Forum

Hier kunnen familie en vrienden van personen met paniekaanvallen hun verhaal en ervaringen uitwisselen.

Moderators: Leon, Leap

Door LG
#41287
Mijn lieve meid heeft agorafobie. Ze werkt eraan door middel van de cursus van agorafobie.com. Daarnaast rent ze dagelijks op de loopband thuis om haar 'endorfinepeil' op orde te houden. Ik kan dus niet zeggen dat ze er niets aan doet. Maar naar buiten toe gaan is toch telkens weer een enorme berg.

We lopen, fietsen of rijden (bijna) dagelijks een klein stukje in de buurt. We zijn in minuten meestal niet meer dan een paar minuten van huis en blijven tot circa 20 minuten buiten. Als het slecht gaat minder. Dat ze alleen naar buiten gaat zit er bijna niet in.

Ik hoef niet uit te leggen dat de kwaliteit van ons leven behoorlijk magertjes is geworden, en uiteraard wil (ook) ik dat het daarom snel beter gaat. Maar ik voel me behoorlijk aan de zijlijn staan. En dat geeft een machteloos gevoel.

Een van de vragen waar ik mee zit is, is of ze de juiste weg op gaat door een 'zelfcursus' te doen. Begrijp me niet verkeerd: ik vind de cursus agorafobie.com niet verkeerd. Maar ik kan niet beoordelen of het niet beter is dat ze naar een therapeut gaat. Dat wil ze niet, want dan moet ze uit haar veilige omgeving. En de therapeut thuis is ook geen optie. Dus een zelfcursus is een veilige weg: niemand die je dwingt. Alles houd je zelf in de hand.

En ik mag hier niets van zeggen. Want 'ik begrijp niet wat ze voelt' en 'ze volgt de cursus toch'. Soms zou ik haar wel eens een duwtje in de rug willen geven. Maar dat lijkt averechts te werken: ze wil dat niet.

Hoe weet ik dat ik het goed doe? En is de agorafobie een topje van de ijsberg? Soms vermoed ik dat er meer achter zit. Ik sta op veel punten veel vrijer in het leven dan zij, al ruim voordat de agorafobie zo op kwam zetten. In mijn beleving waren er daarvoor dus ook al signalen. Maar als partner van kan ik haar daar niet op wijzen dat ze misschien anders in het leven moet staan of wellicht een verleden moet verwerken.

