Forum

Hier kunnen familie en vrienden van personen met paniekaanvallen hun verhaal en ervaringen uitwisselen.

Moderators: Leon, Leap

Door liesje
#3318
Ik weet niet of het bij iedereen zo is met pleinvrees maar bij mij is het echt onleefbaar wonen en dat al 3 jaar lang.
De druk van mijn familie kan ik echt niet meer aan. Ik krijg daar zoveel stress van, echt niet normaal! & dat al van dag 1 van mijn ziekteverlof.
Een leven met pleinvrees is op zich al een hel. Maar daar nog het onbegrip en de immense druk van familie erbij (en ook van gewone mensen,'vrienden') is een dubbele hel. Dat meen ik echt! DAt is echt dubbel zo erg!
Ik kan ook echt bij niemand terecht in de familie waar ik echt mijn verhaal eens bij kwijt kan of die een beetje meevoelt met me. Ik stuit enkel maar op onbegrip met alles erop en eraan.
Probeer ik niets, krijg ik zo op mijn kop.
Probeer ik iets, krijg ik ook op mijn kop omdat ik bv teveel paniek heb...

& vrienden? die laten me gewoon in de steek. Mijn 'beste vriendin' van voor dat ik pleinvrees had, heb ik al 3 jaar niet meer gezien.

OP deze manier wil ik eigenlijk niet verder meer leven. Dat weet mijn dokter en therapeut en toch doen ze nog steeds niets voor me, me alleen maar laten aanmodderen doen ze...
Therapeuten daar heb ik ook geen goed woord over. Ze zouden nooit door een vuur voor je gaan.
Gebruikersavatar
Door lily
#3430
liesje schreef:Ik weet niet of het bij iedereen zo is met pleinvrees maar bij mij is het echt onleefbaar wonen en dat al 3 jaar lang.
De druk van mijn familie kan ik echt niet meer aan. Ik krijg daar zoveel stress van, echt niet normaal! & dat al van dag 1 van mijn ziekteverlof.
Een leven met pleinvrees is op zich al een hel. Maar daar nog het onbegrip en de immense druk van familie erbij (en ook van gewone mensen,'vrienden') is een dubbele hel. Dat meen ik echt! DAt is echt dubbel zo erg!
Ik kan ook echt bij niemand terecht in de familie waar ik echt mijn verhaal eens bij kwijt kan of die een beetje meevoelt met me. Ik stuit enkel maar op onbegrip met alles erop en eraan.
Probeer ik niets, krijg ik zo op mijn kop.
Probeer ik iets, krijg ik ook op mijn kop omdat ik bv teveel paniek heb...

& vrienden? die laten me gewoon in de steek. Mijn 'beste vriendin' van voor dat ik pleinvrees had, heb ik al 3 jaar niet meer gezien.

OP deze manier wil ik eigenlijk niet verder meer leven. Dat weet mijn dokter en therapeut en toch doen ze nog steeds niets voor me, me alleen maar laten aanmodderen doen ze...
Therapeuten daar heb ik ook geen goed woord over. Ze zouden nooit door een vuur voor je gaan.
Hoi Liesje,

Heeel herkenbaar allemaal! Ik heb ook vaak gedacht niet meer zo verder te willen leven maar toch diep van binnen weet ik dat er een tijd komt dat het beter en goed zal gaan! Onbegrip zul je je hele leven blijven houden,in alle soorten situaties. Ben ook in de steek gelaten door iedereen waarvan ik dacht dat het vrienden waren maar dan zijn het je vrienden gewoonweg niet! Heb ook van mijn naasten dus familie onbegrip en dat doet zeer maar het is moeilijk straatvrees/pleinvrees onder woorden te brengen en iemand uit te kunne leggen wat je voelt en door moet maken! Ik heb hulp van een goede therapeute gelukkig nu na een aantal mislukte pogingen. Maar probeer niet op te geven,de grootste kracht zit immers in jezelf!! Daarom heb ik een boek geschreven,dat men me iets meer kan leren begrijpen,zo niet heb ik alles gedaan wat ik kan/kon doen en is het hun probleem en niet de mijne..
Gebruikersavatar
Door Richard
#3447
Hoi Liesje,

Ik hoop dat je ergens weer een lichtpuntje ziet en van binnen sterker kan worden om nieuwe relaties aan te gaan met nieuwe vrienden en kennissen.

