zelf niet geheimzinnig over doet, je er veel minder snel gefluister over krijgt. Mijns inziens is het ook goed dat niet-paniekers weten dat paniek bestaat! Paniekers voelen zich al zo vaak alleen.

De steun die ik krijg van mijn omgeving is onbetaalbaar. Dat neemt niet weg dat ik me regelmatige onbegrepen voel door de mensen die het dichtst bij me staan. Ik zou het leven het liefst op pauze zetten tot ik me beter voel... zij luisteren naar me en leven dan gewoon door. Sja, zo is het nu eenmaal en het zou ook niet anders moeten zijn.

Kortom... Ik bedoel... Er valt wat te zeggen voor vertellen aan de omgeving.

(sorry, ik ben er zo van overtuigd dat het goed kan zijn om te vertellen dat ik het snel op 'papier' wilde krijgen en ik sneller heb getypt dan gedacht, dus het is een beetje een wazig verhaal geworden :lol: )
Gebruikersavatar
Door diaantje
#8398
In het begin heb ik het geprobeerd te verzwijgen tot dat ik op t punt kwam dat ik dat niet meer kon, mensen begon het ook op te vallen.
Nu weten mijn familie, kinderen, vrienden e.d. allemaal wat ik heb, en de meesten hebben t goed opgevangen.
Ja ik ben er ook wel vrienden door kwijtgeraakt, maar dat waren geen echte vrienden denk ik dan maar.
Ik vind t wel fijn dat mensen t gewoon weten, hoef geen toneel meer te spelen.
Door Ariana
#8434
Achteraf had ik al PA's toen mijn kinderen nog klein waren. Maar ja, ik had toen ook heel veel zorg om mijn jongste kind, dus iedere dag moest ik min of meer overleven. Ik heb ook heel veel jaren weinig of geen last gehad. Ik heb yogalessen gevolgd en daardoor heb ik geleerd om te ontspannen. In november 2006 kreeg ik 's nachts een fikse PA. Ik heb het de volgende dag wel aan mijn (bijna ex-)man verteld, maar ik kreeg zo'n waardeloze reactie dat ik dacht: "bekijk het maar!" :evil: :twisted: Het heeft zeker een 1/2 jaar geduurd voordat ik weer wat meer aankon. Op dit moment gaat het redelijk. Ik heb er geen behoefte aan om het mijn familie te vertellen. Uiteindelijk moet je toch zelf leren om ermee om te gaan. Het is mijn lijf en mijn probleem. Ik voel mij daar beter bij.



groeten van Ariana
Door Nop
#8438
Ik heb in eerste instantie wel begrip gehad voor het feit, dat ik niet goed functioneer vanwege die angst en paniek. Mijn familie probeert het te begrijpen en ze doen er niet moeilijk over. Ik heb wel uitgelegd wat het is want je kan het toch niet voor je houden omdat het opvalt, dat je situaties gaat vermijden en dan kan je maar beter duidelijk zijn. Ik ben uiteindelijk wel mijn baan kwijt geraakt door die angst want ik kon het niet meer volhouden en ik verzuimde veel, waardoor ik slechte beoordelingen kreeg en op een gegeven moment kon vertrekken. Was wel moeilijk hoor na bijna 23 jaar daar. Ik ben best wel in de put geraakt daardoor hoewel ik ook zag, dat het zo niet langer kon daar. Maar goed. Mijn familie begrijpt het wel of ze proberen het in ieder geval te begrijpen. Er wordt mij in ieder geval niets verweten. Ik probeer er van af te komen maar het lukt moeilijk om die knop over te zetten in mijn hoofd want die angst slaat vaak ineens toe en valt niet te beredeneren; althans bij mij niet. In ieder geval nogmaals dit advies, dat al vaker hier gegeven is door anderen: ''Laat je familie en/of partner deze site zien. Dan zien ze, dat het geen aanstellerij is en dat veel meer mensen er last van hebben en dat we er alles aan doen om er van af te komen en dat herstel met vallen en opstaan gaat''. Wellicht, dat er dan wat meer begrip ontstaat.

