Forum

Hier kunnen familie en vrienden van personen met paniekaanvallen hun verhaal en ervaringen uitwisselen.

Moderators: Leon, Leap

Door Leon
#49
17-02-2004 11:33:00
Hallo,
Ik ben Esther en mijn man (Wim) heeft angstaanvallen. Ik weet niet meer goed wat ik moet doen om hem te helpen. Ik ben nogal een emotioneel persoon dus tranen zijn er bij mij heel snel. Maar ik heb al wel gemerkt dat dat niet de goede manier is. Daarmee help ik hem niet. Maar wat moet ik dan wel doen? Kan iemand mij hiermee helpen?
Alvast bedankt,
Groetjes Esther


17-02-2004 15:09:29
Lieve Esther,
Een van de belangerijkste dingen die een ander voor je kan doen wanneer er paniek is heb ik gemerkt is; rustig blijven. Reageer kalm en geef je man de ruimte terwijl je hem steunt door er simpelweg te zijn en hem te kalmeren door hem rustig te vertellen dat dit over gaat en dat hij niets hoeft te doen wat niet gaat of wat hij niet wil. Ik hoop dat dit je een beetje helpt, je geeft duidelijk erg veel om je man en het is ook zwaar voor jou. je maakt het samen mee en toch moet jij rustig blijven, ik wens je daarin veel sterkte!
liefs wendy

18-02-2004 11:50:36
Hallo Wendy,
Dank je wel voor je reactie!
Ik ga dit zeker proberen toe te passen. Hopelijk kan het hem ook echt helpen om door te gaan.
Hij heeft nu medicijnen gekregen en heeft nu veel last van de bijwerkingen. Maar die gaan weer over na een paar weken. Hopelijk zullen ze goed gaan werken.
Groetjes Esther


18-02-2004 19:17:37
Hoi Esther,

Ik sluit me aan bij Wendy en wil daar graag nog aan toevoegen dat je er niet te veel dwang achter moet zetten als iets niet gaat. Dat werkt namelijk averechts, de spanning loopt dan te hoog op, je komt buiten je paniekcirkel en dan gaat het mis.

Wat mij altijd moeite kost tijdens een paniekaanval is aanvaarden dat het alleen maar een gevoel is. Je denkt echt dat je dood gaat op zo'n moment en je gaat je verzetten tegen je gevoel. En dat is niet de juiste methode: je moet het gevoel juist over je heen laten komen, des te eerder gaat het weg.
Proberen te begrijpen dat dit niet meevalt, zal voor je man al een hele steun zijn.

Je man mag in z'n handen klappen met een vrouw als jij Esther!
Heel veel sterkte!!
tina


28-02-2004 14:55:53
Hoi Esther,
Wat ook heel belangrijk is, zo heb ik het ervaren: (want toen ik werd behandeld voor mijn paniekaanvallen werd mijn man bij de behandeling betrokken)dat de angstige gevoelens het best begrepen kunnen doordat de ander begrijpt wat hij denkt. Met andere woorden laat je man zeggen wat hij denkt en probeer dit te begrijpen, dan begrijp je ook zijn gevoelens een stuk beter. Stel iemand zegt: ik ben bang dat ik iets krijg of dood ga, dan is dit een 'gedachte', die natuurlijk beangstigend is. Dus door zo te denken is het normùaal dat men bang wordt. Door bij de behandeling te zijn betrokken, heb ik en vooral ook mijn man beter leren begrijpen wat ik nu precies heb. Begrijpen en WETEN wat je precies heb is al de helft van de oplossing en het verminderd ook duidelijk de angst.
En zoals mijn therapeut zei: Els, jij kunt leren omgaan met dat probleem en je man kan je hierbij helpen doordat hij begrijpt wat je hebt. Hierdoor wordt ik als therapeut overbodig, want tenslotte moeten jullie samen verder....'. Ik had toen inmiddels al een hele reeks therapeuten (psychologen en psychiaters gehad) maar nog nooit werd me mijn probleem zo duidelijk gemaakt en ook voor mijn man was het een hele opluchting 'ik was dus niet gek of zoiets, ik was een heel gewoon mens, zoals iedereen' ik had enkel last van paniekaanvallen.
En nog iets.....niet bang zijn, want het kan zeer goed verholpen worden, mits natuurlijk een goede behandeling. Mijn behandeling heeft maar 4 dagen geduurd....ik was de gelukkigste mens op de wereld: ik weer alles alleen weer doen zonder angst....
Groetjes, Els


04-06-2004 20:08:24
Hi Esther!
Het allerbelangrijkste is denk ik dat je er over praat... Ik ben blij dat mijn vriend er nu zo open met me over kan praten. Hij geeft zijn gevoel weer en ik kan daar weer op instemmen. Ik weet gewoon dat ik hem met rust moet laten als hij een paniekaanval heeft. Hij wil afleiding, maar geen drukte(qua mensen) om zich heen.
Het blijft moeilijk, maar PRAAT!