Samenvattend: hoe moet ik me opstellen en wat kan ik van haar verwachten? En wat zijn jullie ervaringen over een therapeut versus of in combinatie met een zelfcursus.
Door tania 67
#41303
hallo
ik heb agorafobie al 2 maal overwonnen in mijn leven
de eerste keer met therapie,de 2 de keer door alles te herhalen wat ik toen in therapie had geleerd
mij heeft het stappenplan het meest geholpen uitdagingen aangaan en elke dag een beetje meer ondernemen,en zo je leven terug opbouwen
in therapie hebben ze mij soms moeten puschen om nieuwe uitdagingen aan te gaan en dat is net het goede eraan ,ze doen je soms iets doen met een lichte dwang en nadien ben je blij dat je weer een stapje verder staat
met een zelfcurcus kan je dat op je eigen doen maar niemand dwingt je soms en dat is soms een nadeel,soms heb je dat echt nodig want door elke dag dezelfde uitdagingen aan te gaan ,zo blijf je ter plaatse trappelen
in 2009 ben ik hervallen en toen heb ik mezelf soms echt moeten dwingen om verder te gaan en niet te vlug tevreden te zijn
ik persoonlijk vind een therapeut beter,je leert meer en die mensen weten wanneer je klaar bent voor een nieuwe uitdaging
zelf weet je soms niet of je er klaar voor bent,of je denkt dat je er niet klaar voor bent want soms kunnen we meer dan we zelf denken
natuurlijk wil ze niet weg uit haar veilige omgeving dat is net agorafobie maar toch is het beter voor haar
iemand met straatvrees is soms heel vlug tevreden ,inderdaad ze volgt de curcus en geloof mij dat is voor iemand met straatvrees al een hele stap
maar het is een veilige stap ,te veilig en zo kan het nog lang duren eer ze weer beter is
mensen met straatvrees hebben soms een duwtje nodig nu en dan en een therapeut weet nog altijd het beste wanneer we er klaar voor zijn,zelf is dat moeilijk te beoordelen
zelf gaan we te gemakkelijk over zo van ik heb mijn oefeningen gedaan voor vandaag,ik moet nu niets meer bij doen
helaas was het maar zo makkelijk,elke dag moet je verder gaan met de uitdagingen
nog een nadeel van zelfcurcus een partner is altijd de zondebok ik wil niet ,je eist teveel van mij,je begrijpt mij niet
en tegen een therapeut ga je dat niet zo gemakkelijk zeggen,je luisterd beter naar hun raad
straatvrees is soms een hel maar je kan het overwinnen met de juiste hulp en een zelfcurcus ook al zijn ze nog zo goed daarmee bereik je het gewenste resultaat niet volgens mij
juist omdat er geen profesioneel achter je staan en je het op je eigen tempo mag doen en dat is gevaarlijk want uitstellen dat kunnen we goed
het kan zijn dat ze een verleden moet verwerken maar als ze straatvrees heeft zal ze in ieder geval haar levenswijze moeten aanpassen en ook dat leer je in therapie
lichte dwang is soms nodig natuurlijk ook niet teveel,niet altijd haar zin doen want dat wilde ik ook altijd,niet alles doen voor haar zo krijgt ze nooit haar zelfvertrouwen terug
ik ging in het begin ook met mijn man de straat op en nadien wilde hij dat ik eens 5 min alleen ging toen was ik woedend nu ben ik er hem dankbaar voor,zo bouwde ik mijn zelfvertrouwen weer op
veel succes
groetjes tania
Door LG
#41333
Hallo Tania,

Bedankt voor je uitgebreide reactie. Hoe heb je de stap genomen om naar een therapeut te gaan? Heb je zelf die stap genomen? Of heeft iemand je er toe aangezet? En wanneer was het punt dat je daar voor bent gegaan?

Goed hoor dat je het hebt overwonnen. Dat geeft mij ook moed!

