Forum

Hier kunnen familie en vrienden van personen met paniekaanvallen hun verhaal en ervaringen uitwisselen.

Moderators: Leon, Leap

Door lobke
#10747
HoiHoi Mensen,

Als eerste hoop ik dat jullie het jaar nog steeds paniekvrij zijn doorgekomen en dit blijven volhouden.

Ik heb een vraag, hoe moet je je ouders/gezin vertellen dat het niet goed met je gaat, terwijl ze denken dat het beter met je gaat. Ik zit al een hele tijd niet lekker in me vel, maar het laatste ander half jaar is dit alleen maar erger geworden en gaat het eigenlijk slecht met me. De afgelopen maanden is het alleen maar slechter en slechter met me gegaan, maar ik durf mijn gezin hier niet over in te lichten. Het lijkt alsof ze het niet interresseert, ik weet niet of ik ze het wel moet zeggen, ze snappen me niet. Ik heb het een paar x via een brief geprobeerd, en via een mail, maar ook tig keer via smsjes naar me moeder. Ik kan niet met haar face to face praten want dan raak ik in paniek. Nu weet ik niet of ik het wel moet zeggen, ze snapt me niet, ik durf het niet face to face te zeggen want dan loopt het helemaal fout. Maar ik voel me helemaal niet meer fijn in me eigen huis, ik ben doodsbang en zit dagen lang op me kamer, ik weet niet meer wat ik moet doen....

Kent 1 van jullie dit? Willen jullie alstublieft reageren? Wat moet ik doen....ik weet het niet meer.... :cry:

xxx Liefs Lobke
Gebruikersavatar
Door Yogini
#10753
Het is niet makkelijk om je kwetsbaar op te stellen. Dat lokt nog méér angst uit. Maar het is toch het beste om open te zijn. De korte pijn is nog altijd beter te dragen dan een lange, slopende pijn en onzekerheid.

Ik heb het niet echt moeten vertellen omdat het bij mij wel heel duidelijk was, maar als ik jou was dan zou ik eens aan mijn moeder (ofzo) zeggen: "kijk ma, ik wil je iets vertellen dat echt belangrijk is voor me, maar het kan zijn dat ik in paniek schiet. Dan moet je daar maar niet teveel op letten..." en dan je verhaal doen.

Ik voel me ook niet fijn in mijn eigen huis, maar het helpt wel dat mensen dat weten. Dan moet je je niet de hele tijd sterk houden en kan je meer jezelf zijn. En dat komt je herstel alleen maar ten goede, denk ik.

Alvast veel sterkte en probeer 't eens als je kan!
Door Ariana
#10755
Ik heb eigenlijk maar weinig verteld. Alleen toen ik in 2006 een paniekaanval kreeg aan mijn, inmiddels, exman, maar die interesseerde het niet. Ging gewoon zijn eigen gang. Wel heb ik toen mijn bejaarde moeder gebeld en bij haar heb ik aan de telefoon uitgehuild. Verder heb ik met vallen en opstaan mijn leven weer opgepakt. Ik zou als jou was je moeder in vertrouwen nemen, wijs haar op dit forum. Vertel haar dat je haar steun en hulp nodig hebt. Ze is je moeder en een moeder wijst nooit haar kind af. Laat wel zien dat je er zelf aan wilt werken. En de rest van familie en vrienden zou ik maar niet vertellen. Maak je met iemand een afspraak doe dat onder voorbehoud, zodat je kunt afzeggen als het niet met je gaat. Neem rust en accepteer dat het even nu niet gaat. Wees zorgzaam voor jezelf. Er komt ook weer een betere tijd, heus.


groeten van Ariana
Door Ariana
#10756
Ik heb dit even voor je opgezocht. Geplaatst door Yogini. Misschien heb je hier ook iets aan.

Verder heb ik geleerd dat er enkele stappen zijn die je in zo'n aanval moet doorlopen om weer rustiger te kunnen worden. Ik zoek even m'n schriftje waarin ik ze heb opgeschreven.

