- 04 mar 2015, 20:11
#66608
Ik voel mij vandaag doodellendig. Ten eerste heb ik al 12 jaar last van mijn onderburen en heeft de woningstichting 11,5 jaar lang geweigerd om iets met mijn klachten te doen.
Het woord ''buurtbemiddeling'' kan ik na 12 jaar ook niet meer horen.
Treiterijen, intimidatie, huisvredebreuk en permanente stank- en rookoverlast van mijn onderburen. Aldoor moet ik tegen 2 mensen opboksen, wat in mijn eentje niet mogelijk is. Sinds vorig jaar ( en het ging al slecht ), is het met mijn gezondheid ineens veel verder bergafwaarts gegaan.
Op advies, heb ik contact gezocht met de wethouder. Waarom ? Omdat de woningstichting geen nieuwe woning voor mij wil zoeken ( ,maar tegelijkertijd aangeeft dat ze mij niet langer het woongenot kunnen garanderen ) en ze willen mij ook niet op een urgentielijst plaatsen.
Oh en als ik ga verhuizen, dan moet ik direct voor een soortgelijke woning minimaal 100,- per maand meer betalen, laat staan dat ik de financiën heb voor een verhuizing en een nieuwe voliere. Ik kan dus geen kant op. Vandaar ik dus alles op papier heb gezet voor de wethouder, zo van: ''hoe dan wel ?'', ''Los maar op''.
Naast dit alles, voel ik mij al mijn hele leven doodongelukkig. Continu die extreme onzekerheid, permanente angst- en paniekklachten en nu al 6 jaar geen betaalde baan meer. Ik heb het gevoel dat ik stik en ik wou dat ik wat rust had. Ik voel mij eenzaam.
Meermaals psychologen geprobeerd, maar het voegt niks toe en nog steeds ben ik geen stap verder. En ja...psychiaters, waarbij o.a. sprake was van grensoverschrijdend gedrag ( ik kwam er zieker weg dan toen ik er binnen kwam ).
Besloten voor schematherapie te gaan ( na zeer veel zoekwerk; ze zijn moeilijk te vinden ) en vandaag had ik mijn eerste intakegesprek. Direct bij binnenkomst voelde ik mij zeer akelig. Ik kreeg een heel naar gevoel bij deze mevrouw en wilde gelijk de deur uit lopen, maar ik bleef toch zitten. Het was de manier waarop, waar ik raar van werd. Ik kan het niet uitleggen. Ik heb dus besloten om met haar niet verder te gaan, na het intakegesprek, maar heb ook het gevoel dat er voor mij geen hoop meer is en dat ik ''uitbehandeld'' ben op het gebied van de psychotherapie. Het is allemaal hetzelfde en het voegt niks toe !
Ik voel me radeloos, leeg en in paniek.
Wanneer ga ik mij nou eens goed voelen ?
Moet ik niet stoppen met psychotherapie en zelf eens gaan kijken wat ik zelf kan doen ? Kan je jezelf wel genezen ?
Ik hoorde vandaag wel van deze mevrouw, dat de situatie met mijn onderburen er ook voor kan hebben gezorgd, dat ik zoveel mentale klachten heb. Het is natuurlijk al wel 12 jaar, denk ik nu, dat ik mij zo eenzaam en ongelukkig in dit huis voel. Daar heb ik nooit over nagedacht. Het is wel zo dat zij, net zoals ik, in de gaten had, dat mijn dwangklachten gekoppeld zijn aan de spanningen van de situatie met mijn buren. Ik merkte dit vorige week ook; veel handenwassen, toen mijn buurvrouw hard achter elkaar met de deuren sloeg. Het is een soort uiting van spanning / paniek.
Via de maatschappelijk werkster heb ik nu gehoord, dat de Gemeente haar heeft benaderd, voor een gesprek met de woningstichting, met mij, met haarzelf en met de Gemeente erbij. Dat moet toch positief zijn, denk ik zo, maar op financieel vlak heb ik geen oplossing, want ik heb niet eens het geld om te verhuizen.
