- 22 apr 2011, 19:45
#41287
Mijn lieve meid heeft agorafobie. Ze werkt eraan door middel van de cursus van agorafobie.com. Daarnaast rent ze dagelijks op de loopband thuis om haar 'endorfinepeil' op orde te houden. Ik kan dus niet zeggen dat ze er niets aan doet. Maar naar buiten toe gaan is toch telkens weer een enorme berg.
We lopen, fietsen of rijden (bijna) dagelijks een klein stukje in de buurt. We zijn in minuten meestal niet meer dan een paar minuten van huis en blijven tot circa 20 minuten buiten. Als het slecht gaat minder. Dat ze alleen naar buiten gaat zit er bijna niet in.
Ik hoef niet uit te leggen dat de kwaliteit van ons leven behoorlijk magertjes is geworden, en uiteraard wil (ook) ik dat het daarom snel beter gaat. Maar ik voel me behoorlijk aan de zijlijn staan. En dat geeft een machteloos gevoel.
Een van de vragen waar ik mee zit is, is of ze de juiste weg op gaat door een 'zelfcursus' te doen. Begrijp me niet verkeerd: ik vind de cursus agorafobie.com niet verkeerd. Maar ik kan niet beoordelen of het niet beter is dat ze naar een therapeut gaat. Dat wil ze niet, want dan moet ze uit haar veilige omgeving. En de therapeut thuis is ook geen optie. Dus een zelfcursus is een veilige weg: niemand die je dwingt. Alles houd je zelf in de hand.
En ik mag hier niets van zeggen. Want 'ik begrijp niet wat ze voelt' en 'ze volgt de cursus toch'. Soms zou ik haar wel eens een duwtje in de rug willen geven. Maar dat lijkt averechts te werken: ze wil dat niet.
Hoe weet ik dat ik het goed doe? En is de agorafobie een topje van de ijsberg? Soms vermoed ik dat er meer achter zit. Ik sta op veel punten veel vrijer in het leven dan zij, al ruim voordat de agorafobie zo op kwam zetten. In mijn beleving waren er daarvoor dus ook al signalen. Maar als partner van kan ik haar daar niet op wijzen dat ze misschien anders in het leven moet staan of wellicht een verleden moet verwerken.
Samenvattend: hoe moet ik me opstellen en wat kan ik van haar verwachten? En wat zijn jullie ervaringen over een therapeut versus of in combinatie met een zelfcursus.
We lopen, fietsen of rijden (bijna) dagelijks een klein stukje in de buurt. We zijn in minuten meestal niet meer dan een paar minuten van huis en blijven tot circa 20 minuten buiten. Als het slecht gaat minder. Dat ze alleen naar buiten gaat zit er bijna niet in.
Ik hoef niet uit te leggen dat de kwaliteit van ons leven behoorlijk magertjes is geworden, en uiteraard wil (ook) ik dat het daarom snel beter gaat. Maar ik voel me behoorlijk aan de zijlijn staan. En dat geeft een machteloos gevoel.
Een van de vragen waar ik mee zit is, is of ze de juiste weg op gaat door een 'zelfcursus' te doen. Begrijp me niet verkeerd: ik vind de cursus agorafobie.com niet verkeerd. Maar ik kan niet beoordelen of het niet beter is dat ze naar een therapeut gaat. Dat wil ze niet, want dan moet ze uit haar veilige omgeving. En de therapeut thuis is ook geen optie. Dus een zelfcursus is een veilige weg: niemand die je dwingt. Alles houd je zelf in de hand.
En ik mag hier niets van zeggen. Want 'ik begrijp niet wat ze voelt' en 'ze volgt de cursus toch'. Soms zou ik haar wel eens een duwtje in de rug willen geven. Maar dat lijkt averechts te werken: ze wil dat niet.
Hoe weet ik dat ik het goed doe? En is de agorafobie een topje van de ijsberg? Soms vermoed ik dat er meer achter zit. Ik sta op veel punten veel vrijer in het leven dan zij, al ruim voordat de agorafobie zo op kwam zetten. In mijn beleving waren er daarvoor dus ook al signalen. Maar als partner van kan ik haar daar niet op wijzen dat ze misschien anders in het leven moet staan of wellicht een verleden moet verwerken.
Samenvattend: hoe moet ik me opstellen en wat kan ik van haar verwachten? En wat zijn jullie ervaringen over een therapeut versus of in combinatie met een zelfcursus.