Forum

Hier kunnen familie en vrienden van personen met paniekaanvallen hun verhaal en ervaringen uitwisselen.

Moderators: Leon, Leap

Door peetje72
#38945
En ik kan het niet tegenhouden. Ik kan heel slecht tegen de aanwezigheid van mijn man. Dat heeft te maken met dat ik hem onbewust/bewust deels de schuld geef van mijn stoornis. Mijn man is ex-alcoholist, sinds een jaar. Hij was heel vaak dronken en daardoor stond ik overal alleen voor. Ik kan me nog heel goed herinneren toen ik met onze jongste na de bevalling thuiskwam uit het ziekenhuis. Mijn man was toen binnen een uur dronken. Dat heeft me zoveel pijn gedaan. Ik voelde me zo verschrikkelijk eenzaam. Dat gevoel werd steeds erger. Ongeveer 3 maanden later kreeg ik mijn eerste pa. Ik heb voor mezelf het idee dat ik nooit een pa gekregen zou hebben als hij er voor ons was geweest. We hebben 3 kinderen samen en ik heb er heel lang zo goed als alleen voor moeten zorgen.

Ik wil niet bij hem weg. Ondanks alles houd ik nog steeds van hem. Zelfs nu hij weigert mee te werken aan een opname in een psychiatrisch ziekenhuis. Er is een bed vrij en ik kan er zo heen.Maar hij houdt me tegen. Of eerlijker gezegd, ik laat me tegenhouden door hem. Want tja, vorig jaar slechte eraringen daar opgedaan en ze hebben me daar zowat gedwongen tot een scheiding.

Ik wil toch proberen ons huwelijk te redden. Ik weet alleen niet hoe.
Door muppie
#38946
Hoi Peetje,

Jemig wat een heftig verhaal zeg. Als ik het goed lees is je man nu al een jaar gestopt met drinken?! Heeft hij dit met hulp gedaan? Ik kan me voorstellen dat je je heel erg gekwets voelt dat je in die tijd alles alleen moest zien te doen. Het valt ook absoluut niet mee om met een alcoholist te moeten samen leven................ WIl hij ook niet meewerken aan relatietherapie ofzo? En waarom wil hij niet dat jij wordt opgenomen? Is dat alleen door de slechte ervaringen? Want ik zou er ook niet op zitten te springen om terug te gaan naar een omgeving die mij bijna dwingen om te gaan scheiden.
Is er niet een andere manier van hulp mogelijk voor jou?
Ik weet niet of je iemand of een situatie er de schuld van kan geven dat je angsten/paniek krijgt. Ik denk dat het al voor een groot deel in je zit en op een bepaald moment naar buiten komt. Al is het wel ergens "fijn" om te kunnen zeggen dat het daar door komt natuurlijk. Ik heb eigenlijk geen advies ofzo. Ik wil je wel heel veel sterkte wensen en ik hoop dat het met wat hulp goed komt met jou en je man.

Groetjes Muppie
Gebruikersavatar
Door P. Aniek
#38960
:roll:
Laatst gewijzigd door P. Aniek op 16 mei 2012, 14:17, 1 keer totaal gewijzigd.
Door Mad
#38963
Systemen (gezinnen) houden vaak het liefst zaken in evenwicht, anders kan de stabiliteit uit evenwicht raken. Ook als de stabilitiet labiel zijn is of angst of PA.
Waarschijnlijk is je man bang je kwijt te raken?
Peet, er is een bed vrij. Ga!!!!!
Hoe ik je van de week las.....je hebt het nodig, toch????
Door tania 67
#38967
hallo peetje
of het je man zijn schuld is dat je met angst en paniek te maken kreeg zul je nooit met zekerheid weten
langs de ene kant ja paniek komt na een periode van stress en dat zal je wel ondervonden hebben in de tijd dat je er alleen voor stond
langs de andere kant je bent er vatbaar voor en eens had je er toch mee te maken gekregen
je hebt mensen die constant met stress leven en nooit paniekaanvallen krijgen,dus als je er vatbaar voor bent komt er er toch ooit eens van
waarom houd hij je zo tegen?
wil jij gaan ?
deze vraagmoet je je persoonlijk stellen
is het ja ga dan,denk aan jezelf
dit kan ook je huwelijk redden,nadien heb jij weer nieuwe energie om er nog iets van te maken
je moet nu aan jezelf denken en aan je kinderen
waarom werd je daar gedwongen bijna tot een scheiding?
omdat ze denken dat je gelukkiger zou zijn zonder je man minder miserie,dat is iets wat jij alleen weet,en niemand kan je dwingen tot een scheiding
of ben je bang dat je man hervalt als jij opgenomen wordt?
en zit je met een schuldgevoel?
ik kan alleen zeggen wat ik zou doen ik zou gaan als ik echt wilde wat de gevolgen ook waren
ik zou voor mezelf kiezen en mij zeker geen schuldgevoel laten aanpraten
als je echt wil laat je door niemand tegenhouden ook door je man niet,
als je alleen was zonder man zou je dan gaan?
je schrijft ik kan slecht tegen de aanwezigheid van mijn man,dus het is misschien de oplossing om eens wat van elkaar verwijderd te zijn want nu zit je elkaar misschien verwijten te maken en dat is ook niet goed voor een huwelijk
ik kan begrijpendat je nog van hem houdt,maar een tijdje van elkaar gescheiden zijn is soms ook een goede oplossing
veel succes groetjes tania
Door Ikke
#38981
hoi,

Lastige situatie peetje.
Kan me zo goed voorstellen dat je je laat tgenhouden.
Maar je moet inderdaad naar jezelf lusiteren. Als hij je niet tegenhield zou je dan gaan?!
Ik ben zelf 5 maanden ergens intern gegaan waar ze ook zeiden dat bij mijn partner weggaan me meer rust zou kunnen geven. Ik werd er alleen maar opstandiger van en strijdlustiger er iets van te maken. Maar ben wel betr gaan nadenken wat goed voor mij is. En in een opgeving blijven waar ik me niet prettig/veilig voel is dat dus niet.

