Forum

Hier kunnen familie en vrienden van personen met paniekaanvallen hun verhaal en ervaringen uitwisselen.

Moderators: Leon, Leap

Door trashydiva
#33188
Ik heb een hele lieve vriend al 8 jaar, maar helaas snapt hij helemaal niks van mn paniekaanvallen. Zelf is het ongeveer de rustigste persoon op aarde, dus hij kan het zich ook absoluut niet inbeelden.
Nou heb ik het er met hem regelmatig over gehad en aangegeven dat hij mij echt niet hoeft te begrijpen, maar dat ik wel hoop dat hij er voor mij is als het nodig is.

Nu lijkt hij de laatste maanden erg geïrriteerd door mijn gedrag, waardoor ik me alleen maar drukker ga maken. Ik begrijp dat ik op dit moment niet de meest gezellige persoon ben, maar ik kan hem gewoon niet goed uitleggen waarom ik niet gezellig kan winkelen, waarom ik de boodschappen niet alleen durfde te halen etc.
Op vakantie werd hij boos en zei dat ik juist nooit voor hem klaar stond als hij mij nodig heeft, wat inderdaad 2x voorkwam in een hele stressvolle situatie, waardoor ik meteen een paniekaanval kreeg en idd. niks meer kon betekenen voor hem.

Ik heb al gevraagd of hij hier eens op het forum wil kijken, maar na jaren heeft hij dat nog steeds niet gedaan.

Ik neem aan dat meerdere mensen hier partners hebben die nergens last van hebben ;) en mijn vraag is; hoe pakken jullie ditt aan?

Ik probeer mijn vriend er zo min mogelijk mee lastig te vallen--> ik bel hem niet overstuur op z'n werk op ofzo en ik probeer boodschappen te doen op momenten dat ik me beter voel (of sneaky met mn ouders :D ), maar het is wel m'n vriend en ik zou het ook wel fijn vinden als hij gewoon af en toe zegt " hups, kom ik ben er voor je en we proberen het gewoon" Maar helaas gebeurt dat niet omdat hij vindt dat ik al veel te lang zo bezig ben en ik voel me eerder een blok aan zijn been :(

Iemand tips :)

p.s. hij is heel lief en leuk hoor verder, maar dit stukje :S
Gebruikersavatar
Door diaantje
#33190
Hoi,

Ik snap je situatie helemaal....ik denk dat wij bij onze partners toch ergens begrip zoeken,...maar ergens ook weten dat ze het nooit zullen begrijpen, aangezien ze het zelf nooit ervaren.
Mijn partner , die ook zo lekker nuchter is overigens, die had t er in t begin ook heel moeilijk mee, kon maar niet dat ik gewoon dingen niet kon, hoe graag ik het ook wilde.
God, wat heb ik me vaak alleen gevoeld....
Inmiddels is die gelukkig wel een deel bijgedraaid, al kan ik nog steeds boos worden als die zegt als t ff niet gaat, gewoon doorgaan grrrrrrr. Dan denk ik echt van , flikker op met je gewoon doorgaan, zie je dan niet dat ik stuk zit?
Aan de andere kant ben ik achteraf, nu ik nagenoeg PA vrij ben, wel blij dat die zo nuchter was, en me af en toe een flinke schop onder me kont gaf, want anders had ik der veel langer in blijven hangen.
En nu als ik er doorheen zit, denk ik gewoon....al baal je er als partner soms van, het is een stukje van mij en mijn leven en het hoort bij me. T is niet anders...hou maar van me zoals ik ben, zo niet.....dan maar niet toch. Kortom, ik ben der zelf ook een stuk harder ingeworden.
Ik ben ook echt gaan leren te zeggen tegen mezelf, als ik mezelf soms al niet begrijp, waarom verwacht ik dan wel dat een ander het begrijpt.

Het is gewoon best een moeiliujk situatie......waarin ik nu denk dat we vooral niet teveel van onze partners moeten verwachten. Sterkte!! xxxx
Door Jotje72
#33192
Hoi,

Wat vervelend voor je! Het is voor een partner ook moeilijk te begrijpen wat er met je gebeurt. Ook ik heb een partner, die al jaren met mijn paniek leeft. Hij begrijpt het niet, maar steunt me gelukkig wel. Ook helpt hij me door voor mij moeilijke situaties heen, bijvoorbeeld door geen druk op me te leggen. Maar ook hem wordt het soms te veel, en dat begrijp ik. Ik denk dat het belangrijk is om te blijven praten met elkaar, vertel elkaar wat je bezig houdt. En geen dingen sneaky doen :-).

Toen ik net begreep wat er met me aan de hand was, heb ik mijn moeder en mijn partner het boek Angstaanvallen van Claudia Mandorf laten lezen. Dit legt uit wat er met je gebeurt op het moment dat je in paniek bent. Dat heeft voor in ieder geval wat meer inzicht gegeven. Wie weet geldt dat voor jouw partner misschien ook?!

Succes!

M.
Door trashydiva
#33194
Hoi, bedankt voor jullie berichtjes! :)
Ik snap ook zeker wel dat het voor anderen lastig is, maar pffff...... af en toe steun zou zo lekker zijn, of een schop onder m'n kont, ook goed :)
Als het maar iets is. Maar hij doet helemaal niks, negeert het. Misschien dat hij niet weet hoe hij ermee om moet gaan, maar ik heb meer hte idee dat hij het gewoon lastig vindt en gewoon een leuke vrolijke vriendin wil hebben. Sites en boeken doet hij niks mee helaas :(

En dan is het heel lullig, maar dan denk ik bij mezelf van ; had jij maar eens zo'n aanval, terwijl ik hem dat helemaal niet toewens, want leuk is anders :S
Gebruikersavatar
Door ImmortalBeloved
#33195
Hmm ja mijn relatie is erop kapotgegaan.
Ik herken ook zeker de gedachte wel *had jij maar een keertje het gevoel*
maar idd je wenst het toch weer niemand toe... heel dubbel.
Door tania 67
#33210
hallo
als iemand nog nooit een paniekaanval ervaren heeft dan is het onmogelijk om te weten wat voor hel het soms is voor ons
mijn partner steunt mij wel maar echt begrijpen doet hij ook niet,soms zegt hij denk gewoon aan iets anders,ja ik wou soms dat het zo makkelijk was
het is soms ook moeilijk voor hen ,ze weten niet hoe ze ermee om moeten gaan
maar inderdaad af en toe wat steun is beter ook al begrijpen ze het niet
tenslotte heb je een relatie in goede en slechte dagen,en tenslotte is paniek een deel van ons
ik heb in de tijd een lang gesprek gehad met mijn partner en hem uitgelegd hoe ik mij op zo een moment voelde en dat heeft geholpen
ik denk moest hij het volledig negeren dat ik het er heel moeilijk mee zou hebben maar ja dat is messchien zijn manier om er mee om te gaan,en natuurlijk is dit niet leuk voor jou
je wenst je soms ook zo een aanval toe ,dan zouden ze beseffen wat het is ,maar ja dat wens je je ergste vijand nog niet toe
ze denken soms dat we overdrijven,en dat het allemaal simpel op te lossen is,ik wou dat het waar was
moesten we iets anders mankeren dan zouden we wel op begrip kunnen rekenen,helaas bij paniek is er zo een groot taboe en sommige mensen weten niet eens dat het bestaat en zo botsen wij op heel wat onbegrip
en daarom ben ik zo blij dat dit forum hier is want hier begrijpen wij elkaar echt,we weten wat het is
groetjes tania
Paniekaanvallen en CBD Olie