Forum

Heb je een oppepertje nodig, lees dan deze berichten!

Moderators: Leon, Leap

Door Zonnig
#66608
Ik voel mij vandaag doodellendig. Ten eerste heb ik al 12 jaar last van mijn onderburen en heeft de woningstichting 11,5 jaar lang geweigerd om iets met mijn klachten te doen.
Het woord ''buurtbemiddeling'' kan ik na 12 jaar ook niet meer horen.

Treiterijen, intimidatie, huisvredebreuk en permanente stank- en rookoverlast van mijn onderburen. Aldoor moet ik tegen 2 mensen opboksen, wat in mijn eentje niet mogelijk is. Sinds vorig jaar ( en het ging al slecht ), is het met mijn gezondheid ineens veel verder bergafwaarts gegaan.

Op advies, heb ik contact gezocht met de wethouder. Waarom ? Omdat de woningstichting geen nieuwe woning voor mij wil zoeken ( ,maar tegelijkertijd aangeeft dat ze mij niet langer het woongenot kunnen garanderen ) en ze willen mij ook niet op een urgentielijst plaatsen.
Oh en als ik ga verhuizen, dan moet ik direct voor een soortgelijke woning minimaal 100,- per maand meer betalen, laat staan dat ik de financiën heb voor een verhuizing en een nieuwe voliere. Ik kan dus geen kant op. Vandaar ik dus alles op papier heb gezet voor de wethouder, zo van: ''hoe dan wel ?'', ''Los maar op''.

Naast dit alles, voel ik mij al mijn hele leven doodongelukkig. Continu die extreme onzekerheid, permanente angst- en paniekklachten en nu al 6 jaar geen betaalde baan meer. Ik heb het gevoel dat ik stik en ik wou dat ik wat rust had. Ik voel mij eenzaam.

Meermaals psychologen geprobeerd, maar het voegt niks toe en nog steeds ben ik geen stap verder. En ja...psychiaters, waarbij o.a. sprake was van grensoverschrijdend gedrag ( ik kwam er zieker weg dan toen ik er binnen kwam ).

Besloten voor schematherapie te gaan ( na zeer veel zoekwerk; ze zijn moeilijk te vinden ) en vandaag had ik mijn eerste intakegesprek. Direct bij binnenkomst voelde ik mij zeer akelig. Ik kreeg een heel naar gevoel bij deze mevrouw en wilde gelijk de deur uit lopen, maar ik bleef toch zitten. Het was de manier waarop, waar ik raar van werd. Ik kan het niet uitleggen. Ik heb dus besloten om met haar niet verder te gaan, na het intakegesprek, maar heb ook het gevoel dat er voor mij geen hoop meer is en dat ik ''uitbehandeld'' ben op het gebied van de psychotherapie. Het is allemaal hetzelfde en het voegt niks toe !

Ik voel me radeloos, leeg en in paniek.

Wanneer ga ik mij nou eens goed voelen ?

Moet ik niet stoppen met psychotherapie en zelf eens gaan kijken wat ik zelf kan doen ? Kan je jezelf wel genezen ?

Ik hoorde vandaag wel van deze mevrouw, dat de situatie met mijn onderburen er ook voor kan hebben gezorgd, dat ik zoveel mentale klachten heb. Het is natuurlijk al wel 12 jaar, denk ik nu, dat ik mij zo eenzaam en ongelukkig in dit huis voel. Daar heb ik nooit over nagedacht. Het is wel zo dat zij, net zoals ik, in de gaten had, dat mijn dwangklachten gekoppeld zijn aan de spanningen van de situatie met mijn buren. Ik merkte dit vorige week ook; veel handenwassen, toen mijn buurvrouw hard achter elkaar met de deuren sloeg. Het is een soort uiting van spanning / paniek.

Via de maatschappelijk werkster heb ik nu gehoord, dat de Gemeente haar heeft benaderd, voor een gesprek met de woningstichting, met mij, met haarzelf en met de Gemeente erbij. Dat moet toch positief zijn, denk ik zo, maar op financieel vlak heb ik geen oplossing, want ik heb niet eens het geld om te verhuizen.

