Forum

Hier kunnen familie en vrienden van personen met paniekaanvallen hun verhaal en ervaringen uitwisselen.

Moderators: Leon, Leap

#67313
hoi allemaal

Mijn partner heeft paniekaanvallen....al 15 jaar....
Ik ben doodmoe en weet niet meer wat te doen.
Gaan we verder of stopt het hier.....
Toevallig zag ik deze site en dacht misschien kom ik lotgenoten tegen....
Ik zal mijn verhaal vertellen en hoop op een reactie....

Ik zou graag de kant willen vertellen van de partner van iemand met paniekaanvallen en misschien valt dit niet bij iedereen goed maar dit is zoals ik het ervaar.

Telkens als mijn partner een paniekaanval heeft klampt hij zich aan me vast.
Zowel s nachts als overdag.
s nachts gaat dit meestal niet goed omdat hij verwacht dat ik de hele nacht voor hem wakker moet blijven.
Hij denkt dan dat hij dood gaat en vindt mij harteloos en koud omdat ik niet genoeg medelevend ben.
Ik zeg dan ook ik bel geen ambulance of dokter of what ever want je moet goed gaan adem halen.
Het is een paniekaanval die gaat voorbij.
Ik val dan op een gegeven moment in slaap omdat ik doodmoe ben.
Dat wordt me uiteraard niet in dank afgenomen en de volgende dag beginnen de verwijten.
Ik ben koud en harteloos en niet begripvol egoïst enz.
Ik heb me inderdaad nooit verdiept in deze ziekte want toen hij in therapie was mocht ik niet mee van hem?
En als er dan weer een komt(en het klinkt harteloos als ik dit zeg dat weet ik ....Snik)dan denk nee niet alweer....ik baal dan enorm...
Aan de andere kant vindt ik het ontzettend zielig als ik hem zo zie....
Ik weet dit klinkt dubbel maar dat is mijn gevoel.


Hij heeft therapie gehad en tabletten waarin het 1 jaar goed ging!
Geen alcohol dronk hij ,hij wandelde veel,alles was gezellig!

Nu drinkt hij weer meestal 1 a 2 keer per week soms meer soms minder
Chagrijnig als hij thuis komt
Enorme controle freak
Vindt dat hij het heel zwaar heeft en ik niet

Ik ben zo ontzettend moe van alle verwijten ,gecontroleer.
We hebben een dochter die lijdt ook onder deze ruzies.
Er wordt nog maar weinig gelachen in dit huis en de rust is er als hij er niet is.
Nu ben ik van nature wel een vechter maar waar is de grens?
Ik hou van mijn partner(denk ik)maar begin serieus te twijfelen.......

Is er iemand....
Die hetzelfde meemaakt en zich erin herkent?
Ik ben moe net zo moe als hij
Ik kan er van weg rennen en hij niet...
En weg rennen is iets wat niet in mijn aard ligt...
Dus please...wat moet ik doen'

lieve groet vlinder
Door mulder
#67317
Wat moedig dat je je verhaal hier durft te vertellen hoe jij het voelt. Want ben je egoïstisch? Ik denk t niet. Ik heb zelf al jaren een angst en paniekstoornis en dat gaat op en neer met goede en minder goede periodes. Vooral drukke uitstapjes, feestjes en andere leuke (drukke) dingen zijn een trigger voor me. Mijn man heeft er ook veel moeite mee gehad. Wilde me elke keer helpen, en daar kon ik dan weer niet tegen. Ik schaamde me en voelde me schuldig. Vooral als ik weer eens in de paniek schoot. Nu probeert mijn man zich er niet te veel van aan te trekken. Hij laat zijn humeur of dag er niet meer door verpesten en ik ga niet aan hem 'hangen' als ik me weer angstig voel. Ik zeg t wel tegen hem, maar verwacht niet dat hij me helpt of het voor me oplost. Hij gelooft dat ik me slecht voel en helpt me vaak met praktische dingen, maar is zeker niet meer mijn therapeut. :Op die manier gaat het meestal goed. Anders voel je je als partner meer een verzorger dan een partner en dat lijkt me niet goed voor je relatie.
Misschien helpt het als je je huisarts vraagt om een doorverwijzing voor relatie therapie. Dan kan een buitenstaander je helpen en patronen leren doorbreken. Veel sterkte!!
Paniekaanvallen en CBD Olie