- 31 mar 2014, 18:07
#62447
Hallo allemaal,
Een van mijn beste vrienden en huisgenoot(X) is sinds december meer dan een vriend aan het worden voor mij. Ik had hiervoor een relatie van 4 jaar en op het moment dat die bijna eindigde heeft X mij geprobeerd te zoenen. Ik ben hier niet op ingegaan en heb hem gezegd dat er geen liefde in het spel zat voor mij. Voor hem was dat er, als ik hem moet geloven, ook niet.
Daarna zijn er echter gevoelens bij mij gaan groeien voor hem. Een vriendin van ons belandde op de IC met een ernstige aandoening en we groeiden ontzettend naar elkaar toe. De vriendschap was zo intens, en na een tijdje ook seksueel. Beiden gaven we elkaar aan dat we er niet meer mee wilden. We hadden elkaar op dat moment gewoon erg nodig.
Ik ben erg intiem van aard en hij helemaal niet. Hij heeft door een erfelijke aandoening een behoorlijke paniekstoornis/angststoornis ontwikkelt 5 jaar geleden en slikt hiervoor prozac. Hij heeft de afgelopen 5 jaar nooit iemand echt binnengelaten in zijn intieme sfeer, behalve mij en onze vriendin. Hij is erg gevoelig voor drukke plaatsen en onbekende dingen. Voor de prozac sloot hij zich behoorlijk veel op. Normaal functioneren was voor hem erg moeilijk. Hij houdt ons voor dat sinds de prozac alles beter is, maar sluit zich nog steeds behoorlijk veel op en heeft moeite met sociaal zijn. Hij houdt er ook niet van om aangeraakt te worden of geknuffeld. Wanneer er vrouwen geïnteresseerd in hem waren vluchtte hij altijd weg. Het kost ook erg veel tijd voordat je een eerlijk antwoord van hem krijgt, waarbij het altijd de vraag is of het werkelijk eerlijk is. Het heeft dan ook flink wat tijd gekost om zijn vertrouwen te winnen.
Onze gezamenlijke vrienden hebben altijd gezegd dat hij geïnteresseerd was in me, maar ik had een vriend en heb hier nooit echt over nagedacht.
Onze vriendschap begon meer op een relatie te lijken, met fantastische sex en romantische avondjes. Zijn spastische angstige gedrag bleef echter. Hij bleef voet bij stuk houden dat hij geen gevoelens voor me had en geen relatie wilde en dit tijdelijk was. Ik begon echter steeds meer voor hem te voelen, maar heb dit nooit uitgesproken omdat hij me duidelijk maakte dat het voor hem er niet in zat.
Toch veranderde hij compleet van persoon. Hij werd opener en vrolijker, werd socialer naar iedereen toe en praatte graag met me over zijn dagelijkse bezigheden en alles. Iets wat hij ervoor nooit deed met niemand. Hij was gelukkig en leek verliefd.
Wanneer we echter met vriendin uit waren gegaan, stootte hij me korte tijd daarna van zich af. Zei dat hij zich niet goed met onze situatie voelde en dat het moest stoppen.
Ik accepteerde dit en zei dat ik wat afstand nodig had om dit te verwerken. Op het moment dat ik afstand nam, trok hij zich weer terug in zijn kamer en werd somber. Hij veranderde weer terug in de persoon die hij ervoor was. Iets wat mij ontzettend verwarde.
Daarna is het nogmaals begonnen, hoewel hij nog steeds bleef volhouden dat het tijdelijk moest blijven. Ik was echter zo verliefd geworden inmiddels en zo blij dat hij me weer wilde dat ik mezelf wijsmaakte dat hij wel zou bijdraaien.
De tweede keer was anders, het was nog meer een relatie geworden waarbij hij ook zonder seks, erg intiem met me was, me veel kusjes en genegenheid gaf.
Hij zette de kamer vol kaarsjes voor me en was ontzettend romantisch op avonden.
Jammer genoeg, na een avond stappen waarbij een van onze vriendinnen op hem inpraatte dat het helemaal geen goed idee was, wilde hij er weer mee stoppen een paar dagen later. Dit keer werd het erg lelijk en verkondigde hij aan iedereen dat hij het allemaal voor mij had gedaan omdat hij me had willen troosten in een moeilijke tijd en dat hij het eigenlijk allemaal nooit heeft gewild.
