Forum

Hier kunnen familie en vrienden van personen met paniekaanvallen hun verhaal en ervaringen uitwisselen.

Moderators: Leon, Leap

#46507
Beste mensen,

Mijn ma heeft na een burnout ook last van een angststoornis (sociale fobie). Ze is onder behandeling van een psychiater en gebruikt medicatie (sinds kort citolapram). Maar zij heeft ook vermijdingsgedrag. (bijvoorbeeld: ik heb pijn aan mijn voeten, dus daarom kan ik niet naar werk). Hoe kan zij het probleem onder ogen zien? want als je wilt herstellen, dan moet je eerst het probleem onder ogen zien, dan aanvaarden, dan moet je het over je heen laten komen en dan de tijd geven. Iemand tips/suggesties??

Zij heeft al meerder psychiaters gehad, maar is tussentijds gestopt, dus hoop dat ze een keer in kan zien dat een psychiater kan helpen. Ze is al bijna 1 jaar thuis ziek van werk.

Laatste tijd heeft zij hele slechte dagen, dus ben wanhopig..
Door tania 67
#46513
hallo
het probleem onder ogen zien en de aanvaarding heeft veel met elkaar te maken
bij mij persoonlijk kwam eerst de aanvaarding
doordat ik aanvaarde dat ik maar paniek had en geen andere levensbedreigende ziekte,kon ik het probleem onder ogen zien en beginnen aanpakken om het te verslaan
voor de aanvaarding kon ik het probleem niet onder ogen zien,omdat ik niet geloofde dat het maar paniek was
en in die periode ben je enorm negatief ingesteld dus een probleem onder ogen zien ,zal niet vlug gebeuren tenzij je de klik van aanvaarding al hebt gemaakt
je moeder zoekt nog uitvluchten ze heeft pijn aan haar voeten
dus ze heeft het nog steeds niet aanvaard voor zichzelf,ze zit momenteel nog in de ontkenningsfase
hetzelfde met het stoppen bij de psychiater,zijzelf ziet geen probleem dus heeft ze geen psyciater nodig volgens haar
en een psychiator is voor sommigen nog steeds een taboe
ikzelf heb er ook een tijdje over gedaan om het te aanvaarden,zocht ook uitvluchten en had straatvrees
hoe ik het aanvaard heb weet ik eigenlijk niet ,maar op een dag maakte ik wel de klik
na alle onderzoeken was ik kerngezond verklaard ,dus hadden ze dan toch gelijk en had ik paniek
langzaam is dat doorgedrongen en van toen af aan kon ik het probleem onder ogen zien
mij hebben ze ook vele dingen zelf laten doen,ze hebben mij niet steeds mijn zin gegeven
ik moest vb naar de bakker 200 m vederop,ik zag dat niet zitten want ik was ziek
toch moest ik gaan en heb het gedaan
toen was ik razend nu ben ik er dankbaar voor
leg een panieker niet teveel in de watten en geef niet steeds toe aan hun uitvluchten,want een mens kan soms meer dan hij/zij zelf denkt
zo komt de aanvaarding ook vlugger doordat je zelf iets moet ondernemen bouw je zelfvertrouwen op,voel je je iets beter en kom je tot het besef dat het toch maar paniek is
hoe meer je toe geeft aan de angst voor gelijk wat hoe erger het wordt
groetjes tania
Door kimbronck
#46516
Heel erg bedankt voor je reactie, Tania! Het valt idd op zn plaats. Mijn ma zegt elke dag onderhand wel iets anders over wat zij mankeert (hypochondor). En wilt steeds dingen onderzoeken bij de huisarts. Ik hoop dat mijn moeder ooit die stap zet om het te accepteren, maar het duurt allemaal zo lang dat ik steeds meer de hoop verlies. Ik weet ook niet hoe ik moet reageren op de ziektebeelden die zij steeds denkt te mankeren. Dan zegt ze last te hebben van haar voeten, dan is het misschien een ernstige ziekte, dan is het vitamine B12 tekort... het veranderd steeds en weet ook dat het een soort vermijding is (denk ik). Maar hoe ik hier mee om moet gaan..moet ik direct zijn en zeggen dat het vermijden is of iets anders?
Door tania 67
#46518
hallo
je moeder denkt nu allerlei enge ziektes te hebben en is zeer op haar eigen lichaam bezig
dat heb ik ook meegemaakt
bij mij waren ze in het verleden heel begripvol zolang we de resultaten nog niet hadden van alle onderzoeken
ik ben binnenste buiten gekeerd in die tijd en kerngezond bevonden
en dan hebben ze mij wel verteld dat ik mij moest herpakken,ik was tenslotte kerngezond
ik had soms zo een medelijden met mezelf en zat mezelf constant te beklagen
en als je daar in mee gaat als familie maak je het erger
beter is om soms eens hard op te treden,deden ze bij mij ook vb de bakker die ik gisteren schreef
ik verstond het niet op dat moment was razend,ze begrepen mij niet dacht ik
nu weet ik wel beter,en ik ben er zelfs dankbaar voor
want zo kon ik mijn leven langzaam weer opbouwen,en ik kon meer aan dan ik zelf dacht
volgens mij is het beter om voor iemand met angst eens tamelijk hard te zijn
beter dan het te negeren want dan denken ze zeker dat je er niet met inzit
als je soms eens hard bent denken ze dat ook maar je helpt hen er beter bij,tenminste dat is mijn ervaring
jouw moeder geeft nu nog toe aan de angst en laat hem winnen,door wat meer zelf te bereiken daagt ze de angst uit,het wordt zwakker en verdwijnt
maar nooit alles toegeven en steeds hun zin doen want daar help je een panieker echt niet mee
groetjes tania
Paniekaanvallen en CBD Olie