Ik wou dat ik opnieuw kon starten, in een rustige landelijke omgeving. Ik heb heimwee, maar waar naar toe weet ik niet. Ik heb geen contact meer met mijn familie en mis vrienden.
Door mulder
#66609
Lieve Zonnig, ik lees je bericht echt met tranen in mijn ogen. Ik zou zo graag een advies willen geven maar ik kan het niet. Ik kan me helemaal vinden in je 'klacht' over psychotherapie, het slaat gewoon niet altijd goed aan en je moet zo'n geluk hebben dat je een goede vindt. Maar blijf doorzoeken, wie weet vindt je iets of iemand dat wel bij je aanslaat. Probeer het eens in een andere richting te zoeken, zelf het ik een cursus Mindfulness gedaan en dat heeft mij echt geholpen. Meer accepteren van dingen, in plaats van ze te willen veranderen. Misschien brengt het jou ook rust. Het heeft me niet genezen maar wel inzicht gebracht. Mij heeft het ook geholpen om vrijwilligerswerk te doen, een uurtje in de week misschien. Ik weet verder weinig van jouw situatie, dus misschien lukt dit helemaal niet, maar wie weet voel je je dan weer wat meer gewaardeerd...
En anders, schrijf hier van je af, wie weet lucht het je op. Ik wens je alle sterkte en houd ons op de hoogte met hoe het gaat!
Door mulder
#66616
Hoe gaat het Zonnig??? Ben benieuwd
Door Zonnig
#66617
Wat een lieve email zeg ! Hartelijk dank.

Ik kom nog op je email terug hoor ! Ik moest zojuist het e.e.a. doorsturen naar de Gemeente m.b.t. het gesprek van a.s. donderdag en ben wat raar voor mijn ogen.
Ik moet denk ik wat afleiding zoeken, maar weet nog niet wat.
Je hoort dus nog van mij. :)
Door Zonnig
#66619
Ik voel me op dit moment erg eenzaam.

Het gedoe met mijn buren, eist zijn tol.
Vandaag wilde ik het klachtenoverzicht doorsturen naar de Gemeente. Ik ben toch weer bang dat alles voor niks is geweest en ze het zometeen niet eens gaan gebruiken. Dan heb ik hier voor niks uren aan gewerkt.

Ik ben dus ook weer boos op mezelf. Ik ben weer veel te lang bezig geweest en weer veel te precies. Toch; 12 jaar aan overlast in een paar uurtjes op papier zetten, is misschien ook wel niet mogelijk.

Stuur ik een heel zakelijk verhaal, krijg ik een simpel antwoord terug. Hij gaat de informatie gebruiken zei hij. Toch denk ik dan: waarom doe ik ook zo mijn best. Mijn probleem is, dat ik te nauwkeurig, te lang en te prefectionistisch ben.

Sinds ik het vanmiddag heb gecheckt en verzonden, ben ik raar voor mijn ogen en voel ik mij niet goed.

Ik voel mij vaak eenzaam. Ik heb geen contact met mijn familie meer ( 5,5 jaar ) en ik heb al 6 jaar geen baan. Ik wil heel graag aan het werk, maar ik word vrijwel direct afgewezen ( heb immers lang ziek thuis gezeten ). Ik ben nu op zoek naar een nieuwe vrijwilligersbaan. Ik wil nog steeds graag uit Groningen weg. Het voelt hier uitzichtloos qua werk en woonruimte.
Ik heb nog steeds geen partner. Ik wou soms dat ik naar het buitenland kon, maar waar ik dan moet zoeken.............
Door mulder
#66630
He zonnig! je hebt het dan heel moeilijk, zit in een rotsituatie met je buren, werk en alles, maar 1 ding heb je nog; dromen. Je wil naar het buitenland. Wow een mooie droom toch!!!Het moeilijke is vaak dat het onbereikbaar lijkt en je niet weet hoe je moet beginnen. Ik denk echt met ienieminie babystapjes.... Ooit zal je harde werk en inspanningen zijn vruchten afwerpen. Een vrijwilligersbaan zal toch wel te vinden zijn of niet? Wat zou je leuk vinden om te doen, met welke doelgroep? Hoe vaak. Wil je in een winkel, bejaardenhuis of met kinderen? Ga het eens opschrijven en probeer dan uit te zoeken wie jou daarbij kan helpen, een welzijnsorganisatie of vrijwilligersvacaturebank in Groningen of misschien het UWV??? Zet een klein baby stapje en wie weet wat eruit komt rollen. En blijf hier schrijven, super dat je ook een stukje in had geplaatst onder het kopje 'Trots'. Blijf maar trots op jezelf!!!!
Schrijf je snel weer?
Door Zonnig
#66634
Gisteren is alles verder ingestort.

