- 21 nov 2009, 10:59
#19467
Hallo allemaal,
Weten jullie wat ik zo erg vind aan mijn paniekstoornis.
De druk diehet op mijn gezin en in het bijzonder mijn vrouw leg.
Neem vanochtend als voorbeeld, mijn zoontje moet voetballen en mijn vrouw had in de planning om ons dochtertje thuis te laten. Kan zij nl. rustig voetbal kijken, zonder ons dochtertje de hele tijd in de gaten te houden.
Maar door mijn paniekaanval van vanmorgen moet ze als een bezetene onze dochter aankleden om haar toch mee te nemen naar de voetbal. Gevolg: ze komen te laat op de voetbal.
Voel me op dit soort momenten toch altijd zo schuldig richting mijn vrouw en mijn gezin. Dit is zo een voorbeeld, kan er tientallen opnoemen. Ook denk ik dan, kom op stel je niet zo aan, maar de paniek heeft me dan zo in de greep dat ik helemaal verkramp en dus niets kan.
Weten jullie wat ik zo erg vind aan mijn paniekstoornis.
De druk diehet op mijn gezin en in het bijzonder mijn vrouw leg.
Neem vanochtend als voorbeeld, mijn zoontje moet voetballen en mijn vrouw had in de planning om ons dochtertje thuis te laten. Kan zij nl. rustig voetbal kijken, zonder ons dochtertje de hele tijd in de gaten te houden.
Maar door mijn paniekaanval van vanmorgen moet ze als een bezetene onze dochter aankleden om haar toch mee te nemen naar de voetbal. Gevolg: ze komen te laat op de voetbal.
Voel me op dit soort momenten toch altijd zo schuldig richting mijn vrouw en mijn gezin. Dit is zo een voorbeeld, kan er tientallen opnoemen. Ook denk ik dan, kom op stel je niet zo aan, maar de paniek heeft me dan zo in de greep dat ik helemaal verkramp en dus niets kan.