Groetjes Eva



21-06-2004 00:01:08
Wat ook nog kan helpen, wat natuurlijk bij elke persoon anders is, is vragen wat er gebeurt is die dag. Vraag hem of er iets bijzonders gebeurd is misschien heeft het te maken met iets wat hij heeft meegemaakt en wordt hij rustiger als hij eroiver praat. Stel hem zoiezo vragen maar blijf rustig als ie niet wil antwoorden verzin dan een andere vraag. Schenk aandacht aan werkelijke dingen "kijk je hand trilt helemaal" probeer of je samen met hem om dingen kan lachen.


19-07-2004 00:02:36
Hoi allemaal. Mijn vriend heeft ook erg last van paniekaanvallen. Hij is nu ook ruim een week aan de medicijnen en hij merkt wel dat ze wat helpen, gelukkig. Maar dan de bijwerkingen, die zijn bijna net zo erg......
Ik weet soms ook niet zo goed wat ik kan doen om te helpen. Ik ben ook nogal emotioneel en dat helpt inderdaad natuurlijk niet!
De laatste tijd gaat het beter. We praten er veel over. Geen lange gesprekken, maar even een soort "evaluatie". Hoe is het gegaan vandaag? Merk je al verschil met de medicijnen, enz. Ik merk dat hij dit prettig vindt.
Na ruim 2 weken binnen gezeten te hebben heb ik hem vandaag even mee naar buiten genomen. Hoe langer hij het namelijk uitsteld, hoe groter de stap wordt. Het was de bedoeling om even naar mij te lopen (ong. 300 m.), maar hij ging meteen mee naar de mac om snel wat te eten te halen. Toen we thuis waren voelde hij zich niet zo best, maar was toch blij dat hij het gedaan had! En ik ook, ik ben best trots op hem!
Tja, wat kun je verder doen. Ik denk interesse tonen (proberen in te leven, al is dat bijna niet mogelijk) en idd rustig eronder blijven. Ik push hem nergens in, maar vind het wel belangrijk dat hij zijn dagelijkse dingen blijft doen. Optijd naar bed en opstaan. Gaan douchen. De boel een beetje netjes houden en zo nu en dan even naar buiten, al is het maar voor een paar meter. Oftewel een redelijk normaal dagritme.
Het is moeilijk om ermee om te gaan. Je moet er constant rekening mee houden. Dat klinkt misschien egoistisch, maar het is wel zo! Ik doe het echter graag, want het doet me veel verdriet om zo'n actieve en sociale jongen te zien worstelen met z'n gevoel. Ik weet zeker dat er weer een tijd komt dat we samen erop uit kunnen, leuke dingen doen en misschien wel op vakantie!


19-07-2004 23:05:20
Ik ben onlangs 1 week eerder teruggekomen van vakantie omdat ik daar (na jaren) weer last kreeg van paniekaanvallen Ik was daar met mijn dochter(tje) en met mn moeder, en zij raakte dus ook totaal in paniek, 'doe normaal!!', 'ontspan je nou es!', 'ik weet ook niet wat ik hier mee aan moet!' e.d. riep zij steeds harder en gefrustreerder', ze werd op hetlaatst echt boos! Dit werkte uiteraard averechts bij mij, het werd op het laatst zo erg dat ik met de ambulance ban afgevoerd , in het z.huis kreeg ik tranquelisers en uiteindelijk ging het wel weer.

Reageer alsjeblieft rustig als iemand een aanval heeft! Ga nooit schreeuwen of zenuwachtig doen want dit verergert het alleen maar. Doe alsof je heel relaxed bent ookal ben je dat niet.

Het is hier al vaak genoeg aangegeven maar ik wil het nogmaals benadrukken.

