- 07 sep 2016, 12:26
#67695
Lieve mensen,
het is al een hele tijd geleden dat ik op dit forum ben geweest. In 2009 begon mijn paniek en het is een hele poos redelijk rustig geweest. Alleen helaas geeft het leven soms onmens veel obstakels en hoe sterk jij ook bent, alles dragen is onmogelijk.
Na een zware mishandeling (2013) dacht ik redelijk opgekrabbeld te zijn, ondanks de traumatische gebeurtenis, vocht ik als een beer om dat geen overhand te laten nemen in mijn algehele doen en laten. Echter, ontwikkelde ik (onbewust) nog meer triggers. Ik was een tijd alleen en alleen dingen dragen bleek redelijk te doen zijn. Een jaar geleden leerde ik een hele lieve jongen kennen, maar iemand toelaten bleek onmens eng. Ik kreeg weer aanvallen en ik zocht (wederom) hulp. Het traject ingaan was al lef hebben op zich, want je weet dat je met de billen bloot moet. Het schroomde niet met mijn copingstrategie (omgang met problemen en stress). Ik bleek duidelijke PTSS triggers te hebben. Alles werd overhoop gehaald. '' It need to get worse, before it gets better..'' En ik zetten dapper iedere week een stapje. Drie stappen vooruit en twee terug. Ik nam het voor lief, want ik wilde mij weer beter voelen.
Echter, ik bleek in verwachting te zijn. Maar mijn psychische toestand was zodanig wankel + medicatie. Alles stortte in. De verandering wat betreft de hormonen was een klap die ik niet op kon vangen. In goed overleg met artsen hebben wij besloten om in die staat geen kindje op de wereld te zetten. Stress, paniek, medicatie was alles behalve een goede basis voor een nieuw leven op dit moment. Sindsdien (3 1/2 maand geleden).. ben ik een wrak. Ergens, voel ik mij ontzettend schuldig nog steeds. Ik mocht niet rouwen, en al mocht ik het even wel, hoe!?
Hulp is er. De vraag is alleen nu, hoe kom je in godsnaam uit een brei van angst, gigantisch falen, schuldgevoel en stress!? Niets voelt meer zoals voorheen.
Dank jullie wel voor het lezen. En al heeft er iemand kritiek, ik snap het.
Liefs!
het is al een hele tijd geleden dat ik op dit forum ben geweest. In 2009 begon mijn paniek en het is een hele poos redelijk rustig geweest. Alleen helaas geeft het leven soms onmens veel obstakels en hoe sterk jij ook bent, alles dragen is onmogelijk.
Na een zware mishandeling (2013) dacht ik redelijk opgekrabbeld te zijn, ondanks de traumatische gebeurtenis, vocht ik als een beer om dat geen overhand te laten nemen in mijn algehele doen en laten. Echter, ontwikkelde ik (onbewust) nog meer triggers. Ik was een tijd alleen en alleen dingen dragen bleek redelijk te doen zijn. Een jaar geleden leerde ik een hele lieve jongen kennen, maar iemand toelaten bleek onmens eng. Ik kreeg weer aanvallen en ik zocht (wederom) hulp. Het traject ingaan was al lef hebben op zich, want je weet dat je met de billen bloot moet. Het schroomde niet met mijn copingstrategie (omgang met problemen en stress). Ik bleek duidelijke PTSS triggers te hebben. Alles werd overhoop gehaald. '' It need to get worse, before it gets better..'' En ik zetten dapper iedere week een stapje. Drie stappen vooruit en twee terug. Ik nam het voor lief, want ik wilde mij weer beter voelen.
Echter, ik bleek in verwachting te zijn. Maar mijn psychische toestand was zodanig wankel + medicatie. Alles stortte in. De verandering wat betreft de hormonen was een klap die ik niet op kon vangen. In goed overleg met artsen hebben wij besloten om in die staat geen kindje op de wereld te zetten. Stress, paniek, medicatie was alles behalve een goede basis voor een nieuw leven op dit moment. Sindsdien (3 1/2 maand geleden).. ben ik een wrak. Ergens, voel ik mij ontzettend schuldig nog steeds. Ik mocht niet rouwen, en al mocht ik het even wel, hoe!?
Hulp is er. De vraag is alleen nu, hoe kom je in godsnaam uit een brei van angst, gigantisch falen, schuldgevoel en stress!? Niets voelt meer zoals voorheen.
Dank jullie wel voor het lezen. En al heeft er iemand kritiek, ik snap het.
Liefs!