Forum

Hier kunnen familie en vrienden van personen met paniekaanvallen hun verhaal en ervaringen uitwisselen.

Moderators: Leon, Leap

Door Melissa
#18640
Hallo,

Wat ik mij afvraag is hoe jullie ouders/gezin op jullie paniekaanvallen reageren. Bij mij is het zo dat mijn vriend het goed begrijpt, en me gerust stelt wanneer het niet god gaat. Mijn ouders daarentegen onderschatten het, en geven mij het gevoel alsof ik me aanstel. Dit vind ik erg vervelend, want hierdoor wordt de paniek niet minder..
Hoe is dit bij jullie?

Groetjes
Door Sanna
#18665
hoiiii

Mijn man reageert er heel goed op mijn vrienden kring mijn ouders en mijn familie steunen mij heel erg!!!!
Ik ben blij dat ze het begrijpen en we praten er ook heel veel over dat geeft mij ook weer een goed gevoel!!! en wordt ik rustig van!!!
Jammer dat het bij jou niet zo is!!


Liefs sandra
Door Anske
#18705
Hoi,

Ken het dat de ouders het niet begrijpen doen het af met zenuwen en gewone angst :cry: . Ze begrijpen het niet en ik kan er ook met hun niet echt over praten. Ze zijn van een generatie dat ze het niet begrijpen denk ik tegen de 80.
Met mijn man kan ik dat gelukkig wel. Kreeg in 2004 in eenkeer paniekstoornis/angst door bepaalde omstandigheden in het verleden. Toen mijn vriend was bij mij en heeft me goed opgevangen snachts dokter en volgende dag ziekenhuis was in het weekend en hartfilmpje gemaakt dat was goed. Toen vertelde ze wat het was. Ik durfde niks meerbank niet af huis niet uit en alle klachten wat bij een paniek hoorde had ik. Nu zoveel jaren laten heb ik het aardig onder controle vooral door praten met mijn man die veel begript heeft getoond en nog en met mijn psycholoog. Doe het wel allemaal zonder medicijnen moest toen aan de AD maar durfde ook dat niet was ik bang en angstig voor. Heb ook nog hypchonderie erbij dus dan weet je het wel.
Een paar vrienden snappen het wel en daar kan ik er mee praten ook. Durf savonds niet meer lang op bezoek te gaan waarschijnlijk komt dat omdat het snachts is gebeurt. Als ik ga lukt het tot een uur of 11. En dan wordt ik moe en beetje raar in het lichaam heel apart.
Weet je de buitenwereld ziet niks aan je en denken dan gauw je ziet er toch goed uit. Heb je daar nu nog last van . Een kunt beter een been breken dan zien ze het en begrijpen het. Stom denk ik dan luister eens naar elkaar. :roll:




Groetjes Anske :lol:
Door Melissa
#18707
Hee,
Inderdaad Anske, wanneer je er van de buitenkant goed uitziet, denken mensen al snel dat je beter bent. Vervelend is dit eigenlijk. Jammer dat je ouders je niet begrijpen, maar daarentegen is het wel fijn dat je man dit wel doet. Ditzelfde geldt ook voor Sandra.
Wanneer je kunt praten over je gedachtes en gevoelens, lucht dit al een boel op. Ik ben daarom ook blij dat ik bij mijn vriend terecht kan, en dit niet als 'gezeur' beschouwt.

