- 24 sep 2015, 15:22
#67249
Hallo
Ik ben 29 jaar en ben al 4 jaar gelukkig samen met mijn vriend van 35 jaar.
10 jaar geleden heeft hij een burn out gehad en is daar heel moeizaam van hersteld. Dit maakte ook dat wij pas na 2.5jaar samen zijn gaan samenwonen in zijn huis (hij kan zijn mama moeilijk achterlaten). Alle soit 15/8/2014 zijn wij dan toch gaan samenwonen en dat ging super! Tot begin juli, op drie dagen tijd was mijn vriend totaal iemand anders.
Hij nam nog steeds medicatie voor zijn 'depressie' - burn out. Nu bleek dat hij drie maanden (febr-april) een dubbele dosis van zijn medicatie had genomen en dus sinds mei-juni terug was overgeschakeld op zijn gewone dosis. Hij was zich hier niet van bewust, miscommunicatie met zijn apotheker.
Dus begin juli had hij afkickverschijnselen wat samen ging met hevige angstaanvallen. Hij begon te twijfelen aan onze relatie en uiteindelijk zijn wij 14 dagen uit elkaar gegaan. Na 14 dagen zei zijn psycholoog dat ik eens moest meekomen naar een sessie. Dat deed ik dus, zij heeft mij toen gevraagd of ik het zag zitten terug bij hem te komen en bij hem te wonen (voorlopig is dit bij zijn ouders want hij durft niet naar zijn huis). Ik heb toegezegd en woon nu bij zijn ouders. (de reden dat ik dit doe is omdat ik niet voorbij zijn ziekte kan, mijn mama is heel haar leven depressief geweest dus ik weet goed wat het is niet jezelf te zijn).
Nu woon ik al 4 weken bij hem en zijn ouders maar ik blijf de dupe van zijn angstaanvallen. Hij beseft heel goed dat hij mij graag ziet maar als hij angst heeft twijfelt hij aan onze relatie. Zaterdag heeft hij mij naar huis gestuurd om mij 5 seconden later tegen te houden. Ik vind dit echt niet gemakkelijk en weet ook niet meer hoe ik hiermee om moet gaan. Ik heb het gevoel dat ik dit niet lang meer trek.
Maandag en dinsdag waren super goed, hij had geen angsten dus zijn gevoel tov mij was super. Nu was er gisteren iemand die tegen hem gezegd had 'als je twijfelt moet je je vriendin dumpen' en ja lap alles wat goed liep is terug voorbij, wij kunnen terug van 0 beginnen. Ik ben hier echt moe van en vandaag heb ik al een hele dag lopen wenen (wat niet echt praktisch is op mij werk ).
Kan iemand mij raad geven? moet ik energie blijven steken? moet ik meer aan mezelf denken? Komt dit echt door zijn angstaanvallen? ... ben ten einde raad.
Ik ben 29 jaar en ben al 4 jaar gelukkig samen met mijn vriend van 35 jaar.
10 jaar geleden heeft hij een burn out gehad en is daar heel moeizaam van hersteld. Dit maakte ook dat wij pas na 2.5jaar samen zijn gaan samenwonen in zijn huis (hij kan zijn mama moeilijk achterlaten). Alle soit 15/8/2014 zijn wij dan toch gaan samenwonen en dat ging super! Tot begin juli, op drie dagen tijd was mijn vriend totaal iemand anders.
Hij nam nog steeds medicatie voor zijn 'depressie' - burn out. Nu bleek dat hij drie maanden (febr-april) een dubbele dosis van zijn medicatie had genomen en dus sinds mei-juni terug was overgeschakeld op zijn gewone dosis. Hij was zich hier niet van bewust, miscommunicatie met zijn apotheker.
Dus begin juli had hij afkickverschijnselen wat samen ging met hevige angstaanvallen. Hij begon te twijfelen aan onze relatie en uiteindelijk zijn wij 14 dagen uit elkaar gegaan. Na 14 dagen zei zijn psycholoog dat ik eens moest meekomen naar een sessie. Dat deed ik dus, zij heeft mij toen gevraagd of ik het zag zitten terug bij hem te komen en bij hem te wonen (voorlopig is dit bij zijn ouders want hij durft niet naar zijn huis). Ik heb toegezegd en woon nu bij zijn ouders. (de reden dat ik dit doe is omdat ik niet voorbij zijn ziekte kan, mijn mama is heel haar leven depressief geweest dus ik weet goed wat het is niet jezelf te zijn).
Nu woon ik al 4 weken bij hem en zijn ouders maar ik blijf de dupe van zijn angstaanvallen. Hij beseft heel goed dat hij mij graag ziet maar als hij angst heeft twijfelt hij aan onze relatie. Zaterdag heeft hij mij naar huis gestuurd om mij 5 seconden later tegen te houden. Ik vind dit echt niet gemakkelijk en weet ook niet meer hoe ik hiermee om moet gaan. Ik heb het gevoel dat ik dit niet lang meer trek.
Maandag en dinsdag waren super goed, hij had geen angsten dus zijn gevoel tov mij was super. Nu was er gisteren iemand die tegen hem gezegd had 'als je twijfelt moet je je vriendin dumpen' en ja lap alles wat goed liep is terug voorbij, wij kunnen terug van 0 beginnen. Ik ben hier echt moe van en vandaag heb ik al een hele dag lopen wenen (wat niet echt praktisch is op mij werk ).
Kan iemand mij raad geven? moet ik energie blijven steken? moet ik meer aan mezelf denken? Komt dit echt door zijn angstaanvallen? ... ben ten einde raad.