Forum

Hier kunnen familie en vrienden van personen met paniekaanvallen hun verhaal en ervaringen uitwisselen.

Moderators: Leon, Leap

Door mars
#8189
Via de weg wil ik toch even mijn verhaal kwijt. SInds 3,5 jaar heb ik al last van erge paniekaanvallen. Ik heb vanaf het begin al van alles geprobeerd om van de pa. af tekomen. Sinds afgelopen zondag heb ik het gevoel, dat ik van de pa. af ben, dit mede dank door goede medicatie. Je denkt deze strijd heb ik gewonnen, voor ik pa. had was ik altijd een vrolijke jongen met veel humor. De pa. hebben mij door de jaren heen kapot gemaakt, elke dag was ik bezig met een strijd om van de pa. af tekomen. Echter heb ik te lang gewacht om over te gaan tot de juiste medicatie. We waren altijd gelukkig en verlief op elkaar, dan bedoel ik mijn partner en ik, we hebben een zoontje van drie en een dochter van 9 maanden. Helaas door de pa. hebben wij een zeer moeilijke tijd achter de rug. Ik was het laatste jaar alleen met mezelf bezig om me op de been te houden, dit met als gevolg, dat ik totaal geen rekening kon houden met de gevoelens van mijn vriendin. Daar ik teveel met mezelf bezig was. Helaas is door mijn pa. een einde gekomen aan onze relatie. Ik begrijp mijn vriendin, maar heb nooit om de pa. gevraagd, we hebben nu een time-out, maar mijn vriendin is bang dat ik nooit meer de oude wordt, misschien niet, maar het is wel raar, je bent van de pa. af, maar eigenlijk heb je alles verloren. Dit doet pijn.

Groetjes Mars...
Door Ariana
#8193
Dat is inderdaad wel heel triest. Weg PA, maar je relatie ook. Een mens verandert so wie so naarmate hij/zij ouder wordt, ook zónder PA en dan is het de kunst om toch de liefde erin te houden. En soms moet je ingeval van ziekte of zo je als partner wat meer wegcijferen, om zo de ander tot steun te kunnen zijn. De één kan dat wel, de ander niet. Het valt voor een partner niet mee, maar voor degene die PA heeft, zeker niet. Want ieder mens wil toch graag normaal kunnen leven? Het had ook omgekeerd kunnen zijn. En hoe zou 't dan geweest zijn? kun je je afvragen. Heeft je vriendin nooit aangegeven, dat je geen aandacht voor haar had? Ik hoop dat het nog goed gaat komen. Heel veel sterkte.


groeten van Ariana
Gebruikersavatar
Door manuella
#15376
heb ik ook bang voor,
stel dat men echtgenoot het zo beu word en weg wil!
Dan word ik echt gek!!
Door Pienvdkamp
#15423
De beste tip die ik in dit geval kan geven is communiceren.

Ik ben van mezelf al een redelijk open boek en vertel mijn partner (bijna) alles. Sinds ik de paniekaanvallen heb is hij ontzettend begripvol. We hebben het er vaak over en als ik me even niet lekker voel o.i.d. begin ik gewoon tegen hem, en soms zelfs tegen mijn kat, te praten. Of ik bel iemand die ervan weet zodat ik even mijn ei kwijt kan.

Mijn vriend en ik hebben het er vele malen over gehad en hij heeft op een gegeven ogenblik tegen mij gezegd: "je weet toch wel dat ik heel veel van je hou en dat ik ondanks deze momenten altijd bij je zal blijven?!"
Dit heeft mij gerustgesteld en mij ervan verzekerd dat we goed zitten bij elkaar...

Praat er met elkaar over en probeer elkaar te begrijpen!

Heel veel succes!
Gebruikersavatar
Door manuella
#15424
ik heb ook een heeeel begripvolle echtgenoot,
het is bewonderingswaardig wat hij allemaal doet heb ik hem ook al veel gezegd!
Hij zegt ook ik zie je graag en we komen er samen door,
maar toch denk ik soms stel dat hij het op een dag echt beu is?
Maar daar moet ik niet aan denken want duw ik mezelf nog dieper!
Ben gewoon blij dat hij er nu voor mij is :)
wat hou ik van hem :oops:
Door miss_C
#16709
beste mensen,

helaas is mijn relatie ook tot einde gekomen door de pa's
mijn ex helpt me nog steeds, we bellen veel en hij is een steun maar hij zag geen toekomst om iets op te bouwen terwijl ik voornamelijk bezig met met mezelf op de been te houden, dingen te vermijden, uitdagingen aangaan die mislukken etc. En hoe erg ik het ook vind, ik snap het..
Ik zou h et misschien ook niet volhouden hiermee te leven als je zelf nergens last van hebt. Het beperkte hem ook in zijn leven, in afspraken buiten de deur waar hij weer alleen heen moest, uit eten was er niet meer bij, ik minstens 1 keer per dag huilend in zijn armen roepend dat ik er niet meer tegen kan. Zonder dat hij ook maar iets echt voo rme k on doen, behalve luisteren.
Ik snap dat dat heel frusterend moet zijn voor een partner.
Zeker in ons geval, wij woonden net samen en keken of er echt een basis inzat om samen een gezinnetje te beginnen. En toen kreeg ik dit..
logisch dat hij in mij niet meer de toekomstige moeder van zijn kinderen ziet..ik ben een bang vogetlje geworden, geen sterke vrouw meer! En er is geen makkelijke oplossing, geen zicht op wanneer het beter gaat, dus redelijk uitzichtloos.. de vrouw waarop hij verliefd zit ergens nog wel, maar vaak verstopt onder angst.

al met al heel pijnlijk , dat wel..
maar begrijpelijk. . In mijn ogen.

grt, C
Paniekaanvallen en CBD Olie