Groetjes
Door patries 1971
#18710
Als mijn man/familie/ vrienden het niet zouden begrijpen dan zou het denk ik nog erger worden.Tuurlijk is het ook moeilijk te begrijpen als je het zelf niet hebt,maar begrip tonen en ervoor je zijn is al genoeg.....Toch?

gr Patries
Door Anske
#18715
Hoiiiiii,

Ja kan er gelukkig goed over praten met mijn man. Maar soms wil ik het niet weten dat ik weer angstig ben sluit me dan ook op in huis. Maar meestal ziet hij het wel aan mij. Wil hem niet altijd tot last wezen zeg ik dan maar dan wordt hij boos want hij is er voor mij. Mijn dochter snapt het ook wel wat maar met haar praat ik er niet altijd over die begrijpt het nu omdat ze zelf weet wat angst nu is. Mijn kids zijn de deur al lang uit. Toen ik het kreeg kon ze zich dat niet voorstellen. Maar zo is het met veel mensen in je omgeving. Moest me in het beginnen ook dwingen om naar de winkel te gaan maar durfde dat niet alleen dus gingen we samen. Bij de kassa was het wachten dan moeilijke voelde je je licht worden in het hoofd , hyperventileren angsten en dan maar proberen rustig te blijven dat viel niet mee. Durf nu nog niet zelf verder op vakantie alleen nederland daar zit ik dus nu ook nog mee. Ben ik het van plan doen we gewoon verder maar dan begint het me te kribbelen en maag en angstig kan je het vergeten en dan baal ik zo van me zelf. Denk ik doe normaal.
Probeer het wel eens met mijn ouders over te hebben hoor maar ze gaan er niet verder op in Krijg daar ook wel eens bij hun een raar gevoel in me hoofd licht vanuit de nek.Soms moet ik het dan zeggen maar niks dan.Heb me er bij neer gelegd Kennen ze niet echt het praten denk ik nu wel eens. Ik had het in 2004 direct moeten zeggen wat het is en wat het inhoudt maar goed niet gedaan omdat ze al genoeg aan zich zelf hadden en ziekelijk zijn. Achteraf dom.
Zelfde met mijn broer kon ik er ook niet over praten .
Veel toestand ook en nu geen contact meer met hem ik was te veel met mijn zelf bezig zei hij over de foon contact verbroken.
Groetjes Anske
Door Leon
#18720
Ik zou zeggen laat je ouders dit forum eens lezen misschien dat ze dan meer begrip krijgen
Door Mad
#18737
Mijn mdr had het toen ik klein was, het kan erfelijk zijn.
Door Melissa
#18741
Hee,

Dat zou ik ook graag willen Leon, maar ze hebben liever niet dat ik op dit forum zit omdat ik er vreemde gedachten van kan krijgen volgens hen. (Wanneer ik bijv. iets lees dat ik dit zelf ook krijg). Dit is alleen niet het geval, ik heb juist veel steun aan dit forum.
Ik kan toch niet tegen ze in gaan dus ik laat het allemaal maar zo, hoop dat ze meer begrip krijgen en dat ik er snel van de paniek af ben. Maar dat hoop ik natuurlijk voor iedereen!

Anske,
Achteraf denk je vaak dat je iets anders had moeten aanpakken. Waarschijnlijk was het in 2004 gewoon beter geweest dat je je ouders er niet mee lastig zou vallen. Zo zou ik op dat moment in ieder geval denken. Ook vervelend dat je geen contact meer met je broer hebt.
Wanneer je angst hebt denk je toch vaak 'doe normaal', maar je kunt er nou eenmaal niks aandoen, anders hadden we dit allang gedaan.. Probeer de dingen te blijven doen die je nu doet, en dit eventueel verder uitbreiden. Je hoeft je er niet voor te schamen dat je niet verder dan Nederland op vakantie wilt, je moet juist blij zijn dat je op vakantie durft!

Groetjes
Door Melissa
#18743
Patries,
Ik zou inderdaad ook alleen maar gekker worden hierdoor. Wanneer ik zelf geen last zou hebben van paniekaanvallen zou dit voor mij raar klinken, maar zou wel begrip tonen voor degene die het wel hebben en ze proberen te steunen. Dit werkt voor mij nl het beste.

