- 12 dec 2007, 16:31
#7266
Hallo allemaal,
Laat ik beginnen met een kleine achtergrondschets: sinds ruim 2 jaar heb ik (28) een relatie met een schat van een vriendin (26), die uit Spanje komt. Al vrij snel merkte ik dat ze zo nu en dan plotseling vreemd deed, in paniek raakte. Ik verklaarde dat voor mezelf in eerste instantie aan een verstikkende thuissituatie, met een kettingrokende moeder die chronisch ziek is en alles dat gebeurt en dat zou kunnen gebeuren heel negatief benadert, en een vader die dat inmiddels spuugzat is maar zichzelf niet wil toestaan te vertrekken. Daarnaast merkte ik langzamerhand dat ze altijd dacht één of andere ziekte te hebben; dat verklaarde ik voor mezelf door haar Spaanse achtergrond, waar het veel normaler is om voor ieder wissewasje bij de dokter langs te gaan en ladingen pillen te slikken. Ze kwam op eigen initiatief ruim een jaar geleden naar Nederland, om hier te werken. Ik verwachtte toen, misschien naief, dat door het vertrekken uit die thuissituatie, het voor het eerst een goedbetaalde baan hebben (in Spanje is de arbeidsmarkt een stuk lastiger voor starters) en het voor zichzelf kunnen zorgen, de problemen als sneeuw voor de zon zou doen verdwijnen.
Doordat we opeens veel meer samen waren, merkte ik echter hoe erg het probleem eigenlijk was, en ben ik me er meer in gaan verdiepen. Zo heb ik ook dit forum gevonden. Volgens haar zeggen gaat het wel beter dan toen ze nog thuis woonde, maar ze blijft constant op haar hoede, constant nerveus, met zo nu en dan een paniekaanval.
Zelf ben ik van nature bijna tegenovergesteld. Ik maak me vrijwel nooit druk, ben al in geen jaren bij een huisarts geweest (ik heb op dit moment zelfs geen huisarts, sinds ik verhuisd ben), en geloof heilig dat positief denken een enorm grote invloed op zowel je fysieke als mentale gesteldheid kan hebben. Eén van de eerste dingetjes die voor frictie in onze relatie zorgde was dat ik vond dat mijn vriendin altijd zo nodeloos negatief over dingen dacht. Het "ja, maar wat nou als..."-denken. Dit zorgde er o.a. voor dat als ze zich weer eens zorgen maakte over vlekken op haar tong of een pukkeltje op haar been o.i.d., ik eigenlijk nog maar amper interesse toonde, wetende dat het, net als die tientallen voorgaande keren, wel weer niets zou zijn. Tegelijkertijd voelde ik me daar een beetje schuldig over.
Sinds we een aantal keer goed over dit onderwerp hebben gesproken, ben ik uitgebreid gaan lezen wat een paniekstoornis precies inhoudt, etc. Zo ben ik tot de ontdekking gekomen dat het eigenlijk heel veel voorkomt, en dat al die afzonderlijke vreemde dingetjes die me aan haar waren opgevallen, eigenlijk allemaal precies passen in het plaatje van iemand met een paniekstoornis. Aan de ene kant vind ik het wel prettig het nu 'in een hokje' te kunnen plaatsen, en het zo beter te kunnen begrijpen. Aan de andere kant heb ik nu moeten accepteren dat het niet iets is dat zomaar overgaat, waar ik tot nu toe nog op hoopte.
Mijn vriendin spreekt nog niet zo best Nederlands (we spreken onderling altijd Spaans), maar is na onze gesprekken toch naar de huisarts gegaan om zich te laten doorverwijzen naar de GGZ. Daar heeft ze inmiddels de intake-gesprekken achter de rug, en ze hebben haar nu de keuze gegeven wat voor soort behandeling ze graag zou willen. In Spanje is ze ook al onder behandeling geweest (iets waar zij niet uit zichzelf over begon, en ik nooit naar doorvroeg, vandaar dat ik er eigenlijk te weinig over wist), en ze gebruikt inmiddels af en aan al zo'n 8 jaar alprazolam; voor zover ik het begrijp een nogal heftig middel (in ieder geval in de doses die zij gebruikt in moeilijke periodes).
Ik probeer nu uit te vinden hoe ik het beste met haar om kan gaan, om haar zo goed mogelijk te helpen bij het onder controle brengen van haar angsten en paniek. Dingen als 'haar onvoorwaardelijk steunen' en 'begrip tonen' etcetera spreken uiteraard voor zich. Ik zou daarom meer specifiek jullie willen vragen me advies te geven hoe in bepaalde situaties te reageren. Voorbeelden:
1) Ze ontdekt weer iets vreemds en is bang dat ze een ziekte heeft o.i.d.
Optie 1: doen wat ik tot nu toe altijd gedaan heb - amper reageren en aangeven dat ik niet denk dat ze zich daar zorgen over hoeft te maken omdat het vast vanzelf weer overgaat.