Wat jammer dat die therapeuten zo onbetrouwbaar zijn. Het zou je misschien kunnen helpen om eens anders te kijken naar hun rol. Misschien houdt een therapeut juist wel afstand, zodat jij het gevoel krijgt, dat je het helemaal alleen moet doen. En zodat je straks er juist veel sterker uikomt. Stel je eens voor, dat je straks een therapeut vind, die alles voor je doet en echt voor je door het vuur gaat. Die je altijd kunt bellen als je je angstig voelt. Word je dan niet te afhankelijk van een hulpverlener? Ben je niet veel trotser op jezelf, als je het inderdaad helemaal zelf gedaan hebt? Dan weet je namelijk wel zeker, dat als je ooit nog eens een terugval krijgt, dat jij het zelf voortaan aankan.

Nou, het zijn zo maar gedachten, die je misschien helpen om het juist als een uitdaging te zien. Als je straks echt in jezelf gaat geloven, komen al die sociale banden echt wel weer terug. I promise :)
Door Leon
#3453
veel therapeuten denken dat ze het wel weten maar zolang je therapeuten heb die zelf nooit een aanval hebben gehad kunnen nooit helemaal begrijpen wat je nu daadwerkelijk voelt. De allerbeste therapeuten die er zijn dat zijn de mensen die hier posten, die leven en voelen met je mee en weten precies wat je meemaakt. Alleen daar kom je er niet mee en hebben ze zelf vaak nog problemen zat. paniek is een complex geval en idd er is helaas teveel onbegrip. En kan me soms dan ook wel eens indenken hoe zij dan denken. Het is ook heel moeilijk voor te stellen. maar Liesje, je kopje laten hangen heeft helemaal geen zin want dan word het alleen maar moelijker voor je. Wat er ook gebeurd of wat je ook meemaakt laat je niet gek maken door dat paniekmonstertje. Die heeft ook niet het eeuwige leven . Beste manier om je het bestrijden is je houding veranderen. je hebt het nu eenmaal , je moet het bevevhten met alles wat je hebt en idd je moet het alleen doen . vrienden die jou hebben laten zitten, blijken dan achteraf toch niet zulke beste vrienden te zijn, spijtig genoeg. Ik ben ook door een hel gegaan , 25 jaar, maar ben altijd door gegaan en blij dat ik het gedaan heb. Me leven kan niet meer stuk , ben nu zo gelukkig en blij en ik weet zeker dat het jou ook gaat gebeuren. Alleen hoop ik wel sneller voor je dan dat ik er over gedaan hebt. dus meid , kom op ga die strijd weer aan en laat je niet kennen

leon
Gebruikersavatar
Door diaantje
#3518
Ik denk altijd maar , de vrienden die me nu laten barsten ( en dat zijn er veel) dat waren dus geen echte vrienden, en die ben ik liever kwijt dan rijk. De mensen die ik nu overhoud zijn tenminste echte vrienden, en al kunnen ze t niet altijd begrijpen wat ik heb...ik besef me dan maar......ik snap t zelf niet eens....laat staan dat een ander t kan snapppen.
xxxx en sterkte!! diaan
Door Angel
#4984
Hoi !!

Ik ken dat maar al te goed !

OOk ik heb vrienden verloren, omdat ze het niet begrijpen !
Maar ik denk maar zo, waren het wel echte vrienden ?
Je weet in ieder geval, wat je aan wie hebt. Echt vrienden, zullen je steunen en er voor je zijn..

Voor familie net zo. Ik heb zo vak te horen gekregen: stel je niet aan, gewoon door heen bijten!
Nou makkelijk gezegt allemaal ! :(
Totdat ze op een gegeven moment naast me liepen, en het meemaakte wat er gebeurde. Toen was het ineens toch wel erg en moeilijk ! Het is ook vaak moeilijk te begrijpen , je ziet aan de buitenkant namelijk niks ! Das vaak heel vervelend....

En therapeuten ?? Tja.... die snappen het soms idd niet neej ! Ik weet er alles van :?
totdat ze van Arbo er zich mee gingen bemoeien, toen kon het ineens wel dat ze met me naar buiten ging en om me over mijn straatvrees te helpen. Anders weet ik zeker, dat ze me aan hadden laten modderen ... GRRR

Veel succes groetjes, Angelique
Door mickey
#5518
Ik denk dat iedere panieker tegen het zelfde probleem aan loopt. Dat eeuwige onbegrip... Dat maakt het nog eens extra moeilijk.

Heb je zelf het gevoel of je de Mount Everest moet beklimmen om op een verjaardag te komen of naar een feestje te gaan; gaan zij juist net doen of je een zwakkeling bent. Daar knap je lekker van op!!

Echt waardeloos. Dat ze het niet begrijpen, daar kan ik wel in komen, dat is ook moeilijk, als je het zelf niet hebt. Vooral als je het ook hebt bij dingen die je wél graag zou willen doen. Maar dat ze je gewoon laten stikken, daar kan ik echt heel verdrietig van worden. Zelf heb ik gelukkig aan de meeste mensen om me heen wel veel steun en de mensen die me niet zo kunnen volgen, vertel ik ook niet te veel.

