- 21 jan 2011, 22:51
#38873
Ik wordt er zo moedeloos van...
Mijn vriend doet zo zijn best om me te helpen en te begrijpen, maar toch..
Telkens als we er samen over praten dan blijkt dat hij het totaal niet begrijpt en hoe langer het gesprek voortduurt hoe moedelozer we beide worden.. Hij gaat gezichten trekken en eindigt meestal met ' ik kan hier niets mee'.
Momenteel heb ik enorme last van heimwee.
Pas verhuist van geboortedorp naar grote onbekende stad en ik voel me hier gewoon ronduit slecht en ongelukkig...
Ik probeer nu al 4 maanden lang om positief te blijven en telkens weer de moed bijeen te rapen en een happy face te trekken, maar mijn energie is op..
De laatste dagen voel ik me werkelijk ellendig. Ik kan niets meer positief zien terwijl ik zo mijn best doe om mezelf weer bij elkaar te rapen...
Ik sta op, trek zo'n lelijk thuispak aan en ga op de bank liggen. Ik heb geen zin om het huishouden te doen, geen zin om me fatsoenlijk aan te kleden of zelf om me te douche. Ik voel me zo futloos..
Ik kan alleen nog maar aan mijn eigen huisje denken, mijn veilige plekje...
Ik heb het idee dat er een steeds grotere kloof tussen mij en mijn vriend komt te staan.
Als ik heel eerlijk ben dan wil ik niets liever dan terug verhuizen naar mijn eigen huis. Daar heb ik tenminste een leven! Daar durfde ik eindelijk weer zoveel!
Maar voor mijn vriend is er geen weg meer terug...
Dan komt mijn gevoel van falen weer naar boven. Wat als ik voor mezelf kies en terug verhuis? Vind ik daar dan echt weer mijn geluk? Of meen ik dat alleen maar?
Mijn vriend probeert me constant op andere gedachte te brengen terwijl het bij mij om gevoel draait. Ik kan ook wel logisch redeneren!
Ik snak nu juist naar iemand die me begrijpt en die samen met mij kijkt naar oplossingen en die zich daar ook daadwerkelijk voor in wil zetten.
Nu krijg ik steeds het idee dat het alleen maar om zijn geluk draait.
Ik heb mijn hele leven achter me gelaten en alles opgegeven om bij hem te komen wonen, voor hem is er totaal niets veranderd op het feit na dat hij er nu een poetsvrouw bij heeft. Hij gaat sporten, hij gaat gamen met zijn vrienden, hij gaat werken, hij doet alleen maar iets in huis als ik dat vraag en meestal zit hij met zijn kop achter de pc.
Het is een schat hoor! en als ik iets vraag dan wil hij maar wat graag helpen, maar van zich zelf zit er zo weinig in... En ik zit de hele dag op de bank voor me uit te staren.
Hij wil mij gewoon gelukkig zien, maar het lijkt alsof hij daar zelf niet al teveel voor op wil geven. Hij wil niet bij mij in mijn huisje komen wonen want dan moet hij dagelijks 45 minuten met de auto naar zijn werk.
Hij wil ook niet samen naar een ander huisje kijken want dat kan hij niet maken tegenover zijn zus (waar we dit huis van huren).
Hij wil ook niet dat we terug gaan naar een weekend relatie.
Ik moet niet zo doemdenken en ik moet mijn dorp niet zo door een roze wolk zien. Ik moet een doel in mijn leven vinden en een dagbesteding en de horizon is zo breed als ik hem zelf maak. Ik sta mijn eigen geluk in de weg en gooi zelf weg versperringen op.
Ik weet ook niet meer wat ik wel en niet mag verwachten.. Er zijn genoeg mensen die elke dag naar hun werk reizen, of zelfs een andere baan nemen om bij hun liefde te zijn, maar zelf zou ik ook geen 45 minuten willen (durven) reizen of de zekerheid van een vaste baan opgeven.
bah.. ik zwelg momenteel in zelfmedelijden en zou het liefst tegen hem schreeuwen hoe moeilijk mijn leven wel niet is!
Verdomme!! Ik ben chronisch ziek, heb een hele waslijst aan angststoornissen en nu ook nog heimwee er boven op!!!
Ik ben het zo zat, mijn leven zoals ik het nu leidt! Ik moet hier gewoon echt uitkomen, maar het lijkt alsof de rand van de put hoger is dan anders.... Ik heb even een zetje nodig.
Zal ik mij als dorps/boerderij meisje echt gelukkig gaan voelen in deze grote grijze stad??
Mijn gevoel schreeuwt van niet...
Note:
Sorry voor mijn doorgaans negatieve eerste berichten hier op het forum..
Ik zit er echt even doorheen en ik heb niemand in mijn omgeving waar ik mijn verhaal aan kwijt kan, dus jullie zijn de zak
Ik hoop dat het afschrijven van mijn emoties me helpt de draad weer op te pakken.
