Forum

Hier kunnen familie en vrienden van personen met paniekaanvallen hun verhaal en ervaringen uitwisselen.

Moderators: Leon, Leap

Door bah
#36728
Sinds ik een jaar geleden aan paniekstoornis heb gekregen, belt mijn vader elke dag om te vragen hoe het gaat. En of ik dit al heb gedaan en zus (bijv. zelfstandig naar de supermarkt).
Dit is teveel contact voor mij.
Sinds ik weer wil gaan werken een half jaar terug,
belt hij elke dag met de vraag of ik al werk heb, of ik al gesolliciteerd heb. En alles wat ik zeg word negatief op gereageerd. (bijv, nee die moet ik vandaag nog bellen, en voordat ik kan zeggen want gister namen ze niet op, zegt hij al op een geirriteerde toon dat ik dat ook gister had kunnen doen.
Hij vraagt nooit hoe het met mij gaat, en andere zaken in mijn leven dan solliciteren.
Als ik niet opneem staat hij voor de deur.

Ik heb al meerdere malen aangegeven dat ik dit als een enorme druk ervaar, dit sterss oplevert en averechts werk. Als ik gesolliciteerd heb vertel ik dat heus wel aan hem, als hij geduld heeft. Hij moet mij naar hém laten komen. Ik begrijp dat hij het uit liefde doet, en zoals hij zelf zegt 'hij wil dat het goed met mij gaat en ik beter word', maar waarom luisterd hij dan niet als ik mijn behoeftes aan geef die nodig zijn voor mijn herstel?
Maar hij luisterd dus niet.

Elke keer als hij belt schiet mijn hartslag de lucht in.

Ik had vandaag een afspraak met hem, maar ik kon de slaap niet vatten tot 7 uur sochtends, ik had hem dus gesmst met de vraag of het een andere keer kon, want ik sliep slecht en ik moest nog heel veel sollicitaties schrijven vandaag en andere zaken afwerken.
Staat hij toch voor de deur.

En dan zeg ik tegen hem, heb je mijn sms niet gehad? ik heb hier écht geen tijd voor, ik moet nog 2 sollicitaties schrijven en 2 mensen bellen, en om 6 uur staat er weer bezoek voor de deur.
Maar hij luisterd niet,hij vind dat hij toch langs kan komen. Ik was al gestresst door die hoeveelheid wat ik te doen had, dit trok ik niet meer. En ik heb dan dus ook een meltdown gekregen.

hij ging weg,
En ik heb gesmst dat ik geen contact meer met hem wil totdat hij begrijpt dat zijn gedrag mij niet helpt. Dat ik dat al meerdere malen verteld heb maar hij niet luisterd. en dat ik geen mensen in mijn leven kan gebruiken op dit moment die mij alleen maar zieker maken.

Heb ik dit goed gedaan of niet.
En hoe nu verder?
Hoe krijg ik het aan zijn verstand, dat ik zijn gedrag als druk ervaar, en ik dit niet kan gebruiken?
Door Toon44
#36731
Ik ben bang dat je hem dit niet aan het verstand gepeuterd kan krijgen.
Zeker als je wat ouder wordt (neem aan dat je vader niet de jongste is) zijn dat karkaktereigenschappen die niet meer te veranderen zijn.

Het positieve is dat hij blijkbaar heel veel om je geeft en op zijn manier met je meeleeft....het vervelende is dat die manier bij jou extra stress oplevert en dat kun je juist niet gebruiken als je al last hebt van paniekstoornissen.

Je eigen grenzen bewaken klinkt altijd mooi en makkelijk, maar is in dit soort gevallen heel moeilijk. Mss iets om met je psych te bespreken?

Succes iig!
Door wil
#36737
Hoe was het contact met je vader voordat je paniekaanvallen kreeg? Was hij altijd al dominerend aanwezig?
Je kan het inderdaad zien dat hij wil helpen maar hij doet dat wel op de verkeerde manier. Hij zal moeten leren loslaten. Als je in therapie bent moet je dit zeker met je therapeut bespreken.
Moeilijk hoor om zoiets op te lossen zonder ruzie met je vader te krijgen.
Door Peet
#36849
Ik denk dat je vader het niet slecht bedoeld. Je moet je eens voorstellen hoe het voor hem is en was. Hij zit waarschijnlijk over je in. Dat is echte vaderliefde. Dat het te veel is dat snap ik wel. Ik denk dat je vooral niet boos moet worden en tegen m moet zeggen van Pap, ik voel dat je veel om me geeft en daar ben ik heel blij om maar ik wil op mijn eigen benen staan, mijn eigen boontjes doppen. Spreek af dat je hem twee keer per week belt en m een keer opzoekt of hij jou.... Liefde kan nu een keer een benauwd gevoel geven maar dominant of bemoeierig vind ik te negatief klinken. Stel je grenzen in een goed en liefdevol gesprek. Ik hoop dat het werkt.

SUcces met je sollicitaties
Door sashasuman
#66214
I have a very loving partner, but its symptoms begin to affect our relationship. He is on the waiting list. But so he dares not be alone.
Now I searched for information for partners and family but can not find much.
Paniekaanvallen en CBD Olie