Wel heb ik mijn ouders er een beetje door verloren, dat doet enorm veel pijn, maar ik probeer juist blij te zijn met alle mensen omm e heen, die er wel voor me zijn!
Door Leon
#5523
[quote="mickey"]Ik denk dat iedere panieker tegen het zelfde probleem aan loopt. Dat eeuwige onbegrip... Dat maakt het nog eens extra moeilijk.

Heb je zelf het gevoel of je de Mount Everest moet beklimmen om op een verjaardag te komen of naar een feestje te gaan; gaan zij juist net doen of je een zwakkeling bent. Daar knap je lekker van op!!

Echt waardeloos. Dat ze het niet begrijpen, daar kan ik wel in komen, dat is ook moeilijk, als je het zelf niet hebt. Vooral als je het ook hebt bij dingen die je wél graag zou willen doen. Maar dat ze je gewoon laten stikken, daar kan ik echt heel verdrietig van worden. Zelf heb ik gelukkig aan de meeste mensen om me heen wel veel steun en de mensen die me niet zo kunnen volgen, vertel ik ook niet te veel.

Wel heb ik mijn ouders er een beetje door verloren, dat doet enorm veel pijn, maar ik probeer juist blij te zijn met alle mensen omm e heen, die er wel voor me zijn![/quote]

Blijf zeer zeker blij dat die mensen er zeker zijn. Steek daar lekker je energie in . Mensen die je niet begrijpen kost driedubbel zo veel energie
Gebruikersavatar
Door lily
#5560
Precies, mensen die het niet begrijpen is nutteloze energie in iets steken. Hoewel het van naasten wel moeilijk is, om je onbegrepen te voelen!
Door mickey
#5566
Blijft moeilijk ja maar door steeds meer afstand te nemen, hoop ik iets minder vatbaar te worden voor hun invloeden...
Gebruikersavatar
Door nance34
#15975
bij mij is juist heel veel begrip van mijn vrienden en familie.
nog niemand van mijn vrienden heeft me de afgelopen 5 jaar laten vallen en ook mijn baas en collega's zijn zo vol begrip.
alleen diegene waar ik het liefste wat begrip van zou kunnen gebruiken laat me nu ineens voelen niet meer zo blij met me te zijn. mijn vriend.
we zijn nu bijna een jaar samen en ik heb er nooit een geheim van gemaakt dat ik paniekaanvallen heb en hij vond dat niet erg.
het ging in die tijd ook eigenlijk heel goed met me. sinds afgelopen donderdag is het weer helemaal mis en sindsdien sluit hij me helemaal buiten.
krijg niks als botte reacties en dat terwijl ik de hulp heel snel weer in gang heb gezet.
krijg nu al therapie en heb ook al weer medicijnen.
ik snap dat het voor hem niet makkelijk is maar toch is dit erg vervelend want nu komt er zo'n grote druk op me te staan. wil hem niet kwijt en heb daardoor wel steeds het idee dat ik dingen moet gaan ondernemen en door de druk gaat dat steeds compleet mis.
Gebruikersavatar
Door manuella
#15984
mijn familie begrijpt me ook en mijn echtgenoot is er 1uit de 1000 maar zijn moeder is verschrikkelijk!
Ik heb nog nooit iemand gehad dat me zo naar beneden haalde als zij!!
Door americanbooklover
#19794
Snap precies wat je bedoelt. Je omgeving kan soms hard reageren, spreek ik uit ervaring.
Je bent absoluut niet de enige die dit ervaart, ik heb hetzelfde gehad . Mn vrienden hebben me toen ziek was van de paniek ook laten vallen, maar ik denk dan maar dat dat dus absoluut geen echte vrienden zijn geweest. En ook afgelopen week nog had ik zon ervaring: iemand die ik lang niet had gesproken vroeg hoe het met mij was, dus ik vertelde over mn periode met angst en paniek en ze vroeg door hoe dat precies zit en ik vertelde toen ook dat mn vrienden me lieten vallen. Toen zei ze ineens dit: ''heb jij nou niet door hoeveel je over jezelf praat de hele tijd" en dat op een nogal botte manier. Ik heb het me maar niet aangetrokken.
Hoop dat het je iets steunt dat je er absoluut niet alleen voor staat, en deze moeilijke periode gaat absoluut voorbij, en probeer zo veel mogelijk dingen te doen die JIJ leuk vind!!
Paniekaanvallen en CBD Olie