Forum

Hier kunnen familie en vrienden van personen met paniekaanvallen hun verhaal en ervaringen uitwisselen.

Moderators: Leon, Leap

Door Liesje
#67249
Hallo :-)

Ik ben 29 jaar en ben al 4 jaar gelukkig samen met mijn vriend van 35 jaar.
10 jaar geleden heeft hij een burn out gehad en is daar heel moeizaam van hersteld. Dit maakte ook dat wij pas na 2.5jaar samen zijn gaan samenwonen in zijn huis (hij kan zijn mama moeilijk achterlaten). Alle soit 15/8/2014 zijn wij dan toch gaan samenwonen en dat ging super! Tot begin juli, op drie dagen tijd was mijn vriend totaal iemand anders.
Hij nam nog steeds medicatie voor zijn 'depressie' - burn out. Nu bleek dat hij drie maanden (febr-april) een dubbele dosis van zijn medicatie had genomen en dus sinds mei-juni terug was overgeschakeld op zijn gewone dosis. Hij was zich hier niet van bewust, miscommunicatie met zijn apotheker.
Dus begin juli had hij afkickverschijnselen wat samen ging met hevige angstaanvallen. Hij begon te twijfelen aan onze relatie en uiteindelijk zijn wij 14 dagen uit elkaar gegaan. Na 14 dagen zei zijn psycholoog dat ik eens moest meekomen naar een sessie. Dat deed ik dus, zij heeft mij toen gevraagd of ik het zag zitten terug bij hem te komen en bij hem te wonen (voorlopig is dit bij zijn ouders want hij durft niet naar zijn huis). Ik heb toegezegd en woon nu bij zijn ouders. (de reden dat ik dit doe is omdat ik niet voorbij zijn ziekte kan, mijn mama is heel haar leven depressief geweest dus ik weet goed wat het is niet jezelf te zijn).

Nu woon ik al 4 weken bij hem en zijn ouders maar ik blijf de dupe van zijn angstaanvallen. Hij beseft heel goed dat hij mij graag ziet maar als hij angst heeft twijfelt hij aan onze relatie. Zaterdag heeft hij mij naar huis gestuurd om mij 5 seconden later tegen te houden. Ik vind dit echt niet gemakkelijk en weet ook niet meer hoe ik hiermee om moet gaan. Ik heb het gevoel dat ik dit niet lang meer trek.
Maandag en dinsdag waren super goed, hij had geen angsten dus zijn gevoel tov mij was super. Nu was er gisteren iemand die tegen hem gezegd had 'als je twijfelt moet je je vriendin dumpen' en ja lap alles wat goed liep is terug voorbij, wij kunnen terug van 0 beginnen. Ik ben hier echt moe van en vandaag heb ik al een hele dag lopen wenen (wat niet echt praktisch is op mij werk ).

Kan iemand mij raad geven? moet ik energie blijven steken? moet ik meer aan mezelf denken? Komt dit echt door zijn angstaanvallen? ... ben ten einde raad.
Door dexje070
#67251
Hi
je zit echt in een rotsituatie maar of de paniek/angst samenhangt met relatie weet ik niet, ik heb ook last van paniek/angst maar wil juist niet alleen zijn en zo zijn de meeste want je wil je veilig voelen.
En dan zegt iemand dump haar en hij dumpt je dan zit er toch echt iets niet goed met de relatie,miss zien zijn ouders het niet zitten of zo want die heb je ook dat zijn moederskindjes die verlaten het huis nooit en luisteren altijd ernaar en ze willen wel maar doen het nooit , zo ken ik er een paar hoor.

Ik denk dat je bij jezelf te rade moet gaan wat jij wil en of jij het aankan steeds afgedankt te worden want dit zal zeker niet snel veranderen
Door mulder
#67253
Wat een vervelende situatie. Niemand kan jou vertellen of jouw vriend echt twijfelt aan je relatie of dat het angst is. Hij weet het denk ik zelf ook niet. En omdat hij nu in zo'n moeilijke periode zit, zal hij sneller dingen aannemen van anderen, juist omdat hij zelf niet zo sterk is nu. Ik zou dus geen beslissing nemen nu hij zo labiel is. Maar intussen moet je ook aan jezelf denken. Dus blijven en heen en weer geslingerd worden is denk ik voor jou ook niet goed. Kun je zelf ergens terecht, waar je kan wonen en dan bij hem langs kan gaan. Dan kun je je terugtrekken als je daar behoefte aan heb.
Ik weet wel dat als ik in een angstige periode zit, ik ook wel gedacht heb...misschien ligt het aan mijn relatie, misschien ben ik wel niet gelukkig....maar dat zijn je stomme gedachtes die een oplossing zoeken voor het probleem, iets dat het voor jezelf verklaarbaar maakt dat je zo angstig ben.
Ik zou zeggen, probeer te ontdekken wat jij wilt, wil jjj verder met deze man, hou je genoeg van hem om dit vol te houden, want deze periodes zullen blijven terugkomen denk ik. Maak je eigen plan en laat t niet van hem afhangen. Ik wens je veel sterkte!
Door dev
#67256
Ikzelf heb hetzelfde als je vriend heeft, het moment dat ik naar ga voel ik me niet meer prettig tegenover mn vriendin. Ik kan niet voor hem spreken, maar bij mij is t een combi van dingen.

De belangrijkste is dat ik weet dat ik energie kost om mee om te gaan en dat wil ik haar niet aan doen. Ik krijg de behoefte om me af te zonderen zodat ik anderen niet lastig val, ook mn vriendin niet. Dat betekend niet dat ik haar als individu niet meer wil!

De tweede is dat ik heel onzeker wordt. Ik loop niet zo sync met haar als ik normaal doe, ik mis de "tussen de woorden" context en vat t meeste op alsof ze me zat is, ik ga steeds uit van het ergste. Daardoor ga ik mezelf soort van indekken wat de hele situatie alleen maar erger maakt.

En wat ook erg lastig is, is dat redeneren niet meer gaat. Ik mis wat een klein probleem is en wat een groot probleem is, álles word ervaren als een groot probleem (grappig genoeg wéet ik wel dat t niet zo is, ik vóel t niet). Ik raak snel t overzicht kwijt en ga minder doordachte keuzes maken (paniekkeuzes).

De oplossing is in mijn geval redelijk simpel, als zij aangeeft dat ze t niet erg vind als ik daar in zit (en het meent!) en er heel luchtig mee om gaat (hij: "Ik wil dat je gaat" -> "Oke, voor nu zal ik je even ruimte geven, kom ik straks weer terug, oke?", of "Nee, ik blijf wel, ik ga daar wel een boek lezen tot je weer prettiger voelt :) "). Dit kost haar energie, want je moet t volhouden want ik t begin geloof ik je niet "Kijk me nou, alsof je dat kan menen
").
The catch is dat ik er niet om kan vragen, want dan is t niet oprecht.
Paniekaanvallen en CBD Olie