Forum

Hier kunnen familie en vrienden van personen met paniekaanvallen hun verhaal en ervaringen uitwisselen.

Moderators: Leon, Leap

#38873
Ik wordt er zo moedeloos van...
Mijn vriend doet zo zijn best om me te helpen en te begrijpen, maar toch..
Telkens als we er samen over praten dan blijkt dat hij het totaal niet begrijpt en hoe langer het gesprek voortduurt hoe moedelozer we beide worden.. Hij gaat gezichten trekken en eindigt meestal met ' ik kan hier niets mee'.

Momenteel heb ik enorme last van heimwee.
Pas verhuist van geboortedorp naar grote onbekende stad en ik voel me hier gewoon ronduit slecht en ongelukkig...
Ik probeer nu al 4 maanden lang om positief te blijven en telkens weer de moed bijeen te rapen en een happy face te trekken, maar mijn energie is op..

De laatste dagen voel ik me werkelijk ellendig. Ik kan niets meer positief zien terwijl ik zo mijn best doe om mezelf weer bij elkaar te rapen...
Ik sta op, trek zo'n lelijk thuispak aan en ga op de bank liggen. Ik heb geen zin om het huishouden te doen, geen zin om me fatsoenlijk aan te kleden of zelf om me te douche. Ik voel me zo futloos..
Ik kan alleen nog maar aan mijn eigen huisje denken, mijn veilige plekje...

Ik heb het idee dat er een steeds grotere kloof tussen mij en mijn vriend komt te staan.
Als ik heel eerlijk ben dan wil ik niets liever dan terug verhuizen naar mijn eigen huis. Daar heb ik tenminste een leven! Daar durfde ik eindelijk weer zoveel!
Maar voor mijn vriend is er geen weg meer terug...

Dan komt mijn gevoel van falen weer naar boven. Wat als ik voor mezelf kies en terug verhuis? Vind ik daar dan echt weer mijn geluk? Of meen ik dat alleen maar?
Mijn vriend probeert me constant op andere gedachte te brengen terwijl het bij mij om gevoel draait. Ik kan ook wel logisch redeneren!

Ik snak nu juist naar iemand die me begrijpt en die samen met mij kijkt naar oplossingen en die zich daar ook daadwerkelijk voor in wil zetten.
Nu krijg ik steeds het idee dat het alleen maar om zijn geluk draait.
Ik heb mijn hele leven achter me gelaten en alles opgegeven om bij hem te komen wonen, voor hem is er totaal niets veranderd op het feit na dat hij er nu een poetsvrouw bij heeft. Hij gaat sporten, hij gaat gamen met zijn vrienden, hij gaat werken, hij doet alleen maar iets in huis als ik dat vraag en meestal zit hij met zijn kop achter de pc.
Het is een schat hoor! en als ik iets vraag dan wil hij maar wat graag helpen, maar van zich zelf zit er zo weinig in... En ik zit de hele dag op de bank voor me uit te staren.

Hij wil mij gewoon gelukkig zien, maar het lijkt alsof hij daar zelf niet al teveel voor op wil geven. Hij wil niet bij mij in mijn huisje komen wonen want dan moet hij dagelijks 45 minuten met de auto naar zijn werk.
Hij wil ook niet samen naar een ander huisje kijken want dat kan hij niet maken tegenover zijn zus (waar we dit huis van huren).
Hij wil ook niet dat we terug gaan naar een weekend relatie.
Ik moet niet zo doemdenken en ik moet mijn dorp niet zo door een roze wolk zien. Ik moet een doel in mijn leven vinden en een dagbesteding en de horizon is zo breed als ik hem zelf maak. Ik sta mijn eigen geluk in de weg en gooi zelf weg versperringen op.
Ik weet ook niet meer wat ik wel en niet mag verwachten.. Er zijn genoeg mensen die elke dag naar hun werk reizen, of zelfs een andere baan nemen om bij hun liefde te zijn, maar zelf zou ik ook geen 45 minuten willen (durven) reizen of de zekerheid van een vaste baan opgeven.

bah.. ik zwelg momenteel in zelfmedelijden en zou het liefst tegen hem schreeuwen hoe moeilijk mijn leven wel niet is!
Verdomme!! Ik ben chronisch ziek, heb een hele waslijst aan angststoornissen en nu ook nog heimwee er boven op!!!
Ik ben het zo zat, mijn leven zoals ik het nu leidt! Ik moet hier gewoon echt uitkomen, maar het lijkt alsof de rand van de put hoger is dan anders.... Ik heb even een zetje nodig.

Zal ik mij als dorps/boerderij meisje echt gelukkig gaan voelen in deze grote grijze stad??
Mijn gevoel schreeuwt van niet...