Groet
Door tania 67
#41336
hallo LG
ze hebben mij wel moeten dwingen in het begin
ik moest stappen ondernemen,er iets aan doen,want zo kon het niet verder gaan
nu begrijp ik dat wel ,op het moment zelf niet
ik wist wel dat er iets moest gebeuren maar zelf stappen ondernemen,no way
zoals reeds gezegt iemand met straatvrees is vlug tevreden,thuis is het veilig en als je dan al eens de moeite doet om wat buiten
te lopen ben je tevreden helaas dat is niet voldoende
ouders,partnernfamilie zetten hun eigen leven op een halt op zo een moment ,wat begrijpelijk is ,ze zitten met je in
maar het kan niet steeds van 1 kant komen je moet er zelf ook iets aan doen,want iedereen weet dat dit de oplossing niet is en je kan toch heel je verdere leven niet blijven leunen op andere mensen,dit is ook vermoeiend voor hen
pas op nu besef ik dat allemaal ,op het moment zelf stond ik er niet bij stil wat voor eisen ik soms stelde aan andere mensen,en in therapie zijn mijn ogen geopend
de eerste therapie is al een hele vooruitgang,je moet uit huis naar de therapie en dat is al een overwinning op zichzelf
mijn moeder is met mij naar de huisarts gegaan (en dat was al een hel) en daar een verwijzing gevraagt voor therapie
dus neen zelf heb ik de stap niet genomen,ze ging overal naartoe met mij en wou mij blijven steunen maar ik moest en zou stappen ondernemen anders stond ik er alleen voor
kwaad was ik op dat moment en ik dacht iedereen laat mij in de steek ,ze begrijpen mij niet,ja in zelfmedelijden zijn we ook goed
dus ik op therapie en ook al is het begin heel moeilijk ik weet nu dat het de enige oplossing was en ze het deden voor mijn bestwil en nu ben ik er blij om
een panieker mag je niet steeds zijn of haar zin geven ze hebben niets liever het is de gemakkelijkste oplossing voor hun
dus je ziet eigenlijk was het een soort van chantage dat ik de eerste keer ging naar therapie,en dat was ook niet makkelijk voor mijn partner of moeder hebben ze mij nadien verteld
ze zeggen soms dat je moet openstaan voor therapie en dan helpt het,wel in het begin stond ik er niet voor open ,maar dat heb ik tijdens de sessies wel geleerd en het heeft geholpen
veel succes
groetjes tania
Door Leon
#41350
Ik sluit me voor 500 % achter Tania. Zelfhulp kan wel helpen maar niemand die je dwingt om iets echt te doen.
En je moet juist blijven ondernemen en uitdagingen zoeken anders wordt het een stuk moeilijker.
Door tania 67
#41354
hallo
heel juist leon,soms moeten we wel wat gedwongen worden,want uit onszelf gaan we sommige stappen echt niet ondernemen
hallo LG
ik weet niet hoe je vriendin tegenover medicatie staat ,maar ik zelf neem paroxetine 20 mg per dag en dat heeft mij altijd goed geholpen
het laaste steuntje in de rug voor mij,het maakte het iets makkelijk
dat en therapie (geen zelfcurcus) heeft mijn leven terug gegeven
naast medicatie moet je er wel zelf nog aan werken,maar de stappen die je dan moet ondernemen op therapie kun je makkelijker aan
best is eerst de opbouwperiode van ad af te wachten en dan als de ad begint aan te slaan met therapie beginnen,heb ik toch zo gedaan in het verleden
ad kan ,hoeft niet altijd de symthomen in het begin erger maken en dan met therapie beginnen is heel moeilijk
juist omdat ad de naam heeft om alles soms erger te maken ,schrikt dit velen af
maar de beloning op het einde is zo groot je krijgt je leven terug zonder angst
ik wou dit maar even vermelden,want hoe meer je soms weet over paniek en straatvrees hoe beter je ermee kan omgaan
groetjes tania
Gebruikersavatar
Door diaantje
#41421
Hoi!

Zelftherapie daar moet je heel sterk in je schoenen voor staan vind ik, en voor ons paniekers is dat soms nog weleens moeilijk om jezelf tot dingen te dwingen.
Ik ben zelf heel blij dat mijn vader mij steeds overal naartoe heeft gesleept,....in de auto, achterop de fiets, stukje lopen.....dat heeft mij toch het beste geholpen, gewoon dingen doen!
Door Anne88
#42060
Hallo,

Ik denk ook dat je voor zelftherapie echt veel zelfdiscipline moet hebben!

Ikzelf heb ruim 2 jaar geen echte therapie gehad voor mijn paniekstoornis en agorafobie! Ik dacht dat ik het zelf wel redelijk goed in de hand had.. maar na 2 jaar moest ik toch toegeven dat ik hulp nodig had van een therapeut/psycholoog.

Als je naar een psycholoog gaat word je niet echt gedwongen het is aan jezelf of je verschillende situaties oefent. Begeleiding is best fijn, je kunt met een deskundige bespreken hoe het verlopen is en wat er misschien mis is gegaan etc. Als je zelftherapie doet heb je niet echt iemand om mee te praten. Natuurlijk heb je familie en vrienden, maar dat is toch anders en ze begrijpen het vaak ook niet zo goed (tenminste dat is mijn ervaring).

Succes ermee!
Door Pien
#42941
Sluit mij ook aan bij de anderen.
Zelf ben ik op een gegeven moment naar een therapeut gestapt die me via via was aangeraden. Had veel last van angsten...werd er tureluurs van. Altijd dat gepieker.

Niet in alle gevallen, maar vaak steekt er wel iets achter de paniek en angst. Verkeerde gedachten, doemdenken, negatief zelfbeeld, en dat kan gaan tot dingen uit het verleden. Bij mij is dat althans wel zo. Je reageert op dingen die je gebeuren met een patroon aan gedrag en denken en dat kan je veranderen.

Hoop dat je vriendin open gaat staan voor therapie. Want dit is voor niemand leuk toch? Zeker ook niet voor haarzelf.
Paniekaanvallen en CBD Olie