En wat tania zei, misschien doet het jullie juist goed. Even een adempauze om daarna weer met energie er tegen aan te gaan.

Veel succes met je beslissing,
x Heidi
Door peetje72
#38990
Een opname zou inderdaad het beste zijn. Volgens mij is dat voor iedereen beter. Hoewel, ik vind het vreselijk om mijn kinderen (weer) achter te moeten laten. Hij is op eigen houtje gestopt met drinken. Hij vindt therapie maar onzin. Het helpt toch niets :roll: Mijn probleem is dat ik me veel te afhankelijk opstel. Ik wil hem niet kwetsen en het idee geven dat ik de boel zomaar achter kan laten. Maar ja, zo kom ik ook geen stap verder. Ik kan me zijn angst ook heel goed voorstellen. Vorig jaar hadden ze me echt bijna zover dat ik wilde scheiden. Ik dacht dat het aan mij lag. Maar een medepatiënt heeft ook haar relatie verbroken door het gepreek van de verpleging. Ik heb dat met verbazing aangekeken. Natuurlijjk was er het nodige aan de hand. Manlief belde me dan op en schold me de huid vol. Ik overstuur en de verpleging had het maar weer aan te horen. Tja, hij is niet zo handig met praten soms, of beter gezegd, hij kan zijn emoties vrij moeilijk uiten.

Mijn grote angst is de medicatie. Verplicht op het menu. Vorig jaar was ik niet de plezantste persoon in huis. Egotripper eersteklas en ik zit nog onder de littekens van het gesnijd in mijn lijf :oops: Ik vind alles best maar ik wil wel een beetje van mezelf bewaren. En wil je geen medi's, sta je zo weer op straat. Ik krijg zo een telefoontje van de Oberarzt (geen idee hoe dat in Nederland heet :oops: ) en ik hoor wel wat hij te zeggen heeft.
Gebruikersavatar
Door P. Aniek
#39006
:roll:
Laatst gewijzigd door P. Aniek op 16 mei 2012, 14:18, 1 keer totaal gewijzigd.
Door peetje72
#39034
Ik heb de hoofdarts aan de lijn gehad. Hij kon niets voor me doen, zei hij. Tja, dan houdt het op. Mijn man opgelucht. Ik niet zo, helaas. Het gekke is dat ik op een wachtlijst sta voor traumatherapier, ook een opname. En dat vindt hij prima. Hoewel dat betekent dat hij dan ook tussen de 2 en 4 maanden alleen met de kinderen is. Misschien doe ik niet goed genoeg mijn best om hem te begrijpen. Het is wel zo dat ik in mijn grootste paniek alleen nog maar wil vluchten naar een ''veilige'' plek. In dit geval het ziekenhuis. Ik kan me voorstellen dat dit heel confronterend moet zijn voor een partner. Iemand die zomaar huis en haard wil verlaten om zich snel beter te kunnen voelen. Ik hoop dat mijn psycholoog snel weer beter is, zodat ik snel een goed gesprek kan aangaan. Misschien helpt het me weer een ietsje pietsje verder. Mijn man heb ik gewezen op partnerinfo die zat op het net te vinden is. Hij vindt het nog steeds niet echt zinvol. Maar nu heb ik hem wel de kans gegeven om stiekem te gaan kijken, als ik er geen erg in heb. Ik denk dat dat voor hem een stuk gemakkelijker is dan wanneer ik weet dat hij er naar kijkt.
Door Ikke
#39042
hoi,

Dat je je partner wijst op mogelijkheden is hartstikke goed.
Mijn partner moet er ook allemaal niks van weten. Maar ineens wist hij toch dingen te vertellen die hij eerder niet begreep of wist. Hij had met andere erover gepraat en op internet zitten neuzen.
Echt begrip is onmogelijk, alleen als je het mee hebt gemaalt begrijp je dit.
Maar hij geeft me wel meer de tijd en ruimte om eraan te werken. Eerst zat hij maar op mijn nek dat ik niks deed en niet zo moest stressen. Nu weet hij dat dit averechts werkt.
Makkelijk is het nooit, niet voor ons en niet voor partners.

Wat de de wachttijd voor een plekje bij de trauma?

groetjes Heidi
Door peetje72
#39051
Hai Heidi,

De wachttijd is ongeveer vier maanden. Ik ga zometeen nog even bellen. Ik kon na ongeveer 2,5 halve week weer bellen en dat is vandaag :D

Fijn dat jouw partner zich er in ieder geval een beetje in verkdiept heeft. Nu de mijne nog.
Door Ikke
#39071
hoi,

en is er iets uit het gesprek gekomen?
4 maanden is idd wel lang wachten als de nood zo hoog is.
Het scheelt voor mijn partner wel dat de echte heftige pa's niet meer voorkomen. Want dat is waar hij het slechts tegen kan. Hij weet niet hoe hij moet doen of reageren dus doet maar lomp, ongevoelig.
Hoop dat het voor jou wel nog te houden is thuis.

Denk aan je,
Heidi
Paniekaanvallen en CBD Olie