Groeten,

Nop
Door Julia
#9485
Mijn PA's begonnen toen ik 9 was. Het is dus logisch dat mijn ouders en zussen ervan af weten. Op de middelbare school liep ik echt vast en ben in therapie geweest. Op dat moment wisten twee goede vrienden ervan.
Op dit moment loop ik weer een beetje vast, qua studie. Ik durf mijn begeleidster het niet te vertellen, omdat ik het gevoel heb als zwak te worden gezien. Ik durf ook enkele leraren het niet te vertellen omdat ze vreemd voor me zijn. Terwijl ze wel een reden van me moeten horen waarom ik er soms niet ben. Ik heb hier wel met een decaan over gehad, maar die kan niks betekenen voor mijn studie.

Met mijn familie en vrienden heb ik het er nu nog heel oppervlakkig over. Qua vrienden voel ik me wel onbegrepen. Ze weten niet wat het is.
De enige die me echt dagelijks steunt is mijn vriend. Hij weet als enige hoeveel barrieres ik dagelijks overwin.
Door Julia
#9553
Julia schreef:Mijn PA's begonnen toen ik 9 was. Het is dus logisch dat mijn ouders en zussen ervan af weten. Op de middelbare school liep ik echt vast en ben in therapie geweest. Op dat moment wisten twee goede vrienden ervan.
Op dit moment loop ik weer een beetje vast, qua studie. Ik durf mijn begeleidster het niet te vertellen, omdat ik het gevoel heb als zwak te worden gezien. Ik durf ook enkele leraren het niet te vertellen omdat ze vreemd voor me zijn. Terwijl ze wel een reden van me moeten horen waarom ik er soms niet ben. Ik heb hier wel met een decaan over gehad, maar die kan niks betekenen voor mijn studie.

Met mijn familie en vrienden heb ik het er nu nog heel oppervlakkig over. Qua vrienden voel ik me wel onbegrepen. Ze weten niet wat het is.
De enige die me echt dagelijks steunt is mijn vriend. Hij weet als enige hoeveel barrieres ik dagelijks overwin.
Ik heb donderdag een afspraak met mijn begeleidster, dus dan ga ik het vertellen. Ik ben al een keer eerder gestopt met een studie, en ik hoef dit niet alleen te doen.
Door ggrand
#10107
Slecht's mij beste vrienden,partner en dochter weten het. Het heeft naar mij mening ook zo weinig zin,je steeds te moeten verantwoorden over wat je hebt!

Men begrijpt het niet,wil het niet begrijpen en vind je toch al snel een aansteller. Meestal zeg ik gewoon ik ben niet lekker punt uit! ik persoonlijk ondervind: je kan het 80 maal uitleggen maar de 81ste maal vraagt men nog Wat had je ook alweer? dus waarom daarin energie steken?als je er toch niet verder mee komt.

men moet het zelf voelen,om te ervaren wat wij doormaken en zolang men dat niet kan,is er na mij inziens weinig begrip,en kost het ons al zoveel energie...

Dus ik zou zeggen vertel het alleen diegene waarvan je weet dat hun begrip ver reikt...
Door Yulliah
#10108
Ik vertel het tegen iedereen die vraagt waarom ik thuis zit. Nou ja, aan de mensen die ik echt ken dan...
Andere zeg ik gewoon dat het even niet goed gaat...

Het scheelt misschien dat ik al "anders" ben sinds ik heel klein was, en mijn ouders altijd open hebben gestaan voor wat er met me gebeurde.

Zij hebben altijd keihard voor me gevochten, en ervoor gezorgd dat ik hulp en steun kreeg van mensen die oprecht om me gaven.

Ik kan alleen maar zeggen dat ik me altijd gesteund heb gevoeld.

Het is alleen jammer dat alle jeugd instanties wegvallen op je 18e verjaardag. En omdat ik niet goed opgevangen ben door de volwassenen instanties, viel ik in het gat waarin ik nu zit...
Door Marretje
#10118
Nou, ik vertel het tegen iedereen die het maar horen wil. Ben ik het tenminste kwijt. Wat zij er mee doen moet zij weten. Sommige mensen zijn oprecht geintereseerd en wil ik dan nog weleens verdere uitleg geven. Mensen die het niet snappen, prima, niet mijn probleem, en blijkbaar beteken ik dus weinig voor ze.
Paniekaanvallen en CBD Olie