Ik was ontzettend verdrietig en boos en heb me weer afstandig opgesteld. Hij zakte weer weg in zijn oude sleur en uiteindelijk herpakten we onze vriendschap waarbij hij beloofde het goed te maken wat hij had gedaan. Ik zei hem dat ik meer aan hem had als vriend dan als meer, want hij behandelde me gewoonweg niet goed.
Nu zijn we weer goede maatjes, hoewel iedereen om ons heen zegt dat we flirten en echt verliefd lijken. Ze zeggen me dat ik hem gelukkig maak.
Ik probeer me puur vriendschappelijk op te stellen, omdat ik niet meer gekwetst wil worden maar voel de aantrekking tussen ons nog steeds even heftig. Ik weet ook zeker dat hij zeker wel gevoelens heeft maar heb blijkbaar onderschat hoezeer zijn stoornis aanwezig is in dit gebeuren. Ik ben echt ontzettend veel om hem gaan geven en weet dat ik beter een vriendin voor hem kan blijven, ik wil hem ook zeker niet laten vallen. Maar ik weet gewoonweg niet wat ik met deze aantrekking moet. Ik hoop dat als het weer eropaan komt ik 'nee' kan zeggen. Als het ooit weer zou gebeuren, moet hij eerst hulp zoeken, want op deze manier valt geen relatie te hebben.
Maar ik ben echt ontzettend verliefd op hem geworden en ben bang dat het weer mis zal gaan. Ik zou graag wat advies willen met hoe ik hiermee moet omgaan.
Is het mogelijk dat ik en onze vrienden gewoonweg blind zijn en hij echt niet genoeg gevoelens voor me heeft? Of is het mogelijk dat iemand zich zo verbergt achter zijn gevoelens, puur uit angst?
Zo ja, hoe kan ik hier het beste mee omgaan? Ik wil zo graag gewoon het beste voor hem en natuurlijk ook voor mezelf. We hadden het zo ontzettend fijn samen, fysiek en mentaal, konden goed praten en waren ook erg tot elkaar aangetrokken. Ik ben me ervan bewust dat het voor hem allemaal veelste intens moet zijn geweest, maar tegelijkertijd werd hij er zo gelukkig van. DIt is zo verwarrend!
Een van mijn beste vrienden en huisgenoot(X) is sinds december meer dan een vriend aan het worden voor mij. Ik had hiervoor een relatie van 4 jaar en op het moment dat die bijna eindigde heeft X mij geprobeerd te zoenen. Ik ben hier niet op ingegaan en heb hem gezegd dat er geen liefde in het spel zat voor mij. Voor hem was dat er, als ik hem moet geloven, ook niet.
Daarna zijn er echter gevoelens bij mij gaan groeien voor hem. Een vriendin van ons belandde op de IC met een ernstige aandoening en we groeiden ontzettend naar elkaar toe. De vriendschap was zo intens, en na een tijdje ook seksueel. Beiden gaven we elkaar aan dat we er niet meer mee wilden. We hadden elkaar op dat moment gewoon erg nodig.
Ik ben erg intiem van aard en hij helemaal niet. Hij heeft door een erfelijke aandoening een behoorlijke paniekstoornis/angststoornis ontwikkelt 5 jaar geleden en slikt hiervoor prozac. Hij heeft de afgelopen 5 jaar nooit iemand echt binnengelaten in zijn intieme sfeer, behalve mij en onze vriendin. Hij is erg gevoelig voor drukke plaatsen en onbekende dingen. Voor de prozac sloot hij zich behoorlijk veel op. Normaal functioneren was voor hem erg moeilijk. Hij houdt ons voor dat sinds de prozac alles beter is, maar sluit zich nog steeds behoorlijk veel op en heeft moeite met sociaal zijn. Hij houdt er ook niet van om aangeraakt te worden of geknuffeld. Wanneer er vrouwen geïnteresseerd in hem waren vluchtte hij altijd weg. Het kost ook erg veel tijd voordat je een eerlijk antwoord van hem krijgt, waarbij het altijd de vraag is of het werkelijk eerlijk is. Het heeft dan ook flink wat tijd gekost om zijn vertrouwen te winnen.
Onze gezamenlijke vrienden hebben altijd gezegd dat hij geïnteresseerd was in me, maar ik had een vriend en heb hier nooit echt over nagedacht.