Ik kan niet meer !

Ik kreeg gisteren te horen, dat ook het gesprek met de Gemeente Groningen, samen met de woningstichting en de maatschappelijk werkster, niks hebben opgelost.

Wederom weigert de woningstichting om voor mij een nieuwe woning te zoeken of om over de huurprijs te praten ( als ik zal gaan verhuizen ).

Ik was en ben compleet over mijn toeren. Gistermiddag was ik zo hoopvol; wilde de stad ingaan om te kijken voor werk in het buitenland, toen ik het telefoontje ontving van de Gemeente.

Sindsdien is het verder bergafwaarts gegaan en merk ik dat ik wederom tegen een ernstige burnout aanhik.

Nog steeds na 12 jaar van overlast, geen enkele hulp. Ook geen geld om te verhuizen. Voortdurend ben ik geëmotioneerd en nog steeds kan ik niet ontspannen. Zojuist zat een aluminiumrol vast en kreeg ik niet alles van de rol af. Ik raakte helemaal uit mijn doen en sloeg achter elkaar de rol door mijn keuken. Iets wat ik normaal dus niet doe, maar het is de wanhoop van 12 jaar overlast en de woningstichting die wederom doorgaat met hun leugens en ontkent, dat ik dus al 12 jaar bezig ben met meldingen. Ik ben hun leugens meer dan zat ! Ik hoorde al van meerdere mensen dat ze een slechte reputatie hebben en dat er ook een stichting tussen zit, die situaties wel direct aanpakt.

Gewoon net doen alsof hun neus bloed.

Het is ook het onbeschofte, ongeïnteresseerde en agressieve gedrag van betreffend persoon ( die mij aan de telefoon gewoon afblaft waardoor ik de vorige keer in mijn schulp kroop ) van de woningstichting, wat zoveel stress en onmacht teweegbrengt.
De leugens; wat zijn die mensen getraind in leugens en wat zijn ze geraffineerd.
Zijn collega was ook zo'n hufter. Het lijkt alsof ze getraind zijn in het intimideren als je met klachten komt. Het is wel alsof dit soort lui zich oppermachtig voelen.

Op advies van de Gemeente nog 1 poging ondernomen. Ik heb vandaag een brief gestuurd naar de directie van de woningstichting. Dit keer zat er meer emotie in. Ik gaf aan wat ik hun organisatie vind, hun handelswijze en wat dit met mij doet. Op een correcte, maar op een hele scherpe en krachtige wijze. De ombudsman schakel ik in, als dit niet lukt en daarna houd het voor mij op.

Vraagt die man van de Gemeente ook nog: kan je niet naar je familie of heb je niet iemand op wie je terug kan vallen ? ( Heb dus liever niet dat ze dat vragen, want ik heb geen contact meer met ze en ik zit dus aan dit rot huurhuis vast en voel me erg eenzaam. )

Urgentie-aanvragen wil de woningstichting wel aanvragen, maar dat formuliertje kan ik zelf ook wel schrijven. Goh............wat moet ik dankbaar zijn...................nou nou.