Note:
Sorry voor mijn doorgaans negatieve eerste berichten hier op het forum..
Ik zit er echt even doorheen en ik heb niemand in mijn omgeving waar ik mijn verhaal aan kwijt kan, dus jullie zijn de zak :lol:
Ik hoop dat het afschrijven van mijn emoties me helpt de draad weer op te pakken.
Gebruikersavatar
Door P. Aniek
#38875
:roll:
Laatst gewijzigd door P. Aniek op 28 mei 2012, 22:17, 1 keer totaal gewijzigd.
Door Renee
#38880
Hoi,
Ik herken je verhaal gelijk.
Ik ben bijna 7 jaar geleden van een klein dorpje in de provincie groningen naar rotterdam verhuisd, voor de liefde. Alles was raar. Mijn familie zat ineens 250km verderop, vrienden had ik hier niet. Alleen mijn vriend. Het was in het begin erg leuk en spannend maar al snel had ik ook dat gevoel wat je beschrijft. Nergens zin in en graag terug willen naar "thuis".
Gelukkig kon ik hier met mijn vriend goed over praten en hij begreep het ook. We konden elk weekend terug naar Groningen, als ik daar behoefte aan had.
Inmiddels gaat het hier beter. Ik ben hier naar school geweest, heb werk, leer dus nieuwe mensen kennen en een voordeel voor mij was dat mijn vriend hier al een grote vriendenclub had en daar kon ik ook goed mee overweg.
Ik kan je helaas geen tips geven waardoor je je morgen ineens goed voelt maar probeer zelf te overwegen of de liefde het waard is. En als dat zo is probeer het dan positief te gaan zien. Ga van je huisje echt een thuis maken, ga eens de buurt ontdekken, ga sporten of bij een andere vereniging, zorg voor contacten.
Ik weet dat het moeilijk is. Ik heb nog wel eens dagen dat ik denk: wat doe ik hier. Maar als ik dan weer gezellig met mijn (inmiddels) man op de bank zit vind ik het ook wel weer goed.
Als dit de man voor je is, probeer het dat gewoon positief te gaan zien. Al is het stapje voor stapje... en hier kun je gewoon lekker tegen iedereen "aan zeuren". Doe ik af ent oe ook. :)
Door Mad
#38884
Lieve Pummebeer, er straalt depressie en onveiligheid uit je schrijven.
Voor beiden is het moeilijk, al voel ik wel dat jij je meer in kunt leven in je vriend dan andersom. Niet alleen jij zit met een probleem, jullie hebben beiden dit probleem. Als dit niet beter gata voelen voor jou, ga je misschien terug en dat heeft ook impact op je partner. Moeilijk om te lezen dat hij gen van de opties wil (ook geen weekendrelatie) dan blijft er nml niets over, behalve deze situatie en die "kan"jij niet waarmaken.
Ik zou jullie gunnen dat jullie beiden een investering kunnen doen: Hij zou kunnen investeren in er zijn voor jou, je gevoel proberen te begrijpen en samen naar een uitweg zoeken, jij zou kunnen investeren in een periode afspreken (2 maanden?) warin je er echt voor gaat, met angsten ja, maar ook met ondersteuning: hulp, medicatie, sportschool, club, nou ja alles wat het werkelijk een kans geeft.
Samen zouden jullie een tussenweg af moeten spreken voor het geval beide investeringen niet zouden lukken.
Ik herken overigens wel de afhankelijk en de angst die dat oproept dat je je veiligheid ook uit je partner moet halen, bv niet naar je geboortedorp kunnen uit jezelf, omdat hij je moet brengen. Wat dara voor zou kunnen helpen is dat je iets regelt voor jezelf wat dat wel mogelijk maakt: WMO vervoer (taxi voor gehandicapten) evt met begeleiding van een vriend/in. Een van je ouders die je kan komen halen etc. Dat zal je misschien een iets vrijer gevoel geven waardoor je ook zuiverder kunt kijken naaar de relatie met je vriend. Ik wens je alle moed, kracht sterkte en wijsheid die je nodig hebt!
Mad X
Door Mad
#38885
Je kunt ook een paar gesprekken (samen!) met een relatietherapeut gaan doen om uit deze patstelling te komen.....
Door pummebeer
#38887
heel erg bedankt voor jullie reacties.
We hebben gisterenavond nog een lang gesprek gehad.
(hij had ten tijden van mijn schrijven een bedrijfsfeest). dat gesprek heeft me wel goed gedaan.
Het schrijven had me daarentegen ook al goed gedaan!

We hebben sowieso al afgesproken dat hij zijn computerverslaving gaat proeren aan te pakken. Na zijn werk (waar hij al de hele dag achter de pc zit en ruimte heeft om spelletjes te doen) mag hij nog een half uur computeren. De rest van de tijd willen we samen dingen gaan doen.
voor mij zou dit al een gigantisch verschil maken. Dan voel ik me meer gewaardeerd en krijg ik weer het gevoel dat ik meer ben dan alleen die poetsvrouw!

Verder is het duidelijk dat ik een dag besteding moet zoeken.
daar wil hij me graag mee helpen, maar makkelijk is het niet.
Ik ben al tijden op zoek naar die dagsbesteding, maar iets buiten de deur is niet momenteel niet haalbaar voor mij.

Ik zie echter wel weer een lichtpuntje!
Zondag ga ik naar mijn eigen huisje om even tot rust te komen. Mijn vriend brengt mij, samen met de honden en dinsdag wordt ik door mijn vader terug gebracht.
Ik zal mijn vriend enorm missen, maar ik denk dat het goed voor mij is om de zaakjes weer even op een rij te zetten!
Paniekaanvallen en CBD Olie