Onze vriendschap begon meer op een relatie te lijken, met fantastische sex en romantische avondjes. Zijn spastische angstige gedrag bleef echter. Hij bleef voet bij stuk houden dat hij geen gevoelens voor me had en geen relatie wilde en dit tijdelijk was. Ik begon echter steeds meer voor hem te voelen, maar heb dit nooit uitgesproken omdat hij me duidelijk maakte dat het voor hem er niet in zat.
Toch veranderde hij compleet van persoon. Hij werd opener en vrolijker, werd socialer naar iedereen toe en praatte graag met me over zijn dagelijkse bezigheden en alles. Iets wat hij ervoor nooit deed met niemand. Hij was gelukkig en leek verliefd.
Wanneer we echter met vriendin uit waren gegaan, stootte hij me korte tijd daarna van zich af. Zei dat hij zich niet goed met onze situatie voelde en dat het moest stoppen.
Ik accepteerde dit en zei dat ik wat afstand nodig had om dit te verwerken. Op het moment dat ik afstand nam, trok hij zich weer terug in zijn kamer en werd somber. Hij veranderde weer terug in de persoon die hij ervoor was. Iets wat mij ontzettend verwarde.
Daarna is het nogmaals begonnen, hoewel hij nog steeds bleef volhouden dat het tijdelijk moest blijven. Ik was echter zo verliefd geworden inmiddels en zo blij dat hij me weer wilde dat ik mezelf wijsmaakte dat hij wel zou bijdraaien.
De tweede keer was anders, het was nog meer een relatie geworden waarbij hij ook zonder seks, erg intiem met me was, me veel kusjes en genegenheid gaf.
Hij zette de kamer vol kaarsjes voor me en was ontzettend romantisch op avonden.
Jammer genoeg, na een avond stappen waarbij een van onze vriendinnen op hem inpraatte dat het helemaal geen goed idee was, wilde hij er weer mee stoppen een paar dagen later. Dit keer werd het erg lelijk en verkondigde hij aan iedereen dat hij het allemaal voor mij had gedaan omdat hij me had willen troosten in een moeilijke tijd en dat hij het eigenlijk allemaal nooit heeft gewild.
Ik was ontzettend verdrietig en boos en heb me weer afstandig opgesteld. Hij zakte weer weg in zijn oude sleur en uiteindelijk herpakten we onze vriendschap waarbij hij beloofde het goed te maken wat hij had gedaan. Ik zei hem dat ik meer aan hem had als vriend dan als meer, want hij behandelde me gewoonweg niet goed.
Nu zijn we weer goede maatjes, hoewel iedereen om ons heen zegt dat we flirten en echt verliefd lijken. Ze zeggen me dat ik hem gelukkig maak.
Ik probeer me puur vriendschappelijk op te stellen, omdat ik niet meer gekwetst wil worden maar voel de aantrekking tussen ons nog steeds even heftig. Ik weet ook zeker dat hij zeker wel gevoelens heeft maar heb blijkbaar onderschat hoezeer zijn stoornis aanwezig is in dit gebeuren. Ik ben echt ontzettend veel om hem gaan geven en weet dat ik beter een vriendin voor hem kan blijven, ik wil hem ook zeker niet laten vallen. Maar ik weet gewoonweg niet wat ik met deze aantrekking moet. Ik hoop dat als het weer eropaan komt ik 'nee' kan zeggen. Als het ooit weer zou gebeuren, moet hij eerst hulp zoeken, want op deze manier valt geen relatie te hebben.
Maar ik ben echt ontzettend verliefd op hem geworden en ben bang dat het weer mis zal gaan. Ik zou graag wat advies willen met hoe ik hiermee moet omgaan.
Is het mogelijk dat ik en onze vrienden gewoonweg blind zijn en hij echt niet genoeg gevoelens voor me heeft? Of is het mogelijk dat iemand zich zo verbergt achter zijn gevoelens, puur uit angst?
Zo ja, hoe kan ik hier het beste mee omgaan? Ik wil zo graag gewoon het beste voor hem en natuurlijk ook voor mezelf. We hadden het zo ontzettend fijn samen, fysiek en mentaal, konden goed praten en waren ook erg tot elkaar aangetrokken. Ik ben me ervan bewust dat het voor hem allemaal veelste intens moet zijn geweest, maar tegelijkertijd werd hij er zo gelukkig van. DIt is zo verwarrend!