1. Herken dat je angstig bent. Voel je lichaamssymptomen en weet dat ze uit angst komen. Kijk waarom je ze zou hebben. (bijv. je bent in een nieuwe situatie, het is druk,...)
2. Zeg aan jezelf dat je best angstig mag zijn. Ga jezelf niets verwijten!
3. Probeer niet te hoog te ademen. Laat je adem indien mogelijk tot in je buik zakken. Als je inademt, probeer dan niet direct uit te ademen, maar hou hem enkele tellen in.
4. Wees lief voor jezelf. Bemoedig jezelf, stel jezelf gerust. ("het komt goed"... zo'n dingen)
5. Probeer voor wat afleiding te zorgen. Kijk es naar de wolken ofzo. Zodat je niet de hele tijd alleen maar denkt dat je wel heel erg bang bent.
6. Als je kan, probeer dan jezelf een HALT toe te roepen als je weer angstiger wordt door je gedachten. Zeg dan tegen jezelf dat 't maar gedachten zijn, dat 't maar angst is en zeg eventueel STOP als je weer banger wordt.

Het zijn maar kleine tips, maar wie weet heb je er iets aan. En het belangrijkste: weet dat 't goed komt en dat niemand er iets raars van gaat denken als je even bang bent. Het is normaal om soms bang te zijn. Je hoeft je niet te schamen en je hoeft niet te denken dat je dood gaat ofzo.



groetjes van Ariana
Door lobke
#10757
Bedankt voor jullie reactie!

Ik heb thuis nogal veel ruzie de laatste tijd en het lijkt alsof niemand me snapt dat ik het moeilijk heb. Ze moeten het wel zien en merken, dat kan niet anders, andere om me heen merken het ook, maken zich zorgen, en ik lig heel veel in bed op me kamer zodat ik niet naar beneden hoef omdat ik alleen maar ruzie heb. Ik weet niet hoe ik het haar moet gaan vertellen want ik durf niemand te vertrouwen. Ik ben doodsbang. Ik probeer het de afgelopen weken al bij de psychiater duidelijk te vertellen, maar blijkbaar helpt het niets...Ik voel me zo ten einde raad, ik wil zo graag, maar niemand snapt dat ik bepaalde stappen nu niet kan zetten. Bij het intake gesprek in Lent waar ik niet opgenomen ben omdat ik andere dingen heb dan waar ze je daar voor kunnen behandelen, maar zij zagen en snapte dat ik nu nog niet met me moeder kan praten. Dat ik daar hulp bij nodig heb....Nu ik niet daar opgenomen ga worden, moet ik nog maanden wachten op een andere opname. Voor mij duurt het allemaal zo lang, dagen lijken jaren, ik zie gewoon niet in hoe ik nog maanden moet doorkomen zo. En omdat mensen in me omgeving me niet snappen voel ik me onbegrepen, alleen, hulpeloos en intens verdrietig...Ik heb gewoon het idee hier nooit meer uit te komen. Gelukkig heb ik nog steun aan deze site, ik lees vrijwel alles van iedereen en kan hier mijn verhaal doen wat me dan even opluchting geeft, maar ik moet dat niet te veel doen want wil jullie niet lastig vallen...

Heeft iemand ook zoiets meegemaakt als dit....Snapt iemand me hier....

xxx Liefs Lobke,

nogmaals bedankt voor jullie reactie, erg lief, erg steunend, vind het erg fijn, dankjulliewel!
Door Ariana
#10758
In de eerste plaats, val je ons niet lastig. Je wordt hier zeker wel begrepen, maar voor ieder van ons ligt de situatie weer anders. We proberen je via deze site zoveel mogelijk te helpen en te steunen. Ik ken een dergelijke situatie niet, behalve dan een ex die mij niet begreep. Velen van ons hier voelen zich alleen en onbegrepen. Er zijn er maar enkelen die veel steun aan een partner of omstanders hebben. Weet je wat het is, iets wat tussen de oren zit, is nauwelijks te zien voor de buitenwereld en ook zelden te begrijpen. Je kunt beter een blindedarmonsteking hebben, daar ben je sneller vanaf. Hoeveel hulp je ook krijgt, iedere panieker moet er vreselijk hard voor knokken. Is het misschien een optie om een maatschappelijk werkster in te schakelen via je huisarts, dat zij probeert met je ouders of je moeder te praten? Want ik denk dat er eerst rust moet komen in jou omgeving en dan verder werken aan je paniek.


