Forum

Heb je een oppepertje nodig, lees dan deze berichten!

Moderators: Leon, Leap

Door Healing
#67695
Lieve mensen,

het is al een hele tijd geleden dat ik op dit forum ben geweest. In 2009 begon mijn paniek en het is een hele poos redelijk rustig geweest. Alleen helaas geeft het leven soms onmens veel obstakels en hoe sterk jij ook bent, alles dragen is onmogelijk.

Na een zware mishandeling (2013) dacht ik redelijk opgekrabbeld te zijn, ondanks de traumatische gebeurtenis, vocht ik als een beer om dat geen overhand te laten nemen in mijn algehele doen en laten. Echter, ontwikkelde ik (onbewust) nog meer triggers. Ik was een tijd alleen en alleen dingen dragen bleek redelijk te doen zijn. Een jaar geleden leerde ik een hele lieve jongen kennen, maar iemand toelaten bleek onmens eng. Ik kreeg weer aanvallen en ik zocht (wederom) hulp. Het traject ingaan was al lef hebben op zich, want je weet dat je met de billen bloot moet. Het schroomde niet met mijn copingstrategie (omgang met problemen en stress). Ik bleek duidelijke PTSS triggers te hebben. Alles werd overhoop gehaald. '' It need to get worse, before it gets better..'' En ik zetten dapper iedere week een stapje. Drie stappen vooruit en twee terug. Ik nam het voor lief, want ik wilde mij weer beter voelen.

Echter, ik bleek in verwachting te zijn. Maar mijn psychische toestand was zodanig wankel + medicatie. Alles stortte in. De verandering wat betreft de hormonen was een klap die ik niet op kon vangen. In goed overleg met artsen hebben wij besloten om in die staat geen kindje op de wereld te zetten. Stress, paniek, medicatie was alles behalve een goede basis voor een nieuw leven op dit moment. Sindsdien (3 1/2 maand geleden).. ben ik een wrak. Ergens, voel ik mij ontzettend schuldig nog steeds. Ik mocht niet rouwen, en al mocht ik het even wel, hoe!?

Hulp is er. De vraag is alleen nu, hoe kom je in godsnaam uit een brei van angst, gigantisch falen, schuldgevoel en stress!? Niets voelt meer zoals voorheen.

Dank jullie wel voor het lezen. En al heeft er iemand kritiek, ik snap het.

Liefs!
Door mulder
#67699
meisje, wat een toestand. Ik weet niet wat ik kan zeggen om je beter te laten voelen...
Ik wens je alle sterkte.
Door Healing
#67701
mulder schreef:meisje, wat een toestand. Ik weet niet wat ik kan zeggen om je beter te laten voelen...
Ik wens je alle sterkte.
Zeg dat. Het is een bak ellende momenteel. Hartoverslagen..geen eetlust er ook nog eens bij. Dank je wel voor jouw reactie in ieder geval! Uiteindelijk..... komt het goed...
Door sanxke
#67717
Healing hoe gaat het ondertussen met je?

dikke knuf
Door Healing
#67755
sanxke schreef:Healing hoe gaat het ondertussen met je?

