- 24 jan 2011, 11:19
#38945
En ik kan het niet tegenhouden. Ik kan heel slecht tegen de aanwezigheid van mijn man. Dat heeft te maken met dat ik hem onbewust/bewust deels de schuld geef van mijn stoornis. Mijn man is ex-alcoholist, sinds een jaar. Hij was heel vaak dronken en daardoor stond ik overal alleen voor. Ik kan me nog heel goed herinneren toen ik met onze jongste na de bevalling thuiskwam uit het ziekenhuis. Mijn man was toen binnen een uur dronken. Dat heeft me zoveel pijn gedaan. Ik voelde me zo verschrikkelijk eenzaam. Dat gevoel werd steeds erger. Ongeveer 3 maanden later kreeg ik mijn eerste pa. Ik heb voor mezelf het idee dat ik nooit een pa gekregen zou hebben als hij er voor ons was geweest. We hebben 3 kinderen samen en ik heb er heel lang zo goed als alleen voor moeten zorgen.
Ik wil niet bij hem weg. Ondanks alles houd ik nog steeds van hem. Zelfs nu hij weigert mee te werken aan een opname in een psychiatrisch ziekenhuis. Er is een bed vrij en ik kan er zo heen.Maar hij houdt me tegen. Of eerlijker gezegd, ik laat me tegenhouden door hem. Want tja, vorig jaar slechte eraringen daar opgedaan en ze hebben me daar zowat gedwongen tot een scheiding.
Ik wil toch proberen ons huwelijk te redden. Ik weet alleen niet hoe.
Ik wil niet bij hem weg. Ondanks alles houd ik nog steeds van hem. Zelfs nu hij weigert mee te werken aan een opname in een psychiatrisch ziekenhuis. Er is een bed vrij en ik kan er zo heen.Maar hij houdt me tegen. Of eerlijker gezegd, ik laat me tegenhouden door hem. Want tja, vorig jaar slechte eraringen daar opgedaan en ze hebben me daar zowat gedwongen tot een scheiding.
Ik wil toch proberen ons huwelijk te redden. Ik weet alleen niet hoe.
Greetz,
Petra
Petra