dit is ook lang mijn grote angst geweest ,dat mijn zoon die paniek zou hebben geerft
want helaas het is erfelijk en mijn zoon is een echt stress konijn
maar hij kan er veel beter mee omgaan of ik
zijn karakter is heel anders of het mijne
hij doet niets tegen zijn zin
zegt neen als er hem iets gevraagd wordt wat hem niet past
uit zijn mening
is helemaal geen perfectionist en een controlefreak is hij ook al niet
maar hij is wel een stresskonijn net als bij mij
maar juist omdat hij zo vol van zelfvertrouwen is (want dat heeft hij,soms iets teveel
) reageert hij heel anders en dat is net zijn sterke punt en een groot voordeel naar mijn mening
stress en oplossingen zoeken is een hobby van hem,het zit zelfs in zijn studies voor een stuk verweven
het motto van mijn zoon : voor alles is er een oplossing
pieker niet over wat iemand tegen jou gezegd heeft ,maar reageer met gelijke munt
doe niets tegen je zin,zeg neen
en stress ja dat kent hij en dan is hij net als mij ,maar het grote verschil tussen ons hij weet wanneer hij moet stoppen met piekeren
in de examenperiode is hij echt stressvol,maar eens de examens voorbij zijn en hij zijn uitslag nog niet heeft
dan zegt hij doodleuk ja nu kan ik er toch niets meer aan veranderen,terwijl ik vroeger na de examens nog steeds piekerde hoe mijn uitslag zou zijn
hij is lang klein geweest van gestalte en in het 1 ste middelbaar werd hij ervoor gepest ,maar hij reageerde er op en kwam uit voor zijn mening
hij was niet bang van de pesters ,ik in mijn schooltijd wel
hij is dan ook niet lang gepest geweest ,juist omdat hij er niet bang voor was
en dan wist ik hij komt op voor zichzelf,reageert heel anders dan ik op die leeftijd
misschien heeft hij wel paniek genen ,juist door zijn andere karakter trekken of die van mij zal hij er hopelijk minder last van ondervinden
hij is nu 22 jaar en op die leeftijd wist ik al wat paniek was ik had het al meegemaakt,hij gelukkig niet en ik hoop dat hij het nooit meemaakt
maar het lange tijd ook een angst geweest van mij at hij het zou geerft hebben van mij
en moest het zo zijn geweest dan moet het inderdaad veel pijn doen als moeder
om je kind te zien vechten tegen iets waarvan je weet dat het soms een lijdersweg is
langs de andere kant jij als moeder of vader weet wat het is en kan hem of haar beter helpen en begeleiden
een kleine troost maar toch iets
ik ben er ook altijd heel open in geweest tegenover hem en hij zelf zegt dan gewoon dat ik een situatie anders moet gaan aanpakken voor mijn eigen bestwil
dus op die manier leer ik van hem
groetjes