- 19 mei 2014, 14:51
#63623
Hoi, ik ben robin en ik ben 19 jaar. Ik heb sinds ongeveer een half jaartje een relatie met een meisje dat paniekaanvallen heeft. Ik weet de laatste tijd alleen niet meer zo goed wat ik moet doen.
Om haar situatie een beetje uit te leggen; ze gaat niet naar school en ze durft ook niet te werken. Ze is doodsbang om in de trein of bus te gaan, alleen durft ze dat al helemaal niet meer. Ze durft alleen eigenlijk niet uit haar stad te komen omdat ze niet te ver van huis durft te zijn. Ze heeft wat therapie gehad en is nu aan het wachten op de volgende fase dus momenteel probeert ze het meeste zelf.
Ik weet alleen niet meer zo goed hoe ik haar nou het beste kan helpen. Ik heb al het een en ander op dit forum gelezen en dat het juist goed is om haar te pushen. Haar moeder heeft zelf ook paniekaanvallen gehad en zij is dus erg bezorgd om haar dochter, daardoor pusht haar moeder haar weinig omdat ze zelf weet hoe het voelt. Als ik bij haar ben probeer ik haar vaak wel mee ergens naar toe te nemen of een stukje in de trein te reizen, meestal wil ze dat in het begin allemaal niet maar als ze uiteindelijk meegaat dan gaat nog alles goed ook!
Echter doordat ik haar overal mee wil helpen/pushen ontstaan er ook vaak ruzies en irritaties. (we wonen 2 uur van elkaar af en hebben doordeweeks alleen contact via whatsapp etc.) en dan reageert ze natuurlijk veel sneller geirriteerd wanneer ik haar bijvoorbeeld ergens op wil wijzen wat ze niet gedaan heeft maar wat ze wel zou doen en wat goed is voor haarzelf en dr paniekaanvallen. (bijvoorbeeld sporten, niet meer tot diep in de nacht achter haar laptop zitten blabla) ik wil natuurlijk t beste voor mn vriendin en ik ben bang dat als ik haar niet meer push of op dingen wijs dat ik er dan spijt van krijg. ze kan zichzelf niet echt aan afspraken houden voor zichzelf omdat ze gewoon te weinig zelfdiscipline daarvoor heeft.
Echter heb ik gewoon t idee dat het wel ten koste gaat van onze relatie al die irritaties.ik wil er juist voor haar zijn als ze t moeilijk heeft en positief over alles wil zijn wat ze wel goed doet, wat ik ook vaak probeer. ik ben ook vaak heel trots op haar als haar alleen iets lukt! en ik hou heel veel van haar maar het begint ook een beetje mijn leven te beheersen, omdat ik dan het idee heb dat ik dingen moet gaan controleren of ze zich wel aan afspraken houdt. soms heb ik het idee dat ze dat zelf allemaal niet echt wil maar het vooral doet omdat ik het zeg.
Ik denk dat het allemaal wel beter zal gaan wanneer ze therapie krijgt maar daar wacht ze nu al maanden op, en ik ben bang dat ze anders weer een terugval krijgt. ik weet niet meer hoe ik haar het beste kan helpen? want wanneer we dingen buiten samen proberen etc gaat het vaak wel goed en is ze achteraf altijd blij dat we t deden! alleen doordeweeks kan ik haar niet helpen en als ik haar dan ergens mee wil pushen krijgen we vaak ruzie of shit..
Om haar situatie een beetje uit te leggen; ze gaat niet naar school en ze durft ook niet te werken. Ze is doodsbang om in de trein of bus te gaan, alleen durft ze dat al helemaal niet meer. Ze durft alleen eigenlijk niet uit haar stad te komen omdat ze niet te ver van huis durft te zijn. Ze heeft wat therapie gehad en is nu aan het wachten op de volgende fase dus momenteel probeert ze het meeste zelf.
Ik weet alleen niet meer zo goed hoe ik haar nou het beste kan helpen. Ik heb al het een en ander op dit forum gelezen en dat het juist goed is om haar te pushen. Haar moeder heeft zelf ook paniekaanvallen gehad en zij is dus erg bezorgd om haar dochter, daardoor pusht haar moeder haar weinig omdat ze zelf weet hoe het voelt. Als ik bij haar ben probeer ik haar vaak wel mee ergens naar toe te nemen of een stukje in de trein te reizen, meestal wil ze dat in het begin allemaal niet maar als ze uiteindelijk meegaat dan gaat nog alles goed ook!
Echter doordat ik haar overal mee wil helpen/pushen ontstaan er ook vaak ruzies en irritaties. (we wonen 2 uur van elkaar af en hebben doordeweeks alleen contact via whatsapp etc.) en dan reageert ze natuurlijk veel sneller geirriteerd wanneer ik haar bijvoorbeeld ergens op wil wijzen wat ze niet gedaan heeft maar wat ze wel zou doen en wat goed is voor haarzelf en dr paniekaanvallen. (bijvoorbeeld sporten, niet meer tot diep in de nacht achter haar laptop zitten blabla) ik wil natuurlijk t beste voor mn vriendin en ik ben bang dat als ik haar niet meer push of op dingen wijs dat ik er dan spijt van krijg. ze kan zichzelf niet echt aan afspraken houden voor zichzelf omdat ze gewoon te weinig zelfdiscipline daarvoor heeft.
Echter heb ik gewoon t idee dat het wel ten koste gaat van onze relatie al die irritaties.ik wil er juist voor haar zijn als ze t moeilijk heeft en positief over alles wil zijn wat ze wel goed doet, wat ik ook vaak probeer. ik ben ook vaak heel trots op haar als haar alleen iets lukt! en ik hou heel veel van haar maar het begint ook een beetje mijn leven te beheersen, omdat ik dan het idee heb dat ik dingen moet gaan controleren of ze zich wel aan afspraken houdt. soms heb ik het idee dat ze dat zelf allemaal niet echt wil maar het vooral doet omdat ik het zeg.
Ik denk dat het allemaal wel beter zal gaan wanneer ze therapie krijgt maar daar wacht ze nu al maanden op, en ik ben bang dat ze anders weer een terugval krijgt. ik weet niet meer hoe ik haar het beste kan helpen? want wanneer we dingen buiten samen proberen etc gaat het vaak wel goed en is ze achteraf altijd blij dat we t deden! alleen doordeweeks kan ik haar niet helpen en als ik haar dan ergens mee wil pushen krijgen we vaak ruzie of shit..