groeten van Ariana
Door lobke
#10771
HoiHoi,

Bedankt voor je reactie. Ik heb-had een aantal maanden een vrouw in vertrouwen genomen, maar zij wil met me moeder praten omdat ze bang is dat het verkeerd afloopt als dit nog even zo door gaat. Zij denkt dat de bom maar een keer moet barsten, met haar erbij, dat zij het me moeder vertelt. Maar ik heb het vaker gehad dat me moeder met mij wilde praten, maar dan raak ik zo in paniek dat ik weg loop, dingen bij mezelf ga doen, nog meer spanning thuis, bang dat ik naar crisis opname moet, noem het maar op...Ik weet gewoon niet waar ik heen moet, wat ik moet doen, ik wil niet ziek zijn, ik wil niemand dwars liggen, ik wil niemand pijn doen, ik wil niemand verdrietig maken, dat is de reden dat ik het zo veel mogelijk tot mezelf probeer te houden, allemaal voor de anderen... Ik ben doodsbang, want die mevrouw die ik dan in vertrouwen heb genomen weet een heel hoop van mij, maar die wilt nu naar me moeder gaan,ik ben zo aant trillen en zo bang dat ze het gaat doen, echt het mag niet gebeuren...ik ben doodsbang vooral omdat ik de paniek niet meer in de hand heb...Ik wil hier zelf uitkomen, ik wil het voor andere doen, maar ik weet niet of het me nog wel gaat lukken...Het duurt allemaal al zolang...En ik ga opgenomen worden, tenminste ik sta opnieuw ingeschreven voor een intake gesprek...Ik ben doodsbang voor hulp, kent iemand van jullie dat? Ik heb moeite om het te accepteren merk ik, hoe moet ik dat doen? Ik schaam me nogal dat ik dit hier op de site neerzet, echt het spijt me....Ik wil jullie zo graag helpen!

xxx Liefs
Door FrankM
#10773
Jij schaamt je dat je het hier op de site neerzet.
Sorrie klinkt hard, maar wat doe je hier dan ?
Kom op héé, dit is geen forum van hoe leuk het leven wel niet kan zijn.
Je moet gewoon eens open kaart spelen en niets verbergen.
Je hebt ook nogal eens kans dat dit oplucht, zou zo maar eens kunnen.
Als je het dan niet zelf wil vertellen, of niet durft, laat die "mevrouw" het dan doen.
En wat betreft het vertellen aan een partner e.d.............heeft ie het nu nog niet door?
Sorrie maar als ik zie dat het hier niet goed gaat grijp ik radicaal in, maar ja misschien ben ik wel een uitzondering.......................................
Niet meer als normaal hoor overigens.
Lobke, wat je ook denkt of doet je zal een keer open kaart meten spelen.
EN DOE DAT DAN OOK EENS !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Je zit jezelf te pesten en voor de gek te houden.
Kom er mee voor de dag, scaahm je eigen niet, je hebt het nu eenmaal......so what ?

Sterkte ermee en groeten ( en jaja ik heb makkelijk lullen, heb geen Paniek en Angstaanvallen)
Door lobke
#10774
HoiHoi,

Ik denk dat mijn gezin het wel door heeft, maar lang niet alles...en dat komt door mij! Ik kan niet met me moeder praten, ik durf het niet. Het is al een paar x eerder geprobeerd, maar het loopt telkens fout af! Het spijt me dat ik je zo boos heb gemaakt, dat wilde ik echt niet. Maar ik heb soms het gevoel als ik al die verhalen van de andere paniekers lees dat ik een aansteller ben en dat dat van mij niks is. Ik voel me schuldig tegenover de mensen hier, maar ik weet niet wat er met me is, het is in ieder geval niet goed. Mijn psychiater waar ik net ben geweest gaat naar de kliniek bellen voor het intake gesprek, want we wachten nu al te lang volgens hem...dus maby gaat er binnenkort wat gebeuren...ik zit er als een berg tegenop, maar ik besef ook dat er wel iets moet gebeuren. Ik denk dat ik er goed aan zal doen als ik pas met me moeder ga praten als ik er klaar voor ben, daar heb ik vanacht over liggen tobben, maar ik denk dat dat moet. Dat het niet anders kan, dat het pas kan gebeuren als ik ergens zit waar ze me in de gaten houden, waar ik geen kant op kan en het moment er is dat het me zal lukken...Nu lukt het me echt niet, ik zal niet weten hoe. Ze snappen het niet, en maby is het niet te snappen, nu niet omdat ze niet alles weten, maar misschien nooit niet omdat zij mijn gevoel niet kunnen voelen...Ik weet allemaal niet hoe dit werkt, ik weet alleen dat ik een dal zit op dit moment en dat ik daar zelf uit moet klimmen...Hoe is me nog een raadsel, ik vecht nu keihard, en dat zal ik blijven doen, meer kan ik niet...ik ben gesloopt, kapot, verdrietig, alleen, depri.....