dikke knuf
Sanxke! Lief dat je reageert. Het gaat wel, paniek helaas nog aanwezig en de chaos in mijn hoofd blijft.. maar, dat is mijn /het ADD stukje gok ik zo. Morgen start ik officieel met EMDR.. ik hoop dat dat vruchten afwerpt.. en ergens zie ik er een klein beetje tegenop.. '' Wat maakt het straks wel niet los!? '' But.. lets do this.
Door sanxke
#67757
EMDR helpt hoor! Maar je kan je even een beetje moe voelen.
Succes!
Door Healing
#67758
sanxke schreef:EMDR helpt hoor! Maar je kan je even een beetje moe voelen.
Succes!
Wat een bijzondere ervaring :shock: .. Over 2 weken weer! Ik was inderdaad kei moe..maar heel ontspannen.. Wel her en der nog paniek.. maar zulke dingen gaan niet 123 over natuurlijk. Ik was bekaf inderdaad.. nu nog hoor :o !
Door Beryl
#67797
Healing, hoe gaat het nu met jou?
Ik herken je verhaal bijna als de mijne.
Ik heb ook emdr gehad. Ik vond het ontzettend zwaar en uitputtend. Dat was een jaar geleden inmiddels.
Door Healing
#67799
Beryl schreef:Healing, hoe gaat het nu met jou?
Ik herken je verhaal bijna als de mijne.
Ik heb ook emdr gehad. Ik vond het ontzettend zwaar en uitputtend. Dat was een jaar geleden inmiddels.
Hallo Beryl, het gaat wel. Op en aan, ik heb goede dagen en slechte dagen. Wat knudde dat jij je in mijn verhaal herkent, ik gun het namelijk niemand.

De emdr heb ik nog steeds. Het stukje omtrent de zwangerschap heb ik inmiddels (voor zover dat kan) een plekje kunnen geven. De rest blijft een chaotische bende. :shock:

Hoe gaat het met jou?
Door Beryl
#67802
Toch fijn dat emdr je heeft kunnen helpen wat betreft het verwerken van je verlies.

Heb je verder nog veel last van paniekaanvallen?
Wat doe jij om (enigzins) te ontspannen?

Hier gaat het met ups en downs nu. Het hele erge continue doodsangst uitstaan heb ik nu niet meer zo heel erg als eerst, maar het is er nog wel. Ik kan het nu iets beter handelen maar dat hangt ook weer van verschillende dingen af en die kunnen ook weer elke dag anders zijn. Bijv goed eten, slecht slapen, het weer... Het ergste vind ik die voortdurende lichamelijke sensaties die ik voel. Ik beef zo met mijn ledematen al als ik op sta sochtends. Ik voel me enorm zwak en moet dan ook snel wat eten. Dan zakt het vaak weer tegen het middag uur. Maar die dingen in mijn lijf dat kan ik bijna niet negeren, waardoor ik dus weer ga denken en panieken. Die hartkloppingen word ik ook gek van. Ik probeer wel afleiding te zoeken dmv lezen van zelfhulp boeken en podcasts luisteren van Albert Sonneveld. Ik heb ook bach rescue spray voor als ik merk dat het weer een loopje met me gaat nemen. Als ik dat op tijd neem dan escaleert het niet zo.
Maar het is een gevecht wat je elke dag aan moet gaan en doorgaan.
Tis een eenzaam bestaan zo. Bijna niemand weet ervan en als men je niet hoort (omdat je je zo vreselijk voelt) dan hoor je hun ook niet.
De sociale contacten die ik nu heb zijn mijn therapeut, fysio en een soort van ggz begeleiding thuis, en mijn ouders dan.

Helemaal k*t maar ik denk als je door blijft vechten dat het uiteindelijk goed komt. Er was een tijd dat je dit niet allemaal had, dus moet je daar naar terug kunnen gaan denk ik, toch?
Door Healing
#67805
Beryl schreef:Toch fijn dat emdr je heeft kunnen helpen wat betreft het verwerken van je verlies.

Heb je verder nog veel last van paniekaanvallen?
Wat doe jij om (enigzins) te ontspannen?

