Forum

Hier kunnen familie en vrienden van personen met paniekaanvallen hun verhaal en ervaringen uitwisselen.

Moderators: Leon, Leap

Door JudithZ
#30574
Beste mensen,

Mijn vriend heeft enorm last van paniekaanvallen. We zijn nog niet heel lang samen en ik vind het soms moeilijk om daar mee om te gaan. Ik ben nog relatief jong (24 jaar) en heb dit nog niet eerder met iemand meegemaakt. Ik voel me vaak machteloos omdat ik het gevoel heb niets voor hem te kunnen doen. Zijn aanvallen zijn meestal hevig en kunnen soms weken duren. In de eerste dagen kan hij alleen maar voor zich uit staren. 's Avonds gaat het vaak iets beter en is hij weer een beetje aanspreekbaar. Het maakt me soms verdrietig om hem zo te zien. Ik probeer tegen hem te praten en kleine dingetjes te doen zoals een rondjes wandelen of een spelletje te doen. Zijn er mensen vanuit de rol van partner die tips hebben om hier mee om te gaan? Ik ben benieuwd hoe andere partners of familieleden omgaan met iemand die paniekaanvallen heeft.

Jullie zouden me heel erg helpen.

Judith
Door Airwave
#30579
Beste Judith,

Ik kan niet oordelen vanuit de rol van "partner", maar als "ervaringsdeskundige" op het gebied van paniekaanvallen kan ik je wel wat tips geven:

- Realiseer je ten alle tijde dat angst/paniek irrationeel is, verwacht dit ook en schrik niet van gedachten die erg extreem lijken, het is zijn geest die een spelletje met hem speelt en zoals je hier op het forum kan lezen is hij niet de enigste die dit ervaart.

- Als je vriend in een paniekaanval zit, probeer dan voor afleiding te zorgen en "negeer" de paniekaanval. Bij mij werkte meestal gewoon praten met iemand al erg goed, in het begin zal het lastig zijn om over een ander onderwerp te praten, maar praat met hem (als hij dit toelaat) en blijf rustig. Angstige mensen zijn erg gevoelig voor de emoties van mensen om hun heen en als jij onrustig of angstig word van zijn paniekaanval zal hij dat voelen en dat zal zijn gedachten verder voeden. Dus blijf rustig, paniekaanvallen zijn niet gevaarlijk al lijken ze dat misschien wel van buitenaf.

- Steun hem in het zoeken van een oplossing. Paniekaanvallen lossen zichzelf niet op, de persoon zelf zal er mee aan de slag moeten. Stimuleer hem om een oplossing te zoeken in de vorm van een psycholoog of psychiater. Sta ook open voor het gebruik van medicijnen (AD, Kalmeringsmiddelen), ze lossen het probleem niet op, maar kunnen voor tijdelijke verlichting zorgen en veel mensen hebben er baat bij.

- Stel je grenzen. Mensen met een paniek of angststoornis zijn onbewust veel met zichzelf bezig en kunnen soms erg egoïstische keuzes maken. Stel je grenzen en neem wat afstand/rust als je het idee hebt dat jou grens is bereikt, dit klinkt misschien hard, maar uiteindelijk zijn er 2 mensen in een relatie en je vriend heeft er niks aan als jij straks met een burn-out zit omdat je over je grenzen bent gegaan.

- Praat erover met iemand. Ik heb geen idee of je al veel heb meegemaakt in je leven of niet, hoe dan ook, je maakt een hoop dingen mee waarmee je zou kunnen blijven zitten. Niet doen! Praat er met iemand over of post je ervaringen hier (lekker anoniem) op het forum en krijg de feedback van ons erop.

- Probeer te begrijpen wat de angsten van je vriend zijn, maar zorg dat deze dingen niet teveel vermeden worden, hoe meer er vermeden word, hoe meer angst er voor zal zijn.
Angsten gaan over door jezelf te confronteren met de situatie en te zien dat er niets ergs gebeurd (ja, je zal angstig zijn, maar je gaat niet dood ofzo).