Ik heb vroeger, toen ik dus nog nooit zo'n aanval heb gehad, een vriendin zien hyperventileren, ik bleef gelukkig rustig maar dacht ondertussen wel pfff is dit niet een beetje overdreven!? Mja...totdat ik het zelf kreeg

Groetjes!



Bericht aangepast door renza, 19-07-2004 23:05.



19-07-2004 23:30:35
Je hebt gelijk Renza. Helaas zijn het paniekers zelf die dit lezen.Op enkele uitzonderingen na wat ik hier gelezen heb op de site. Familie, vrienden en kennissen begrijpen ons niet altijd.( alleen paniekers onder elkaar weten wat het is) Stel je niet aan zeggen ze tegen je of inderdaad doe een normaal. Zij weten helaas niet wat je voelt en wat er in je omgaat. Ik gun het absoluut niemand, hoor maar ze zouden eens een dagje moeten voelen wat wij voelen als wij een 'bad day'hebben. dan piepen ze denk wel anders. Helaas dat gaat en dat willen we natuurlijk niet. Probeer ze in ieder geval te omschrijven wat je voelt en meemaakt als je een aanval krijgt. En inderdaad hoe zij zich moeten gedragen. Maar je moeder moet toch enorm geschrokken zijn na dit voorval? Hoe gaat zij er nu mee om?
Groetjes Leon


20-07-2004 21:14:58
Hallo Leon en Renza. 3 berichten terug heb ik mijn verhaal geschreven. Over hoe ik met mijn vriend's situatie omga die ook paniekaanvallen heeft. Ik zou heel graag van jullie (en natuurlijk anderen) een reactie hierop willen. Hoe vinden jullie dat ik ermee omga? Hebben jullie nog andere tips.
Ik wil heel graag alles voor hem doen, maar helaas kan dat niet. Ik kan immers het gevoel niet bij hem wegnemen....
Het is moeilijk en ik heb ook verdriet, ook in zijn bijzijn, maar ik denk niet dat dat erg is. We zijn er voor elkaar. Hij is ook zeker blij met mijn steun! Dat laat hij me weten en dat is fijn. Maar toch, het voelt alsof ik niet het onderste uit de kan kan halen.
Leon, in jouw laatse bericht voelde ik me in eerste instantie een beetje aangevallen. Het kwam op mij over alsof wij "buitenstaanders" er niets van snappen. Natuurlijk voel ik niet wat hij voelt, maar ik doe wel heel erg mijn best om het proberen te "voelen". En dat is ook heel wat waard! Denk daaraan, je bent niet alleen. Wij "buitenstaanders" geven al onze energie om te helpen en het proberen te begrijpen, dat is ook een hele opgave. Je bedoelde het vast niet verkeerd, maar het kwam een beetje over alsof je ons op de een of of andere manier buitensluit omdat wij het niet hebben. Dat werkt eerlijk gezegd een beetje demotiverend.
Ik hoop op een reactie en isschien nog wat tips.



21-07-2004 11:35:30
Ik begrijp dat je je een beetje aangevallen voelt maar dan heb je het niet goed gelezen want ik de 2de zin staat op enkele uitzonderingen na begrijpen veel mensen ons niet. En het was een reactie over hoe de moeder van Renza reageerde op haar aanvallen. Ik vind het bewonderigwaardend dat ik juist hier op site mensen tegenkomt die zelf geen aanvallen hebben maar hun partners. Want die proberen juist hum partner te begrijpen en te helpen, wat heel erg moeilijk is. En natuurlijk gun ik absoluut niemand die aanvallen want ik weet immers wat het is. Misschien komt het ook uit een stuk frustatie omdat ik 25 jaar lang de strijd alleen moeten voeren en nooit werd begrepen door mijn ouders en door mijn aanvallen ook geen relatie aandurfde. Ze snapten niet dat ik mij zo aanstelde. En daar sta je dan als 12 jarige jongetje alleen op de wereld geplaagd door paniekaanvallen, een woord dat destijds niet eens bestond. Ik kan alleen maar zeggen ga AUB door met hem te steunen en te helpen en ik weet dat het een zware strijd is maar als er iemand in de buurt is om een panieker te helpen, te steunen of te begrijpen zal de strijd een stuk minder zwaar zijn. Want met zijn tweeen sta je sterker dan alleen. Ga zo door, Cis
Leon


21-07-2004 14:11:33
Hoi Cis,

Allereerst vind ik het heel goed van je dat je bijv. hier op deze site rondsnuffelt en dat je zo je best doet voor je vriend, mijn complimenten! Het is ook hartstikke lastig om mee om te gaan, helemaal als je zelf nooit een dergelijke aanval hebt gehad.