Groetjes
Door Anske
#18755
Hoi Leon,
Kan ik ze wel laten lezen maar ze zijn bijna 80 mijn ouders wil hun daar niet meer mee belasten. Ik spreek je nog wel op msn :lol:

Melissa,
Ik doe al heel veel dingen die ik altijd vroeger deed zou alleen meer willen maar goed komt wel weer. Heb het zonder medicijnen al een heel eind gered. En dat doet me goed met ondersteuning van een aantal mensen. Is ook niet erg dat ik niet verder nog durf komt wel weer blijf daar ook wel positief in.
Jammer dat je ouders denken dat deze site niet goed voor je is. Dit Forum helpt je en je praat erover en komt dingen tegen van dat je zegt dat klinkt me bekent in de oren en geeft je toch wat steun. Ik heb heel veel aan het Forum en de chat gehad want ik wist toen niks van paniek. En klok me toen allemaal zo bekent in de oren en dacht zie ik heb echt wat.Je haalt je door dit te lezen juist geen rare dingen in je hoofd.

Dat is het patris mensen tonen geen begrip meer voor elkaar als er ergens over wordt gepraat ze horen alleen zich zelf.

Groetjes Anske
Door Debjuh
#40346
Hoi!

Mijn ouders hebben mij vooral in het begin van mijn paniekaanvallen onwijs proberen te steunen.
Ik durfte het huis niet meer uit,en ook alleen thuis zijn vond ik moeilijk.
Mijn ouders gingen toen om en om werken zodat er altijd iemand bij mij was.
Dit ook omdat ik een depressie kreeg en daardoor ook onwijs vage gedachtes had.
Zonder mijn ouders had ik misschien ook nog straatvrees gekregen omdat zij steeds met mij naar buiten gingen stukje bij beetje.
Ik probeerde te vertellen wat er in mij omging, maar zelf begreep ik het ook niet echt dus was dat voor hun helemaal moeilijk.
Het enige wat zij konden was mij aanhoren, gerust stellen en een knuffel geven if een schouder rijken om te huilen.
Het was niet alleen voor mij een hele zwarte periode maar ook zeker voor mijn ouders.

Nu heb k al meerdere soorten therapie gehad maar krijg ik meestal in de winter een terugval.
Ik heb mij op winterdepressie laten testen maar dat heb ik niet.
Deze terugval uit zich in niets meer zelf te durven ondernemen, ik rij met collega's mee naar het werk en van mijn werk wer terug naar huis.
Ook doe ik nog wel sociale dingen maar dan wel aangepast,bijvoorbeeld met de auto met mijn vriend of vriendinnen.
Zelf weet ik dat ik er vast wel weer bovenop kom misschien wel als het mooier weer word en alles wat positiever voor mij wordt.
MIjn ouders maken zich onwijze zorgen omdat zij zien dat mijn zelfstandigheid wegraakt.
en bang zijn dat het de verkeerdekkant op gaat.hiervoor waarschuwen zij mij ook.Dit kan ik er niet bij hebben, ik weet dat het niet goed is wat er nu gebeurd en ik baal er ook enorm van maar als ik alleen maar de negatieve dingen hoor wordt k zelf ook down en ik wiljuist proberen positief te blijv en en zo de stap weer te kunnen zetten op mijn manier.
ik durf er bijna niet meer over te praten met mijn ouders omdat ik niet wil adt zij zich ongerust maken en zelf zich naar gaan voelen.
Hebben mensen hier ervaring mee?
Door xxxkarinxxx
#40527
hallo,