Ik ben net op aan het klimmen uit een "episode" en dat heeft zich afgetekend op mijn relatie (niet veel meer van over) omdat het gewoon erg zwaar is voor een partner die er niet bekend mee is. Dus respect voor jou en sterkte met je vriend.
Gebruikersavatar
Door CeeKay
#30594
Hoi Judith,

Allereerst wil ik even zeggen dat ik het fantastisch dat je je zo verdiept in waar je vriend last van heeft. Dat is niet vanzelfsprekenb, ik heb helaas vaak genoeg gezien dat partners zich niet kunnen of willen verplaatsen in de situatie van de panieker, wat voor een hoop wrijving en verdriet kan zorgen. Het feit dat jij de moeite neemt om je hier aan te melden en om advies te vragen gebaart van heel veel liefde.

Praktisch gezien heb ik niet heel veel toe te voegen aan de adviezen van Airwave, die zijn uitstekend!

Wat ik me nog wel afvroeg is of je op de hoogte bent van wanneer de paniek bij je vriend is ontstaan. Had hij er al last van voordat jullie elkaar leerden kennen, of heeft zich geopenbaard toen jullie al samen waren? En kun je aangeven wat bij je vriend de trigger is geweest? Is er iets ingrijpends gebeurd waardoor hij een paniekstoornis heeft ontwikkeld, of lijkt het vanuit het niets te zijn ontstaan?

Deze dingen kunnen beïnvloeden hoe je als partner het best kunt reageren.

Groet,

Chris
Door JudithZ
#30597
Dank jullie wel voor de tips en de opbeurende woorden. De tip waarin je aangeeft dat ik mijn eigen grenzen moet stellen doet me goed. Gister ben ik namelijk met een vriendin gaan eten om even weg te zijn uit de situatie. Maar ik voelde me daar toch best schuldig over. Toch had ik het even nodig om zelf met iemand te praten en niet continu in een situatie te zitten waar alles draait om de paniek van mijn vriend.

Mijn vriend heeft al enige tijd last van paniekaanvallen. Ook voor mij. Hij gebruik doorgaans een antideppresivum om het serotonine te kort aan te vullen en momenteel slikt hij ook sterke kalmeringstabletten. Volgens mij krijgt hij de paniekaanvallen als er een gevoel van nutteloosheid optreedt. Wij studeren nog en in de vakantie heeft hij eigenlijk weinig te doen. Hij werkt niet, studie is tijdelijk gestopt, sporten zijn tijdelijk gesport. Hij weet dan niet goed hoe hij de dagen door kan komen. Dat gevoel in combinatie met andere spanningen zorgt denk ik voor de paniekaanvallen. Vorig jaar in de zomer kreeg hij namelijk ook een paniekaanval. Ik heb hem na die keer geadviseerd om cognitieve gedragtherapie te gaan volgen om beter te kunnen omgaan met irreele gedachtens. Hij heeft dat toen niet gedaan. Ik hoop dat hij dat nu wel gaat doen. Ik wil hem niet dwingen want dat werkt vaak averechts zoals jullie ook aangeven. Maar ik denk echt dat het hem zal helpen en hoop dan ook dat hij het nut er nu wel van inziet (hij is nogal sceptisch tov hulpverlening). Misschien hebben jullie een idee hoe ik dat zou kunnen aanpakken?
Door Leon
#30610
Klinkt simpel maar is heel moeilijk . Hij moet de draad weer oppakken. Dat thuis zitten ervergert alleen maar meer. Veels te veel tijd om na te denken ( lees:piekeren en malen).
Zo snel mogelijk weer beginnen met sporten. Hoef geen marathon te zijn maar iets waarmee je conditie langzaam weer kan opbouwen. Hij moet weer zelfvertrouwen krijgen in zijn lichaam.
Lichamelijk mankeert hij niets behalve dat hij dan te weinig serotonine aanmaakt. Dat kan je ook aanvullen om te gaan sporten.
HIJ moet er op uit, dingen ondernemen, proberen maak niet uit wat. Thuis zitten bang zijn is geen oplossing.
Paniekaanvallen en CBD Olie