Ik wou dat ik opnieuw kon starten, in een rustige landelijke omgeving. Ik heb heimwee, maar waar naar toe weet ik niet. Ik heb geen contact meer met mijn familie en mis vrienden.
Het woord ''buurtbemiddeling'' kan ik na 12 jaar ook niet meer horen.
Treiterijen, intimidatie, huisvredebreuk en permanente stank- en rookoverlast van mijn onderburen. Aldoor moet ik tegen 2 mensen opboksen, wat in mijn eentje niet mogelijk is. Sinds vorig jaar ( en het ging al slecht ), is het met mijn gezondheid ineens veel verder bergafwaarts gegaan.
Op advies, heb ik contact gezocht met de wethouder. Waarom ? Omdat de woningstichting geen nieuwe woning voor mij wil zoeken ( ,maar tegelijkertijd aangeeft dat ze mij niet langer het woongenot kunnen garanderen ) en ze willen mij ook niet op een urgentielijst plaatsen.
Oh en als ik ga verhuizen, dan moet ik direct voor een soortgelijke woning minimaal 100,- per maand meer betalen, laat staan dat ik de financiën heb voor een verhuizing en een nieuwe voliere. Ik kan dus geen kant op. Vandaar ik dus alles op papier heb gezet voor de wethouder, zo van: ''hoe dan wel ?'', ''Los maar op''.
Naast dit alles, voel ik mij al mijn hele leven doodongelukkig. Continu die extreme onzekerheid, permanente angst- en paniekklachten en nu al 6 jaar geen betaalde baan meer. Ik heb het gevoel dat ik stik en ik wou dat ik wat rust had. Ik voel mij eenzaam.
Meermaals psychologen geprobeerd, maar het voegt niks toe en nog steeds ben ik geen stap verder. En ja...psychiaters, waarbij o.a. sprake was van grensoverschrijdend gedrag ( ik kwam er zieker weg dan toen ik er binnen kwam ).
Besloten voor schematherapie te gaan ( na zeer veel zoekwerk; ze zijn moeilijk te vinden ) en vandaag had ik mijn eerste intakegesprek. Direct bij binnenkomst voelde ik mij zeer akelig. Ik kreeg een heel naar gevoel bij deze mevrouw en wilde gelijk de deur uit lopen, maar ik bleef toch zitten. Het was de manier waarop, waar ik raar van werd. Ik kan het niet uitleggen. Ik heb dus besloten om met haar niet verder te gaan, na het intakegesprek, maar heb ook het gevoel dat er voor mij geen hoop meer is en dat ik ''uitbehandeld'' ben op het gebied van de psychotherapie. Het is allemaal hetzelfde en het voegt niks toe !
Ik voel me radeloos, leeg en in paniek.
Wanneer ga ik mij nou eens goed voelen ?
Moet ik niet stoppen met psychotherapie en zelf eens gaan kijken wat ik zelf kan doen ? Kan je jezelf wel genezen ?
Ik hoorde vandaag wel van deze mevrouw, dat de situatie met mijn onderburen er ook voor kan hebben gezorgd, dat ik zoveel mentale klachten heb. Het is natuurlijk al wel 12 jaar, denk ik nu, dat ik mij zo eenzaam en ongelukkig in dit huis voel. Daar heb ik nooit over nagedacht. Het is wel zo dat zij, net zoals ik, in de gaten had, dat mijn dwangklachten gekoppeld zijn aan de spanningen van de situatie met mijn buren. Ik merkte dit vorige week ook; veel handenwassen, toen mijn buurvrouw hard achter elkaar met de deuren sloeg. Het is een soort uiting van spanning / paniek.
Via de maatschappelijk werkster heb ik nu gehoord, dat de Gemeente haar heeft benaderd, voor een gesprek met de woningstichting, met mij, met haarzelf en met de Gemeente erbij. Dat moet toch positief zijn, denk ik zo, maar op financieel vlak heb ik geen oplossing, want ik heb niet eens het geld om te verhuizen.
Ik wou dat ik opnieuw kon starten, in een rustige landelijke omgeving. Ik heb heimwee, maar waar naar toe weet ik niet. Ik heb geen contact meer met mijn familie en mis vrienden.