- 03 jan 2022, 17:25
#68968
Hoi, ik date sinds mei 2021 iemand die bekend is met paniekstoornissen en daarvoor medicatie slikt.
Hij is hooggevoelig en het vermoeden bestaat dat daar deze paniekstoornis vandaan komt. Maar dat kan ik niet met zekerheid stellen, het is 4 jaar geleden voor hem begonnen tijdens de breuk met zijn toenmalige partner en carriereswitch.
Het enige dat ik daarvan tot nu toe heb gemerkt is dat hij veel tijd voor zichzelf nodig heeft (en we elkaar dus weinig zien).
Ik heb het altijd lastig gevonden om elkaar zo weinig te zien, laat ik daar eerlijk in zijn. Maar het is iets wat ik heb geaccepteerd want het fijne gevoel wat we samen hebben als we samen zijn is te goed om zomaar te laten gaan.
Echter heeft hij 1 januari (we hebben het niet samen gevierd) een paniekaanval gehad in de nacht (zweten, hyperventilatie, niet meer kunnen slapen). Hij belde me helemaal in tranen op de dag erna dat het mis was.
Er is weinig dat ik nu kan doen behalve me inlezen, proberen te begrijpen wat er is en, en dat is wat zo moeilijk is, hem met rust laten.
Hij heeft rust en ruimte nodig volgens eigen zeggen (en dat geloof ik direct). Maar ik weet niet waar "ons" dat laat. Hoe lang gaat dit duren, en ga ik in de toekomst nog minder van mijn partner kunnen genieten (we zagen elkaar nu eens inde 2-3 weken een paar dagen). Samen sporten ging de afgelopen maanden al niet omdat hij te overprikkeld over vermoeid was. Wandelen en hem ondersteunen in zijn bedrijf, en goed voor hem zorgen met lekker eten en liefde is alles wat ik heb kunnen doen. En ik heb hem (en mijn kinderen) in mijn hart gesloten, ik hou echt van hem.
Maar ergens komt het in me op, kan hij wel een relatie hebben? Heeft hij die energie wel of leidt dit voor hem iedere x tot paniekaanvallen (want een nieuwe relatie, kinderen, samen plannen maken wellicht ooit is spannend en kan een trigger zijn).
Moet ik al mijn behoeften opzij (blijven) zetten om een relatie met te hebben? Ik vind het heerlijk om de kindloze weekenden samen door te brengen. Maar als hij dat niet kan qua energie, wat blijft er dan over? een avondje na een drukke werkdag (ik heb een stevige carrière).
Overigens heb ik het nog niet over de angst bij mij dat hij er zelf een streep onder zet omdat hij beseft dat wellicht een relatie niet past bij zijn aandoening. Me voorbereiden op dat moment is ook erg naar!
zijn er meer mensen die hier mee worstelen?
Hij is hooggevoelig en het vermoeden bestaat dat daar deze paniekstoornis vandaan komt. Maar dat kan ik niet met zekerheid stellen, het is 4 jaar geleden voor hem begonnen tijdens de breuk met zijn toenmalige partner en carriereswitch.
Het enige dat ik daarvan tot nu toe heb gemerkt is dat hij veel tijd voor zichzelf nodig heeft (en we elkaar dus weinig zien).
Ik heb het altijd lastig gevonden om elkaar zo weinig te zien, laat ik daar eerlijk in zijn. Maar het is iets wat ik heb geaccepteerd want het fijne gevoel wat we samen hebben als we samen zijn is te goed om zomaar te laten gaan.
Echter heeft hij 1 januari (we hebben het niet samen gevierd) een paniekaanval gehad in de nacht (zweten, hyperventilatie, niet meer kunnen slapen). Hij belde me helemaal in tranen op de dag erna dat het mis was.
Er is weinig dat ik nu kan doen behalve me inlezen, proberen te begrijpen wat er is en, en dat is wat zo moeilijk is, hem met rust laten.
Hij heeft rust en ruimte nodig volgens eigen zeggen (en dat geloof ik direct). Maar ik weet niet waar "ons" dat laat. Hoe lang gaat dit duren, en ga ik in de toekomst nog minder van mijn partner kunnen genieten (we zagen elkaar nu eens inde 2-3 weken een paar dagen). Samen sporten ging de afgelopen maanden al niet omdat hij te overprikkeld over vermoeid was. Wandelen en hem ondersteunen in zijn bedrijf, en goed voor hem zorgen met lekker eten en liefde is alles wat ik heb kunnen doen. En ik heb hem (en mijn kinderen) in mijn hart gesloten, ik hou echt van hem.
Maar ergens komt het in me op, kan hij wel een relatie hebben? Heeft hij die energie wel of leidt dit voor hem iedere x tot paniekaanvallen (want een nieuwe relatie, kinderen, samen plannen maken wellicht ooit is spannend en kan een trigger zijn).
Moet ik al mijn behoeften opzij (blijven) zetten om een relatie met te hebben? Ik vind het heerlijk om de kindloze weekenden samen door te brengen. Maar als hij dat niet kan qua energie, wat blijft er dan over? een avondje na een drukke werkdag (ik heb een stevige carrière).
Overigens heb ik het nog niet over de angst bij mij dat hij er zelf een streep onder zet omdat hij beseft dat wellicht een relatie niet past bij zijn aandoening. Me voorbereiden op dat moment is ook erg naar!
zijn er meer mensen die hier mee worstelen?