Hier gaat het met ups en downs nu. Het hele erge continue doodsangst uitstaan heb ik nu niet meer zo heel erg als eerst, maar het is er nog wel. Ik kan het nu iets beter handelen maar dat hangt ook weer van verschillende dingen af en die kunnen ook weer elke dag anders zijn. Bijv goed eten, slecht slapen, het weer... Het ergste vind ik die voortdurende lichamelijke sensaties die ik voel. Ik beef zo met mijn ledematen al als ik op sta sochtends. Ik voel me enorm zwak en moet dan ook snel wat eten. Dan zakt het vaak weer tegen het middag uur. Maar die dingen in mijn lijf dat kan ik bijna niet negeren, waardoor ik dus weer ga denken en panieken. Die hartkloppingen word ik ook gek van. Ik probeer wel afleiding te zoeken dmv lezen van zelfhulp boeken en podcasts luisteren van Albert Sonneveld. Ik heb ook bach rescue spray voor als ik merk dat het weer een loopje met me gaat nemen. Als ik dat op tijd neem dan escaleert het niet zo.
Maar het is een gevecht wat je elke dag aan moet gaan en doorgaan.
Tis een eenzaam bestaan zo. Bijna niemand weet ervan en als men je niet hoort (omdat je je zo vreselijk voelt) dan hoor je hun ook niet.
De sociale contacten die ik nu heb zijn mijn therapeut, fysio en een soort van ggz begeleiding thuis, en mijn ouders dan.

Helemaal k*t maar ik denk als je door blijft vechten dat het uiteindelijk goed komt. Er was een tijd dat je dit niet allemaal had, dus moet je daar naar terug kunnen gaan denk ik, toch?
Ik denk dat wij aardig op dezelfde lijn zitten. Dus een eenzaam bestaan is het misschien niet letterlijk. Maar ik kan wel concluderen dat ik het soms meer dan beu ben. En dan bedoel ik niet dat ik het niet meer zie zitten, maar dat ik zo graag vooruitgang wil. Het gaat na mijn zin niet zoals ik het wil en vooral.. niet snel genoeg. Want inderdaad.. er zijn zat momenten geweest dat het allemaal minder is geweest.

Dat niemand het snapt herken ik ook. Wat voor een ander heel normaal is, is voor mij een drempel. Maar ik heb wel geleerd om nu echt aan te geven wanneer het allemaal even te veel is. Ik droeg altijd alles maar zonder ''boe of bah'' , ik ging maar door. Maar dat gaat simpelweg niet altijd meer. Dus dat uitspreken geeft wel enigszins verlichting.

Echter.. het blijft sluimeren. Ik bedoel maar.. hartkloppingen of hartoverslagen heb ik ook. Vreselijk.

Mijn ritme is overigens ook helemaal naar de haaien. Eten is een ramp en slapen ook. Al slik ik daar wel medicatie voor.

Maar.. om maar niet helemaal negatief te klinken. Er zijn natuurlijk hier en daar wel verbetering. Mijn vriend beter toelaten lukt nu godzijdank wel. En mijn mindset is nu ook wat bijgeschaafd. '' De slechte dagen heb ik ook overleefd dus het komt goed. '' Of '' Iedere dag die jij krijgt is er een. ''

Morgen heb ik weer een EMDR sessie.. ik zie er alleen onwijs tegenop omdat wij het morgen gaan hebben over de mishandeling. Ik vrees voor een beerput die opengetrokken wordt. Of dat ik dichtsla of uit paniek wegren. :roll:

Werk jij trouwens of?

En om nog even terug te komen op jouw vraag. Wat ik doe om te ontspannen..

Ehm, ik probeer mezelf actief te houden. Opruimen of wat dan ook. Daarnaast kijk ik alle vreselijk saaien k*t programma's die er maar kunnen zijn :P .. En ik fotografeer ook, dus dat houdt mij wel bezig. En ik probeer een keer in de week uit te gaan als ik mij goed voel. Voorheen mediteerde ik ook.. nu doe ik dat stukke minder.
Gebruikersavatar
Door Pietjepaniek
#67818
Lieve Healing,

Even een concrete vraag, van wat voor soort paniek heb jij last? Durf je wel naar buiten etc?
En begrijp ik nu dat je wel medicatie had voor je paniek?

Ik heb vooral agorafobie/straatangst.
Angst voor de angst eigenlijk.

Ik herken ook veel in jouw verhaal...
Paniekaanvallen en CBD Olie