Ik denk dat je het prima doet voor je vriend, erover praten is natuurlijk altijd goed,(ook weer niet al te veel

Ik vind het absoluut niet egoistisch van je als je zegt dat het af en toe vervelend/lastig is omdat je er altijd rekening mee moet houden als je bijv. ergens naartoe wilt gaan. Sterker nog...mensen die last hebben van aanvallen vinden het zelf ook strontvervelend en frustrerend voor de omgeving en voelen zich daarom vaak schuldig.

En Leon... mijn moeder is vrij neurotisch van zichzelf toch denk ik dat zij de volgende keer wel iets minder paniekerig zal reageren omdat ze nu weet wat het is! Ze maakt zich uiteraard zorgen om mij en belt me dagelijks op hoe het is.

Maar het liefst heb ik mijn vader in de buurt tijdens een aanval, hij is echt zo relaxed, praat rustig op me in en vertelt me dan dat het zo weer over is e.d. hij laat me ook een beetje gaan en kijkt me niet raar of schrikkerig aan als ik lig te shaken maarja...ik ben 35 en pappie is niet altijd meer in de buurt!

Gister kreeg ik thuis weer een (lichte) aanval in het bijzijn van mijn vriend, voor hem is het ook nieuw, hij weet nog niet zo goed hoe hij ermee om moet gaan maar de tijd zal het leren, ik hoop alleen maar dat hij net als bijv. Cis de moeite neemt er over te lezen e.d. want dan wordt e.e.a. toch wel iets duidelijker en zo kunnen mensen het ook wat serieuzer nemen i.p.v. denken....mwoah aanstellerij of aandachttrekkerij

Had jij al op je 12e last van aanvallen Leon!? Jeetje...zeg!

Nou paniekers/vriendinnen/vrienden e.d. veel sterkte allemaal. Ik ben blij dat ik een site als deze heb gevonden, het steunt mij enorm!

Groetjes, Renske


31-03-2005 19:56:41
De eerste keer dat ik een paniek aanval had, kreeg mijn vriend en zo'n beetje ook een. Gelijk de dokter bellen, bijna 112 gebeld, maar ik moet zeggen dat het daar niet beter van wordt...

Als ik een paniekaanval heb, en met mij waarschijnlijk veel meer, ben ik der mate aan het hyperventileren dat ik geen woord meer uit kan brengen. Ik kan alleen maar janken, snotteren en snakken naar lucht. Op zo'n moment kun je mij het beste even laten, want de aanwezigheid van mensen die zich druk maken om mij, maakt mij alleen maar benauwder...

Wat je kunt doen tegen hyperventilatie is ademen in een zakje of hardop voor gaan lezen. Je zou dus een plastic zakje of een boek kunnen brengen.

Belangrijkste is denk ik dat je met hem praat en dat je hem steunt en je kunt hem natuurlijk altijd vragen wat hij het liefste heeft wat je doet als hij een aanval heeft.


01-03-2006 09:04:27
Ik heb wel gemerkt dat in situaties waarin mijn vriendje gespannen is (drukke plekken, trein, etc.) het erg helpt als ik'm geruststel voordat er echt sprake is van een aanval. Daarnaast is het bieden van afleiding ook meestal een goed middel. Bijvoorbeeld door een gesprek over iets heel anders dan de paniekaanval. Als de aanval dan een tijd op afstand is gehouden, is hij ondertussen gewend aan de situatie, weer rustiger en weet hij dat er niets hoeft te gebeuren...


09-03-2006 14:37:28
Ik heb hier niks meer aan toe te voegen,,en ga niet mensen dwingen om dingen te doen,of als hij/zij niet meer durft hem of haar mee trekken werkt ook zo super averechts
en niet zoals mn moeder meteen beginnen te zuchten en te steunen als ik dr wat los over laat..(poging tot gevoelens uiten)..maar dat zit vast wel goed


02-11-2006 15:12:36
Mijn ervaring is dat degene die bij je is, je eigenlijk moet 'negeren' (ik bedoel niet volledig links laten liggen, maar min of meer geen aandacht geven).
Dat doet zeer, dat wil je niet, maar het werkt het allerbeste. Als degene juist 'overdreven' begripvol is, werkt dat mij mij averechts en denk ik: "nu is het echt! Nu ga ik echt dood!"