Optie 2: juist wel aandacht geven en heel bezorgd mee gaan kijken wat er aan de hand is. Hoewel ik me kan voorstellen dat dat in eerste instantie voor haar prettiger is, ben ik bang dat ze zich dan zelf ook meer zorgen gaat maken; als ik ook bezorgd ben is het vast heel ernstig!
Optie 3: iets anders.
2) We gaan over 2 weken voor kerst naar haar ouders in Spanje, met het vliegtuig. Ze heeft vliegangst, maar heeft de afgelopen 2 jaar toch een aantal keer gevlogen.
Optie 1: doen wat ik tot nu toe altijd gedaan heb - dichtbij haar blijven, haar moed inspreken, rationeel blijven uitleggen dat het praktisch onmogelijk is dat moderne, in Europa gekeurde vliegtuigen neerstorten.
Optie 2: juist doen alsof er niets aan de hand is (zoals ik met haar ingebeelde ziektes doe) en ze zich een beetje aanstelt (maar natuurlijk wel altijd lief blijven). Op korte termijn misschien minder sympathiek, maar op lange termijn misschien beter om over de angst heen te komen?
Optie 3: in het vervolg alleen nog maar per trein of bus reizen, om de moeilijke momenten te vermijden. In dit geval zal ze vanaf 3 dagen voor vertrek extra gespannen zijn, tot 1,5 dag na aankomst nog zitten na te trillen, en de terugweg weer hetzelfde. Is dat het wel waard voor een bezoek van een week?
Optie 4: iets anders.
3) Ze heeft haar eigen huisje, op 1,5km van mijn appartement, maar is eigenlijk vrijwel altijd bij mij. Als ze in haar eigen huis is, is dat vrijwel altijd samen met mij.
Optie 1: de huidige situatie laten voortbestaan
Optie 2: haar stimuleren vaker alleen in haar eigen huis te zijn, om meer zelfvertrouwen te kweken en haar onafhankelijkheid te vergroten. Ze heeft tot haar verhuizing naar Nederland bij haar ouders gewoond (zoals de gewoonte is in Spanje), en is dus nooit echt op zichzelf geweest.
Optie 3: zo snel mogelijk samen gaan wonen, zodat ze meer vastigheid/stabiliteit heeft (hoewel ze zelf aangeeft dat de paniekaanvallen juist verergeren als alles al een tijdje hetzelfde is, dat stabiliteit dus niet iets is dat ze zoekt).
Optie 4: iets anders
Ik heb zo nog allerlei voorbeelden, maar ik geloof dat het al een heel verhaal is geworden, dus ik zou al heel dankbaar zijn als een aantal ervaringsdeskundigen me zouden kunnen helpen met hun kennis. Alvast bedankt voor jullie tijd!
Laat ik beginnen met een kleine achtergrondschets: sinds ruim 2 jaar heb ik (28) een relatie met een schat van een vriendin (26), die uit Spanje komt. Al vrij snel merkte ik dat ze zo nu en dan plotseling vreemd deed, in paniek raakte. Ik verklaarde dat voor mezelf in eerste instantie aan een verstikkende thuissituatie, met een kettingrokende moeder die chronisch ziek is en alles dat gebeurt en dat zou kunnen gebeuren heel negatief benadert, en een vader die dat inmiddels spuugzat is maar zichzelf niet wil toestaan te vertrekken. Daarnaast merkte ik langzamerhand dat ze altijd dacht één of andere ziekte te hebben; dat verklaarde ik voor mezelf door haar Spaanse achtergrond, waar het veel normaler is om voor ieder wissewasje bij de dokter langs te gaan en ladingen pillen te slikken. Ze kwam op eigen initiatief ruim een jaar geleden naar Nederland, om hier te werken. Ik verwachtte toen, misschien naief, dat door het vertrekken uit die thuissituatie, het voor het eerst een goedbetaalde baan hebben (in Spanje is de arbeidsmarkt een stuk lastiger voor starters) en het voor zichzelf kunnen zorgen, de problemen als sneeuw voor de zon zou doen verdwijnen.
Doordat we opeens veel meer samen waren, merkte ik echter hoe erg het probleem eigenlijk was, en ben ik me er meer in gaan verdiepen. Zo heb ik ook dit forum gevonden. Volgens haar zeggen gaat het wel beter dan toen ze nog thuis woonde, maar ze blijft constant op haar hoede, constant nerveus, met zo nu en dan een paniekaanval.
Zelf ben ik van nature bijna tegenovergesteld. Ik maak me vrijwel nooit druk, ben al in geen jaren bij een huisarts geweest (ik heb op dit moment zelfs geen huisarts, sinds ik verhuisd ben), en geloof heilig dat positief denken een enorm grote invloed op zowel je fysieke als mentale gesteldheid kan hebben. Eén van de eerste dingetjes die voor frictie in onze relatie zorgde was dat ik vond dat mijn vriendin altijd zo nodeloos negatief over dingen dacht. Het "ja, maar wat nou als..."-denken. Dit zorgde er o.a. voor dat als ze zich weer eens zorgen maakte over vlekken op haar tong of een pukkeltje op haar been o.i.d., ik eigenlijk nog maar amper interesse toonde, wetende dat het, net als die tientallen voorgaande keren, wel weer niets zou zijn. Tegelijkertijd voelde ik me daar een beetje schuldig over.