Mijn vriend doet zo zijn best om me te helpen en te begrijpen, maar toch..
Telkens als we er samen over praten dan blijkt dat hij het totaal niet begrijpt en hoe langer het gesprek voortduurt hoe moedelozer we beide worden.. Hij gaat gezichten trekken en eindigt meestal met ' ik kan hier niets mee'.
Momenteel heb ik enorme last van heimwee.
Pas verhuist van geboortedorp naar grote onbekende stad en ik voel me hier gewoon ronduit slecht en ongelukkig...
Ik probeer nu al 4 maanden lang om positief te blijven en telkens weer de moed bijeen te rapen en een happy face te trekken, maar mijn energie is op..
De laatste dagen voel ik me werkelijk ellendig. Ik kan niets meer positief zien terwijl ik zo mijn best doe om mezelf weer bij elkaar te rapen...
Ik sta op, trek zo'n lelijk thuispak aan en ga op de bank liggen. Ik heb geen zin om het huishouden te doen, geen zin om me fatsoenlijk aan te kleden of zelf om me te douche. Ik voel me zo futloos..
Ik kan alleen nog maar aan mijn eigen huisje denken, mijn veilige plekje...
Ik heb het idee dat er een steeds grotere kloof tussen mij en mijn vriend komt te staan.
Als ik heel eerlijk ben dan wil ik niets liever dan terug verhuizen naar mijn eigen huis. Daar heb ik tenminste een leven! Daar durfde ik eindelijk weer zoveel!
Maar voor mijn vriend is er geen weg meer terug...
Dan komt mijn gevoel van falen weer naar boven. Wat als ik voor mezelf kies en terug verhuis? Vind ik daar dan echt weer mijn geluk? Of meen ik dat alleen maar?
Mijn vriend probeert me constant op andere gedachte te brengen terwijl het bij mij om gevoel draait. Ik kan ook wel logisch redeneren!
Ik snak nu juist naar iemand die me begrijpt en die samen met mij kijkt naar oplossingen en die zich daar ook daadwerkelijk voor in wil zetten.
Nu krijg ik steeds het idee dat het alleen maar om zijn geluk draait.
Ik heb mijn hele leven achter me gelaten en alles opgegeven om bij hem te komen wonen, voor hem is er totaal niets veranderd op het feit na dat hij er nu een poetsvrouw bij heeft. Hij gaat sporten, hij gaat gamen met zijn vrienden, hij gaat werken, hij doet alleen maar iets in huis als ik dat vraag en meestal zit hij met zijn kop achter de pc.
Het is een schat hoor! en als ik iets vraag dan wil hij maar wat graag helpen, maar van zich zelf zit er zo weinig in... En ik zit de hele dag op de bank voor me uit te staren.
Hij wil mij gewoon gelukkig zien, maar het lijkt alsof hij daar zelf niet al teveel voor op wil geven. Hij wil niet bij mij in mijn huisje komen wonen want dan moet hij dagelijks 45 minuten met de auto naar zijn werk.
Hij wil ook niet samen naar een ander huisje kijken want dat kan hij niet maken tegenover zijn zus (waar we dit huis van huren).
Hij wil ook niet dat we terug gaan naar een weekend relatie.
Ik moet niet zo doemdenken en ik moet mijn dorp niet zo door een roze wolk zien. Ik moet een doel in mijn leven vinden en een dagbesteding en de horizon is zo breed als ik hem zelf maak. Ik sta mijn eigen geluk in de weg en gooi zelf weg versperringen op.
Ik weet ook niet meer wat ik wel en niet mag verwachten.. Er zijn genoeg mensen die elke dag naar hun werk reizen, of zelfs een andere baan nemen om bij hun liefde te zijn, maar zelf zou ik ook geen 45 minuten willen (durven) reizen of de zekerheid van een vaste baan opgeven.
bah.. ik zwelg momenteel in zelfmedelijden en zou het liefst tegen hem schreeuwen hoe moeilijk mijn leven wel niet is!
Verdomme!! Ik ben chronisch ziek, heb een hele waslijst aan angststoornissen en nu ook nog heimwee er boven op!!!
Ik ben het zo zat, mijn leven zoals ik het nu leidt! Ik moet hier gewoon echt uitkomen, maar het lijkt alsof de rand van de put hoger is dan anders.... Ik heb even een zetje nodig.
Zal ik mij als dorps/boerderij meisje echt gelukkig gaan voelen in deze grote grijze stad??
Mijn gevoel schreeuwt van niet...
Note:
Sorry voor mijn doorgaans negatieve eerste berichten hier op het forum..
Ik zit er echt even doorheen en ik heb niemand in mijn omgeving waar ik mijn verhaal aan kwijt kan, dus jullie zijn de zak
Ik hoop dat het afschrijven van mijn emoties me helpt de draad weer op te pakken.