en Nee ik vind je niet makkelijk lullen, ik snap het wel denk ik.....Ik heb alleen ontzettend veel moeite met het accepteren dat ik 'ziek' ben...behalve paniek/angst stoornis, ook depressief en eetstoornis, ik wil het niet ziek noemen, ik vind het een naar woord. Ik vind het gewoon heel moeilijk hoe hier mee om te gaan...Want het is al zo lang wachten, maar het wordt alleen maar erger.

xxx Lobke
Gebruikersavatar
Door Yogini
#10790
Lobke,

Je hebt al een paar keer met je moeder gepraat maar het loopt fout af: probeer het opnieuw! Nee, dat is niet makkelijk, maar dat moeten we allemaal, elke dag weer opnieuw. De tegenslagen overkomen en weer proberen verder gaan. Het is als met agorafobie: denk je dat er ook maar iemand is die na een angstaanval in de winkel zin heeft om terug naar die winkel te gaan? Nu, lijkt mij niet... Maar we moéten wel. We moéten het proberen als we verder willen komen. Keer op keer, tot het een keertje wel goed lukt. Of als ik met mijn "begeleider" moet gaan praten: daar zie ik ook altijd tegenop. Ik ga er vaak in tranen en volle paniek heen, maar ik wéét dat het beter is het te proberen, dan het gewoon allemaal maar links te laten liggen. En dat geldt voor jou ook...

Dat je een schuldgevoel hebt, is normaal. Het hoort er ook allemaal bij. Laag zelfbeeld, geen zelfvertrouwen, groot schuldgevoel,... maar ondanks dit alles moeten we toch met z'n allen blijven proberen om er wat van te maken. En geloof me: daar heb ik ook niet altijd de moed voor of zin in, maar er is geen andere optie als ik ergens wil komen, als ik deze ellende achter me wil laten...

Het is niet makkelijk om in te zien dat je "zwakheden" hebt. Maar hoe kan je er sterker uit komen als je dat niet in durft/wil zien? Het is niet noodzakelijk erg om een stoornis te hebben, al is het absoluut niet fijn, maar het zou wel zonde zijn als we die stoornis maar gewoon verder z'n gangetje lieten gaan zonder haar onder de ogen te willen komen...

Het is een bijzonder lange weg, maar ooit las ik eens een zin:
"falen is niet het vallen, maar het blijven liggen..."

Kop op, ga er voor! Al voelt 't wellicht niet zo: toch kan je het! Succes!
Door lobke
#10792
Hoi Yogini,

Ik vind dat je heel erg mooi geschreven hebt en erg stimulerend. Heel erg bedankt voor je mooie, stimulerende, fijne tekst. Ik voel me begrepen door jullie en dat is een heel fijn warm gevoel. Ik blijf er voor knokken, meer kan ik nu niet. Ik moet zien te ´overleven´ tot ik wordt opgenomen, want dat ga ik worden, maar die stomme wachtlijsten. Dan onder de opname zal ik mijn moeder onder ogen moeten komen te zien. Als ik in iemand vertrouwen heb daar, en ze me daar bij de eerste keren helpen, hoop ik dat ik het daarna alleen kan. Nu ben ik te zwak en te diep in de put dat het me nu niet lukt. Al mijn energie moet nu uitgaan aan het voortzetten van mijn leven tot de opname, het moet. Ik vind het moeilijk nog vrolijk te zijn en iets van mijn leven te maken, eveneens het accepteren dat ik ziek ben...Toch zal ik dat moeten kunnen en op een gegeven moment ookdoen, maar dat heeft tijd nodig...Misschien ben ik te ongeduldig, maar het duurt nu al 5 jaar lang en het wordt alleen maar erger terwijl ik heel veel hulp gehad heb...Dat maakt het moeilijk voor mij om iemand nog in vertrouwen te nemen en om er nog hoop in te houden, maar door jullie reacties en deze site lukt me dat soms wel een klein beetje. Dus daar wil ik in ieder geval jou en en de andere voor bedanken. Ik moet door, hoe zwaar het ook is, ik moet doorgaan met strijden, ooit moet ik het onder controle hebben, moet ik tevreden zijn met mijn leven en gelukkig....

Bedankt voor jullie lieve reacties, hier haal ik weer een beetje kracht uit, dankjuliewel.

xxx Lobke
Paniekaanvallen en CBD Olie