Forum

Hier kunnen familie en vrienden van personen met paniekaanvallen hun verhaal en ervaringen uitwisselen.

Moderators: Leon, Leap

#7946
Ik heb ruim een jaar een relatie met een vrouw die vroeger PA had. Hiervoor kreeg ze jaren medicatie en is hiermee
afgelopen zomer mee gestopt. Vanaf begin november ging het fout en is het in een rap tempo berg afwaarts gegaan.

Omdat ik het in het begin niet goed door had wat het was en ze er ook weinig over vertelde hoe haar gevoel was heb
ik niet de tijd gekregen om me erin te verdiepen en ermee om te kunnen gaan zodat ik echt voor haar klaar kon staan op
de momenten dat ze het nodig had. Dit gaf ze ook pas later aan dat ik er had moeten zijn.
Achteraf kan je niks meer wijzigen.

Nu heeft ze er ook nog is een depressie bij wat het voor haar heel moeilijk maakt. Ze heeft de keuze gemaakt om met de
relatie tijdelijk te stoppen en eerst aan haar PA en depressie te werken. Hiernaast pakt ze de hulp van iedereen aan maar
duwt mij alleen maar verder van zich af.

Is dit een normale reactie van mensen met een PA en een depressie.

Ik weet echt niet meer wat ik moet doen, heb me al redelijk verdiept op internet en ben ook in gesprek met psychologen.
Toch wil ze nog niet mijn hulp aannemen.

Ik weet het echt niet meer, wil bij haar zijn om haar te helpen en te troosten as ze dat nodig heeft maar als ik haar teveel benader
krijgt ze weer het gevoel dat ik haar push. Kan iemand me helpen met een advies hier mee om te gaan.

Het laatste wat ik wil is haar laten vallen.

Een wanhopige partner.
Gebruikersavatar
Door diaantje
#7948
Hmz wel moeilijk dit. Wil ze zowieso geen relatie meer? of echt tijdelijk?
Misschien kun je haar eens vragen of je eens mee mag op gesprek naar een psych ofzo als ze die heeft. Leg haar anders eens duidelijk in een brieg uit, wat jij graag wilt.
Want je moet echt jezelf ook niet vergeten hoor. Van mijn Pa had niet ik alleen last, maar mijn hele gezin, ik heb ze dan ook voor zover mogelijk overal in betrokken.
Succes met alles!! Ik vind t superlief van je dat je er je zo in verdiept!!

Gr. diaan
Door gina
#7951
Ik heb zoiets gehad met mijnman. Ik wou zijn hulp wel leuk maar af en toe idd had ik het idee dat hij me "pushed ".

Maar hetergste vond ik dat we geen man en vrouw waren maar man en Kind ( ik dus ).
Ik was afhankelijk van hem ( nog steeds maar in minder mate ) en dat beviel me niet eigenlijk. Ik had het idee dat de verhouding was verstoord. Vaak, als hij probeerde te helpen voelde ik me net een kind. Misschien is het bij je vrouw ook zo. En wil ze dat vorkomen door ergens anders hulp te zoeken of het zelf willen oplossen..
Door dombo1979
#7958
Op dit moment zit ze nog thuis te wachten op hulp van een psych dus ik kan ook nog niet mee als ze dat zou willen. Ze zegt dat ze zielsveel van me houdt en dat ze later gelukkig met me wil worden maar ze kiest nu voor haar ziekte. Ik wil nu voor haar klaar kunnen staan voor de leuke dingen want met gesprekken kan ik niks oplossen en krijgt ze alleen maar een slechter gevoel naar mij toe.

Ik wacht nu dus af totdat ze misschien wel iets leuks wil doen.
Ben zelf ook de weg ingeslagen van een psych voor mezelf en om alles beter te begrijpen. Wil haar zeker niet loslaten en aan haar lot overlaten. Ik ben er voor haar als zij het nodig heeft. Het moeilijkste is denk ik wel dat ik ook steun en liefde kan geven maar dat accepteerd ze nu niet.

Ik blijf wel hoop houden op een betere toekomst voor ons samen.
Door gina
#7960
Het is mooi te lezen dat je voor haar klaar staat en dat je haar wil helpen !

Ze wil wat aan haar "ziekte "doen , moet ook.
Misschien moet je haar de ruimte geven, haar duidelijk maken ( dat doe je al ) dat je voor haar klaar staat. Maar voor de rest , missch. moet je haar even "met rust "laten . Ik bedoel het niet lelijk, echt niet, je bedoeld het goed. Laat haat alles op een rijtje zetten , hulp zoeken . Zolang ze weet dat als ze je nodig heeft , jij er bent.
Ik heb het ook gehad met mijn man, hij wou helpen, wat ik waardeer, maar vaak had ik zoiets van he, laat even, laat me het op mijn manier doen. Soms zelf opmerkingen als "bemoëi je met je eigen zaken " Niet echt lief vam me, he ?

Het is misschien frusterend voor je, maar als paniekerers weten we zelfs vaak niet wat we met onze gevoelens aan moeten. Laat haar na je toe komen anders krijg idd dat "push "gevoel.
Trouwens als ze in therapie gaat, je zal als echtgenoot of partner vanzelf uitgenodigd worden door de psycholoog/psychiater. Ze zullen met je ook willen praten.
Maak je niet te druk, het is moeilijk voor haar en voor jou maar wacht even af hoe het verder gaat, wat de psy. zegt .

Sterkte, en laat weten hoe het gaat.

Gr. Gina
Door dombo1979
#7962
Het is vanavond dus goed fout gegaan. We hadden van de week besproken dat ik alleen nog bij haar langs zou gaan op zondag avond. Sta ik voor haar deur en doet ze niet open. Voordat ik het wist stonden haar ouders boos voor mijn neus. Denk dat het nu echt definitief over is onze relatie. Ik wil wel voor haar klaar staan en hoop dat ze toch nog inziet later dat het wat kan worden.

Het is echt heel moeilijk om met zo iemand om te gaan als het slecht gaat. Ik moet haar nu compleet met rust laten en hopen dat ze toch nog na enige tijd naar mij toe komt.

Dit is echt hart verscheurend.

In ieder geval bedankt voor je meedeleven en ik hoop dat ik de kans in de toekomst krijg om het allemaal nog toe te kunnen passen.

Groetjes.
Door gina
#7963
Wel jammer voor je ( jullie ) !

Waarsch. heeft ze tijd nodig , alleen, om alles op een rijtje te zetten wat haar "ziekte "betreft en jullie relatie.

Je hebt je best gedaan, ze weet je wel te vinden als ze er behoeft aan heeft...

Wees geduldig en wacht maar af....Meer kun je voorlopig niet doen !

Sterkte en gr. !
Paniekaanvallen en CBD Olie