Sinds we een aantal keer goed over dit onderwerp hebben gesproken, ben ik uitgebreid gaan lezen wat een paniekstoornis precies inhoudt, etc. Zo ben ik tot de ontdekking gekomen dat het eigenlijk heel veel voorkomt, en dat al die afzonderlijke vreemde dingetjes die me aan haar waren opgevallen, eigenlijk allemaal precies passen in het plaatje van iemand met een paniekstoornis. Aan de ene kant vind ik het wel prettig het nu 'in een hokje' te kunnen plaatsen, en het zo beter te kunnen begrijpen. Aan de andere kant heb ik nu moeten accepteren dat het niet iets is dat zomaar overgaat, waar ik tot nu toe nog op hoopte.
Mijn vriendin spreekt nog niet zo best Nederlands (we spreken onderling altijd Spaans), maar is na onze gesprekken toch naar de huisarts gegaan om zich te laten doorverwijzen naar de GGZ. Daar heeft ze inmiddels de intake-gesprekken achter de rug, en ze hebben haar nu de keuze gegeven wat voor soort behandeling ze graag zou willen. In Spanje is ze ook al onder behandeling geweest (iets waar zij niet uit zichzelf over begon, en ik nooit naar doorvroeg, vandaar dat ik er eigenlijk te weinig over wist), en ze gebruikt inmiddels af en aan al zo'n 8 jaar alprazolam; voor zover ik het begrijp een nogal heftig middel (in ieder geval in de doses die zij gebruikt in moeilijke periodes).
Ik probeer nu uit te vinden hoe ik het beste met haar om kan gaan, om haar zo goed mogelijk te helpen bij het onder controle brengen van haar angsten en paniek. Dingen als 'haar onvoorwaardelijk steunen' en 'begrip tonen' etcetera spreken uiteraard voor zich. Ik zou daarom meer specifiek jullie willen vragen me advies te geven hoe in bepaalde situaties te reageren. Voorbeelden:
1) Ze ontdekt weer iets vreemds en is bang dat ze een ziekte heeft o.i.d.
Optie 1: doen wat ik tot nu toe altijd gedaan heb - amper reageren en aangeven dat ik niet denk dat ze zich daar zorgen over hoeft te maken omdat het vast vanzelf weer overgaat.
Optie 2: juist wel aandacht geven en heel bezorgd mee gaan kijken wat er aan de hand is. Hoewel ik me kan voorstellen dat dat in eerste instantie voor haar prettiger is, ben ik bang dat ze zich dan zelf ook meer zorgen gaat maken; als ik ook bezorgd ben is het vast heel ernstig!
Optie 3: iets anders.
2) We gaan over 2 weken voor kerst naar haar ouders in Spanje, met het vliegtuig. Ze heeft vliegangst, maar heeft de afgelopen 2 jaar toch een aantal keer gevlogen.
Optie 1: doen wat ik tot nu toe altijd gedaan heb - dichtbij haar blijven, haar moed inspreken, rationeel blijven uitleggen dat het praktisch onmogelijk is dat moderne, in Europa gekeurde vliegtuigen neerstorten.
Optie 2: juist doen alsof er niets aan de hand is (zoals ik met haar ingebeelde ziektes doe) en ze zich een beetje aanstelt (maar natuurlijk wel altijd lief blijven). Op korte termijn misschien minder sympathiek, maar op lange termijn misschien beter om over de angst heen te komen?
Optie 3: in het vervolg alleen nog maar per trein of bus reizen, om de moeilijke momenten te vermijden. In dit geval zal ze vanaf 3 dagen voor vertrek extra gespannen zijn, tot 1,5 dag na aankomst nog zitten na te trillen, en de terugweg weer hetzelfde. Is dat het wel waard voor een bezoek van een week?
Optie 4: iets anders.
3) Ze heeft haar eigen huisje, op 1,5km van mijn appartement, maar is eigenlijk vrijwel altijd bij mij. Als ze in haar eigen huis is, is dat vrijwel altijd samen met mij.
Optie 1: de huidige situatie laten voortbestaan
Optie 2: haar stimuleren vaker alleen in haar eigen huis te zijn, om meer zelfvertrouwen te kweken en haar onafhankelijkheid te vergroten. Ze heeft tot haar verhuizing naar Nederland bij haar ouders gewoond (zoals de gewoonte is in Spanje), en is dus nooit echt op zichzelf geweest.
Optie 3: zo snel mogelijk samen gaan wonen, zodat ze meer vastigheid/stabiliteit heeft (hoewel ze zelf aangeeft dat de paniekaanvallen juist verergeren als alles al een tijdje hetzelfde is, dat stabiliteit dus niet iets is dat ze zoekt).
Optie 4: iets anders
Ik heb zo nog allerlei voorbeelden, maar ik geloof dat het al een heel verhaal is geworden, dus ik zou al heel dankbaar zijn als een aantal ervaringsdeskundigen me zouden kunnen helpen met hun kennis. Alvast bedankt voor jullie tijd!