Het is verrekte moeilijk om geen steun bij de ander te zoeken, wanneer je in een aanval zit, want de gevoelens van oa dood gaan, zijn op dat moment realiteit. Als de ander je 'tot de orde roept' ben je weer zo boven Jan.


02-11-2006 23:15:07
Orgineel gepost door: emm:
Mijn ervaring is dat degene die bij je is, je eigenlijk moet \'negeren\' (ik bedoel niet volledig links laten liggen, maar min of meer geen aandacht geven).
Dat doet zeer, dat wil je niet, maar het werkt het allerbeste. Als degene juist \'overdreven\' begripvol is, werkt dat mij mij averechts en denk ik: \\"nu is het echt! Nu ga ik echt dood!\\"

Het is verrekte moeilijk om geen steun bij de ander te zoeken, wanneer je in een aanval zit, want de gevoelens van oa dood gaan, zijn op dat moment realiteit. Als de ander je \'tot de orde roept\' ben je weer zo boven Jan.



Hoi emm,

Ik sluit me helemaal bij je aan.
Bij mij werkt het ook avarechts als iemand medelijden gaat tonen.
Mijn vriend begint vaak over wat anders of reageerd gewoon heel nuchter.
Het is op dat moment idd niet leuk, maar het helpt mij op dat moment wel.


06-11-2006 09:24:10
hallo allemaal
ik ben de vriendin van ray1 die ook last heeft van aanvallen. het is ontzettend moeilijk om iemand te kunnen helpen. het enige wat je kunt doen en rustig blijven en niet zelf in paniek raken. probeer hem te steunen en te troosten maar dring jezelf niet op


08-01-2007 19:50:56
Als die gene je op afstand houdt door te zeggen dat ze alleen wil zijn.. helpt het dan haar die ruimte te geven of moet je juist die gene (bij wijze dan want ik woon twee uur bij haar vandaan) vast pakken en het weg knuffelen? Ik snap niet wat wel helpt omdat alle posts hier naar mijn mening niet een geheel vormen maar het juist lijkt alsof het per individu weer heeeel anders is. vroeg of laat gaat het over las ik ergens dus gelukkig is er "een" eind in zicht.


09-01-2007 23:54:38
hoi
en vooral veel luisteren dat helpt ook en althans dat helpt bij mij heb gelukkig veel mensen die weten dat ik daar last van heb
groeten


12-01-2007 16:31:21
Hallo, ik ben een bezorgde moeder van een 21-jarige dochter.Begrijp ik het goed dat jullie er allemaal al veel langer last van hebben of is het iets wat ook weken of maanden kan duren?


18-01-2007 21:28:09
hallo allemaal,

mijn beste vriendin heeft ook last van paniekaanvallen ik zelf ben er al een paar keer bijgeweest alleen ik weet niet wat ik in zo`n situaties aanmoet want dan slaat ze helemaal dicht enzo.
en dan begint ze helemaal te huilen enzo
wat moet ik doen?

groetjes
anoniempje 91


01-02-2007 14:20:52
Je kan weinig doen behalve er voor haar zijn,ik leef er al 4 jaar mee en helaas ben ik zo dat ik liever niemand op visite heb..Maar als er dan ns iemand komt en ik heb het zeg ik het gewoon en ze laten me dan met rust tot het weer een beetje gaat. Inderdaad een flinke huilbui is mogelijk,bij mezelf werkt dat wel zodat ik me weer rustiger voel. Lilly
Gebruikersavatar
Door manuella
#15370
van welke site komt dit Leon?
Door Leon
#15372
Ruim 2 jaar geleden hebben paniekaanval.nl vernieuwd en dan zouden alle oude berichtjes vervallen. Ik heb er een aantal opgeslagen en opnieuw geplaatst. Dus dit is van het oude paniekforum
Gebruikersavatar
Door manuella
#15374
Leon schreef:Ruim 2 jaar geleden hebben paniekaanval.nl vernieuwd en dan zouden alle oude berichtjes vervallen. Ik heb er een aantal opgeslagen en opnieuw geplaatst. Dus dit is van het oude paniekforum
is inderdaad ook heel herkennend...
Kwamen ook meer mensen kijken precies die een partner hebben met PA
Paniekaanvallen en CBD Olie