Er zijn dus geen opties meer. Wel urgentie aanvragen, maar dan moet ik binnen 3 maanden verhuizen en daarvoor heb ik nog niet voldoende geld. Ook moet ik voor dezelfde soort woning dan ineens 1200,- per jaar meer betalen.

Ik kan ook nog bijzondere bijstand aanvragen, maar ook dat wordt zeer moeilijk ( volgens mij mag dat pas als je minimaal 5 jaar op bijstandsniveau zit ( en in mijn geval is dit niet zo ). Ik merk dat ik het geestelijk ook niet aankan om dit überhaupt nog aan te vragen. Ik kan niet met de zoveelste teleurstelling omgaan.

Van mijn huisarts heb ik kalmeringstabletten gekregen, maar in een extreem lage dosering.

Wat ik kan doen, is natuurlijk eerst de reactie van de directie afwachten. ( Ik wacht tot donderdag ). Als ze wederom weigeren, een brief sturen naar de ombudsman en daarna direct urgentie aanvragen en bijzondere bijstand. Gelukkig heb ik wel een hoop brieven ( die er aan vooraf zijn gegaan ) als bewijs en natuurlijk het bewijs van medicatie.

Eigenlijk durf ik geen bijzondere bijstand aan te vragen of urgentie, omdat ik bang ben dat ik dan verder instort, als ik weer wordt afgewezen. Ook heb ik geen energie meer.

Soms zal ik ook wel naar Zeeland willen verhuizen. Daar kan je nog redelijk snel een woning vinden en kan je ook een huis met een tuin krijgen. Bovendien zit ik dan vlakbij België en dus ook werk.
Door Leah
#66635
Jeetje, wat een rot situatie zeg. Ongelofelijk, wat moet jij je alleen voelen en ook machteloos!

Ik ken deze situatie van toen ik nog thuis woonde (inmiddels 5 jaar geleden) en ik kan echt met volle overtuiging beamen dat wanneer je zulke buren hebt de grond onder je voeten weg zakt. Ik durfde op een gegeven moment s' avonds niet meer naar buiten of om over de gang te lopen.

De woningbouw doet vaak met dit soort situaties de ogen dicht. Maar geef het alsjeblieft niet op! Het gaat om jou welzijn ook al vecht je er al 12 jaar voor.
Bij ons was de maat vol toen de voorruit eruit werd gegooid met een baksteen en mijn moeder vervolgens 2 gescheurde enkelbanden had omdat mevrouw het wel een goed idee vond om op haar hakken te gaan staan en haar vervolgens omver te duwen.

Misschien is het een idee om langs de huisarts te gaan en te vragen naar een verklaring wegens psychologische schade? ivm de aanvraag voor urgentie lijkt me dat wel een goede zet! Niet geschoten is altijd mis. En aangezien jij al medicatie krijgt daarvoor lijkt me dit een goede onderbouwing voor je urgentie!

Soms is het inderdaad heel lastig als mensen vragen of je bij familie terecht kan. Ik denk dat jij je op zo'n moment nog meer alleen voelt en onbegrepen. Als mensen over mijn vader wat vroegen zei ik gewoon dat hij overleden was. Dan is het gesprek gelijk afgekapt. (Misschien voor jou niet zo verstandig om te zeggen, wil alleen laten zien dat ik je begrijp en misschien dat we qua situaties best veel overeenkomsten hebben)

Mij lijkt het ook handig als je een maatschappelijk werkster krijgt. Hierdoor krijg je sowieso veel meer voorrang op bepaalde dingen en die persoon kan jou ook dingen uit handen nemen!