mijn partner heeft al 7 jaar last van een angststoornis, paniek, straatvrees enz.
Aan het begin probeer je te helpen waar nodig is en probeer je het te begrijpen, maar zoals mijn partner altijd zelf zegt: "hoe kan ik van jullie begrip verwachten, als ik het zelf ook niet begrijp"en dan toch je klote voelen als een ander je het gevoel geeft als of je je aansteld! Ik heb ook vaak die gedachten gehad, maar dat komt omdat hij de ene dag iets wel kan en de andere dag kan dit ineens niet meer! dit geeft veel verwarring! Ik leef al 7 jaar met deze stoornis, heb het niet zelf, maar heb er wel last van! na goeie periodes, komen altijd weer slechte en op een gegeven moment is je begrip en medeleven gewoon even weg! mijn familie kan er moeilijk mee omgaan, niet omdat ze het niet begrijpen, maar ze zien ook wat dit met mij doet, moet alles alleen doen, kan niet op hem rekenen en zien mij vaak verdrietig! Aan het begin neem je het voor hem op, maar er komt een moment dat het als partner teveel wordt en ja dan is begrip ver te zoeken, meestal zijn dit korte periodes en kom je daar wel wer over heen! Ik heb wel het idee, dat de paniekers onder ons, niet beseffen wat deze klachten met je omgeving doet! Je wil graag helpen, maar kan niets doen, hebben jullie enig idee hoe frusterend dit is???En dat je je eigen dingen dingen aan de kant moet zetten, omdat jij niet degene bent die de paniek echt ervaart, maar ook wij ervaren het, alleen anders en geloof me als ik zeg dat het me verschrikkelijk lijkt om paniek te hebben , maar het voelt ook verscrikkelijk om de paniek te zien!!!
Gebruikersavatar
Door P. Aniek
#40531
:roll:
Laatst gewijzigd door P. Aniek op 11 jun 2012, 20:36, 1 keer totaal gewijzigd.
Door tania 67
#40536
hallo
ik persoonlijk had wel een idee wat mijn paniek voor mijn partner deed en hoe frusterend dat was voor hem
vandaar ook dat ik met een groot schuldgevoel zat ,ik wist dat ik veel van hem eiste op dat moment en soms ging het niet om de gewone dingen te doen die een ander zo gemakkelijk deed dus dan kreeg ik een enorm schuldgevoel
maar ik besefte wel wat het met mijn partner deed en dat is voor mij ook een grote reden geweest om alles in het werk te stellen om met die paniek af te rekenen
het is langs beide kanten zeer frustrerend
maar bij mij duurde het maar 1 jaar en 7 jaar is lang heel lang
ik kan begrijpen dat je gefrusteert bent en soms is het ook nodig om je partner eens goed toe te spreken ,hem dingen te laten doen
wat hij gisteren kon kan hij vandaag ook ,soms geven we iets teveel toe aan de angst en dan kan een goed gesprek wonderen doen
ik was bv bang om alleen te zijn,wel mijn patner liet mij op een bepaalt moment alleen omdat ik er steeds aan toegaf
op dat moment was ik razend nu ben ik er hem dankbaar voor,zo leerde ik alleen te zijn ik moest wel
en een mens kan soms meer dan hij zelf denkt
ik ben een ex panieker en begrijp paniek,ik weet waar het vandaan komt,wat het met mij doet ,en waarom het soms toeslaat bij mij
dat heb ik in de loop der jaren wel geleerd,soms moet je als panieker angst leren begrijpen het is een vorm van aanvaarding
en zolang de aanvaarding er niet is ,is het moeilijk om er mee om te gaan
paniek is te overwinnen maar het duurt een tijdje,maar je mag er zeker niet aan toegeven en je eigen zitten beklagen want ja dan stel je je aan en zoek je medelijden van je omgeving
geloof mij ik heb ook zo een periode meegemaakt niemand begreep mij dacht ik,ik was de enige die dat had,ik kon dit niet en dat enz
fout zo fout toen hebben ze mij eens goed toegesproken ,mijn omgeving kon best begrijpen dat ik mij rot voelde maar met zelfmedelijden los je niets op integendeel je duwt jezelf nog dieper de put in
en jij moet je dingen niet aan de kant zetten toch niet alles,denk aan jezelf ook nog maar doe nog dingen die jij leuk vind desnoods alleen,want anders komt daar nog meer frustratie van die je dan op elkaar uitwerkt
groetjes tania
Paniekaanvallen en CBD Olie