Heel veel succes en vooral sterkte, het komt goed, echt!
Door julietta
#66638
Hi zonnig!

wat een rot situatie zit je in!

soms lijkt alles zo doelloos en vraag je jezelf af waarom en waarvoor je dit eigenlijk allemaal nog doet..

maar er zijn altijd 100000000 meer redenen om wel te vechten dan om het niet te doen.

ik heb zelf een goede week en een slechte week en dan weer een goede en dan weer een slechte. ik heb het zelf niet eens in de hand. maar ook tijdens een slechte week probeer ik te lachen. het klinkt misschien gemeen om dit te zeggen, omdat je misschien denkt dat ik je niet begrijp, maar ik begrijp je volledig.

probeer te lachen. al zet je een neppe lach op. ergens, voel je je dan toch iets beter.

van een rotte dag, wat is jouw favoriete moment? welk moment van de dag is je favoriet?
op welk moment ben je het meest gelukkig?

probeer aan dat soort momenten te denken en daar meer van te doen. het is onmogelijk om altijd verdrietig of vrolijk te zijn. iedereen heeft negatieve en positieve momenten. en in die negatieve momenten, lijkt het alsof je alleen bent, en waarschijnlijk voel je je eenzaam, maar als het helpt mag je mij altijd een pb sturen. ik krijg direct een notificatie en probeer te reageren zodra ik kan.

ik kan je geen uitweg bieden met je problemen, en ik kan je ook niet helpen aan een nieuw huis, maar ik kan er wel voor je zijn om je verhaal uit te horen :) en mijn ervaringen en suggesties te delen.

net als iedereen hier hebben we onze eindeloze gevechten met angst, paniek en enge gedachtes. maar het is fijn om te weten dat we niet de enige zijn. al zou ik met alle liefde iedereen angstvrij verklaren.

groetjes en een dikke cyber knuffel.
Door mulder
#66639
Hoi Julietta, Wat een lieve en positieve reactie!!! Je hebt echt gelijk, ook in rotdagen zitten soms van die kleine momenten dat het goed is. Even de zon op je gezicht, een praatje, iets leuks op tv.....En zonnig, blijf hier lekker schrijven als het je helpt....
Door Zonnig
#66644
Wat een lieve reacties ! Het kan zijn dat ik op een aantal zaken later nog terugkom. :)

Toen ik dat verhaal las van die steen door de ruit, toen wist ik ook niet wat ik hoorde !!!

Op dit moment gaat het erg slecht. Afgelopen zaterdag een brief naar de directie van de woningstichting gestuurd, op advies van de Gemeente.

Nu heb ik sinds dinsdag bewust mijn brievenbus niet geopend. Uit angst ! Ik kan immers niet de zoveelste klap, laat maar zeggen, dreun verdragen.

De hele week ben ik al over mijn toeren, maar desondanks ben ik mij wel aan het oriënteren op werken in het buitenland. Kennelijk helpt dit ook, om in ieder geval bezig te zijn.

Het lijkt wel alsof ik ziek word, naast het mentale aspect. Ik krijg last van mijn keel en benen. Net alsof ik de griep krijg; iets wat ik vrijwel nog nooit heb gehad ( krijg ook een griepprik ). Ik heb het steeds koud en kan bijna niks uit mijn handen krijgen. Misselijk en soms moet ik van het hoesten bijna overgeven. Ook begon ik laatst te trillen en toen werd ik wel alert, want ik heb in het verleden eens een permanente paniekaanval gehad, waarbij ik dagen achter elkaar bijna niet kon praten en alleen maar kon trillen.

Ik voel mij nog steeds doodongelukkig ! Alles zit MUURVAST.

Met tegenzin, op advies, wel op een datingsite ingeschreven. Iemand binnen mijn netwerk zei dat ik meer plezier nodig had.

Ik weet niet hoe ik tot rust kan komen en zojuist kreeg ik nog twee dreunen in mijn gezicht.

Ik kreeg te horen, dat als ik ga verhuizen ( bijvoorbeeld voor 1 a 2 jaar ), dat ik dan al mijn opgebouwde woonpunten kwijt ben. Dus, mocht ik naar het buitenland gaan, dan heb ik onvoldoende woonpunten voor een nieuwe woning als ik dan weer terugkom.

En urgentie-aanvragen vind ik heel gevaarlijk. Schijnt dat je dan binnen 3 maanden verhuisd moet zijn en het aanbod is nu niet bepaald geweldig ( zometeen ben ik al mijn punten kwijt ) en bijzondere bijstand aanvragen schijnt ook heel moeilijk te gaan. Dan gaat de huurprijs ook nog eens met 1200,- per jaar omhoog, voor een identieke woning als dit. Word ik ook nog eens dubbel gestraft.

Dus.....na het weekend de brievenbus maar wel openmaken. Mentaal kan ik het op dit moment gewoon niet bolwerken. Zometeen wordt voor de 2e keer mijn weekend vergalt.

En de 2e dreun ( ook vandaag ). Het UWV wil geen reïntegratietraject vergoeden.

Alles zit hier muurvast ! Ik verlang naar een rustige omgeving waar ik tot rust kan komen.

Ik moet zometeen naar de stad, maar ik ben zo oververmoeid, dat ik moeite heb met lopen. Toch ga ik wel proberen om gezond te koken. Ik heb de hele week al ongezond gegeten. Het huis verder schoonmaken lukt mij ook niet. Gisteren al een gedeelte gedaan. Morgen maar weer proberen.

16.16 uur ) En ja hoor, nog een zware teleurstelling. Mijn psycholoog is nu alweer weken niet bereikbaar. Nu kon ik pas na 3 weken een afspraak krijgen en wilde ik vandaag weer afspraken inplannen en alweer is ze weken niet beschikbaar. Vervolgens gaat ze ook nog eens 3 weken op vakantie....................en wat denk ik nu................STOPPEN.

Ik ben in de afgelopen 20 jaar nog niks opgeschoten met alle psychologen. Het lijk wel alsof het iedere keer slechter met mij gaat, zodra ik bij een psycholoog terechtkom. Misschien moet ik wel een time-out inlassen. Ben er even helemaal klaar mee !

Wellicht moet ik eerst maar eens tot rust komen ! Alles lijkt nu wel op instorten te staan. Ik vraag mij af tot in hoeverre ik in staat ben om mezelf te trainen in het leren omgaan met angsten en paniek.
Door mulder
#66667
HOi Zonnig,

Hoe gaat het met je??? Laat je iets van je horen?
Groetjes,
Door Zonnig
#66668
Dag Mulder,

Ik heb vorige week natuurlijk al een berichtje achtergelaten, maar ik had verder nog geen reacties ontvangen.

Julietta; ik zal je nog een berichtje sturen.

Vanaf vorige week gingen er ineens meer dingen mis. Na al een week oververmoeid te zijn geweest, waarbij ik bijna niks kon doen, werd het deze week erger. Ik kan vanwege mijn gezondheid even niet uitleggen wat er precies is gebeurd, want iedere keer als ik het er over heb, dan krijg ik klachten.

Ook nu weer; uitgeput. Ik kan overdag en 's avonds moeilijk mijn ogen open houden. Ook ben ik licht in mijn benen en heb ik moeite met kijken. Ik kon wederom bijna een week niks. Op een gegeven moment kon ik niet eens achter de pc zitten vanwege de vermoeidheid.
Ik kreeg er ook nog een soort van keelontsteking bij.

Zojuist kwamen er paniekgevoelens omhoog Dan ben ik direct alert. Ik baal hier ontzettend van ! Net op het moment dat ik lekker ontspannen voor de tv naar een detective wil kijken. Nu ben ik al een uur uit mijn doen. Waarom gebeurt het nou altijd als ik probeer te relaxen ? :evil:
Ik denk dat de detective op de tv het e.e.a. losmaakte. Zo ook de muziek.

Ondanks alles, merk ik dat mijn positiviteit weer iets terug komt. Hopelijk krijg ik binnenkort weer wat energie.

Merci.
Door mulder
#66672
Hoi Zonnig, Wat naar voor je, al die gezondheidsklachten. En dan nog een psycholoog die op vakantie is en niet te bereiken.... Bah. Maar je schrijft ook dat je iets van je positiviteit terug voelt komen en dat is goed nieuws. Ook al regent het buiten keihard, ik hoop dat je je van binnen een beetje zonniger gaat voelen;
groetjes,
Paniekaanvallen en CBD Olie